“Το πολιτικό σύστημα αρνείται πεισματικά να προχωρήσει στα αποκαλυπτήρια της αποτυχίας του” : Απολύτως ξεκάθαρη η φράση του κυβερνητικού βουλευτή Παναγιώτη Κουρουμπλή, πιστώνει ή χρεώνει (αναλόγως οπτικής γωνίας) τον βουλευτή με τα αποκαλυπτήρια της (ομολογίας) ενοχής ολόκληρου του μεταπολιτευτικού συστήματος διακυβέρνησης (και όχι μόνο) της χώρας.
Στερούν από την κοινωνία μας την αισιοδοξία της ...
Το άρθρο του Π. Κουρουμπλή που ακολουθεί υπό τον τίτλο “Η τρομοκρατία της ανασφάλειας” περιγράφει/αναδεικνύει με συνοπτικό τρόπο το διαμορφωθέν κοινωνικό κλίμα όπως ο κυβερνητικός βουλευτής το αντιλαμβάνεται, ύστερα από τα τελευταία “επί του ασφαλιστικού” κυβερνητικά μέτρα/παρεμβάσεις.
Αρθρογραφεί ο βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας του ΠΑΣΟΚ Παναγιώτης Κουρουμπλής :
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα αβεβαιότητας και ανασφάλειας των πολιτών αποσταθεροποιεί συλλογικά την κοινωνία, η οποία οδηγείται σε έναν ιδιότυπο πανικό από την εισβολή των πρόσφατων θεσμικών παρεμβάσεων που δημιουργούν νέο περιβάλλον, περιορισμένης κοινωνικής ασφάλειας. Το πολιτικό σύστημα αν και χρεώνεται ολόκληρη την ευθύνη για τη δυσμενή εξέλιξη της χώρας, συνεχίζει να αρνείται πεισματικά να προχωρήσει στα «αποκαλυπτήρια» της αποτυχίας του.
Εάν αναρωτηθεί κάποιος «υπάρχουν χρήματα;», ο γράφων επιμένει ακόμα και σήμερα ότι υπάρχουν. Υπάρχουν, μόνο αν τολμήσουμε να πατάξουμε την σπατάλη που εξακολουθεί καγχάζουσα να μας προκαλεί. Χρειαζόμαστε μεγαλύτερη απόδειξη από τη σπατάλη στα Νοσοκομεία, τα Ασφαλιστικά Ταμεία, το φάρμακο, τα αναλώσιμα;
Το πρώτο θετικό αποτέλεσμα για την Κυβέρνηση, το οποίο θα καταμετρηθεί πολιτικά στη συνείδηση του ελληνικού λαού, παραμένει η αποκοπή του ομφάλιου λώρου του πολιτικού συστήματος από την πρακτική της κατασπατάλησης του δημοσίου πλούτου. Το ΙΚΑ ακόμα και σήμερα παραμένει συνένοχο στην χρεοκοπία της χώρας, με άθικτες τις παλαιές του δομές.
Τα πρώτα θύματα αυτής της αρνητικής εξέλιξης, είναι οι ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, δηλαδή οι άνεργοι, οι ανασφάλιστοι, οι άστεγοι, οι άποροι, οι περιθωριοποιημένοι, οι μονογονεϊκές οικογένειες, οι ανάπηροι, οι νεόπτωχοι. Όλοι αυτοί απαιτούν άμεσα, την εκπόνηση ενός Εθνικού Σχεδίου Κοινωνικής Παρέμβασης με στοχευμένες πολιτικές και συγκεκριμένα προγράμματα, για να αγγίξουν τη δεινή πραγματικότητα και να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο του κοινωνικού αποκλεισμού, χωρίς να χαθούν στις δαιδαλώδεις διαδρομές της διοικητικής γραφειοκρατίας.
Η Κυβέρνηση οφείλει με την ίδια σπουδή που επέδειξε για την υλοποίηση των δύσκολων για την κοινωνία διατάξεων του Μνημονίου, με την ίδια σπουδή να προχωρήσει και στην υλοποίηση αυτής της νέας κοινωνικής συμφωνίας. Συγκεκριμένα, να ενισχύσει όλους όσους πλήττονται άμεσα από την ανεργία σχεδιάζοντας υπέρ τους πολιτικές παρεμβάσεις στήριξης στους τομείς της Παιδείας (πάταξη της παραπαιδείας), της Υγείας(πρόνοια, πρόγραμμα βοήθεια στο σπίτι) και της Εργασίας (προγράμματα επανένταξης ανέργων).
Οι διατάξεις που περιέχονται στο νέο Ασφαλιστικό Νόμο, οφείλουν επιτέλους να απαλλάξουν την κοινωνία από το αποκρουστικό φαινόμενο των αναπήρων «μαϊμού», γιατί προσβάλλεται το κοινωνικό σύνολο. Ας αποσυνδέσουμε την ιατρική αναπηρία από την ασφαλιστική, δίνοντας την δυνατότητα σε κάθε πολίτη που καθίσταται κατά την διάρκεια της εργασίας του ανάπηρος, να συνεχίζει να εργάζεται, εφόσον το θέλει και μπορεί.
Ως προς τις αναπηρικές συντάξεις ή τις συντάξεις χηρείας η βασική σύνταξη των 360 ευρώ δεν θα παραμείνει στην πράξη ολόκληρη, γιατί θα μειώνεται αναλογικά, σύμφωνα με τα έτη ασφάλισης που λείπουν για την θεμελίωση πλήρους δικαιώματος σύνταξης.
Η βίαιη ανατροπή του ισχύοντος συνταξιοδοτικού θεσμικού πλαισίου για τις εργαζόμενες μητέρες δημιουργεί κοινωνική απόγνωση και καταστρατήγηση των οικογενειακών προγραμματισμών. Πρέπει να στηρίξουμε τις εργαζόμενες μητέρες, χορηγώντας τους πλασματικά συντάξιμα έτη και λαμβάνοντας ιδιαίτερη μέριμνα για όσες είναι τρίτεκνες και πολύτεκνες, διότι το δημογραφικό αποτελεί μείζον πρόβλημα της χώρας. Οι απολυμένοι σε μεγάλη ηλικία μετατρέπονται εύκολα σε παρανάλωμα της λογικής μιας αχαλίνωτης αγοράς που ιδιωτικοποιεί τα κέρδη και κοινωνικοποιεί το κόστος.
Η Κυβέρνηση, με συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές, οφείλει ακόμα και την υπέρβαση για να επιτύχει την ενίσχυση της χαμένης αυτοπεποίθησης της κοινωνίας μας. Κοινωνία χωρίς αυτοπεποίθηση, δεν μπορεί να αξιοποιήσει τις δημιουργικές δυνατότητες του τόπου.
ΒΡΑΒΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΟΥ ΔΝ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφή