Ιουλιέττα Μπουκουβάλα: Καταγγελία για σωματική βία και κακουχίες στο τζούντο με επιστολή προς Αυγενάκη

Μία μακροσκελή επιστολή προς τον υφυπουργό Αθλητισμού, Λευτέρη Αυγενάκη, απέστειλε η πρωταθλήτρια του τζούντο Ιουλιέττα Μπουκουβάλα, με την οποία καταγγέλλει σοβαρά περιστατικά σωματικής και ψυχολογικής βίας από τον πρώην προπονητή της και παράγοντες της ομοσπονδίας του αθλήματος ενώ κάνει λόγο για αγώνα να μην χάσει το χέρι της λόγω τραυματισμών από τις «κακουχίες».
Στην επιστολή της, η πρωταθλήτρια αναφέρει ότι είναι η δεύτερη φορά που επικοινωνεί για να καταθέσει τα όσα έχει βιώσει.
«Κατέστρεψαν τα όργανα μου εσωτερικά, έπαθα έλκος και έφτασα στα όρια της ανορεξίας, και αυτοί γέλαγαν μαζί μου και μου έλεγαν ότι είμαι ένα τίποτα και άμα δεν πάω μαζί τους δεν θα πάρω ποτέ μετάλλιο» αναφέρει μεταξύ άλλων η πρωταθλήτρια, σύμφωνα με την επιστολή που δημοσιοποίησε το Πρώτο Θέμα και o athina984.
Αναλυτικά αναφέρει: «Κύριε Αυγενάκη, ονομάζομαι Ιουλιέττα Μπουκουβάλα, είναι η δεύτερη φορά που σας στέλνω email. Πήρα το θάρρος να σας μιλήσω λόγω του ότι στην επικαιρότητα υπάρχει η στήριξη των αθλητών. Εγώ έχω σταματήσει τον πρωταθλητισμό, όμως τα ψυχικά προβλήματα που άφησε η πορεία μου μέσα σε αυτόν τον χώρο δεν έχουν φύγει και αυτή τη στιγμή που σας γράφω δίνω έναν αγώνα για να μην χάσω το χέρι μου από τραυματισμό ο οποίος έχει προέλθει από τις κακουχίες που πέρασα μέσα στον πρωταθλητισμό.
Κατάγομαι από τα Γιάννενα και όταν ήμουν μικρή το όνειρό μου ήταν να γίνω ολυμπιονίκης, ήμουν ταλέντο, ένα παιδί που είχε δύναμη σωματική και ψυχική παραπάνω από τα άλλα παιδιά και έτσι η μάνα μου στα 15 μου πήρε την απόφαση να με στείλει στην Αθήνα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα.
Δεν ήμασταν πλούσια οικογένεια, οπότε θα έπρεπε να βρούμε κάπου να μένω και να τρώω, έτσι ο Πανελλήνιος Γ.Σ με πήρε στις εγκαταστάσεις του.
Όταν με πήγε η μάνα μου στην Αθήνα για να με αφήσει (μόνη μου) να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα, μου είπε το εξής: παιδί μου βλέπεις από εκεί είναι η Ομόνοια εκεί είναι τα ναρκωτικά, οι γυναίκες που εκδίδονται και όλος ο υπόκοσμος και από εδώ είναι το όνειρό σου, εσύ διαλέγεις πού θέλεις να πας.
Και κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία μου (γιατί η μαμά μου δεν έμαθε ποτέ ότι όταν μου έδειχνε τους δρόμους τις ζωής έπρεπε να μου πει ότι και στον πρωταθλητισμό γίνεται ό,τι και στην Ομόνοια).
Λοιπόν, επειδή το 2004 η Ολυμπιακοί θα γίνονταν στην Ελλάδα, η τότε ομοσπονδία, αφού είχε αλλάξει διοίκηση, αποφάσισε να προσλάβει προπονητές για να αναδείξουν αθλητές, προπονητές που στην πορεία έμαθα ότι οι άδειες εξάσκησης που έχουν είναι ένα απλό χαρτί το οποίο δεν ξέρω εάν το σπούδασαν καν ή εάν τους το έδωσαν στο χέρι ή και με παραγγελία στο σπίτι.
Οι προπονητές αυτοί λοιπόν λόγω του ότι δεν είχαν ελληνική ιθαγένεια, τους ήταν εύκολο να φέρουν και αθλητές και να τους κάνουν Έλληνες ώστε να παλέψουν για την Ελλάδα (επί πληρωμή φυσικά).
Έτσι δημιουργήθηκε μια πολύ δυνατή ομάδα από όλους αυτούς, χωρίς όμως να εντάξουν κανέναν σχεδόν από τους αθλητές που γεννήθηκαν σε αυτή την χώρα, πάλεψαν, πόνεσαν, έκαναν όνειρα κ.α.
Φυσικά από ό,τι καταλαβαίνετε δημιούργησαν έναν κλίμα αντιζηλίας και κόντρας και αυτό γιατί όταν κάποιος αθλητής ήταν με το μέρος τους είχε τα πάντα, ενώ οι άλλοι ούτε καν υπήρχαν.
Θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα για να καταλάβουμε τι εννοώ: Ο Ηλίας Ηλιάδης, όταν ήρθε στην Ελλάδα, ήξεραν ότι θα γίνει αυτό που είναι, ήξεραν ότι είναι ταλέντο και είχε τα πάντα, είχε μια ομάδα γύρω του από γιατρούς, φυσιοθεραπευτές και όλη την ομοσπονδία από επάνω του, εμένα ο τότε προπονητής με πήρε, με παράτησε στη Σλοβενία μόνη μου, να κοιμάμαι στο πάτωμα να μην έχω προπονητή, γιατρό, τίποτα.
Εκεί ήταν που έσπασα για πρώτη φορά τα αυτιά μου και αναγκάστηκα να τραβάω το υγρό με σύριγγα βάζοντας πετσέτα στο στόμα για να μην ουρλιάζω και βάζοντας κολόνια μετά αντί για οινόπνευμα και αυτό γινόταν καθημερινά και φυσικά οι συνθήκες που μέναμε ήταν απλά απάνθρωπες…
Σε κάποια άλλη χώρα που πήγαμε έπαθα έρπη ζωστήρα στο στόμα από βρόμικο μαχαιροπίρουνο, έφτασε λίγο κοντά στην καρδιά, μέχρι να γυρίσουμε Ελλάδα με βάζανε να κάνω αλατόνερο για να μην μολυνθεί (θεέ μου τι πόνος, τι βασανιστήριο), γυρίσαμε Ελλάδα και έκατσα στο νοσοκομείο 1 μήνα και ο γιατρός μου είπε ότι δεν έχει ξαναδεί τέτοιο πράγμα.
Όταν γυρίσαμε από την προετοιμασία πριν την Ολυμπιάδα του 2004, η ομάδα του προπονητή Χ μου είπε ότι υπάρχει ένα συμβόλαιο που έχει κάποιους όρους και άμα το υπογράψω θα μπω και εγώ στην ομάδα με τους ευνοημένους.
Δεν το υπέγραψα ποτέ γιατί αυτά που μου είπαν ότι γράφει μέσα είναι αντίθετα στις ιδέες που είχα και έτσι μπήκα στη μαύρη λίστα μαζί με έναν άλλο αθλητή που και αυτός δεν υπέγραψε.
Από εκεί και πέρα όλοι ήταν εναντίον μου, δόθηκε εντολή κανένας από το προσωπικό του προπονητή Χ να μην μου μιλάει και να μην με βοηθήσουν σε τίποτα. Δόθηκε εντολή στους αθλητές να μην μου μιλάνε και όταν τραυματιζόμουν έπρεπε να βρω μόνη την λύση ή ακόμη και για τα κιλά μου.
Δεν με άφηναν να αλλάξω κατηγορία κιλών, μου λέγαν ότι άμα θα αλλάξω κατηγορία δεν θα με πάρουν στους αγώνες, βάζανε κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι φυσικά και δεν είχαν χαρτιά γιατρού, να μου λένε ότι θα πρέπει να πίνω μόνο όρο αντί για νερό και να τρώω μια φέτα του τοστ με χαβιάρι για όλη την ημέρα, και εγώ το έκανα γιατί απλά ήθελα το μετάλλιο.
Κατέστρεψαν τα όργανά μου εσωτερικά, έπαθα έλκος και έφτασα στα όρια της ανορεξίας, και αυτοί γέλαγαν μαζί μου και μου έλεγαν ότι είμαι ένα τίποτα και άμα δεν πάω μαζί τους δεν θα πάρω ποτέ μετάλλιο.
Εγώ όμως πήρα και κατάφερα να κάνω πολλά έχοντας μαζί μου έναν προπονητή ο οποίος μόνο με έβριζε και έπρεπε να ανέχομαι να έχει απαίσια συμπεριφορά για προπονητής. Έβαζε την προσωπική του ζωή πάνω από όλα, μας πήγαινε για προετοιμασίες σε χώρους που ούτε οι φυλακόβιοι δεν μένουν και αυτός έμενε αλλού και ήταν συνέχεια στους συγγενείς του γιατί επέλεγε να πηγαίνουμε για προετοιμασίες σε χώρες από τις οποίες προέρχεται, σαλιάριζε μπροστά στα μάτια μας με αθλήτριες και έφτασε στο σημείο μέσα στο αεροπλάνο να υπάρχει σεξουαλική πράξη κάτω από την κουβέρτα με μία συνεπιβάτισσα.
Ο άλλος ο προπονητής, επειδή έβλεπα κάποια πράγματα που γινόταν από θέμα διοίκησης και τα έλεγα, έβαζε αθλητές οι οποίοι ακόμα δεν είχαν γίνει Έλληνες να με σαπίζουν στο ξύλο κατά τη διάρκεια της προπόνησης και να μου λένε ότι θα σε σκοτώσουμε.
Όλα αυτά τα χρόνια έγιναν πολλά τα οποία δεν ξέρω πόσες ώρες πρέπει να γράφω για να τα περιγράψω. Στην τελευταία Ολυμπιάδα το 2012 κατάφερα μετά από πολύ αγώνα και με μια προσωρινή διοίκηση που μπήκε στην ομοσπονδία να κάνω το ακατόρθωτο.
Με ρώτησαν τι θέλω να κάνουν για εμένα και εγώ τους είπα να αλλάξουν προπονητή. Και τα καταφέραμε, για λίγο όμως, γιατί μετά η προσωρινή διοίκηση έφυγε και ξαναμπήκε η ομάδα του κυρίου που σας ανέφερα, του προπονητή Χ, ξεκίνησε πόλεμος εγώ και ο προπονητής μου, που ευτυχώς δεν μπόρεσαν να τον αλλάξουν, ενάντια σε αυτούς (τουλάχιστον είχα για μια φορά κάποιον να με στηρίζει), δεν μας ήθελαν, δεν ήθελαν καν να πάω στους ολυμπιακούς και έτσι ο προπονητής μου (ο νέος προπονητής μετά την προσωρινή διοίκηση) απευθύνθηκε στην παγκόσμια ομοσπονδία όπου και με στήριξε με την προετοιμασία μου.
Στο αεροδρόμιο φεύγοντας για το Λονδίνο με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι ο αγώνας μου είναι στημένος και δεν θα με αφήσουν ποτέ να πάρω μετάλλιο γιατί απλά είμαι Ελληνίδα όπως μου είπε και στο τηλέφωνο μια ανδρική φωνή με σπαστά ελληνικά.
Αντέδρασα σε λάθος χρόνο και στιγμή γιατί απλά είμαι άνθρωπος και είπα πού είναι οι Έλληνες να με στηρίξουν, και τότε ήρθε η χαριστική βολή.
Έδωσα πάτημα στην ομάδα όλων αυτών και με κατέστρεψαν, με διώξανε από το άθλημα, με απείλησαν να αποσύρω τη μήνυση όπου είχα καταθέσει, με ξυλοκόπησαν σε βαθμό να πάω στο νοσοκομείο, μου σπάσαν το αμάξι, μου έβγαλαν όπλο, απείλησαν τη μητέρα μου όπου ήταν στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου, και πολλά αλλά.
Έκανα έναν αγώνα δικαστικό για να δικαιωθώ και τα κατάφερα στα δικαστήρια, όμως δεν αποκαταστάθηκε ποτέ το όνομά μου από όλους αυτούς που με λύπη μου λέω ότι είναι στον αθλητισμό για να καλύπτουν τις βρομοδουλειές που κάνουν εκτός αθλητισμού…
Από ό,τι καταλαβαίνετε, κύριε υπουργέ, όλα είναι ένα παιχνίδι καλά στημένο στο βωμό του χρήματος με θύματα τους αθλητές που δεν θέλουν να είναι σε κλίκες και δεν θέλουν να είναι πιόνια.
Σήμερα βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη παλεύω με τον πόνο τον σωματικό γιατί από τις κακουχίες και τους ξυλοδαρμούς έχω πρόβλημα στον αυχένα μου και κινδυνεύω με μικρή αναπηρία στα χέρια αλλά και στον ψυχισμό μου που μου άφησαν όλα αυτά.
Και αναρωτιέμαι: Ο αθλητισμός είναι εκπαίδευση σωματική και ψυχική και η προώθηση του πολιτισμού μας ή η διέξοδος για ξέπλυμα χρήματος και πολλά άλλα….
Δεν με νοιάζει η δημοσιότητα και δεν τη επιδιώκω, γι’ αυτό και γράφω σε εσάς απευθείας. Με νοιάζει μόνο να καθαρίσει ο χώρος του judo και να φύγουν κάποιοι άνθρωποι που είναι επικίνδυνοι».   cnn.gr