Ημερολόγιο ανθρωπιάς.........

Από τη ΒΙΚΗ ΤΣΙΩΡΟΥ / ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 16-6-2010

Ζει το μισό χρόνο στη Σουηδία και τον άλλο μισό στη Μοζαμβίκη, όπου διευθύνει ένα θέατρο το οποίο χρηματοδοτείται από τα έσοδα των πωλήσεων των βιβλίων του.
Στο αστυνομικό του μυθιστόρημα «Η Πέμπτη Γυναίκα» (μεταφρασμένο στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Ψυχογιός») αναφέρεται στο πόλεμο της Αλγερίας, σε κάποιο άλλο, στην εγκληματική χρησιμοποίηση των ασθενών με AIDS στη Μοζαμβίκη, στο θέμα της αποικιοκρατίας..
.
Δεν θα μπορούσε λοιπόν να μείνει αμέτοχος στον αποκλεισμό της Γάζας, και στα 62 χρόνια του αποφάσισε να μπαρκάρει σε ένα από τα πλοία του «στόλου», αφού πιστεύει στη φράση πως «η δράση επιβεβαιώνει τα λόγια».
Έτσι, ξεκινά από τη Σουηδία για την Κύπρο, όπου έπειτα από καθυστερήσεις επιβιβάζεται, στα ανοιχτά της θάλασσας, στο πλοίο «Σοφία». Από την αρχή του ταξιδιού του κρατάει σημειώσεις, τις οποίες μετά το τέλος αυτού του εγχειρήματος δημοσίευσε συγχρόνως σε κάποιες από τις μεγαλύτερες εφημερίδες στον κόσμο, μεταξύ των οποίων και στη «Λιμπερασιόν», απ' όπου και το απόσπασμα:
«Μεσάνυχτα Δευτέρας»
Συμμετέχω στη νυχτερινή βάρδια από τα μεσάνυχτα έως τις τρεις το πρωί. Το φεγγάρι είναι ακόμη μεγάλο, αν και τα σύννεφα το κρύβουν κατά διαστήματα. Η θάλασσα είναι ήρεμη. Τα λαμπιόνια του πλοίου τρεμοπαίζουν. Οι τρεις ώρες περνούν γρήγορα. Αισθάνομαι την κούραση μόνο τη στιγμή που έρχονται να με αντικαταστήσουν. Βρισκόμαστε ακόμη μακριά από τα χωρικά ύδατα που για τους Ισραηλινούς μπορούσαν να θεωρηθούν επικίνδυνη περιοχή για την ασφάλειά τους. Μπορούσα να κοιμηθώ για μερικές ώρες.
Πίνω τσάι, κουβεντιάζω κάποια στιγμή με ένα μέλος του ελληνικού πληρώματος, τα αγγλικά του οποίου ήταν φοβερά, αλλά που ήθελε οπωσδήποτε να μάθει για ποια πράγματα μιλώ στα βιβλία μου. Η ώρα πήγε 4 όταν επιτέλους κατάφερα να κοιμηθώ.
4.30 π.μ. Μόλις πρόλαβε να με πάρει ο ύπνος και αμέσως ξύπνησα. Πηγαίνοντας προς τη γέφυρα του πλοίου, βλέπω το μεγάλο πλοίο φωτισμένο από προβολείς. Ξαφνικά ακούω πυροβολισμούς. Καταλαβαίνω πως το Ισραήλ επέλεξε τη βίαιη σύγκρουση. Σε διεθνή ύδατα. Μια ώρα ακριβώς πέρασε και είδαμε να πλησιάζουν μεγάλα μαύρα φουσκωτά σκάφη επανδρωμένα με μασκοφόρους στρατιώτες. Καταλαμβάνουν το πλοίο. Συγκεντρωνόμαστε στο πάνω μέρος του πλοίου. Οι στρατιώτες θέλουν να μας κατεβάσουν στη γέφυρα. Θέλουν να κάνουμε γρήγορα. Ένας άνδρας δεν υπακούει αμέσως και πυροβολείται στο μπράτσο. Πέφτει. Ένας άλλος, πολύ αργός και αυτός, δέχεται μια λαστιχένια σφαίρα. Σκέφτομαι ότι όλα αυτά συμβαίνουν δίπλα μου. Είναι πραγματικότητα. Άνθρωποι που δεν έκαναν τίποτε σπρώχνονται σαν να είναι ζώα τα οποία τιμωρούνται για τη βραδύτητά τους.
Μας συγκεντρώνουν και μας βάζουν να καθήσουμε στη γέφυρα. Μένουμε εκεί για έντεκα ώρες, μέχρι το πλοίο μας να αγκυροβολήσει στο Ισραήλ. Κάθε τόσο οι στρατιώτες μάς βιντεοσκοπούν, παρ' όλο που δεν έχουν κανένα δικαίωμα. Θέλω να σημειώσω κάποιες φράσεις, αλλά ένας στρατιώτης με πλησιάζει και με ρωτά τι γράφω. Είναι η μόνη φορά που εκνευρίζομαι. Του απαντώ πως δεν τον αφορά. Βλέπω μόνο τα μάτια του. Δεν ξέρω τι σκέφτεται, αλλά γυρίζει και φεύγει. Έντεκα ώρες ακινησίας, ο ένας πάνω στον άλλον μέσα στη ζέστη, μοιάζει με βασανιστήριο. Για φαγητό μάς δίνουν μόνο μπισκότα, φρυγανιές και μήλα. Δεν μπορούμε να φτιάξουμε καφέ, ενώ έχουμε αυτή τη δυνατότητα χωρίς να κουνηθούμε από τη θέση μας. Αποφασίζουμε συλλογικά να μη ζητήσουμε από τους στρατιώτες την άδεια να μαγειρέψουμε, γιατί θα μας βιντεοσκοπούσαν για να δείξουν ότι μας αντιμετώπισαν με καλό τρόπο. Όλη η κατάσταση ήταν ταπεινωτική.
Στη διάρκεια αυτών των ωρών είχα το χρόνο να συνθέσω τις σκέψεις μου. Μας είχαν επιτεθεί στη θάλασσα, σε διεθνή ύδατα. Αυτό σημαίνει πως οι Ισραηλινοί συμπεριφέρθηκαν σαν πειρατές, σαν και αυτούς που δρουν στα ανοιχτά της Σομαλίας. Από τη στιγμή που κατέλαβαν το πλοίο και έβαλαν ρότα για το Ισραήλ, μπορούμε να πούμε πως μας απήγαγαν. Αυτή η επιχείρηση είναι παράνομη από την αρχή έως το τέλος.
Προσπαθούμε να μιλήσουμε μεταξύ μας για να καταλάβουμε τι θα συμβεί στη συνέχεια, έκπληκτοι που οι Ισραηλινοί επέλεξαν αυτή τη "λύση", η οποία τους θέτει εκ των πραγμάτων σε δυσμενή θέση. Οι στρατιώτες μάς κοιτούν. Ορισμένοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν αγγλικά. Όμως όλοι γνωρίζουν αυτή τη γλώσσα. Υπάρχουν και γυναίκες μεταξύ τους. Δείχνουν αμήχανες. Μήπως είναι από αυτές που φεύγουν στην Γκόα και κάνουν χρήση σκληρών ναρκωτικών;
6 μ.μ. Στην αποβάθρα, κάπου στο Ισραήλ. Δεν ξέρω πού. Μας κατεβάζουν στο έδαφος. Μας υποχρεώνουν να τρέξουμε, ανάμεσα σε δύο σειρές στρατιωτών και η στρατιωτική τηλεόραση μας βιντεοσκοπεί. Νομίζω πως αυτό, ειδικά αυτό, δεν θα τους το συγχωρήσω ποτέ. Εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόμουν τίποτε παρά μόνο αυτά τα καθάρματα.
Μας χωρίζουν. Δεν μπορούμε να επικοινωνούμε μεταξύ μας. Ξαφνικά, με πλησιάζει ένας τύπος από το υπουργείο Εξωτερικών. Αντιλαμβάνομαι πως έχει έρθει για να βεβαιωθεί πως δεν με κακομεταχειρίζονται πολύ. Είμαι αρκετά γνωστός συγγραφέας στο Ισραήλ και τα βιβλία μου έχουν μεταφραστεί και στα εβραϊκά. Με ρωτά αν χρειάζομαι κάτι.
- Ναι, να με αφήσετε ελεύθερο μαζί με όλους τους άλλους.
Δεν απαντά. Του ζητάω να φύγει. Απομακρύνεται μερικά βήματα, αλλά δεν φεύγει εντελώς. Δεν υπογράφω τίποτε φυσικά και μαθαίνω πως θα απελαθώ. Ο άνθρωπος που μου το ανακοινώνει, προσθέτει ότι του αρέσουν τα βιβλία μου. Σκέφτομαι να φροντίσω ώστε τα βιβλία μου να μη μεταφράζονται στα εβραϊκά. Δεν έχω ακόμη αποφασίσει.
Βασιλεύει μια ατμόσφαιρα εντελώς χαοτική σε αυτό το "άσυλο φιλοξενίας". Κάθε τόσο κάποιον χτυπούν, τον ρίχνουν κάτω, του περνούν χειροπέδες. Σκέφτομαι συνεχώς πως κανείς δεν θα με πιστεύει όταν θα διηγούμαι όλα αυτά. Όμως είναι κι άλλοι που τα βλέπουν και θα μπορέσουν να τα επιβεβαιώσουν. Δίπλα μου ένας άντρας αρνείται να του πάρουν δακτυλικά αποτυπώματα. Δέχεται να τον φωτογραφήσουν, αλλά όχι και τα δακτυλικά αποτυπώματά του... Αντιστέκεται. Τον χτυπούν. Τον ρίχνουν κάτω και τον σέρνουν έξω από την αίθουσα. Πού τον πάνε; Δεν έχω ιδέα. Τι λέξη να χρησιμοποιήσω για όλα αυτά; Απανθρωπιά; Αίσχος; Μπορείτε να διαλέξετε.
11 μ.μ. Εμάς τους τρεις Σουηδούς -τον βουλευτή, τη γιατρό και εμένα- μας οδηγούν στο κρατητήριο. Μας χωρίζουν. Μας ρίχνουν κάτι σάντουιτς που έχουν τη γεύση πατσαβούρας. Η νύχτα είναι μεγάλη. Τα αθλητικά μου παπούτσια χρησιμεύουν για μαξιλάρι μου.
Τρίτη 1η Ιουνίου - απόγευμα
Ξαφνικά ξαναβρίσκομαι με τον βουλευτή και μας αναγγέλλουν πως θα απελαθούμε και θα φύγουμε με ένα αεροπλάνο της Lufthansa. Αρνούμαστε να φύγουμε αν δεν μας πουν τι απέγινε η S. Μόλις μαθαίνουμε πως βρίσκεται και εκείνη καθ' οδόν για το αεροδρόμιο, βγαίνουμε από το κελί.
Στο αεροπλάνο η αεροσυνοδός μού δίνει ένα ζευγάρι κάλτσες. Οι δικές μου είχαν κλαπεί στο πλοίο από ένα μέλος των στρατιωτών κομάντο.
Ένας μύθος καταρρίπτεται: αυτός που θέλει τον ισραηλινό στρατιώτη να είναι γενναίος και άψογος. Τώρα μπορούμε επίσης να πούμε γι' αυτούς πως είναι άθλιοι κλέφτες. Δεν ήμουν ο μόνος που με έκλεψαν: χρήματα, πιστωτικές κάρτες, ρούχα, σακίδια, υπολογιστές, όλα... Ήμασταν κάμποσοι σε αυτήν την κατάσταση, μέσα σε εκείνο το πλοίο που δέχτηκε επίθεση από μασκοφόρους στρατιώτες οι οποίοι δεν ήταν τίποτε άλλο από ψευτοπειρατές.
Αργά το βράδυ φτάσαμε στη Σουηδία. Μιλώ με τους δημοσιογράφους. Μετά κάθομαι για λίγο μέσα στο σκοτάδι μπροστά από το σπίτι που μένω.
Την επομένη, 2 Ιουνίου, ακούω το κελάηδισμα του κότσυφα. Τραγούδι γι' αυτούς που πέθαναν.
Τώρα πρέπει να δω τι πρέπει να κάνουμε. Για να μη χάσουμε το στόχο που είναι η άρση του αποκλεισμού της Γάζας. Θα τα καταφέρουμε. Πίσω από αυτόν το στόχο, και άλλοι έχουν σειρά. Για να θέσεις τέλος σε ένα καθεστώς απαρτχάιντ, θέλει χρόνο, αλλά όχι και μια αιωνιότητα».
Πηγή: Ελευθεροτυπία