 |
Είναι από εκείνες τις ιστορίες που παρακολουθείς με αγωνία στον κινηματόγραφο κι' όσο πλησιάζουν οι τίτλοι του τέλους, «τελειώνει» κι’ ο θεατής από το άγχος, δακρύζει και προσπαθεί να κρύψει τη συγκίνηση σαν ανάψουν τα φώτα και καθώς απομακρύνεται από την κινηματογραφική αίθουσα δεν μπορεί να συγκρατήσει ένα σχόλιο αμφισβήτησης: «Μα γίνονται αυτά τα πράγματα; Τι πάνε και σκέπτονται οι σεναριογράφοι;»
Την ιστορία του Τσάρλι Μπράουν και του Φραντς Στίγκλερ, δεν την «σκέφτηκαν» σεναριογράφοι, ούτε την γέννησε η πέννα κάποιου ευφάνταστου πολεμικού ανταποκριτή, που ήθελε να ευαισθητοποιήσει τους δακρυγόνους αδένες των αναγνωστών. Η ιστορία των δύο πιλότων που έδρασαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν γέννημα θρέμμα της απρόβλεπτης κι απίθανης πραγματικότητας!
Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν… γιατί σαν παραμύθι μοιάζει η ιστορία των δύο πιλότων, ή σε πιο αληθινή βάση χρόνου: στις 20 Δεκεμβρίου του 1943, ο 20χρονος Αμερικανός πιλότος Τσάρλι Μπράουν, κυβερνήτης πολεμικού αεροσκάφους Β-17 απογειώθηκε με αποστολή να βομβαρδίσει εργοστάσιο πυρομαχικών στη Βρέμη. Η επιχείρηση είχε πετύχει απόλυτα, όμως η επόμενη προσπάθεια ήταν στο να ξεφύγει από τα γερμανικά καταδιωκτικά, αλλά και τα αντιαεροπορικά πυρά, που ήταν καταιγιστικά.
Με πολλαπλά τράυματα
Το αεροσκάφος του Μπράουν βρέθηκε απέναντι σε τουλάχιστον 15 εχθρικά αεροπλάνα. Το Β-17 πάλευε να ξεφύγει έχοντας πολλαπλά και καίρια τραύματα στο σκαρί του. Το 2013, μια περιγραφή στην εφημερίδα «Daily Mail» ήταν συγκλονιστική: «Το κορμί του πυροβολητή της ουράς κρεμόταν άψυχο από τον θρυμματισμένο πυργίσκο του, ένας άλλος πυροβολητής ήταν αναίσθητος και αιμορραγούσε ακατάσχετα, το υπόλοιπο πλήρωμα των δέκα αεροπόρων χτυπημένο, τραυματισμένο και σε κατάσταση σοκ».
Και μέσα σε όλα αυτά ένας θυελλώδης αέρας με ταχύτητα 250 χιλιομέτρων την ώρα σάρωνε το εσωτερικό του ρημαγμένου αεροπλάνου. Το οξυγόνο; Ανύπαρκτο! Ο ασύρματος; Εκτός λειτουργίας! Επιλογές του πιλότου; Ή να μπλοφάρει στο παιχνίδι της μοίρας και να συνεχίσει να ταξιδεύει και όπου φθάσει ή να πέσει με αλεξίπτωτο· σίγουρα στα νύχια των Ναζί. Ο Τσάρλι Μπράουν, τραυματισμένος και ο ίδιος, επέλεξε να συνεχίσει! Και τότε ήταν που ο αμερικανός πιλότος έχασε τις αισθήσεις του. Όλα παίχτηκαν σε δευτερόλεπτα: το μαχητικό αεροσκάφος άρχισε να βρίσκεται όλο και πιο κοντά στο έδαφος και αν δεν συνερχόταν, ο Τσάρλι Μπράουν στην κατάλληλη στιγμή, όλα θα είχαν τελειώσει για όλους. Κι ούτε ποτέ κάποιος θα είχε να θυμηθεί κάτι από το πλήρωμα του Β-17 που συνεθλίβη στο σκληρό χώμα της Ευρώπης…
Ένας τους ακολούθησε
Βλέποντας οι πιλότοι των Messerschmitts τους Αμερικανούς να βυθίζονται προς τον θάνατο, σταμάτησαν την καταδίωξή τους και πήραν κατεύθυνση προς τη βάση τους· όχι όμως όλοι.
Ο Τσάρλι Μπράουν ανέκτησε τις αισθήσεις του, σήκωσε ξανά το αεροσκάφος και πάλεψε να το σταθεροποιήσει με την πυξίδα του να δείχνει προς τη διάσωση. Και τότε αντιλήφθηκε ότι ένα αεροπλάνο του εχθρού εξακολουθεί να τον καταδιώκει.
Πραγματικά πίσω τους, ακολουθούσε ο Φραντς Στίγκλερ, ο γερμανός άσος που χρειαζόταν μια ακόμα κατάρριψη εχθρικού αεροσκάφους για να κρεμάσει στο στήθος του το μετάλλιο «Knight’s Cross», το πιο λαμπρό για τους πολεμιστές της Γερμανίας. Ο Στίγκλερ πλησίασε σε απόσταση βολής και τότε… μετεβλήθη εντός του ο ρυθμός του κόσμου!
Ο Στίγκλερ, πλησιάζοντας, διέκρινε το εξαθλιωμένο ημιθανές πλήρωμα. Ο χείμαρρος της σκέψης του να καταρρίψει τον εχθρό, αλλάξε πορεία. Λίγα χρόνια μετά θα παραδεχτεί συγκινημένος: «Θυμήθηκα εκείνη τη στιγμή τις κουβέντες του εκπαιδευτή μου: “Αν δω ή ακούσω ποτέ να πυροβολείτε έναν πιλότο που εγκαταλείπει το αεροπλάνο του με αλεξίπτωτο, εγώ θα σας πυροβολήσω!”.
«Δεν χτυπάς ποτέ έναν γκρεμισμένο άνθρωπο κι αν το κάνεις είσαι μικρός…Είδα τους τραυματισμένους Αμερικανούς και δεν πήγαινε το χέρι μου να τους χτυπήσω».
Με πολλαπλά τράυματα
Το αεροσκάφος του Μπράουν βρέθηκε απέναντι σε τουλάχιστον 15 εχθρικά αεροπλάνα. Το Β-17 πάλευε να ξεφύγει έχοντας πολλαπλά και καίρια τραύματα στο σκαρί του. Το 2013, μια περιγραφή στην εφημερίδα «Daily Mail» ήταν συγκλονιστική: «Το κορμί του πυροβολητή της ουράς κρεμόταν άψυχο από τον θρυμματισμένο πυργίσκο του, ένας άλλος πυροβολητής ήταν αναίσθητος και αιμορραγούσε ακατάσχετα, το υπόλοιπο πλήρωμα των δέκα αεροπόρων χτυπημένο, τραυματισμένο και σε κατάσταση σοκ».
Και μέσα σε όλα αυτά ένας θυελλώδης αέρας με ταχύτητα 250 χιλιομέτρων την ώρα σάρωνε το εσωτερικό του ρημαγμένου αεροπλάνου. Το οξυγόνο; Ανύπαρκτο! Ο ασύρματος; Εκτός λειτουργίας! Επιλογές του πιλότου; Ή να μπλοφάρει στο παιχνίδι της μοίρας και να συνεχίσει να ταξιδεύει και όπου φθάσει ή να πέσει με αλεξίπτωτο· σίγουρα στα νύχια των Ναζί. Ο Τσάρλι Μπράουν, τραυματισμένος και ο ίδιος, επέλεξε να συνεχίσει! Και τότε ήταν που ο αμερικανός πιλότος έχασε τις αισθήσεις του. Όλα παίχτηκαν σε δευτερόλεπτα: το μαχητικό αεροσκάφος άρχισε να βρίσκεται όλο και πιο κοντά στο έδαφος και αν δεν συνερχόταν, ο Τσάρλι Μπράουν στην κατάλληλη στιγμή, όλα θα είχαν τελειώσει για όλους. Κι ούτε ποτέ κάποιος θα είχε να θυμηθεί κάτι από το πλήρωμα του Β-17 που συνεθλίβη στο σκληρό χώμα της Ευρώπης…
Ένας τους ακολούθησε
Βλέποντας οι πιλότοι των Messerschmitts τους Αμερικανούς να βυθίζονται προς τον θάνατο, σταμάτησαν την καταδίωξή τους και πήραν κατεύθυνση προς τη βάση τους· όχι όμως όλοι.
Ο Τσάρλι Μπράουν ανέκτησε τις αισθήσεις του, σήκωσε ξανά το αεροσκάφος και πάλεψε να το σταθεροποιήσει με την πυξίδα του να δείχνει προς τη διάσωση. Και τότε αντιλήφθηκε ότι ένα αεροπλάνο του εχθρού εξακολουθεί να τον καταδιώκει.
Πραγματικά πίσω τους, ακολουθούσε ο Φραντς Στίγκλερ, ο γερμανός άσος που χρειαζόταν μια ακόμα κατάρριψη εχθρικού αεροσκάφους για να κρεμάσει στο στήθος του το μετάλλιο «Knight’s Cross», το πιο λαμπρό για τους πολεμιστές της Γερμανίας. Ο Στίγκλερ πλησίασε σε απόσταση βολής και τότε… μετεβλήθη εντός του ο ρυθμός του κόσμου!
Ο Στίγκλερ, πλησιάζοντας, διέκρινε το εξαθλιωμένο ημιθανές πλήρωμα. Ο χείμαρρος της σκέψης του να καταρρίψει τον εχθρό, αλλάξε πορεία. Λίγα χρόνια μετά θα παραδεχτεί συγκινημένος: «Θυμήθηκα εκείνη τη στιγμή τις κουβέντες του εκπαιδευτή μου: “Αν δω ή ακούσω ποτέ να πυροβολείτε έναν πιλότο που εγκαταλείπει το αεροπλάνο του με αλεξίπτωτο, εγώ θα σας πυροβολήσω!”.
«Δεν χτυπάς ποτέ έναν γκρεμισμένο άνθρωπο κι αν το κάνεις είσαι μικρός…Είδα τους τραυματισμένους Αμερικανούς και δεν πήγαινε το χέρι μου να τους χτυπήσω».
Και τα χρόνια περάσαν...
Κι ο πιλότος των Ναζί, προσπάθησε με νοήματα να οδηγήσει τον Τσάρλι Μπράουν σε γερμανικό αεροδρόμιο για να παραδοθεί· δεν τα κατάφερε. Ο Μπράουν και το πλήρωμα του Β-17 δεν κατάλαβαν τι προσπαθούσε να τους πει ο Στίγκλερ. Τότε ο Γερμανός έφερε το αεροσκάφος του κοντά στο αεροπλάνο του Μπράουν, δίπλα στο πλευρικό φτερό, έτσι ώστε οι γερμανικές αντιαεροπορικές μονάδες να μην το στοχοποιήσουν, και συνόδευσε το σακατεμένο Β-17 μέχρι να βγει στην ανοιχτή θάλασσα. Βέβαιος ότι το αμερικανικό βομβαρδιστικό ήταν εκτός γερμανικού εναέριου χώρου, ο Στίγκλερ αποχώρησε με τον χαιρετισμό των πιλότων: γέρνοντας δεξιά-αριστερά το αεροπλάνο του.
Και μετά σιωπή κι' από τους δύο
Το ρημαγμένο B-17, αφού διέσχισε με κόπο τη Βόρεια Θάλασσα, προσγειώθηκε στη βάση του, αλλά ο Τσάρλι Μπράουν δεν είπε πουθενά τη συγκλονιστική ιστορία του· το να διηγείσαι τότε κάτι θετικό για τους Γερμανούς δεν θα ήταν και τόσο αρεστό. Ο Τσάρλι Μπράουν κράτησε βαθιά φυλαγμένη στο νου του την εμπειρία του για πολλά χρόνια. Αλλά και ο Στίγκλερ γύρισε δίχως να πει κουβέντα. Το να περιγράψεις στους ανωτέρους ή σε συναδέλφους το πώς άφησες τον εχθρό να ξεφύγει, αφού βομβάρδισε ζωτικής σημασίας στόχους, θα σε οδηγούσε κατ’ ευθείαν στο Στρατοδικείο.
Κι έτσι Μπράουν και Στίγκλερ κράτησαν φυλαγμένες τις αναμνήσεις τους και συνέχισαν τις ζωές τους: ο Μπράουν, μετά το τέλος του πολέμου επέστρεψε στη Δυτική Βιρτζίνια, φοίτησε σε Κολέγιο και επέστρεψε στη νεοσύστατη Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ το 1949, όπου υπηρέτησε μέχρι το 1965, έπειτα διορίστηκε στο υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ και το 1972 αποσύρθηκε για να καταπιαστεί με τις εφευρέσεις του… Ο Στίγκλερ μετακόμισε στον Καναδά το 1953 και έγινε επιτυχημένος επιχειρηματίας.
.
Και μετά σιωπή κι' από τους δύο
Το ρημαγμένο B-17, αφού διέσχισε με κόπο τη Βόρεια Θάλασσα, προσγειώθηκε στη βάση του, αλλά ο Τσάρλι Μπράουν δεν είπε πουθενά τη συγκλονιστική ιστορία του· το να διηγείσαι τότε κάτι θετικό για τους Γερμανούς δεν θα ήταν και τόσο αρεστό. Ο Τσάρλι Μπράουν κράτησε βαθιά φυλαγμένη στο νου του την εμπειρία του για πολλά χρόνια. Αλλά και ο Στίγκλερ γύρισε δίχως να πει κουβέντα. Το να περιγράψεις στους ανωτέρους ή σε συναδέλφους το πώς άφησες τον εχθρό να ξεφύγει, αφού βομβάρδισε ζωτικής σημασίας στόχους, θα σε οδηγούσε κατ’ ευθείαν στο Στρατοδικείο.
Κι έτσι Μπράουν και Στίγκλερ κράτησαν φυλαγμένες τις αναμνήσεις τους και συνέχισαν τις ζωές τους: ο Μπράουν, μετά το τέλος του πολέμου επέστρεψε στη Δυτική Βιρτζίνια, φοίτησε σε Κολέγιο και επέστρεψε στη νεοσύστατη Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ το 1949, όπου υπηρέτησε μέχρι το 1965, έπειτα διορίστηκε στο υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ και το 1972 αποσύρθηκε για να καταπιαστεί με τις εφευρέσεις του… Ο Στίγκλερ μετακόμισε στον Καναδά το 1953 και έγινε επιτυχημένος επιχειρηματίας.
...δυο κορφοβούνια μοιάζανε γεμάτα από το χιόνι, όταν του ήλιου το φιλί την άνοιξη το λειώνει...
Και κάποτε αποκαλύφθηκε η ιστορία
Πολλά χρόνια μετά, το 1986, ο συνταξιούχος πλέον Αντισμήναρχος Τσάρλι Μπράουν κλήθηκε να μιλήσει σε μια εκδήλωση επανένωσης πιλότων στην Αλαμπάμα. Κάποιος, τότε, τον ρώτησε αν είχε να διηγηθεί κάτι αξιομνημόνευτο από τη δράση του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Μπράουν, σκέφτηκε για ένα λεπτό και άρχισε να ιστορεί την περιπέτεια πάνω από τη Βρέμη και τη μεγαλοψυχία του Γερμανού πιλότου. Και τότε, ήταν που ξύπνησε στον Μπράουν η επιθυμία να αναζητήσει εκείνον τον σπουδαίο άνθρωπο.
Μετά τέσσερα χρόνια μάταιης αναζήτησης σε μονάδες και λίστες πιλότων της Πολεμικής Αεροπορίας της Γερμανίας, ο Μπράουν έγραψε μια επιστολή προς μια Ένωση Πιλότων Μάχης, όπως ονομαζόταν ένας Σύνδεσμος, κάνοντας μια τελευταία προσπάθεια.
Λίγους μήνες μετά, ο Μπράουν έλαβε μια επιστολή με δυο λέξεις μόνο και ένα ονοματεπώνυμο: «Ήμουν αυτός- Φραντς Στίγκλερ» ! Και μετά επικοινώνησαν τηλεφωνικά. Ακολούθησε μια συναισθηματικά φορτισμένη συνομιλία, που καταγράφηκε από τη «New York Post» το 2012: «Όταν σε άφησα να φύγεις πάνω προς τη θάλασσα», του είπε ο Στίγκλερ, «ήμουν σίγουρος ότι δεν θα τα κατάφερνες ποτέ». «Θεέ μου», είπε ο Μπράουν, είσαι εσύ λοιπόν»! Δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό του και η φωνή του είχε πνιγεί στη συγκίνηση. Ο Στίγκλερ ήταν εκείνος που αναζητούσε ο Μπράουν.
Εκείνο το τηλεφώνημα ήταν η αρχή μιας αδελφικής φιλίας που κράτησε χρόνια. Και η μοίρα τους επιφύλαξε κι ένα κοινό φινάλε: Μπράουν και Στίγκλερ πέθαναν την ίδια χρονιά κι από την ίδια αιτία, έμφραγμα του μυοκαρδίου: το 2008 στα 87 του ο Αμερικανός, στα 92 του ο Γερμανός.
Και κάποτε αποκαλύφθηκε η ιστορία
Πολλά χρόνια μετά, το 1986, ο συνταξιούχος πλέον Αντισμήναρχος Τσάρλι Μπράουν κλήθηκε να μιλήσει σε μια εκδήλωση επανένωσης πιλότων στην Αλαμπάμα. Κάποιος, τότε, τον ρώτησε αν είχε να διηγηθεί κάτι αξιομνημόνευτο από τη δράση του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Μπράουν, σκέφτηκε για ένα λεπτό και άρχισε να ιστορεί την περιπέτεια πάνω από τη Βρέμη και τη μεγαλοψυχία του Γερμανού πιλότου. Και τότε, ήταν που ξύπνησε στον Μπράουν η επιθυμία να αναζητήσει εκείνον τον σπουδαίο άνθρωπο.
Μετά τέσσερα χρόνια μάταιης αναζήτησης σε μονάδες και λίστες πιλότων της Πολεμικής Αεροπορίας της Γερμανίας, ο Μπράουν έγραψε μια επιστολή προς μια Ένωση Πιλότων Μάχης, όπως ονομαζόταν ένας Σύνδεσμος, κάνοντας μια τελευταία προσπάθεια.
Λίγους μήνες μετά, ο Μπράουν έλαβε μια επιστολή με δυο λέξεις μόνο και ένα ονοματεπώνυμο: «Ήμουν αυτός- Φραντς Στίγκλερ» ! Και μετά επικοινώνησαν τηλεφωνικά. Ακολούθησε μια συναισθηματικά φορτισμένη συνομιλία, που καταγράφηκε από τη «New York Post» το 2012: «Όταν σε άφησα να φύγεις πάνω προς τη θάλασσα», του είπε ο Στίγκλερ, «ήμουν σίγουρος ότι δεν θα τα κατάφερνες ποτέ». «Θεέ μου», είπε ο Μπράουν, είσαι εσύ λοιπόν»! Δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό του και η φωνή του είχε πνιγεί στη συγκίνηση. Ο Στίγκλερ ήταν εκείνος που αναζητούσε ο Μπράουν.
Εκείνο το τηλεφώνημα ήταν η αρχή μιας αδελφικής φιλίας που κράτησε χρόνια. Και η μοίρα τους επιφύλαξε κι ένα κοινό φινάλε: Μπράουν και Στίγκλερ πέθαναν την ίδια χρονιά κι από την ίδια αιτία, έμφραγμα του μυοκαρδίου: το 2008 στα 87 του ο Αμερικανός, στα 92 του ο Γερμανός.
Είναι σωστό: κάποιοι γεννιούνται Μεγάλοι και δεν παύουν να είναι μέχρι να πεθάνουν, κάποιοι πετυχαίνουν τη μεγαλοσύνη στην πορεία τους και σε κάποιους η μεγαλοσύνη τους βρίσκει ουρανοκατέβατη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα