Ενός λεπτού σιγή.....

Ενός λεπτού σιγή για εκείνο το μαντήλι που ξηλώθηκε κι έμεινε "μαντίλι", για την εταιρεία που διαλύθηκε κι έγινε "εταιρία", για τη βρωμιά που λερώθηκε κι έγινε "βρομιά", για τον χλωμό που τρόμαξε κι έγινε "χλομός", για το πηρούνι που έσπασε κι έγινε "πιρούνι", για το συγγνώμη που, έλεος, γίνεται "συγνώμη", για το ρήμα γλυτώνω που δε γλύτωσε κι έγινε "γλιτώνω", για το παληκάρι που λύγισε κι έγινε "παλικάρι", για την μπύρα που ξίνισε κι έμεινε "μπίρα", για την χρεωκοπία που έγινε "χρεοκοπία" και τη
φοβόμαστε περισσότερο, για την περηφάνεια που ντροπιάστηκε κι έγινε "περηφάνια" για τον Μανώλη που παλεύει για να μη γίνει "Μανόλης", για τη ζήλεια που ζήλεψε κι έγινε "ζήλια", για το κτήριο που γκρεμίστηκε κι έγινε "κτίριο"...
Και για όλα εκείνα τα θύματα της απλοποίησης/κατακρεούργησης της ελληνικής γλώσσας, που μας κάνουν να νιώθουμε ανορθόγραφοι και να ανοίγουμε λεξικό ακόμη και για την πιο απλή λέξη!