Ο πλανήτης αιμορραΓΗ !

Θεωρούν ορισμένοι «πολυτέλεια» τον φετινό εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος, υπενθυμίζοντας ότι βρισκόμαστε στην καρδιά μιας οικονομικής δίνης, με αβέβαιη έκβαση. Θα είχαν δίκιο αν δεν έλεγαν μονότονα τα ίδια και τότε που «δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα». Τουλάχιστον έτσι νομίζαμε... Υποστήριζαν τότε πως είναι μόδα και πυροβολούσαν τους υπερασπιστές του περιβάλλοντος ή στην καλύτερη περίπτωση μιλούσαν για αιθεροβάμονες.

Δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι ακριβώς η οικονομική κρίση είναι αυτή που μας επιβάλλει να ασχοληθούμε συστηματικά και σε μόνιμη βάση με το περιβάλλον. Και δεν μιλάμε μόνο για την πράσινη ανάπτυξη που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση ή τα «πράσινα άλογα» που περιγράφει η αντιπολίτευση. Η Ημέρα Περιβάλλοντος είναι για τους πολίτες, για τον καθένα μας, και σημαίνει πριν και πάνω από όλα ανατροπές στην καθημερινότητα, στις επίκτητες συνήθειες που προστέθηκαν στη ζωή μας σε εποχές επίπλαστης ευδαιμονίας.

Πολιτεία, δήμοι, πολίτες έχουν το μερίδιό τους στο γεγονός ότι εξελιχθήκαμε σε ασύστολους καταναλωτές..
... Χτίζουμε στα καμένα, στα ρέματα και τις παραλίες, καταφεύγουμε στους «ατσίδες» της οικοδομικής δραστηριότητας για να προσθέσουμε με νομιμοφανή ή και απροκάλυπτα παράνομο τρόπο λίγα τετραγωνικά στο πολυπόθητο «κεραμίδι»-σύμβολο της οικονομικής μας επιφάνειας. Επικαλούμαστε τις υπαρκτές αδυναμίες των συστημάτων ανακύκλωσης για να πετάξουμε στα σκουπίδια πάνω από 480 κιλά ο καθένας μας, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν και να αποδειχθούν πολλές φορές χρυσάφι. Βεβαίως διαδηλώνουμε για να μη γίνει χωματερή στο δήμο μας, αφού προφανώς πιστεύουμε ότι τα απορρίμματά μας πρέπει να πάνε στη «διπλανή αυλή», ακόμα και στον Άρη. Πατάμε γκάζι ολομόναχοι στο Ι.Χ. διανύοντας κατά μέσον όρο 45 χλμ. την ημέρα, ενώ θα μπορούσαμε να πάμε στους καθημερινούς προορισμούς μας με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, που δεν έχουν όλα τα χάλια τους. Υπάρχει βέβαια το περπάτημα και το ποδήλατο, σε όσες περιπτώσεις είναι εφικτό.
Η φετινή Ημέρα Περιβάλλοντος έχει και μια άλλη ιδιαιτερότητα: είναι η πρώτη από την ίδρυση του υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, όπως είναι ο μακρόσυρτος τίτλος του. Πριν από οκτώ μήνες η Τίνα Μπιρμπίλη ήταν το πολυσυζητημένο πρόσωπο της κυβέρνησης. Λίγο οι οικολογικές περγαμηνές της, λίγο το ξάφνιασμα, λίγο το νεανικό ντύσιμό της, της είχαν χαρίσει άφθονα πρωτοσέλιδα.
Είχε τότε επιλέξει την «Ε» για να παραχωρήσει την πρώτη της συνέντευξη, γιατί, όπως μας είχε εξομολογηθεί, ήταν η εφημερίδα που διάβαζε από τα πέντε της χρόνια. Ανέλαβε πολλές και χρονίζουσες υποθέσεις. Όλο αυτό το διάστημα είδαμε διακηρύξεις καλών προθέσεων, νομοθετικές ρυθμίσεις που ακόμη δεν έχουν αποδώσει.
Επέλεξε και πάλι την «Ε» για να δώσει μια πρώτη γεύση από το ολοκληρωμένο πρόγραμμα «Αθήνα-Αττική 2014», που ετοιμάζει με τους συνεργάτες της και θα παρουσιαστεί στις 14 Ιουνίου. Ίσως είναι η νέα «μεγάλη ιδέα» για την πρωτεύουσα, όπου ζει ο μισός ελληνικός πληθυσμός. Ελπίζουμε να μη μείνει και αυτή η προσπάθεια στα χαρτιά. Να φέρει την ελπίδα, την αύρα της αισιοδοξίας που, σε τελευταία ανάλυση, όλη η Ελλάδα έχει ανάγκη στη δύσκολη εποχή που διανύουμε. Για να προσπαθήσουμε να δούμε και πάλι το ποτήρι μισογεμάτο...
ΧΑΡΑ ΤΖΑΝΑΒΑΡΑ / ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 5-6-2010

Η διακυβέρνηση Σημίτη: μια ανάγνωση
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ / ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 5-6-2010
Με την υπόθεση Μαντέλη φούντωσε ξανά η συζήτηση για την οκταετία Σημίτη, μία συζήτηση που καλά κρατεί επί χρόνια και μάλλον θα συνεχιστεί επειδή το αντικείμενό της είναι η πιο αμφιλεγόμενη περίοδος της μεταπολίτευσης.
Κανένας πρωθυπουργός δεν κυβέρνησε επί τόσα χρόνια χωρίς να έχει επιβληθεί στο ίδιο του το κόμμα, κανένας ηγέτης δεν μισήθηκε με ένα πάθος που σε ορισμένες περιπτώσεις έγινε εμπάθεια, και κανένας πολιτικός δεν είχε απήχηση σ' ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της ελίτ, από αριστερούς μέχρι τεχνοκράτες.
Χωρίς να ξέρω τίποτα που δεν ανήκει στον χώρο του δημόσιου λόγου και με τη βοήθεια της ύστερης γνώσης, διακινδυνεύω την εξής ανάγνωση της διακυβέρνησης Σημίτη: για να διαχειριστεί την αδυναμία του μέσα στο κόμμα, ο Κώστας Σημίτης σχημάτισε μια δική του μικρή ομάδα και ταυτόχρονα, όπως επέβαλλε ο παροιμιώδης ρασιοναλισμός του, ιεράρχησε τους στόχους, δίνοντας απόλυτη προτεραιότητα στον εκσυγχρονισμό. Ο οποίος -εδώ βρίσκεται το καίριο σημείο- θα περνούσε μέσα από την Ε.Ε. Αυτό σήμαινε: η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Ετσι προέκυψε μια άτυπη και επωφελής για αμφότερους ρύθμιση, βάσει της οποίας οι εκσυγχρονιστές πλησίαζαν την Ευρώπη, ενώ απέστρεφαν το βλέμμα από το κομματικό ΠΑΣΟΚ που τραβούσε τον κατηφορικό δρόμο του, με τον Σημίτη να ελπίζει ότι όλες οι ρωμαίικες παθογένειες θα εξέλιπαν σταδιακά όταν θα γινόμασταν δεκτοί σε ένα διαφορετικό και πιο «πολιτισμένο» κλαμπ. Παράλληλα, το βαθύ ΠΑΣΟΚ εδραίωνε την προνομιακή θέση του στο εσωτερικό της χώρας χάρη στον Σημίτη, η αποδοχή του οποίου ήταν μεγαλύτερη από εκείνη του κόμματος και συνεπώς τους εξασφάλιζε τη νομή της εξουσίας.
Το πράγμα στράβωσε για δύο λόγους. Ο πρώτος και χειρότερος για τον Σημίτη ήταν ο εκμαυλισμός κάποιων που ανήκαν στον δικό του σκληρό πυρήνα (όχι φυσικά όλων, αρκεί να θυμηθούμε ότι δεξί του χέρι ήταν ο ακέραιος Ν. Θέμελης). Παρά το γεγονός ότι τελικά τους απομάκρυνε, το κακό έγινε. Ταυτόχρονα γιγαντώθηκε μια αίσθηση γενικής ανομίας, ρεμούλας και ασυλίας, που δίκαια ή άδικα λέκιασε τους πάντες• από τοπικά στελέχη και συνδικαλιστές μέχρι τους τεράστιους και τους μικρούς εργολάβους, τους κάθε λογής συνεργαζόμενους με το ΠΑΣΟΚικό κράτος. Και η αίσθηση αυτή, σε συνδυασμό με τη γενικευμένη και δικαιολογημένη αγανάκτηση που ξεσήκωσε, απέκτησε μια δυναμική, η οποία μοιραία οδήγησε στην αποχώρηση του Σημίτη και τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας. Η συνέχεια είναι γνωστή. Η κυβέρνηση Καραμανλή, απείρως χειρότερη από οποιαδήποτε άλλη που θυμόμαστε, έδωσε τη χαριστική βολή. Το εκτροχιασμένο όχημα «Ελλάς» κατευθύνθηκε προς τον γκρεμό με χίλια, ενώ οι ιθύνοντες του κλαμπ έκριναν ότι είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως κι άρχισαν να σκέφτονται πώς θα μας πετάξουν έξω.
Η αποτυχία της διακυβέρνησης Σημίτη έχει να κάνει με τον πολιτικό χρόνο και το πόσο γρήγορα τρέχει. Ο σχεδιασμός προέβλεπε μια μελλοντική εξυγίανση αλλά με αργούς ρυθμούς, η οποία θα έκανε επιτέλους την Ελλάδα χώρα με θεσμούς, αξιοκρατία και κράτος που λειτουργεί. Για να εξασφαλίσει όμως την αρχική και δυνητική προϋπόθεση, δηλαδή την ένταξη στην ευρωζώνη, ο Σημίτης έριξε όλο το βάρος σε αυτή την υπέρτατη προσπάθεια, αποφεύγοντας τις συγκρούσεις που θα προκαλούσε ο απαραίτητος, όπως αποδείχθηκε, εσωτερικός εκσυγχρονισμός. Με άλλα λόγια, αρνήθηκε να καυτηριάσει εκείνο που όλοι έβλεπαν: την εκτός ελέγχου διαφθορά, που δυστυχώς γι' αυτόν άγγιξε και δικούς του ανθρώπους. Τελικά η επιταχυνόμενη διαφθορά διέγραψε τον αργόσυρτο εκσυγχρονισμό.
Καταλαβαίνω την απογοήτευση όσων πίστεψαν στον πραγματικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Με εξοργίζει όμως η κριτική από εκείνους που έκαναν τα πάντα για να αποτύχει και σήμερα το παίζουν τιμητές.

Ναι, ο άνθρωπος ίσως δημιουργήσει ζωή
Της ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΜΠΑΡΚΑ / ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 5-6-2010
Γεννημένος το 1928 κοντά στη Λουκέρνη της Ελβετίας, ήρθε πριν από λίγες μέρες στη χώρα μας για να παρουσιάσει το τελευταίο του βιβλίο «Η Αρχή των Πάντων», που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά (από τις εκδ. «Ουρανός» σε συνεργασία με τις εκδ. «Ψυχογιός», σε μετάφραση Ευάγγελου Θεοδώρου).
Ήταν πανευτυχής που μεταφράστηκε στη γλώσσα μας καθώς «οι πρώτοι στην Ιστορία της ανθρωπότητας που αναρωτήθηκαν ποια είναι η Αρχή των Πάντων ήταν οι Έλληνες», τονίζει.
«Στο βιβλίο μου παρουσιάζω με πολύ εύκολο και κατανοητό τρόπο τα αποτελέσματα των επιστημών για την αρχή του κόσμου, τα οποία πρέπει να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη. Ξεκινώ από την αστροφυσική, μετά τη βιολογία, την αρχή της ζωής και τις ρίζες του ανθρώπινου είδους. Οι θεολόγοι και οι Πάπες δεν προσπάθησαν να τα καταλάβουν όλα αυτά γιατί θεωρούσαν ότι εκείνοι ήξεραν καλύτερα, και καταδίκασαν και τις ανακαλύψεις και τους επιστήμονες», λέει χαρακτηριστικά.
Ο Κουνγκ προσπαθεί να συμφιλιώσει τη θεολογία με την επιστήμη. «Οπωσδήποτε η φύση των δύο είναι πολύ διαφορετική. Στη σφαίρα του χώρου και του χρόνου, δηλαδή στη σφαίρα της εμπειρίας μας, η επιστήμη είναι η αρμόδια. Αλλά πέρα από τον χώρο και τον χρόνο, όπως και ο διάσημος Γερμανός φιλόσοφος Εμάνουελ Καντ υποστήριξε, δεν υπάρχει επαρκής λογική θεωρία. Δεν μπορούμε ούτε να επικυρώσουμε ούτε να αρνηθούμε. Αυτό είναι, όπως υποστηρίζω, το ερώτημα της λογικής πίστης. Δεν μπορώ να αποδείξω ότι στην αρχή του κόσμου, στο μπινκ μπανγκ, υπήρχε ένας δημιουργός, γιατί είναι έξω από τον χώρο και το χρόνο. Έχω όμως σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι στις αρχές των πάντων υπήρξε μια υπέρτατη πραγματικότητα. Το ίδιο συμβαίνει και με το τέλος. Ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβεται πίσω από την πόρτα του θανάτου... Έχω σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι όλη μου η ζωή, η δουλειά, τα βάσανα αλλά και τα επιτεύγματά μου δεν είναι για το τίποτα».
Στην κοινή λογική, όμως, υπάρχει η αίσθηση ότι η θρησκεία είναι κατά της επιστήμης. Γιατί; Μήπως η επιστήμη απειλεί την «αλήθεια» της θρησκείας;
«Είναι μια άποψη τελείως ξεπερασμένη, κατά τη γνώμη μου. Υπάρχουν βεβαίως ακόμη κληρικοί χωρίς επαρκή μόρφωση και ως εκ τούτου κατανόηση. Ένας φωτισμένος επιστήμονας δεν θα αποκήρυσσε τη θρησκεία και ένας φωτισμένος πιστός δεν θα αρνούνταν την εξέλιξη των ειδών, του Δαρβίνου».
Ωστόσο κάθε φορά που έχουμε μια μεγάλη επιστημονική ανακάλυψη ζητείται και η άποψη των ιερέων, η οποία είναι επικριτική -για να μην πω αφοριστική.
«Οι επιστήμονες έχουν το δικαίωμα να ερευνούν τι συμβαίνει τόσο στην τεχνητή όσο και στην έμψυχη ζωή. Δεν χρειάζεται διαμεσολάβηση από τον Θεό, όπως λέω και στο βιβλίο, για να δημιουργήσεις ζωή. Βεβαίως, εδώ, κάποιοι θα θεωρήσουν ότι ο άνθρωπος γίνεται ο Δημιουργός. Μα έχουμε ήδη την εξέλιξη των ειδών. Αν και δεν μπορούμε πλήρως να την εξηγήσουμε, δεν μπορούμε ωστόσο να παραβλέψουμε ότι υπάρχουν "μηχανικοί" κανόνες που παράγουν ζωή. Είναι ένα θαύμα της επιστήμης. Τα ανθρώπινα όντα είναι ικανά να χρησιμοποιήσουν το μυαλό τους ώστε να βρουν τρόπους να κατασκευάσουν οντότητες. Γεννάται βεβαίως ένα ηθικό ζήτημα. Ένα κύτταρο δεν είναι πρόβλημα. Αλλά μια νέα ανθρώπινη οντότητα είναι. Έχει επομένως και ο επιστήμονας ευθύνη».
πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ