Μάχη στον Μαραθώνα δεν έγινε μόνο το 490 π.Χ.: Όταν ο Γιάννης Γκούρας ακολούθησε τα βήματα του Μιλτιάδη

Κάτι η ενέργεια της περιοχής, του Μαραθώνα, κάτι το έπος του Μιλτιάδη, ο Γκούρας το έκανε το θαύμα του…
Την Μάχη του Μαραθώνα την γνωρίζουν αν όχι όλοι, οι περισσότεροι… Γιατί πάντα υπάρχουν και εκείνοι που τη Ιστορία τους προκαλεί ναυτία και αναμιγνύουν Τούρκους με το 1940 και Ιταλούς με το 1821… Ας είναι!
Μάχη του Μαραθώνα λοιπόν στις 5 Ιουλίου, όχι το πολύ μακρινό 490 π.Χ. ,αλλά του 1824. Η Ελληνική Επανάσταση διανύει τον τρίτο χρόνο της, τα εμφύλια πάθη ήδη έχουν αρχίσει να τροχίζουν το κύρος των επαναστατημένων Ελλήνων και να προκαλούν ανελέητη αλληλοεξόντωση και οι Τούρκοι τρίβουν τα χέρια τους. «Αν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά» και τα λοιπά και τα λοιπά…
Οι Αιγύπτιοι του Μεχμέτ Αλή έχουν ανέβει στην Ελλάδα, έχουν ήδη καταπνίξει την Επανάσταση στην Κρήτη έχουν κάψει την Κάσο και ταξιδεύουν, με άγριες διαθέσεις, προς τον Μοριά
Κι ανάμεσα στα «λοιπά», ο Ομέρ Πασάς της Καρύστου, κατακαλόκαιρο κατεβαίνει προς την Αττική με σκοπό να μην αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα…

Ο Γιάννης Γκούρας

Και τότε οι Έλληνες, για λίγο αφήνουν τα μίση και τον αλληλοσπαραγμό και θυμούνται την Τουρκιά που τους πνίγει ξανά.
Ο Γιάννης ο Γκούρας, ο μετέπειτα φονιάς του Οδυσσέα Ανδρούτσου, αφού στόμωσε το γιαταγάνι του σφάζοντας ομοεθνείς του, αφού λεηλάτησε χωριά και κυνήγησε επιφανείς Αντικυβερνητικούς από την Αχαΐα, Αρκαδία και Ηλεία, κλήθηκε να σταματήσει τον Ομέρ Πασά και το ασκέρι του. Πού; Στον ιστορικό Μαραθώνα.
Η κυβέρνηση για να δελεάσει τον Γκούρα τον διόρισε Φρούραρχο της Ακρόπολης και του είπε πως σ’ αυτόν βασίζεται να σταματήσει τους Οθωμανούς. Από την άλλη μεριά, ο Ομέρ Πασάς βγήκε στον Ωροπό με 2000 Γενίτσαρους, 1000 πεζικάριους, άλογα και κανόνια κι ανηφόρισε μέχρι το Καπανδρίτι, όπου στρατοπέδευσε.
Στα ίδια μέρη που γράφτηκε η Ιστορία
Ο Γκούρας, πληροφορήθηκε για τις κινήσεις των Τούρκων και σκέφτηκε να τους αιφνιδιάσει, αν και ο στρατός τους ήταν δεν ήταν 600 πολεμιστές. Οι Επαναστάτες έστησαν καρτέρι στους Τούρκους πιάνοντας θέσεις μάχης στο ρέμα της Οινόης, λίγο έξω από τον Μαραθώνα, και περίμεναν να περάσουν. Στις 5 Ιουλίου οι Τούρκοι φανήκαν. Τα κανόνια σφυροκόπησαν τις ελληνικές θέσεις, οι Γενίτσαροι ρίχτηκαν με λύσσα στα μετερίζια, αλλά οι στρατιώτες του Γκούρα, καλά οχυρωμένοι, δεν έκανα πίσω: σκότωσαν Γενίτσαρους, αψήφησαν το πυροβολικό και πάλευαν να γράψουν κι αυτοί Ιστορία σαν τους άλλους πολεμιστές, του Μιλτιάδη.
Κι ενώ οι Τούρκοι ετοίμαζαν την τελική επίθεση κι οι Γενίτσαροι είχαν μανιάσει για αίμα και σφαγή, φάνηκε στο βάθος να σηκώνεται σκόνη κι οχλαγωγία· κατέφθαναν ενισχύσεις για τον Γκούρα υπό τον οπλαρχηγό Διονύση Ευμορφόπουλο που ερχόταν φουριόζος από την Κόρινθο. Οι Ελληνες δεν κρατήθηκαν στα ταμπούρια τους· ξεχύθηκαν κατά των Τούρκων και τους αποδεκάτισαν! Πάνω από 200 νεκροί κι ανάμεσά τους ο επικεφαλής των Γενιτσάρων, ο θηριώδης Ιμπραήμ. Κι οι Τούρκοι έτρεχαν να γλυτώσουν! Ο Γκούρας ως καλός πολέμαρχος έδωσε διαταγή να κόψουν κάπου 30 κεφάλια εχθρών, να τα αλατίσουν και να τα στείλουν στην Κυβέρνηση να τα ‘χει να τα χαζεύει… Και καμάρωνε πια ο οπλαρχηγός που πέταξε τον Ανδρούτσο από την Ακρόπολη, πως πέτυχε ό,τι και ο στρατηγός Μιλτιάδης πριν από τόσα χρόνια…
Ο Ομέρ Πασάς γύρισε στο Καπανδρίτι πολύ φουρκισμένος κι ο Γκούρας με το στράτευμά του στην Αθήνα. Και η Ιστορία έγραψε: «όποιος εχθρός πλησιάζει στον Μαραθώνα, έχει τέλος κακό!»… Ψέματα;