Τα σενάρια των κρίσεων...

Τα σενάρια των κρίσεων...

Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr

Ηταν μια εποχή που το έθνος κινδύνευε από την ακατονόμαστη χώρα βορείως των συνόρων μας. Οχι ακριβώς από την ίδια –είναι δεν είναι δύο εκατομμύρια ψυχές, στην ΠΓΔΜ– αλλά από τον άξονα. Τον μουσουλμανικό άξονα...

Το σενάριο έλεγε ότι οι μουσουλμάνοι όλης της περιοχής συνασπίζονταν εναντίον των ορθοδόξων και ο κίνδυνος περικύκλωσης της χώρας εμφανιζόταν άμεσος. ..
...Τι κι αν στην ΠΓΔΜ και στη Βουλγαρία η πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν Χριστιανοί; Το σενάριο ήταν ευφάνταστο. Η Τουρκία –ενορχηστρωτής της περικύκλωσης– θα έβρισκε τον τρόπο για να μας πνίξει.

Οι ανοησίες αυτές, που δημοσιεύονταν και στα πιο έγκυρα έντυπα της χώρας, επηρέασαν βαθιά την εξωτερική μας πολιτική και η χώρα –η μόνη τότε δυτική, μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.– αντί να γίνει λύση (με τα αντίστοιχα οφέλη) στο βαλκανικό ζήτημα έγινε μέρος του προβλήματος. Το κόστος όμως δεν ήταν μόνο ευκαιρίας. Ηταν και ψυχολογικό. Ειδικά στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο πληθυσμός βρισκόταν σε πανικό. Κάθε είδηση από τη Σόφια, την Αγκυρα, τα Τίρανα, τα Σκόπια, τις Βρυξέλλες, την Ουάσιγκτον διαβαζόταν αρνητικά: ακόμη και κανονικές διπλωματικές συναντήσεις γίνονταν ψηφίδες στο σχέδιο στραγγαλισμού του Ελληνισμού. Γίνονταν πομπώδεις αναλύσεις «δεν είναι τυχαίο που... και αν συνυπολογίσουμε τον παράγοντα δείνα... και με δεδομένους τους σχεδιασμούς του τάδε...» καταστρεφόμαστε. Και τότε, πολλοί έτρεχαν στα σούπερ μάρκετ για να προλάβουν τις τελευταίες κούτες γάλακτος εβαπορέ.

Σήμερα, η κρίση είναι πραγματική και μεγάλη. Η κινδυνολογία όμως είναι μεγαλύτερη. Κάθε δύο μήνες, η χώρα χρεοκοπεί και κάθε τρεις και λίγο τυπώνει δραχμές. Κάθε δήλωση –ακόμη και θετικές ή οι αρνητικές χρηματιστών, που δεν είχαμε ξανακούσει στην ζωή μας– στρεβλώνεται και μεγεθύνεται τόσο που να γίνεται μια ψηφίδα στην επικείμενη χρεοκοπία. Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα δεν τρέχουμε να στοκάρουμε μακαρόνια, αλλά ελβετικά φράγκα. Η κινδυνολογία δεν περιορίζεται εντός των συνόρων, έχει συμπεριλάβει το ευρώ και τη Γερμανία.

Συνηθισμένη η χώρα από υπερβολές, αλλά υπάρχει μία απορία. Με τέτοιες παραγωγές σεναρίων γιατί δεν έχουμε γίνει υπερδύναμη στην κινηματογραφική βιομηχανία;