4/10/2009: Ήταν ένας θρίαμβος.....

4 Οκτωβρίου 2019
4/10/2009, πριν 10 χρόνια...ένας εκλογικός θρίαμβος που μετατράπηκε σταδιακά σε εφιάλτη όταν αμαρτίες του παρελθόντος στη χώρα μας συνδυάστηκαν με μία Ευρώπη που άργησε να κατανοήσει τη φύση του προβλήματος και να συνδράμει στη αντιμετώπισή του. Μία κυβέρνηση που έκανε τις σωστές αλλά δύσκολες πολιτικές επιλογές και σήκωσε μόνη της για 2 χρόνια το πολιτικό φορτίο της οικονομικής και κοινωνικής προσαρμογής.
Ένα απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του Game Over για να θυμηθούμε την εποχή:
"Ήταν ένας θρίαμβος.
Τα αποτελέσματα των exit polls είχαν ήδη αρχίσει να διακινούνται ανεπίσημα, και κάθε νέο κύμα ήταν καλύτερο από το προηγούμενο. Στις 5 το απόγευμα χτύπησε το κινητό μου και στην άλλη άκρη τη γραμμής ήταν ένας από τους πιο γνωστούς δημοσκόπους. «Κάθεσαι;» με ρώτησε. Όχι, δεν με άφηνε η αγωνία μου. «Η διαφορά θα είναι πάνω από 10 μονάδες. Πάτε για 160 έδρες».
Οι κάλπες έκλεισαν στις 7 μ.μ., με τα πρώτα επίσημα πια exit polls να μας δίνουν άνετα μπροστά. Είχαμε κερδίσει, αλλά χωρίς πραγματικά αποτελέσματα, δεν γνωρίζαμε ακόμα πόση ήταν η διαφορά. Θα μας επέτρεπε να σχηματίσουμε κυβέρνηση μόνοι μας ή θα χρειαζόταν να αναζητήσουμε κυβερνητικούς εταίρους;Το πανηγύρι στους δρόμους είχε ήδη αρχίσει. Ξεκίνησα για τα κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Ιπποκράτους, αλλά όταν έφτασα ένα τετράγωνο μακριά, αναγκάστηκα να κατέβω από το αυτοκίνητο και να συνεχίσω με τα πόδια. Η είσοδος και οι γύρω δρόμοι ήταν αποκλεισμένοι από εκατοντάδες ανθρώπους που ανέμιζαν σημαίες, φώναζαν συνθήματα, χτυπούσαν κόρνες. Καθώς έφτασα στο κτίριο, οι συγκεντρωμένοι με αναγνώρισαν και έπεσαν πάνω μου για να με αγκαλιάσουν και να με φιλήσουν. Μου πήρε ώρα για να μπορέσω να μπω.
Γύρω στις 9 μ.μ., ένα βουητό από τον δρόμο μάς έβγαλε όλους στα μπαλκόνια. Η ασφάλεια του Γιώργου Παπανδρέου προσπαθούσε εναγωνίως να ανοίξει δρόμο για να μπει στο κτίριο. Γινόταν πανζουρλισμός. 

Ο κόσμος ήθελε να τον αγγίξει, να του χτυπήσει την πλάτη, να του πιάσει το χέρι, να τον φιλήσει. Κάποια στιγμή πήρε ένα φορητό μεγάφωνο για να πει μερικά λόγια – αλλά αυτά χάθηκαν στις επευφημίες. Έμεινε μόνο η τελευταία του λέξη, η εμβληματική πια από την εκλογική περίοδο προτροπή στον κόσμο: «Πάμε!» Ήταν η βραδιά του.
Κατά τις 10 μ.μ., ο δημοσκόπος είχε επιβεβαιωθεί. Οι –ασφαλείς πλέον – τελικές προβολές με βάση τα επίσημα στοιχεία μάς έδιναν σχεδόν 44% των ψήφων. Η διαφορά των 10 μονάδων από τη Νέα ∆ημοκρατία ήταν η μεγαλύτερη για το ΠΑΣΟΚ από το 1981, με τη Ν∆ να οδεύει για το χειρότερο εκλογικό της αποτέλεσμα από το 1974.
Είχαμε κερδίσει, και μάλιστα πανηγυρικά. Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε μια άνετη πλειοψηφία 160 εδρών στη βουλή, και θα σχημάτιζε έτσι μια νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, συνεχίζοντας την ελληνική παράδοση των αυτοδύναμων κυβερνήσεων.
∆εν αναμέναμε τόσο μεγάλη νίκη, και η μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία μάς έκανε να πιστεύουμε ότι βρισκόμασταν στην απαρχή μιας κυβέρνησης με ορίζοντα τετραετίας. Μιας κυβέρνησης ταγμένης να κάνει τις μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές για τις οποίες είχαμε δεσμευτεί προεκλογικά.
Αυτό που πραγματικά συνέβαινε, χωρίς να το γνωρίζουμε, ήταν ότι μπαίναμε στην πιο ταραγμένη και δύσκολη περίοδο της Μεταπολίτευσης. Μια περίοδο κατά την οποία λάθη του παρελθόντος είχαν φέρει τη χώρα στο χείλος της καταστροφής, και θα ανάγκαζαν τη νέα κυβέρνηση να πάρει επώδυνες και σκληρές αποφάσεις – με τεράστιο κοινωνικό κόστος αλλά και απροσδόκητες πολιτικές ανακατατάξεις.
Μπαίναμε σε μια περίοδο κατά την οποία η Ευρώπη ολόκληρη θα υποχρεωνόταν να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της ατελούς κατασκευής της Ευρωζώνης και των συμβιβασμών στους οποίους είχε καταφύγει, προκειμένου να γίνει εφικτή πριν από μία δεκαετία η δημιουργία του Ευρώ. Μια περίοδο που θα άλλαζε την κατεύθυνση της Ευρώπης, και στην οποία οι πολιτικοί θα έπαιρναν αποφάσεις που δεν μπορούσαν καν να διανοηθούν λίγο καιρό νωρίτερα.
Εκείνη τη στιγμή, όμως, δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε τίποτε απ’ όλα αυτά. Εκείνη τη στιγμή, ήταν η ώρα για τη δήλωση του νικητή των εκλογών.
Φτάσαμε στο Ζάππειο Μέγαρο γύρω στις 11 μ.μ., και το βρήκαμε περικυκλωμένο από κόσμο. Η αυτοκινητοπομπή μας δεν κατάφερε να προσεγγίσει την είσοδο, οπότε αναγκαστήκαμε να κατέβουμε για να περπατήσουμε, με την ασφάλεια να προσπαθεί πάλι απεγνωσμένα να ανοίξει χώρο για να φτάσουμε στην αίθουσα όπου ο Γιώργος Παπανδρέου θα έκανε την καθιερωμένη επινίκια δήλωση.
Η αίθουσα ήταν ήδη γεμάτη με Έλληνες δημοσιογράφους αλλά και ξένους ανταποκριτές. Ως εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, θεωρητικά είχα ρόλο στην όλη διοργάνωση. Στην πράξη, εκείνο το βράδυ αυτό δεν είχε και μεγάλη σημασία. Ζούσαμε μια ιστορική στιγμή, και τα οργανωτικά θα λύνονταν μόνα τους.
Η δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου ήταν σύντομη –διήρκεσε λιγότερο από πέντε λεπτά– και νηφάλια. Μίλησε για την αλλαγή πορείας της χώρας και για τη μεγάλη εθνική προσπάθεια που ξεκινούσε. Για την ειλικρίνεια και τη σκληρή δουλειά που θα απαιτούνταν. Για τις τεράστιες δυνατότητες της χώρας που πνίγονταν «κάτω από τη διαφθορά, την αναξιοκρατία, την ανομία και τη σπατάλη» και έπρεπε να απελευθερωθούν. Για την ανάγκη συμμετοχής όλων των πολιτών σε αυτήν την προσπάθεια. Ήταν ένα μήνυμα στο πνεύμα του προεκλογικού συνθήματος 

«ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», αλλά και του «Μαζί μπορούμε».
Καθόμουν δίπλα του όσο μιλούσε, αλλά δυσκολευόμουν να παρακολουθήσω. Κοιτούσα τα πρόσωπα στην αίθουσα: τους δημοσιογράφους, που μας είχαν ακολουθήσει σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας και άκουγαν με ένταση και προσοχή τη δήλωση του επόμενου πρωθυπουργού της χώρας. Τους στενούς συνεργάτες, που παρακολουθούσαν με εμφανή τη συγκίνηση, μερικοί με βουρκωμένα μάτια. Όσο και να το ήθελα, δυσκολευόμουν να ζήσω τη στιγμή· είχε ήδη ξεκινήσει μέσα μου η προσαρμογή από την προεκλογική καμπάνια στην επόμενη ημέρα και τις απαιτήσεις της διακυβέρνησης."