Το ποδόσφαιρο βοηθά να καταλάβουμε την εποχή μας...

ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ / Από τη ΒΙΚΗ ΤΣΙΩΡΟΥ / ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 9-6-2010
Οι διανοούμενοι, και ειδικά οι Γάλλοι, έβλεπαν το ποδόσφαιρο ως αλλοτρίωση των μαζών, μια βλακεία, γεμάτη μίσος μεταξύ υποστηρικτών διαφορετικών ομάδων. Στη δεκαετία του 1980, το να πάει κανείς στο γήπεδο να παρακολουθήσει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, είχε τις ίδιες επιπτώσεις με το να δηλώνεις ομοφυλόφιλος σε μια μικρή επαρχιακή πόλη.
Μετά όμως από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, η Γαλλία γίνεται ξαφνικά η χώρα του ποδοσφαίρου. Γυναίκες πλημμυρίζουν τα γήπεδα και το να υπογράφεις ένα άρθρο στην εφημερίδα Λε Μοντ για το γκαζόν που μέχρι πρότινος εθεωρείτο αναξιοπρεπές, γίνεται με μιας ό,τι πιο σικ...
..
Ωστόσο, από παλιά, διανοούμενοι, κυρίως συγγραφείς, έχουν υποστηρίξει με θέρμη το λαϊκό αυτό άθλημα: από τον Ρίλκε, τον Ναμπόκοφ, τον Σελίν, τον Καμί έως τον Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο, τον Τοντόροφ και τον Τόνι Νέγκρι.
Ας θυμηθούμε τον Εντουάρντο Γκαλεάνο και το «καλτ» βιβλίο του, μεταφρασμένο στα ελληνικά από τα Ελληνικά Γράμματα με τον τίτλο: «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου»:
«Όλοι εμείς οι Ουρουγουανοί γεννιόμαστε φωνάζοντας "γκολ!". Γι' αυτό τον λόγο γίνεται τόση φασαρία στα μαιευτήρια, τέτοιος σαματάς. Οπως όλα τα παιδιά στη χώρα μου, ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Έπαιζα στη θέση "μέσου" αλλά ποτέ δεν υπήρξα πραγματικά καλός γιατί ήμουν τρομερά αδέξιος. Η μπάλα και εγώ δεν καταφέραμε ποτέ να συνεννοηθούμε. Έζησα λοιπόν μια ερωτική ιστορία, χωρίς αντίκρισμα. Και επί πλέον είχα μια στάση καταστροφική: όταν οι αντίπαλοι είχαν κάνει καλό παιχνίδι, πήγαινα να τους συγχαρώ, ασυγχώρητη αμαρτία στο πλαίσιο του μοντέρνου ποδοσφαίρου». Σε αυτό το βιβλίο, ο Γκαλεάνο αναφερόταν στον κατεξοχήν ποδοσφαιρόφιλο μεγάλο συγγραφέα Αλμπέρ Καμί: «Το 1930, ο Αλμπέρ Καμί ήταν ο Άγιος Πέτρος που φύλαγε το δίχτυ της ποδοσφαιρικής ομάδας του Πανεπιστημίου του Αλγερίου. Είχε συνηθίσει σε αυτό το πόστο από την παιδική του ηλικία γιατί ήταν το μόνο, στο οποίο δεν χαλούσαν οι σόλες των παπουτσιών του. Γιος μιας φτωχής οικογένειας, ο Καμί δεν είχε την πολυτέλεια να τρέχει στο γήπεδο: κάθε βράδυ, η γιαγιά του επιθεωρούσε τις σόλες του και του τις έβρεχε αν τις έβρισκε φθαρμένες. Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων ως τερματοφύλακας, ο Καμί έμαθε πολλά πράγματα: "Έμαθα πως η μπάλα δεν έρχεται ποτέ από εκεί που την περιμένεις. Αυτό με βοήθησε πολύ στη ζωή, ιδίως στις μεγάλες πόλεις, όπου οι άνθρωποι γενικώς δεν είναι αυτό που ονομάζουμε ευθείς".
Έμαθε επίσης να κερδίζει χωρίς να περνιέται για Θεός και να χάνει χωρίς να θεωρεί τον εαυτό του μηδαμινό, που είναι δύσκολες γνώσεις. Έμαθε να αναγνωρίζει μερικά μυστήρια της ανθρώπινης ψυχής, στον λαβύρινθο της οποίας κατάφερε να διεισδύσει αργότερα, σ' ένα επικίνδυνο ταξίδι, σε όλη τη διάρκεια του έργου του».
Φόρο τιμής σε αυτό το βιβλίο αποδίδει με τη σειρά του ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Κλοντ Μισεά μέσα από ένα δικό του, το: «Διανοούμενοι, ο λαός και η στρογγυλή μπάλα», το οποίο επανεκδόθηκε αυτές τις ημέρες.
Ο Μισεά μάλιστα ισχυρίζεται πως δεν μπορούμε να καταλάβουμε την εποχή μας, αν αδιαφορούμε για την πραγματικότητα του ποδοσφαίρου και τα πάθη που εμπνέει. Όμως η σκέψη του προχωρεί βαθύτερα: Κατά την άποψή του λοιπόν, ο φιλελευθερισμός επιχειρεί να καταστρέψει το αρχικό πνεύμα του ποδοσφαίρου, ώστε να κατασκευάσει μια αγοραία και φανατική κλίκα υποστηρικτών.
Άλλα επτά δοκίμια κυκλοφόρησαν αυτές τις ημέρες στη γαλλική εκδοτική αγορά με θέμα το ποδόσφαιρο, αλλά και πολλά άλλα από Αφρικανούς συγγραφείς, καθώς φαίνεται πως το ποδόσφαιρο εμπνέει.
Υπάρχει όμως και ο αντίλογος, και μάλιστα σκληρός. Οπως αυτός του Κολομβιανού συγγραφέα, Αλβάρο Μούτις, ο οποίος σε παλαιότερο κείμενό του σε μεξικανική εφημερίδα ξεδιπλώνει μια αρνητική άποψη για τον αθλητισμό, γενικώς: «Η σαγήνη των ανθρώπων σήμερα για αθλητικά θεάματα μου φαίνεται εξαιρετικά ανησυχητική. Το σπορ είναι μια ταπεινωτική δραστηριότητα που εξαθλιώνει τους ανθρώπους. Ο αθλητής δεν παίρνει κανένα ρίσκο. Αναπτύσσει τους μυς και προπονεί τα ανακλαστικά του για να εκτεθεί μπροστά σε ένα ξεσηκωμένο, αρρωστημένο και ανόητο πλήθος. Το κοινό μετατρέπει τον αθλητή σε είδωλο, του αποδίδει αρετές που θα ήθελε να έχει το ίδιο και βλέπει, πίσω από τα κορμιά αυτής της ελίτ, ιδιότητες ηρώων που δεν υπάρχουν, αλλά και που ο ίδιος ο αθλητής τις αρνείται. Ο αθλητής είναι ένας ευνούχος, στον οποίο ο κόσμος επενδύει απίθανες και παλαιές επιθυμίες που δεν ισχύουν εδώ και καιρό. Έτσι, δεν εκπλήσσει κανέναν, όταν μετατρέπεται -όπως γίνεται και με την πορνεία και τον αλκοολισμό- σε μια πραγματική επιχείρηση στα χέρια εμπόρων χωρίς καμία αναστολή. Έμποροι αθλητών! Ένα αίσχος που προέρχεται από την αρχαία Ελλάδα. Γιατί οι στενοκέφαλοι Έλληνες αθλητές, εφευρίσκοντας τον λόγο και τις μεθόδους λογικής που ισχύουν ακόμη μέχρι σήμερα, στέρεψαν την πολύτιμη πηγή του μυστηρίου, τη φυσική και γόνιμη ροή του υποσυνείδητου που χαρακτήριζε τους σύγχρονους των Ελλήνων λαούς και αυτούς που προηγήθηκαν. Στη συνέχεια, ήρθε η σειρά των Ρωμαίων να εκστασιαστούν με τις αρένες, να περιοριστούν στον κλειστό τους κόσμο ενόσω έστελναν να παρακολουθούν τα σύνορα της αυτοκρατορίας στρατιώτες από άλλες νέες και αιμοχαρείς φυλές. Τι θλιβερή, η εποχή των αθλητών!»

Οι μετοχές - φούσκες και το παιχνίδι στο Χρηματιστήριο
Ο επιχειρηματίας Γιώργος Μπατατούδης δεν απέκτησε τυχαία το προσωνύμιο «Μπάτμαν».
Στις χρυσές εποχές της δεκαετίας 1990-2000, όταν έλαμπε το άστρο του στην επιχειρηματική σκηνή της χώρας και όλοι πίστευαν πως αυτός ο άνθρωπος είχε το κοκαλάκι της νυχτερίδας, ήταν παροιμιώδης η ικανότητά του να ξεφεύγει από τα αλλεπάλληλα αδιέξοδα που του επιφύλασσε η πολυσχιδής δραστηριότητά του.
Ακόμη και μέχρι σήμερα που φυγοδικούσε στη Λιβύη, ο Γ. Μπατατούδης δεν είχε εγκαταλείψει τις προσπάθειές του να αναστηθεί επιχειρηματικά. Προσπάθησε να κάνει δουλειές σε πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, ενώ μόλις πριν από λίγους μήνες άφησε ξανά το αποτύπωμά του στην Ελλάδα, όταν ίδρυσε την εταιρεία Laborg Hellas (ακινήτων, ξενοδοχειακή, τουριστική, κ.ά.) με έδρα τα παλιά γραφεία της Intersat-Interactive στην οδό Μπουμπουλίνας.
Λέγεται πως οι ισχυρές πολιτικές διασυνδέσεις, τις οποίες διατηρούσε με κορυφαίους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ στα χρόνια που ο ίδιος μεσουρανούσε, του άνοιξαν τον δρόμο του πλουτισμού και τον διευκόλυναν να ακροβατεί ή και να ξεπερνά πολλές φορές τα όρια της νομιμότητας.
Ασχολήθηκε με όλα και για λίγο, αλλά πρόλαβε να κερδίσει και να χάσει δισεκατομμύρια, αφού οι επιχειρηματικοί του πύργοι χτίστηκαν στην άμμο της χρηματιστηριακής φούσκας. Κατασκευές, ποδόσφαιρο, τηλεοπτικά δικαιώματα, ψηφιακή τηλεόραση, τηλεπικοινωνίες, αξιοποίηση ακινήτων, κ.ά. αποτέλεσαν το πεδίο για τις μπίζνες του Βορειοελλαδίτη πολιτικού μηχανικού τουλάχιστον μέχρι τις αρχές αυτής της δεκαετίας, όταν η μία μετά την άλλη κατέρρευσαν, αφήνοντας υποθήκη στον επιχειρηματία δικαστικές διώξεις και πρόστιμα εκατομμυρίων από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς.
Εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τη χρηματιστηριακή φούσκα του 1999, όταν προσπάθησε να βάλει τον ΠΑΟΚ στο Χρηματιστήριο με όχημα την εταιρεία Νηματεμπορική. Οι Αρχές τού έκλεισαν τον δρόμο, αλλά εκείνος μοσχοπούλησε την εταιρεία για πάνω από 6 δισ. δραχμές. Στη συνέχεια πούλησε επισήμως λόγω ασυμβίβαστου την εταιρεία Εργάς και ανοίχτηκε στην ψηφιακή τηλεόραση με όχημα την εταιρεία Οινέργα, την οποία μετονόμασε σε Intersat και το 2001 έλαβε τη δεύτερη άδεια εκπομπής ψηφιακού προγράμματος, ενώ μεταβίβασε σε αυτή τον ΠΑΟΚ. Η κατάρρευση της εταιρείας Alpha Digital Synthesis, με την οποία θα συνεργαζόταν, του χάλασε τα σχέδια.
Ήταν ο πρώτος κατηγορούμενος στην υπόθεση με τις «μετοχές φούσκες», στον οποίο το 2000 ασκήθηκαν ποινικές διώξεις σε βαθμό κακουργήματος. Είχε κατηγορηθεί με στοιχεία της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς για απάτη και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος όταν αποκαλύφθηκε ότι μαζί με τους Κ. Στέγγο (Τεχνική Ολυμπιακή) και Π. Πανούση (Αττι-Κατ) και σε συνεργασία με τον χρηματιστή Π. Κονταλέξη μεταβίβαζαν πακέτα μετοχών των εταιρειών τους προς διάφορους επενδυτές, σε τιμές όμως που ήταν σημαντικά χαμηλότερες εκείνων που δήλωναν επισήμως. Για τον λόγο αυτό, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς τού είχε επιβάλει πρόστιμο 337.491 ευρώ.
Αρκετά αργότερα, τον Μάρτιο του 2009, ο Γ. Μπατατούδης καταδικάστηκε σε 10ετή κάθειρξη από το πρωτοβάθμιο Τριμελές Εφετείο της Θεσσαλονίκης για υπεξαίρεση 2,5 δισ. ευρώ από την εταιρεία Interactive. Το ΣΔΟΕ είχε διαπιστώσει ότι τεράστια ποσά είχαν διακινηθεί μέσω εταιρειών συμφερόντων του επιχειρηματία, ενώ μετακυλήθηκαν οι συμβάσεις των τηλεοπτικών δικαιωμάτων του ΠΑΟΚ.

Β. ΓΕΩΡΓΑΣ / ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 9-6-2010

ΠΑΟΚ / Τον άφησε με χρέη 7 εκ. ευρώ
Του ΝΙΚΟΥ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ / ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 9-6-2010
Ήταν Γενάρης του 1996, τότε που ο δημοφιλής ΠΑΟΚ παρέπαιε στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και δεν υπήρχε επενδυτής, μετά την αποχώρηση του τότε μεγαλομετόχου, Θωμά Βουλινού.
Οι μετοχές πήγαν στον Ερασιτέχνη ΠΑΟΚ, που ανέλαβε πρωτοβουλία να βρει τον επόμενο μεγαλομέτοχο, αλλά δεν υπήρχε ενδιαφερόμενος. Έτσι, προτάθηκε η λύση του Γιώργου Παντελάκη, να αναλάβει με πρώην ποδοσφαιριστές της ομάδας, όπως ο Κώστας Ορφανός, και παράγοντες, όπως οι Γιώργος Καλύβας, Λάζαρος Κασάμπαλης.
Πριν από την τελευταία σύσκεψη, ο Κώστας Ορφανός έκανε την πρόταση: «Έχω ενδιαφερόμενο επενδυτή, τον Γιώργο Μπατατούδη, μεγαλομέτοχο της κατασκευαστικής ΕΡΓΑΣ». Η λύση βρέθηκε, ο επενδυτής εμφανίστηκε με ασπρόμαυρο κασκόλ και έβαλε αμέσως λεφτά για να αποκτηθούν παίκτες και να διατηρηθεί ο ΠΑΟΚ στην κατηγορία, με προπονητή τον Σταύρο Σαράφη.
Με το ξεκίνημα της επόμενης χρονιάς άρχισε το «στήσιμο» μιας μεγάλης ομάδας, που πέτυχε τρεις προκρίσεις στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, αποκλείοντας ακόμη και τη μεγάλη Άρσεναλ με τον Άγγελο Αναστασιάδη στον πάγκο και βάζοντας «φρένο» στη μεγάλη πορεία με αποκλεισμό από την Ατλέτικο Μαδρίτης.
Οι βάσεις είχαν μπει, το χρήμα έρρεε άφθονο με την άνοδο του Χρηματιστηρίου, όπου ο Μπατατούδης «έπαιζε» τα δικά του επιχειρηματικά παιχνίδια. Αγοράζει τη «Θεσσαλική» και τη μετατρέπει σε «Ιντερσάτ», θέλοντας να δημιουργήσει τη νέα ψηφιακή τηλεόραση στην Ελλάδα, αλλά και το «ΡΑΟΚ TV», που είχε πάντα στο μυαλό του.
Αγοράζει και τη «Νηματεμπορική», βάζει τους οπαδούς του ΠΑΟΚ να αγοράζουν μετοχές, ενώ μετά από σύντομο χρονικό διάστημα η εταιρεία μπαίνει υπό επιτήρηση και χάνονται τα λεφτά του κοσμάκη. Αγωνιστικά, ο ΠΑΟΚ σηκώνει κούπα το 2001, κερδίζοντας 4-2 τον Ολυμπιακό στον τελικό Κυπέλλου της Ν. Σμύρνης, ο κόσμος είναι ενθουσιασμένος και ο Μπατατούδης συνεχίζει την επιχειρηματική του δράση, ενώ αρχίζουν να «χάνονται» έργα της κατασκευαστικής εταιρείας ΕΡΓΑΣ.
Παρά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, την αδυναμία πληρωμής παικτών και προμηθευτών, ο ΠΑΟΚ κερδίζει και δεύτερο Κύπελλο, νικώντας τον Άρη στον τελικό της Τούμπας με 1-0. Αμέσως μετά, αρχίζει η «πτώση Μπατατούδη», που έχει πλέον τεράστια οικονομικά προβλήματα και αποδεικνύεται ότι έχει αφήσει τον ΠΑΟΚ με χρέη 7 εκατομμύρια ευρώ.
Δίνει την ομάδα στους Γούμενο-Παγώνη και αποσύρεται...

Το διαζύγιο της Αριστεράς
Από τον ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΡΔΑΣΗ / ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 9-6-2010
Πάλι γκρεμίζεται μέσα μου μια πόλη
για να χτιστεί από τις στάχτες της.
Ελένη Παπάζογλου, «Andrew», Ονειράκατος, Φαρφουλάς (2009)
Έχω φίλους που ασμένως πανηγυρίζουν για την επικείμενη διάσπαση του ΣΥΝ. Ελπίζουν ότι μετά την αποχώρηση των μιασμάτων της Ανανεωτικής Πτέρυγας θα μείνουν οι γνήσιοι της ριζοσπαστικής Αριστεράς για να σχεδιάσουν επιτέλους την κοινωνική ανατροπή και την επανάσταση. Αλίμονο, ποιος δεν έχει δικαίωμα στο όνειρο! Αρκεί να μην το βιώνει ως εφιάλτη!
ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ εξελίξεις στο συνέδριο του ΣΥΝ επιβεβαιώνουν το τέλος μιας ολόκληρης εποχής για το πείραμα της ελληνικής αριστερής ανανέωσης. Από την προδικτατορική ΕΔΑ και τις συγκρούσεις με το Πολιτικό Γραφείο του παράνομου ΚΚΕ στο εξωτερικό, στην ιστορική διάσπαση του 1968 και τη δημιουργία του ΚΚΕ Εσωτερικού, στον ευρωκομμουνιστικό προσανατολισμό και τον φιλοευρωπαϊσμό, στην κατάργηση του «Κ» (κομμουνισμού) και των συμβόλων του, στην ΕΑΡ κι από εκεί στον σχηματισμό του ΣΥΝ, η Ανανεωτική Αριστερά ταξίδεψε στην περιπέτεια της πολιτικής ως άλλος Οδυσσέας.
ΚΟΝΤΡΑ σε μια μανιοκαταθλιπτική Αριστερά που βίωνε τα τραύματα του Εμφυλίου, αποκαμωμένη από την ψυχοπαθολογία της συντριβής και των διώξεων, η ανανεωτική τάση, προϊόν της ατομικής και συλλογικής ήττας των αριστερών αλλά και των ιδεολογικών αναζητήσεων του μαρξισμού σε διεθνές επίπεδο, πρόβαλλε ως αδήριτη την υπέρβαση της αυταρέσκειας της δογματικής αλήθειας που μονοπωλείται στα μέλη της κατεστημένης Αριστεράς, ώς και των γραφειοκρατικών αγκυλώσεων που κυριαρχούν στους κομματικούς μηχανισμούς. Διακηρύσσοντας έναν σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο μέσω ενός ειρηνικού δρόμου, έθετε τον άνθρωπο και τις ανάγκες του πάνω από το κόμμα, πάνω από σκοπιμότητες, πάνω από τις τεχνικές της εξουσίας.
ΑΥΤΗ η ιστορική διαδρομή έφτασε στα όριά της. Οι έμμισθοι γραφειοκράτες της Κουμουνδούρου, κρατικοδίαιτοι στην πλειονότητά τους, δεν είναι σε θέση να παράγουν ιδεολογία και πολιτική. Μπορούν όμως να ευαγγελίζονται, ρητορικά μόνο και γι' αυτό ανέξοδα, τους πρωταγωνιστές της επαναστατικής προοπτικής και την κατάκτηση των χειμερινών ανακτόρων. Ο ιταλικός μαξιμαλισμός του 1920 διαπερνά την καθ' ημάς Αριστερά με πλειοδοσία λαϊκιστικού, αντιευρωπαϊκού και αντικαπιταλιστικού λόγου. Από πότε η άρνηση συνιστά θέση;
ΚΑΤΩ από τις σημερινές συνθήκες η φυσιογνωμία που θα πάρει το νέο πολιτικό μόρφωμα της αριστερής ανανέωσης θα κριθεί από την ποιότητα των επιλογών και των προσώπων. Η επιφύλαξη δικαίωμά μας, η αισιοδοξία μας συγκρατημένη. Οψόμεθα!