 |
Η σκληρή μοίρα τους συνεχίστηκε και μετά το τέλος του πολέμου: Τις κράτησαν ομήρους και οι Αμερικανοί για τους δικούς τους στρατιώτες!
Η Λι Οκ Σεόν ταξίδευε για να επισκεφτεί τους γονείς της, όταν μια ομάδα ενόπλων βγήκε από ένα στρατιωτικό όχημα, της επιτέθηκε και την έσυρε με τη βία μέσα στο αυτοκίνητο. Καθώς έφευγαν με ταχύτητα, η Λι Οκ Σεόν δεν είχε ιδέα πως δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά τους γονείς της. Ήταν τότε 14 χρονών.
Εκείνο το μοιραίο απόγευμα, η ζωή της μικροκαμωμένης Λι θα άλλαζε οριστικά. Η έφηβη μεταφέρθηκε σε έναν σπίτι που το ονόμαζαν «σταθμό ανακούφισης», έναν οίκο ανοχής με άλλα λόγια, που εξυπηρετούσε Ιάπωνες στρατιώτες, στην Ιαπωνοκρατούμενη Κίνα. Εκεί, η Λι μετατράπηκε σε μία από τις δεκάδες χιλιάδες «γυναίκες παρηγοριάς» που υποβλήθηκαν σε καταναγκαστική πορνεία από τον αυτοκρατορικό ιαπωνικό στρατό μεταξύ 1932 και 1945!
Τρομάζουν οι διηγήσεις
Έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας από τότε που οι πρώτες γυναίκες έγιναν σκλάβες του σεξ για την Αυτοκρατορική Ιαπωνία, και οι λεπτομέρειες της σκληρής μεταχείρισής τους, που αποκαλύφθηκαν χρόνια μετά, παραμένουν οδυνηρές, που προκαλούν απέχθεια και μίσος για την Ιαπωνία από τις χώρες τις οποίες κάποτε είχε κατακτήσει. Τα αρχεία για τη σκλαβιά των γυναικών είναι ελάχιστα. Υπάρχουν επίσης ελάχιστες που ζουν ακόμη και επίσης εκτιμάται ότι το 90% των «γυναικών παρηγοριάς» δεν έζησε να δει το τέλος του πολέμου!
Αν και οίκοι ανοχής λειτουργούσαν για τον ιαπωνικό στρατό από το 1932, το μέτρο επεκτάθηκαν ευρέως έπειτα από ένα από τα πιο διαβόητα περιστατικά στην προσπάθεια της Ιαπωνίας να καταλάβει τη την Κίνα και την ευρύτερη περιοχή της Ασίας, το περιστατικό έχει καταγραφεί στην Ιστορία ως ο Βιασμός της Nanking. Στις 13 Δεκεμβρίου του 1937, τα ιαπωνικά στρατεύματα επιδόθηκαν σε μια ανελέητη σφαγή που κράτησε έξι εβδομάδες και που είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή της κινεζικής πόλης Νανκίνγκ. Σφαγιάστηκαν 300.000 άνθρωποι ενώ βιάστηκαν περίπου 80.000 Κινέζες!
Η Λι Οκ Σεόν ταξίδευε για να επισκεφτεί τους γονείς της, όταν μια ομάδα ενόπλων βγήκε από ένα στρατιωτικό όχημα, της επιτέθηκε και την έσυρε με τη βία μέσα στο αυτοκίνητο. Καθώς έφευγαν με ταχύτητα, η Λι Οκ Σεόν δεν είχε ιδέα πως δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά τους γονείς της. Ήταν τότε 14 χρονών.
Εκείνο το μοιραίο απόγευμα, η ζωή της μικροκαμωμένης Λι θα άλλαζε οριστικά. Η έφηβη μεταφέρθηκε σε έναν σπίτι που το ονόμαζαν «σταθμό ανακούφισης», έναν οίκο ανοχής με άλλα λόγια, που εξυπηρετούσε Ιάπωνες στρατιώτες, στην Ιαπωνοκρατούμενη Κίνα. Εκεί, η Λι μετατράπηκε σε μία από τις δεκάδες χιλιάδες «γυναίκες παρηγοριάς» που υποβλήθηκαν σε καταναγκαστική πορνεία από τον αυτοκρατορικό ιαπωνικό στρατό μεταξύ 1932 και 1945!
Τρομάζουν οι διηγήσεις
Έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας από τότε που οι πρώτες γυναίκες έγιναν σκλάβες του σεξ για την Αυτοκρατορική Ιαπωνία, και οι λεπτομέρειες της σκληρής μεταχείρισής τους, που αποκαλύφθηκαν χρόνια μετά, παραμένουν οδυνηρές, που προκαλούν απέχθεια και μίσος για την Ιαπωνία από τις χώρες τις οποίες κάποτε είχε κατακτήσει. Τα αρχεία για τη σκλαβιά των γυναικών είναι ελάχιστα. Υπάρχουν επίσης ελάχιστες που ζουν ακόμη και επίσης εκτιμάται ότι το 90% των «γυναικών παρηγοριάς» δεν έζησε να δει το τέλος του πολέμου!
Αν και οίκοι ανοχής λειτουργούσαν για τον ιαπωνικό στρατό από το 1932, το μέτρο επεκτάθηκαν ευρέως έπειτα από ένα από τα πιο διαβόητα περιστατικά στην προσπάθεια της Ιαπωνίας να καταλάβει τη την Κίνα και την ευρύτερη περιοχή της Ασίας, το περιστατικό έχει καταγραφεί στην Ιστορία ως ο Βιασμός της Nanking. Στις 13 Δεκεμβρίου του 1937, τα ιαπωνικά στρατεύματα επιδόθηκαν σε μια ανελέητη σφαγή που κράτησε έξι εβδομάδες και που είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή της κινεζικής πόλης Νανκίνγκ. Σφαγιάστηκαν 300.000 άνθρωποι ενώ βιάστηκαν περίπου 80.000 Κινέζες!
Οι μαζικοί βιασμοί θορύβησαν τον κοινή γνώμη και ο αυτοκράτορας Χιροχίτο ανησύχησε για τον αντίκτυπό που θα είχαν στο προφίλ της Ιαπωνίας. Όπως καταγράφει ο νομικός - ιστορικός Κάρμεν Αγκιμπέι, ο Αυτοκράτορας διέταξε τους αξιωματικούς του να επεκτείνουν τους λεγόμενους «σταθμούς παρηγοριάς» ή πιο σωστά τους στρατιωτικούς οίκους ανοχής, σε μια προσπάθεια να αποτρέψει περαιτέρω φρικαλεότητες, να μειώσει τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα και να εξασφαλίσει μια σταθερή και απομονωμένη ομάδα ιερόδουλων, που θα ικανοποιούσε τις σεξουαλικές ορέξεις των Ιαπώνων στρατιωτών.
Βία και απαγωγές
Η «στρατολόγηση» των γυναικών για τους οίκους ανοχής προϋπέθετε βία, απαγωγές και εξαναγκασμό. Οι γυναίκες συγκεντρώνονταν στους δρόμους των κατεχομένων εδαφών από την Ιαπωνία, πείθονταν να ταξιδέψουν για να εργαστούν σε νοσηλευτικές μονάδες ή διοικητικές θέσεις, όπως τους έλεγαν, ή τις αγόραζαν από τους γονείς τους για να εργαστούν - δήθεν - σαν υπηρέτριες. Αυτές οι γυναίκες προέρχονταν από όλη τη νοτιοανατολική Ασία, αλλά οι περισσότερες ήταν Κορεάτισσες ή Κινέζες.
Μόλις έμπαιναν στους οίκους ανοχής, οι άτυχες γυναίκες, εξαναγκάζονταν να κάνουν σεξ με τους απαγωγείς τους κάτω από βάναυσες - απάνθρωπες συνθήκες. Αν και η εμπειρία κάθε γυναίκας ήταν διαφορετική, οι μαρτυρίες τους έχουν πολλές ομοιότητες: επαναλαμβανόμενοι βιασμοί που αυξάνονταν πριν από τις μάχες, οδυνηρός σωματικός πόνος, εγκυμοσύνες, σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα και ζοφερές καταστάσεις.
«Δεν ήταν τόπος για ανθρώπους», είπε η Λι στην Deutsche Welle το 2013. Όπως και άλλες γυναίκες, απειλήθηκε και ξυλοκοπήθηκε από τους απαγωγείς της. «Δεν υπήρχε χρόνος ανάπαυσης», θυμάται η Μαρία Ρόζα Χένσον, μια Φιλιππινέζα που εξαναγκάστηκε να εκπορνευτεί το 1943. «Έκαναν σεξ μαζί μου κάθε λεπτό»!
Μαθήματα... ανακούφισης
Μετά ήρθαν οι Αμερικάνοι...
Το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δεν έκλεισε και τους στρατιωτικούς οίκους ανοχής στην Ιαπωνία. Το 2007, δημοσιογράφοι του Associated Press ανακάλυψαν ότι οι αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών επέτρεψαν να λειτουργήσουν «σταθμοί παρηγοριάς» πολλούς μήνες μετά το τέλος του πολέμου και ότι δεκάδες χιλιάδες γυναίκες που βρίσκονταν στους οίκους ανοχής υποχρεώθηκαν να κάνουν σεξ και με αμερικανούς στρατιώτες έως ότου ο στρατηγός Ντάγκλας Μακ Άρθουρ έκλεισε την υπόθεση γύρω στο 1946.
Μέχρι τότε ένας αριθμός από 20.000 έως 410.000 γυναίκες είχαν βασανιστεί, κακοποιηθεί ή πεθάνει σε τουλάχιστον 125 οίκους ανοχής. Το 1993, το Διεθνές Δικαστήριο του ΟΗΕ για τις Παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Γυναικών υπολόγισε ότι στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το 90% των «γυναικών παρηγοριάς» είχαν χάσει τη ζωή τους.
Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ό,τι αποδείξεις υπήρχαν για το σύστημα εκπόρνευσης καταστράφηκαν από ιάπωνες αξιωματούχους, επομένως οι αριθμοί βασίζονται σε εκτιμήσεις ιστορικών που κι αυτοί αντλούν τις πληροφορίες τους από μια ποικιλία σωζόμενων εγγράφων. Καθώς η Ιαπωνία αναγεννήθηκε από τις στάχτες του πολέμου, η θλιβερή και αποτρόπαια ιστορία της υποδούλωσης των γυναικών υποβαθμίστηκε και χάθηκε στα σκοτεινά συρτάρια της λήθης, σαν ένα δυσάρεστο αναμνηστικό παρελθόντος, που θα προτιμούσε - και έπρεπε - να ξεχάσει ο λαός.
Οι ψίθυροι έγιναν κραυγές!
Εν τω μεταξύ, πολλές από τις γυναίκες που είχαν εξαναγκαστεί να γίνουν σεξουαλικές σκλάβες μετατράπηκαν σε κοινωνικούς παρίες. Πολλοί πέθαναν από τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα ή λόγω επιπλοκών από τη σκληρή μεταχείρισή τους στα χέρια των ιαπώνων στρατιωτών· δεν ήταν λίγες εκείνες που αυτοκτόνησαν.
Επί δεκαετίες, οι περιπέτειες των «γυναικών παρηγοριάς» απλά ψιθυρίζονταν και παρέμεναν θαμμένες στη χωματερή της Ιστορίας… . Όταν το θέμα συζητήθηκε ευρέως στην Ιαπωνία, διαψεύστηκε από αξιωματούχους, που επέμεναν ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ!
Εκεί κάπου στη δεκαετία του ‘80, κάποιες γυναίκες άρχισαν να μοιράζονται τις ιστορίες τους. Το 1987, αφού η Νότια Κορέα έγινε φιλελεύθερη δημοκρατία, οι γυναίκες που είχαν επιζήσει από τα κολαστήρια άρχισαν να περιγράφουν δημόσια τις κακουχίες τους. Το 1990, το θέμα φούντωσε σε διεθνή διαμάχη όταν η Νότια Κορέα κατέκρινε την διάψευση των γεγονότων από Ιάπωνα αξιωματούχο.
Μετά ήρθαν οι Αμερικάνοι...
Το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δεν έκλεισε και τους στρατιωτικούς οίκους ανοχής στην Ιαπωνία. Το 2007, δημοσιογράφοι του Associated Press ανακάλυψαν ότι οι αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών επέτρεψαν να λειτουργήσουν «σταθμοί παρηγοριάς» πολλούς μήνες μετά το τέλος του πολέμου και ότι δεκάδες χιλιάδες γυναίκες που βρίσκονταν στους οίκους ανοχής υποχρεώθηκαν να κάνουν σεξ και με αμερικανούς στρατιώτες έως ότου ο στρατηγός Ντάγκλας Μακ Άρθουρ έκλεισε την υπόθεση γύρω στο 1946.
Μέχρι τότε ένας αριθμός από 20.000 έως 410.000 γυναίκες είχαν βασανιστεί, κακοποιηθεί ή πεθάνει σε τουλάχιστον 125 οίκους ανοχής. Το 1993, το Διεθνές Δικαστήριο του ΟΗΕ για τις Παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Γυναικών υπολόγισε ότι στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το 90% των «γυναικών παρηγοριάς» είχαν χάσει τη ζωή τους.
Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ό,τι αποδείξεις υπήρχαν για το σύστημα εκπόρνευσης καταστράφηκαν από ιάπωνες αξιωματούχους, επομένως οι αριθμοί βασίζονται σε εκτιμήσεις ιστορικών που κι αυτοί αντλούν τις πληροφορίες τους από μια ποικιλία σωζόμενων εγγράφων. Καθώς η Ιαπωνία αναγεννήθηκε από τις στάχτες του πολέμου, η θλιβερή και αποτρόπαια ιστορία της υποδούλωσης των γυναικών υποβαθμίστηκε και χάθηκε στα σκοτεινά συρτάρια της λήθης, σαν ένα δυσάρεστο αναμνηστικό παρελθόντος, που θα προτιμούσε - και έπρεπε - να ξεχάσει ο λαός.
Οι ψίθυροι έγιναν κραυγές!
Εν τω μεταξύ, πολλές από τις γυναίκες που είχαν εξαναγκαστεί να γίνουν σεξουαλικές σκλάβες μετατράπηκαν σε κοινωνικούς παρίες. Πολλοί πέθαναν από τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα ή λόγω επιπλοκών από τη σκληρή μεταχείρισή τους στα χέρια των ιαπώνων στρατιωτών· δεν ήταν λίγες εκείνες που αυτοκτόνησαν.
Επί δεκαετίες, οι περιπέτειες των «γυναικών παρηγοριάς» απλά ψιθυρίζονταν και παρέμεναν θαμμένες στη χωματερή της Ιστορίας… . Όταν το θέμα συζητήθηκε ευρέως στην Ιαπωνία, διαψεύστηκε από αξιωματούχους, που επέμεναν ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ!
Εκεί κάπου στη δεκαετία του ‘80, κάποιες γυναίκες άρχισαν να μοιράζονται τις ιστορίες τους. Το 1987, αφού η Νότια Κορέα έγινε φιλελεύθερη δημοκρατία, οι γυναίκες που είχαν επιζήσει από τα κολαστήρια άρχισαν να περιγράφουν δημόσια τις κακουχίες τους. Το 1990, το θέμα φούντωσε σε διεθνή διαμάχη όταν η Νότια Κορέα κατέκρινε την διάψευση των γεγονότων από Ιάπωνα αξιωματούχο.
Η Γιονγκ Σου Λι συνεχίζει να συμμετέχει στις εβδομαδιαίες
διαδηλώσεις που πραγματοποιούνται κάθε Τετάρτη μπροστά
από την Ιαπωνική Πρεσβεία.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, όλο και περισσότερες γυναίκες εμφανίστηκαν για να καταθέσουν τις συγκλονιστικές ιστορίες τους.
Αναγνώριση του εγκλήματος
Μια μέρα σαν σήμερα, 4 Αυγούστου του 1993, η κυβέρνηση της Ιαπωνίας τελικά αναγνώρισε τις φρικαλεότητες, που είχε διαπράξει ο αυτοκρατορικός στρατός. Κι από τότε το θέμα παρέμενε διχαστικό. Η ιαπωνική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα έδινε αποζημιώσεις σε επιζώντες Κορεάτισες «γυναίκες παρηγοριάς» το 2015, αλλά μετά από επανεξέταση, η Νότια Κορέα ζήτησε και μια πιο ειλικρινή και επίσημη συγγνώμη. Η Ιαπωνία καταδίκασε αυτό το αίτημα, με την υπενθύμιση ότι το ζήτημα παραμένει θέμα των παρόντων εξωτερικών σχέσεων στην προηγούμενη ιστορία.
Εν τω μεταξύ, μερικές δεκάδες γυναίκες που εξαναγκάστηκαν σε εκπόρνευση από την Ιαπωνία είναι ακόμα ζωντανές. Μία από αυτές είναι η Γιονγκ Σου Λι, (93 χρονών σήμερα), έχει εκφράσει την επιθυμία της να λάβει συγγνώμη από την ιαπωνική κυβέρνηση. «Ποτέ δεν ήθελα να δώσω παρηγοριά σε αυτούς τους άντρες», είπε στην Washington Post το 2015. «Δεν μισώ, ούτε κρατάω κακία, αλλά ποτέ δεν μπορώ να συγχωρήσω αυτό που μου έκαναν».
Αναγνώριση του εγκλήματος
Μια μέρα σαν σήμερα, 4 Αυγούστου του 1993, η κυβέρνηση της Ιαπωνίας τελικά αναγνώρισε τις φρικαλεότητες, που είχε διαπράξει ο αυτοκρατορικός στρατός. Κι από τότε το θέμα παρέμενε διχαστικό. Η ιαπωνική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα έδινε αποζημιώσεις σε επιζώντες Κορεάτισες «γυναίκες παρηγοριάς» το 2015, αλλά μετά από επανεξέταση, η Νότια Κορέα ζήτησε και μια πιο ειλικρινή και επίσημη συγγνώμη. Η Ιαπωνία καταδίκασε αυτό το αίτημα, με την υπενθύμιση ότι το ζήτημα παραμένει θέμα των παρόντων εξωτερικών σχέσεων στην προηγούμενη ιστορία.
Εν τω μεταξύ, μερικές δεκάδες γυναίκες που εξαναγκάστηκαν σε εκπόρνευση από την Ιαπωνία είναι ακόμα ζωντανές. Μία από αυτές είναι η Γιονγκ Σου Λι, (93 χρονών σήμερα), έχει εκφράσει την επιθυμία της να λάβει συγγνώμη από την ιαπωνική κυβέρνηση. «Ποτέ δεν ήθελα να δώσω παρηγοριά σε αυτούς τους άντρες», είπε στην Washington Post το 2015. «Δεν μισώ, ούτε κρατάω κακία, αλλά ποτέ δεν μπορώ να συγχωρήσω αυτό που μου έκαναν».
Τι να θυμηθεί, τι να ξεχάσει...
Η Γιονγκ Σου Λι συνεχίζει να συμμετέχει στις εβδομαδιαίες διαδηλώσεις που πραγματοποιούνται κάθε Τετάρτη μπροστά από την Ιαπωνική Πρεσβεία, φορώντας πάντα μια παραδοσιακή κορεάτικη φορεσιά.
Στις 3 Μαρτίου του 2021, η Γιονγκ Σου Λι συναντήθηκε με τον υπουργό Εξωτερικών της Νότιας Κορέας Chung Eui-yong· ζήτησε από την κυβέρνηση της χώρας της να θέσει το ζήτημα της σεξουαλικής δουλείας από τους Ιάπωνες στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ICJ). Ενώ αναφέρθηκε και στον καθηγητή νομικής του Χάρβαρντ, Μαρκ Ραμσέιερ , ο οποίος γράφει στο βιβλίο του «Συμβόλαιο για σεξ στον Πόλεμο του Ειρηνικού», ότι οι Κορεάτισσες επέλεξαν οικειοθελώς να είναι γυναίκες παρηγοριάς! Η Γιονγκ Σου Λι δήλωσε: «Αυτός ο καθηγητής πρέπει να συρθεί στο Διεθνές Δικαστήριο».
Στις 3 Μαρτίου του 2021, η Γιονγκ Σου Λι συναντήθηκε με τον υπουργό Εξωτερικών της Νότιας Κορέας Chung Eui-yong· ζήτησε από την κυβέρνηση της χώρας της να θέσει το ζήτημα της σεξουαλικής δουλείας από τους Ιάπωνες στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ICJ). Ενώ αναφέρθηκε και στον καθηγητή νομικής του Χάρβαρντ, Μαρκ Ραμσέιερ , ο οποίος γράφει στο βιβλίο του «Συμβόλαιο για σεξ στον Πόλεμο του Ειρηνικού», ότι οι Κορεάτισσες επέλεξαν οικειοθελώς να είναι γυναίκες παρηγοριάς! Η Γιονγκ Σου Λι δήλωσε: «Αυτός ο καθηγητής πρέπει να συρθεί στο Διεθνές Δικαστήριο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα