Μπροστά στις κάλπες, τι επιλογές έχουμε;

Γιάννης Μαγκριώτης 

Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας τις τελευταίες δεκαετίες, που υποστηρίχτηκε αρχικά από τις ΗΠΑ και την Μεγάλη Βρετανία, είχε ως αιχμές τις νέες τεχνολογίες και τις αγορές χρήματος. Οι χώρες και οι εταιρείες που ηγούνταν στους τομείς αυτούς αποκόμισαν γρήγορα τεράστια κέρδη. Ταυτόχρονα χώρες όπως η Κίνα, αξιοποιώντας την φθηνή και ανασφάλιστη εργασία, έκαναν τεράστια αναπτυξιακά βήματα, αναδεικνυόμενες σε ανταγωνιστικούς οικονομικούς πόλους των δυτικών χωρών. Το δυτικό κεφάλαιο και παραδοσιακοί παραγωγικοί κλάδοι μεταφέρθηκαν στην ανατολή, με αποτέλεσμα την έκρηξη της ανεργίας και την δημιουργία τεράστιων εμπορικών ελλειμμάτων στις πρώτες.
Οι δυτικές χώρες, όπως και οι επιχειρήσεις και οι πολίτες τους επέλεξαν τον υψηλό δανεισμό, συχνά με δάνεια υψηλού ρίσκου, για να ενισχύσουν την εσωτερική ζήτηση και να συντηρήσουν το ισχυρό κοινωνικό τους κράτος.Αυτές οι δυο παράλληλες επιλογές δημιούργησαν το υπόβαθρο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, που ξεκίνησε στις ΗΠΑ το 2007 και επεκτάθηκε σε όλο τον κόσμο, πλήττοντας τις χώρες με υψηλά δημοσιονομικά και παραγωγικά ελλείματα.
Σε αυτές τις χώρες, από τους πιο αδύναμους κρίκους, ήταν η δική μας το 2008.
Για την αποφυγή της άτακτης χρεωκοπίας χρειάστηκαν το 2010 μεγάλα δανειακά πακέτα, σκληρές πολιτικές λιτότητας και μεταρρυθμίσεις στην οικονομία και το κράτος. Δυστυχώς στη χώρα μας υλοποιήθηκε κυρίως η σκληρή λιτότητα και όχι οι μεταρρυθμίσεις, για αυτό και ακόμη η οικονομία μας στροβιλίζεται από τις επιπτώσεις της κρίσης και μπροστά μας φαίνονται νέα αδιέξοδα.
Το κομματικό σύστημα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κυρίως στις χώρες που χτυπήθηκαν πιο πολύ από την πολύπλευρη κρίση, όπως η δική μας, έχει υποστεί δύο και τρείς μεταλλάξεις. Είναι βέβαιο πως μετά τις εκλογές, θα υπάρχει σε όλα τα κόμματα ένας νέος κύκλος ανακατατάξεων.
Η χώρα μας, κινδυνεύει να αποκτήσει τα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά των χωρών της Λατινικής Αμερικής, όπου το πολιτικό εκκρεμές κινείται μεταξύ των δυο άκρων, όπου το ένα όριο είναι ένα σκληρά νεοφιλελεύθερο κόμμα της δεξιάς, και στο άλλο ένα λαϊκίστικο της ριζοσπαστικής αριστεράς, με αποτέλεσμα οι χώρες να σέρνονται από την μια κρίση στην άλλη, με θύματα πάντα την μεσαία τάξη, τα αδύναμα λαϊκά στρωματά και τους νέους.
Γιαυτό πρέπει να ενισχυθεί το Κίνημα Αλλαγής, να ανασυγκροτηθεί πολιτικός μας χώρος, γιατί η χώρα χρειάζεται ένα σύγχρονο μεταρρυθμιστικό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ένα κόμμα της λογικής και της μετριοπάθειας, που θα συμβάλει στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την αποκατάσταση του κράτους δικαίου και της κοινωνικής συνοχής.