Σαν σήμερα 7/11, Η αξιοθέατη χαμοζωή της Ελένης από το Κωσταλέξι πνίγει την ελληνική κοινωνία – Μετά 20 χρόνια χάθηκε και ουδείς την αναζήτησε: θεριά οι άνθρωποι

Κωσταλέξι: συνώνυμο του εγκλεισμού και της εξαθλίωσης ενός ανθρώπου. Κάθε εποχή και το Κωσταλέξι του, κάθε καιρός και η Ελένη του… Κι ο άνθρωπος, πάντα θεριό!
Λες και ήταν ηφαίστειο η Οίτη· το βουνό της Φθιώτιδας «εξερράγη» μια μέρα σαν σήμερα, 7 του Νοεμβρίου του 1978, και η καυτή λάβα της δημοσιότητας κατέκαψε το χωριό Κωσταλέξι· τα δηλητηριώδη αέρια ακόμα πνίγουν τον μέχρι τότε καθαρό κι ατάραχο τόπο.
Η Ελένη Καρυώτη, ετών 47 τότε, τρόμαξε την (πάντοτε) ανυποψίαστη ελληνική κοινωνία ωσάν άγριο κι ανηλεές φάντασμα εμφανιζόμενη και 20 χρόνια μετά χάθηκε, ξορκισμένη από τον έντυπο Τύπο (τότε δεν υπήρχαν της αναλυτικής προσέγγισης τα πρωινάδικα, τα εξαντλητικά κι εξονυχιστικά μεσημεριανάδικα, ούτε οι ενδελεχείς Ειδήσεις του απόβραδου, που θα χρειάζονταν μια εβδομάδα μόλις για ν’ αφανίσουν την Ελένη…).
Ήταν η Τρελή του Χωριού η Ελένη; Ήταν το έκτρωμα μιας στιφρής κοινωνίας; Ήταν το «όνειδος της οικογένειας» που πάσχιζε να την καταχωνιάσει στο έρεβος της μνήμης; Μπορεί…
Η Ελένη, στιγμάτισε το Κωσταλέξι και το Κωσταλέξι την Ελένη. Και μέσα από την καυτή λάβα του ηφαιστείου ξεπήδησε πύρινη η αναλγησία των ανθρώπων, η σκληρότητα και η αδάμαστη άγρια φύση του «πλησίον» που δήθεν νοιάζεται, αλλά πρώτος ρίχνει τον λίθο του αναθέματος.
Με λίγα λόγια: Σε ένα σκοτεινό υπόγειο αγροτόσπιτου, ζούσε περιορισμένη η 47χρονη Ελένη Καρυώτη· είχε να δει τον κόσμο 29 χρόνια· σερνόταν στα περιττώματά της σαν αλυσοδεμένο αγρίμι· ήταν ντυμένη με τσουβάλια για να προστατευτεί από την παγωνιά και το βλέμμα της σάστισε τρομαγμένο και θολό σαν αντίκρισε των ανθρώπων-έξω, την υποκριτική θέρμη.
Το «…τι θα πει ο κόσμος», η γνώμη του διπλανού, αυτό το βαρύ σπαθί, ήταν το σκουριασμένο λουκέτο της ειρκτής της. Το: «…για περάστε να δείτε το τέρας» ήταν η κορύφωση της τραγωδίας της. Η εξαφάνισή της ήταν η «κάθαρση», η δική της και της κοινωνίας που την περιέβαλλε.
Καθρέφτης σου ήταν κοινωνία η Ελένη και σου έμοιαζε, μόνο που εκείνη ακόμα δεν είχε εξημερωθεί να καλλωπίζει τις ύβρεις της, να ωραιοποιεί τα εγκλήματά της, να αρωματίζει τις ανομίες της· κι έτσι έφυγε: άγρια και αγνή όπως την βρήκαν!
Κι όλα τούτα στην αρχή, τότε που η «ασώματος κεφαλή» τραβούσε κόσμο: νοικοκύρηδες με τα παιδιά στο ένα χέρι και μαλλί της γριάς στο άλλο, το λερό από τις αμαρτίες· ευσεβείς χριστιανούς, που άφηναν για λίγο το «αλληλούια» και γονάτιζαν ανόσια στο δράμα της Ελένης. Και πηγαινοέρχονταν καθημερινά από εκεί εδώ κι από εδώ εκεί η ζωή και ο θάνατος. Και το χωριό που αλυσόδεσε το Τέρας, έγινε πολιτεία πολύβουη με προβολείς και φωτεινές πινακίδες… Και οι πανηγυρτζήδες έτριβαν τα χέρια τους· η συμφορά συνέφερε. Το «θηρίο» πουλούσε: δήθεν συμπόνια, επίπλαστη θλίψη, υποκριτικό οίκτο. Κι οι ευσεβείς αναμάρτητοι, που «δεν γνώριζαν» έριχναν κέρματα περιέργειας στον δίσκο της ενημέρωσης για να μάθουν περισσότερα…
Κι όταν όλα τούτα ξεθύμαναν, η Ελένη που αποζητούσε την ελάχιστη προσοχή, αλλά την τιμώρησαν με την πολλή, εξαφανίστηκε. Και ποιος νοιαζόταν γι’ αυτήν πιά; 20 χρόνια μετά είχαν άλλες «Ελένες» κερδίσει τα λίγα βασανιστικά λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούσαν.
Και η Ελένη, που ο Γολγοθάς της ήταν ένα λερό υπόγειο, που σταυρώθηκε στο Κωσταλέξι, που αναστήθηκε από τους φαρισαίους δημοσιογράφους, ένα πρωί «ανελήφθη εις τον ουρανόν» της λήθης και αν «εκάθισεν εκ δεξιών του Θεού», δεν θα το μάθουμε ποτέ, άλλωστε και τι μας νοιάζει; Έχουμε συνηθίσει πια με τόσες «Ελένες» που πηγαινοέρχονται στους δρόμους πίσω από τα νοτισμένα τζάμια της δικής μας φυλακής…