Σαν σήμερα 20/2, Πώς ένας ηθοποιός είχε 50.000 ανθρώπους στην τελευταία του παράσταση, στην Αθήνα!

Τελευταία παράσταση και πάνω από 50.000… θεατές! Ένας ηθοποιός προκαλεί «σεισμό» στην Αθήνα…
Ένα κακοκομμένο χαρτί με γράμματα μολυβιού, που ίσα ίσα διακρίνονταν, κολλήθηκε στην πόρτα του Θεάτρου: «Η αποψινή παράσταση δεν θα γίνει λόγω αιφνίδιου θανάτου του Βασίλη Λογοθετίδη»…
Μια μέρα σαν σήμερα, 20 Φεβρουαρίου του 1960, ο «Λαλάκης», ο «κύριος Φαγκρής», ο «Ανάργυρος», ο «Μανώλης Σκουντρής», ο «στρατηγός Λάμπρος Δεκαβάλας», έμεναν παγωμένοι στη Μεγάλη Οθόνη βλέποντας την «ψυχή» τους να ταξιδεύει στα σύννεφα της αιωνιότητας. Ο μεγαλύτερος κωμικός του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου είχε φύγει προκαλώντας- τι ειρωνικό- άφατη θλίψη και αβίαστα δάκρυα στους χιλιάδες θαυμαστές του. Ποιος; Εκείνος που μόνο γέλιο σκόρπιζε απλόχερα!
Και δάκρυα... Οι ευαίσθητοι-ρομαντικοί δεν μπορούν να μην συγκινηθούν- ακόμα όσες φορές κι αν δουν- με το σκοτεινό φινάλε της ταινίας «Δεσποινίς ετών 39». «Ώχου ώχου τα μικρούλια που ‘χουν μείνει μοναχούλια»…

Λίγα χρόνια μετά τον θάνατό του Λογοθετίδη ο, επίσης σπουδαίος ηθοποιός, Δημήτρης Μυράτ έγραψε κάτι σαν επικήδειο, ετεροχρονισμένα μεν εύστοχα δε: «Θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένος, κάτι παραπάνω, ευτυχισμένος, γιατί ο Θεός του τα είχε προσφέρει όλα με δαψίλεια (δαψίλεια βαλκανική, φυσικά, να εξηγούμεθα). Κι όμως δεν ήταν. Ακολουθούσε τη μοίρα όλων των κωμικών όλων των εποχών: ήταν βαθύτατα μελαγχολικός»…

Και ο κορυφαίος σκηνοθέτης του (παλιού, αγνού και καλού) Ελληνικού Κινηματογράφου, ο Αλέκος Σακελλάριος έχει γράψει στο βιβλίο του «Λες και ήταν χθες»: Όταν άρχισα να σκηνοθετώ την ταινία Οι Γερμανοί Ξανάρχονται, είχα τρομερό τρακ. Πώς θα γινόταν εγώ, ένας ασήμαντος νεαρός, να σκηνοθετήσω έναν κολοσσό σαν τον Λογοθετίδη; Ήταν δυνατόν, να του πω εγώ πώς να παίξει; Αυτό το κατάλαβε ο Λογοθετίδης- τι μεγάλος ηθοποιός και σπουδαίος άνθρωπος- που κατάφερε να μου δώσει όλο το κουράγιο που μου έλειπε. Γυρίζαμε μια σκηνή, σε μια πλακιώτικη αυλή, μ' ένα πηγάδι, μέσα σ' αυτό το πηγάδι είχαν βάλει οι πατριώτες ένα ραδιόφωνο, που το ανέβαζαν με το σκοινί του κουβά. Ήταν η πρώτη σκηνή που γυρίζαμε. Όταν τελείωσε η σκηνή και είπα στοπ, φαίνεται η έκφρασή μου δεν ήταν και τόσο ενθουσιαστική, ίσως γιατί αλλιώς τον περίμενα τον Λογοθετίδη σ' αυτή τη σκηνή. Ο Λογοθετίδης το κατάλαβε, με πήρε από το χέρι και με τράβηξε παράμερα.
-Δε σου άρεσε...
- Όχι κύριε Λογοθετίδη... Μου άρεσε... Ωραία ήταν... Ο Βασίλης Λογοθετίδης με κοίταξε έντονα στα μάτια κι επανέλαβε.
-Δε σου άρεσε... Αυτό είναι βέβαιο. Δεν ξέρω, όμως, γιατί δε σου άρεσε.
-Μου άρεσε, κύριε Λογοθετίδη.
- Άκου να δεις... Εμείς τώρα συνεργαζόμαστε. Η ευθύνη βαραίνει
και τους δυο μας το ίδιο. Ευγένειες και λεπτότητες δε χωράνε. Όταν δε σου αρέσει κάτι, θα μου το λες. Αν έχεις άδικο, δε θα σε ακούω. Αν έχεις δίκιο, όμως, θα γίνεται όπως το θέλεις, γιατί αυτό δε θα εξυπηρετεί μόνο εσένα, αλλά και εμένα. Σύμφωνοι;

Η Αθήνα στο ξόδι του
Αυτός ήταν ο σπουδαίος Βασίλης Λογοθετίδης, που ακολούθησαν τη σορό τους στην τελευταία παράσταση, στο ξόδι του, πάνω από 50.000 άνθρωποι στους δρόμους της Αθήνας. Εμείς, η γενιά που δεν είδε τον Λογοθετίδη να ερμηνεύει στο θεατρικό σανίδι, ό,τι έχουμε δει το έχουμε δει στις άγιες επαναλήψεις των ελληνικών ταινιών από τη Μικρή Οθόνη. Και πάντα εκστασιαζόμαστε, γιατί όλες τους είναι Ένα Βότσαλο στη Λίμνη της μετριότητας κι όσοι γνωρίζουμε να ξεχωρίζουμε την Κάλπικη Λίρα από το καθαρό χρυσάφι του Ζηλιαρόγατου, έχει καλώς διφορετικά: Ούτε Γάτα Ούτε Ζημιά…
Άλλωστε ποιον από τη Generation Z θα ρωτήσεις και θα σου πει έστω μια κουβέντα για τον Λογοθετίδη; Ουδείς! Γιατί, κακά τα ψέματα: «Ξεμείναμε Χρυσάνθηηη, ξεμείναμε, ξεμείναμε λέωωω» και από «Λογοθετίδηδες» και από ευαισθησίες και από ασπρόμαυρη ζωή, αλλά αθώα και σπουδαία! «Έτσι ήταν το τυχερό μας…Αλλά βλέπεις ο Θεός. Μπορείς να τα βάλεις με τον Θεό;»…
Ο Βασίλης Λογοθετίδης, το απομεσήμερο της 20ης Φεβρουαρίου, είχε υποστεί καρδιακή ανακοπή, την στιγμή που ξυρίζονταν στο σπίτι του στην οδό Αίαντος 10 στο Παλαιό Φάληρο. Η σορός του ανεπανάληπτου Βασίλη Λογοθετίδη εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα, ενώ η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή αποφάσισε η κηδεία του να τελεστεί «δημοσία δαπάνη»· την εξόδιο ακολουθία, συνόδευσαν στους δρόμους της Αθήνας, περισσότεροι από 50.000 άνθρωποι!
Κι εκείνο το βράδυ του παγωμένου Φλεβάρη, όταν οι περαστικοί κοντοστάθηκαν μπροστά στη σφαλιστή πόρτα του Θεάτρου «Αθηνών, διάβασαν το προχειρογραμμένο χαρτί που έμοιαζε με κηδειόσημο, κάποιος έβαλε τα… πράγματα στη θέση τους: «Τι σιχαμένο αστείο»!