Συγκλονιστικό γράμμα 11χρονου στον αδικοχαμένο Μάριο

"Δεν σε γνώρισα ποτέ μου. Φίλε μου Μάριε , θέλω τόσα πολλά να σου πω. Ξύπνησες χαρούμενος το πρωί εκείνο και ετοιμάστηκες για την σχολική σου γιορτή. Πήγες με τόση χαρά να δώσεις την παράσταση σου. Φίλε μου Μάριε δεν πρόλαβες. Ξαφνικά έπεσες εκεί, μέσα στο προαύλιο του σχολείου σου".
Με αυτά τα λόγια και άλλα τόσα, ένας 11χρονος στέλνει γράμμα στον αδικοχαμένο Μάριο από το Μενίδι, ο οποίος δεν πρόλαβε να ζήσει εξαιτίας άσκοπου πυροβολισμού.
Ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα που δεν θα παραδοθεί ποτέ στο Μάριο αλλά ήδη έχει παραδοθεί στο πανελήνιο που ακόμη είναι οργισμένο από τον άδικο χαμό του 11χρονου αγγέλου.
Το γράμμα που εστάλη στο protothema.gr ραγίζει καρδιές και κάνει μάτια να βουρκώνουν όταν συγκεκριμένα ο μικρός ΔιονύσηςΚουφόγαζος λέει προς το Μάριο : «Ξέρεις κάτι Μάριε; Σου έφερα μπαλόνια φίλε μου. Τα παιδιά δεν πρέπει να στερηθούν τα μπαλόνια επειδή ένας μεγάλος γνωρίζει ότι κάποτε θα σκάσουν. Και εσύ, μανούλα του Μάριου μην κλαις. Να πηγαίνεις μπαλόνια στο Μάριο μας, όλα τα παιδιά αγαπάμε τα μπαλόνια.»
Αναλυτικά το γράμμα του εντεκάχρονου Διονύση Κουφόγαζου:
«Μάριε. Έντεκα χρονών παιδί έφυγες από την ζωή, χωρίς φταίξιμο σε κάτι… 
Δεν σε γνώρισα ποτέ μου. Ο άδικος χαμός σου με έχει συγκλονίσει όπως όλους μας. Φίλε μου Μάριε , θέλω τόσα πολλά να σου πω. Ξύπνησες χαρούμενος το πρωί εκείνο και ετοιμάστηκες για την σχολική σου γιορτή. Πήγες με τόση χαρά να δώσεις την παράσταση σου. Φίλε μου Μάριε δεν πρόλαβες. Ξαφνικά έπεσες εκεί, μέσα στο προαύλιο του σχολείου σου. Ανάμεσα στους συμμαθητές σου, έτσι απλά έπεσες. Έκλεισες τα μάτια σου και δεν τα ξανάνοιξες. Αυτοί οι κακοί άνθρωποι δεν σου επέτρεψαν να δώσεις την παράσταση σου. Δεν σε άφησαν να χαρείς και να χαμογελάσεις φίλε μου. Επέλεξαν μια άλλη παράσταση για σένα. Γεμάτη πόνο και δάκρυα. Γιατί υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι Μάριε; Γιατί έκαναν τούς γονείς σου να κλαίνε; Γιατί Μάριε σου πήραν την ζωή έτσι απλά; Θέλω να τους δείρω, όμως είμαι και εγώ τόσο μικρός. Μόλις 11 χρονών. Ποιός θα με ακούσει εμένα; Είναι πολύ άδικο φιλαράκο μου όλο αυτό. Ξέρεις κάτι Μάριε; Σου έφερα μπαλόνια φίλε μου.
Τα παιδιά δεν πρέπει να στερηθούν τα μπαλόνια επειδή ένας μεγάλος γνωρίζει ότι κάποτε θα σκάσουν. Αυτό μου είχε πει η μαμά μου κάποια στιγμή. Μην σε νοιάζει φίλε μου, εγώ θα σου στείλω πολλά. Και εσύ, μανούλα του Μάριου μην κλαις. Να πηγαίνεις μπαλόνια στο Μάριο μας, όλα τα παιδιά αγαπάμε τα μπαλόνια. Και εσείς μεγάλοι που με ακούτε, πείτε μου ΓΙΑΤΙ; Γιατί αυτό το παιδί δεν πρόλαβε το φετινό καλοκαίρι, ούτε τα επόμενα που θα έρθουν; Γιατί αυτό το παιδί δεν πρόλαβε να ζήσει και να κάνει πράγματα που είχε ονειρευτεί ; ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ Ε;; Κανείς δεν θα μου απαντήσει! Γιατί κανείς δεν έχει απάντηση. Θέλω να στείλω συλλυπητήρια στην οικογένεια του με όλη μου την καρδιά λέω, ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΜΑΡΙΕ! Έντεκα τα χρόνια σου σε αυτή την γη. Μα η μνήμη σου θα είναι αιώνια. Σε αγάπησα φιλαράκι μου. Να το ξέρεις…»