Η άποψη Γκάλμπρεϊθ για την κρίση, την Ελλάδα και ένα σχόλιο του epikairo

Παραθέτουμε κάποιες ενδιαφέρουσες επισημάνσεις του οικονομολόγου Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ για την κρίση, την Ε.Ε., την Ελλάδα:
«Φοβούμαι ότι η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει», δηλώνει ο Αμερικανός οικονομολόγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ, και ζητά από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αλλάξουν πορεία, διαγράφοντας μέρος του ελληνικού χρέους, μεριμνώντας για τις ελληνικές τράπεζες, εφαρμόζοντας αναπτυξιακά μέτρα και διασφαλίζοντας τους αδυνάτους...
Όπως μεταδίδει το ΑΠΕ, υποστηρίζει ότι «η Ευρώπη βρίσκεται πιο κοντά στην κατάρρευση, παρά στη λύση» και προειδοποιεί για τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης ολόκληρης της ευρωζώνης εάν η Ελλάδα υποχρεωθεί να την εγκαταλείψει.
«Αλλάξτε ρότα!», καλεί τους Ευρωπαίους ο Αμερικανός οικονομολόγος σε συνέντευξή του στη Sueddeutsche Zeitung και προτείνει τη δημιουργία κοινωνικού συμφώνου, το οποίο θα αμβλύνει την ένδεια.

«Η Ευρώπη θα εισέλθει σε μια νέα φάση της κρίσης. Είμαι βέβαιος γι' αυτό. Οι πολιτικοί δεν καταφέρνουν να θέσουν την κρίση υπό έλεγχο. Πολλοί πολιτικοί δεν φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει τι πραγματικά συμβαίνει στην περιφέρεια της ευρωπαϊκής ηπείρου. Κι όμως, αρκεί να ταξιδέψει κανείς στην Ελλάδα για να καταλάβει πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση», τονίζει ο κ. Γκάλμπρεϊθ και αναφέρεται στην τρομερά υψηλή ανεργία των νέων αλλά και στην εικόνα των ηλικιωμένων που ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό. «Εκατομμύρια άνθρωποι κατρακυλούν, το σύστημα υγείας καταρρέει. Βιώνουν μια κοινωνική κρίση, όπως την ξέρουμε μόνο σε αναπτυσσόμενες χώρες. Κι αυτό συμβαίνει στην καρδιά της Ευρώπης. Για μένα είναι σαφές ότι η Ευρώπη πρέπει να ανησυχεί πολύ. Φοβούμαι ότι η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει. Η χώρα κυβερνιέται άσχημα, τα ελλείμματα μεγαλώνουν, οι ελίτ προσπαθούν να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο. Ακόμα και η ελληνική πολιτική έχει χάσει προ πολλού τις ελπίδες της», προσθέτει.

Αναφερόμενος στο πρόγραμμα λιτότητας που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, ο οικονομολόγος τάσσεται κατά της πώλησης της ΔΕΠΑ. «Πρέπει γι' αυτό να σημάνει συναγερμός σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ένα μονοπώλιο αερίου αποτελεί μια μηχανή που κόβει χρήμα με σταθερά κέρδη και τζίρο. Παραιτείται λοιπόν κανείς από μια σταθερή πηγή εσόδων, για να εισπράξει σήμερα λίγα χρήματα; Πότε κάνει κάτι τέτοιο μια κυβέρνηση; Μόνον όταν και η ίδια δεν πιστεύει πλέον ότι θα επιζήσει για πολύ», υποστηρίζει. Προβλέπει ότι κάποια στιγμή τα πράγματα θα πάψουν να πηγαίνουν καλά και οι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να διασφαλίσουν τα χρήματά τους.

«Έτσι θα ξεκινήσει φυγή τραπεζικών κεφαλαίων», σημειώνει και εκτιμά ότι τότε θα επιλεγεί μια λύση πιθανόν στο πρότυπο αυτής που εφαρμόστηκε στην Κύπρο.

«Πολλοί άνθρωποι θα χάσουν περιουσίες και η οικονομία εντελώς ξαφνικά θα συρρικνωθεί δραματικά. Και αν η Ελλάδα εγκαταλείψει την ευρωζώνη, τελικά αυτό μπορεί να σημάνει και την αρχή του τέλους της ΟΝΕ. Θα είναι δύσκολο να επιβιώσει η πολιτική ένωση, όταν θα έχει ξεκινήσει αυτή η διαδικασία», αναφέρει.

Απευθυνόμενος στις ευρωπαϊκές ηγεσίες, ο Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ προτείνει τέσσερα βασικά μέτρα: «Η Ευρώπη πρέπει να διαγράψει στην Ελλάδα περισσότερα χρέη. Δεν έχει νόημα να κάθεται κανείς και να παρακολουθεί την κλιμάκωση της κρίσης. Η Ευρώπη πρέπει να μεριμνήσει για τις ελληνικές τράπεζες. Δεν πρέπει να τις αφήσει απλώς στα χέρια ολιγαρχών. Πρέπει να υπάρξει ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα επενδύσεων για την Ελλάδα, ώστε να ανακάμψει η οικονομία. Η Ευρώπη πρέπει να δημιουργήσει ένα είδος συμφώνου για τους χαμένους της κρίσης, μια κοινωνική βασική ασφάλιση και να εγγυηθεί τουλάχιστον ένα μέρος των περιουσιών και π.χ. των συντάξεων».

Τονίζει, ωστόσο, ότι οι Βρυξέλλες θα πρέπει να στείλουν τα χρήματα απευθείας στους αποδέκτες, παρακάμπτοντας την κυβέρνηση, επειδή «μέχρι τώρα τα χρήματα πήγαν συχνά σε λάθος κανάλια» και προσθέτει: «Όχι άλλα χρήματα για κακές ή διεφθαρμένες κυβερνήσεις και διοικήσεις. Το πλεονέκτημα απευθείας καταβολής στον λαό είναι η αύξηση της κατανάλωσης και η ταχεία ανάκαμψη της οικονομίας».

Αναφέρεται δε στη δράση στην Ελλάδα μιας γραφειοκρατίας, υπό την έννοια μιας πολύ μικρής ομάδας πολύ πλούσιων ολιγαρχών, και κάνει λόγο για «πολύ παράξενα πράγματα».

Το 40% των αγροτικών εκτάσεων, σύμφωνα με τον Αμερικανό καθηγητή, έχει υποθηκευτεί σε μία και μοναδική τράπεζα, η οποία ιδιωτικοποιείται. «Αν υπάρξει κρίση και δεν εξυπηρετούνται τα δάνεια, θα πάρουν υπό την κατοχή τους οι επενδυτές σχεδόν τη μισή καλλιεργήσιμη γη της χώρας. Πώς μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο;», διερωτάται, για να καταλήξει με αναφορά στην ΕΡΤ: «Για μένα είναι σαφές ότι η κρίση αλλάζει πρόσωπο. Από οικονομική κρίση, γίνεται κρίση των κεντρικών θεσμών. Το ότι έκλεισε τώρα ακόμα και η δημόσια ελληνική τηλεόραση, ένας θεσμός ελέγχου στη χώρα, δεν είναι καλό σημάδι» [euro2day]

Epikairo: To παραπάνω ποστ ήδη δημοσιεύεται με ταχύτητα στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Προφανώς ενισχύει την αμερικανική άποψη για τη διέξοδο από την κρίση και προστίθεται στην ήδη εκφρασμένη άποψη του Ομπάμα για στροφή της Ευρώπης και απομάκρυνση από τις πολιτικές λιτότητας. Μάλιστα, κάνει εντύπωση η ακριβής περιγραφή των προβλημάτων της Ελλάδας και η γνώση της εθνικής μας πραγματικότητας. Πριν όμως εναποθέσετε όλες σας τις ελπίδες σε αυτή την άποψη θα πρέπει να έχετε υπόψη 2 σημαντικά πράγματα:

1) Το έλλειμμα του 2009 (15,6%) δε μπορούσε να αντιμετωπιστεί με καμία πολιτική μη λιτότητας. Οι αποφάσεις του πρώτου μνημονίου δεν ήταν απλά αποφάσεις επιβίωσης αλλά αποφάσεις μονόδρομος για τη χώρα [πράγματι, σήμερα οι πολιτικές λιτότητας δεν ευνοούν, εξαντλούν οικονομικά και δεν ενισχύουν την οικονομική ανάκαμψη]. Δεν υπάρχουν μαγικοί τρόποι μείωσης του ελλείμματος πλην αυτού της μείωσης των δαπανών και της αύξησης των κρατικών εσόδων. Το μόνο που θα μπορούσες να διαπραγματευτείς είναι την αναλογία των 2. Οι πολιτικές του πρώτου μνημονίου ήταν απαραίτητες και συνοδεύτηκαν από σημαντικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος, την τοπική αυτοδιοίκηση, το ασφαλιστικό, την υγεία, την παιδεία, την οικονομία. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις έγιναν αφού πρώτα δημιουργήθηκε ένα περιβάλλον διαφάνειας και αξιοκρατίας διότι για την επιτυχία των μεταρρυθμίσεων θα πρέπει πρώτα να ανακτήσεις τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους-πολίτη (it takes two to tango). Δυστυχώς, με την *απομάκρυνση* Παπανδρέου κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια πάγωσε. Σήμερα, βιώνουμε συρρίκνωση χωρίς σχέδιο στο δημόσιο τομέα (βλέπε ΕΡΤ, κινητικότητα) και αξιολόγηση χωρίς αξιολόγηση [Καρκατσούλης: Δε γίνονται έτσι οι μεταρρυθμίσεις].

2) Οποιαδήποτε αλλαγή ευρωπαϊκής πολιτικής βρει την Ελλάδα να πορεύεται με τον πελατειακό τρόπο που έχει επιλέξει η σημερινή συγκυβέρνηση θα βοηθήσει την ελίτ και το σύστημα συμφερόντων γύρω από την κυβέρνηση -σίγουρα όχι τον ελληνικό λαό. Άλλωστε, πώς ζητάμε αλλαγή πολιτικής όταν εμείς οι ίδιοι δεν αλλάζουμε και δεν αποφασίζουμε να κινηθούμε προς τη σωστή κατεύθυνση, τα χνάρια της οποίας έχουν ήδη χαραχτεί; [επί παραδείγματι]

Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Υπάρχουν όμως εύκολες αποφάσεις που πρέπει να παρθούν.

www.epikairo.gr