Βαρβάρα Πραντάλου: Οδηγός έμπνευσης η συγκλονιστική «αναγέννηση» μιας 27χρονης κοπέλας

Μια ιστορία ανθρώπινου, ιατρικού ή θεϊκού θαύματος ή, καλύτερα, όλα αυτά μαζί συνθέτουν την περιπέτεια ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο που έζησε το 2017 η 27χρονη τότε Βαρβάρα Πραντάλου, η οποία όχι μόνο επιβίωσε από εκτεταμένη αιμορραγία στον εγκέφαλο από ανεύρυσμα (χάρις και στην έγκαιρη και επιδέξια αντιμετώπιση με εμβολισμό από το νευροχειρουργό Μόσχο Φρατζόγλου), αλλά κατάφερε να φτάσει σε έναν υψηλό βαθμό λειτουργικής αποκατάστασης.
Έπειτα από 7 χρόνια και με την πολύτιμη βοήθεια της Κωνσταντίνας Φούκα, η πρωταγωνίστρια αυτών των απίστευτων γεγονότων έρχεται να μας διηγηθεί τα βιώματα, τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα όνειρά της. Το βιβλίο «Ανάμεσα σε δύο ζωές» διασώζει και ταξιδεύει την καλή είδηση που όλοι έχουμε ανάγκη και αποτελεί μια γνήσια ιστορία έμπνευσης, που έρχεται να μας υπενθυμίσει τις πραγματικές αξίες της ζωής, κινητοποιώντας την εσωτερική μας δύναμη και πολλαπλασιάζοντας την αγάπη…
Εν όψει της βιβλιοπαρουσίασης, που θα γίνει αυτό το Σάββατο στα Φιλιατρά, η Βαρβάρα και η Κωνσταντίνα, μέσα από την παρακάτω συνέντευξη στο «Θ», μας προϊδεάζουν για την εκδήλωση και μας κάνουν κοινωνούς των όσων θέλουν να μοιραστούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου τους:

-Τι «δένει» τη Βαρβάρα με την Κωνσταντίνα και πώς προέκυψε το βιβλίο;
Κωνσταντίνα: Τη Βαρβάρα τη γνώρισα αναπάντεχα τον Ιούλιο του 2022, όταν εκείνη για πρώτη φορά επικοινώνησε μαζί μου, μου εξιστόρησε την ιστορία της και θέλησε να μάθει εάν μπορούσα να τη βοηθήσω να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα, που δεν ήταν άλλο από το να κάνει την ιστορία της ζωής της βιβλίο. Εγώ δέχτηκα με χαρά την πρότασή της κι έτσι ξεκινήσαμε ένα ενδιαφέρον ταξίδι γνωριμίας και συγγραφής, μέσα από το οποίο κλήθηκα να μεταφέρω στο χαρτί τα βιώματά της, τις ομορφιές και δυσκολίες που γνώρισε τόσο πριν από το πρόβλημα υγείας που άλλαξε τα πάντα στη ζωή της, όσο και μετά, φτάνοντας τελικά μέχρι το σήμερα.
Βαρβάρα: Έχοντας επιστρέψει στην Τρίπολη μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος αποκατάστασης στην κλινική «Φιλοκτήτης» στην Αθήνα, ξεκίνησα σιγά σιγά να γράφω μόνη μου όλα όσα σκεφτόμουν κι ένιωθα, όλα όσα τόσο αναπάντεχα είχαν συμβεί στη ζωή μου. Λόγω των προβλημάτων που μου είχαν δημιουργηθεί στο χέρι και στο μάτι, η διαδικασία αυτή ήταν πολύ δύσκολη και στρεσογόνα. Οι λέξεις δεν έβγαιναν εύκολα από μέσα μου, ούτε μπορούσα να τις αποτυπώσω όπως ήθελα στο χαρτί ή ακόμα και στον υπολογιστή. Ήταν δύσκολη τόσο η κίνηση όσο και η σκέψη, η κατανόηση, η επεξεργασία των πληροφοριών. Είχα ξεχάσει πολλά από όσα γνώριζα. Κι όσο περισσότερο έγραφα, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα όσα είχαν πραγματικά συμβεί και πόσο διαφορετική ήμουν σε σχέση με το παρελθόν. Συνειδητοποιούσα πόσα πράγματα πια δεν μπορούσα να κάνω λόγω της αναπηρίας μου. Κι έτσι με κυρίευε έντονη σωματική και συναισθηματική πίεση. Η στεναχώρια, η απογοήτευση και ο θυμός γίνονταν όλο και πιο αφόρητα. Για το λόγο αυτό μου δημιουργήθηκε πολύ έντονα η ανάγκη να βρω ένα κίνητρο για να συνεχίσω με πίστη και δύναμη στη ζωή. Σκέφτηκα ότι θα ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μου με τον υπόλοιπο κόσμο για να τους δείξω ότι το πιο σπουδαίο δώρο είναι η ίδια η Ζωή. Ήθελα να καταφέρω αυτό που εκείνη τη στιγμή φάνταζε τόσο δύσκολο. Να διηγηθώ την ιστορία της ζωής μου, να πραγματοποιήσω ένα όνειρο. Μιας και κάτι τέτοιο δεν μπορούσα να το κάνω μόνη μου, ξεκίνησα την αναζήτηση συγγραφέων στην Καλαμάτα, όπου αποφάσισα να μετακομίσω. Ήθελα μία κοπέλα νέα, στην ηλικία μου, με κάποια εμπειρία στη συγγραφή και πάνω απ’ όλα τη διάθεση να με ακούσει και να συμπορευτεί μαζί μου σε αυτό το ταξίδι. Έτσι ξεκίνησε η αναζήτηση Μεσσήνιων συγγραφέων, ώσπου έπεσα επάνω στο βιογραφικό της Κωνσταντίνας Φούκα. Ένα από τα πράγματα που με κέρδισαν ήταν η αγάπη της για τα παιδιά και η δουλειά της ως ειδική παιδαγωγός. Κι εγώ πάντα αγαπούσα πολύ τα παιδιά και δούλευα με αυτά ως νηπιαγωγός, οπότε βρήκα ένα σημαντικό κοινό τόπο μεταξύ μας. Έτσι καταλήξαμε να δουλεύουμε μαζί για τη δημιουργία αυτού του πολυπόθητου ονείρου μου και συνεχίζουμε να συμπορευόμαστε μαζί έως και σήμερα.
-Βαρβάρα, τι πιστεύεις ότι βοήθησε στην επιβίωσή σου και στη μεγάλη και γρήγορη αποκατάστασή σου, κόντρα στα προγνωστικά;
Βαρβάρα: Αυτό που κυρίως με βοήθησε να ξεπεράσω όσα μου συνέβησαν ήταν η αγάπη και η φροντίδα της οικογένειάς μου, η οποία δεν έλειψε στιγμή από το πλευρό μου και μου παρείχαν απλόχερα ό,τι χρειάστηκα για να καταφέρω να σταθώ και πάλι στα πόδια μου.
Επίσης, νιώθω ότι με βοήθησε πολύ η πίστη μου στον Θεό και η θέλησή μου να συνεχίσω να απολαμβάνω τη ζωή.
-Ποιο είναι το μήνυμα που θα θέλατε να φτάσει στους ανθρώπους που θα διαβάσουν το βιβλίο;
Κωνσταντίνα: Tο μήνυμα που προσωπικά ελπίζω ότι θα περάσει στους αναγνώστες το βιβλίο μας είναι το τι μπορεί να κάνει η δύναμη της αγάπης, της θέλησης για ζωή και η σπουδαιότητα του να μπορεί κανείς να ζει τη ζωή του με τον τρόπο που επιθυμεί, που τον ικανοποιεί και τον εκφράζει σαν να είναι η τελευταία μέρα, χωρίς φυσικά να ξεχνά να αγκαλιάζει όλα του τα συναισθήματα και να αναγνωρίζει τη νέα γνώση που αποκτά, ακόμα και από τα εμπόδια που συναντά στη ζωή.
Βαρβάρα: Το μήνυμα που θα ήθελα να στείλω στους αναγνώστες είναι ότι η ζωή μας είναι το πολυτιμότερο δώρο, τη σημασία του να εστιάζουμε στο σήμερα και σε όσα έχουμε και να τους παροτρύνω να συνεχίσουν να κάνουν όνειρα και να τα κυνηγούν.

-Κωνσταντίνα, πώς είναι η Ειδική Αγωγή στη χώρα μας και τι βελτιώσεις μπορούν να γίνουν για τη ζωή των ΑμεΑ;
Κωνσταντίνα: Οποιοδήποτε θέμα αφορά στα άτομα με ειδικές ανάγκες θεωρώ ότι μας αφορά όλους ανεξαιρέτως, όχι μονάχα γιατί μπορεί να έχουμε στην οικογένειά μας ΑμεΑ ή γιατί μπορεί να δουλεύουμε με αυτά, αλλά ακόμα διότι ο καθένας από εμάς θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να βρεθεί σε αντίστοιχη θέση. Άλλωστε, οτιδήποτε συμβαίνει στην καθημερινότητά μας, το οποίο θα μπορούσε να μας κάνει λιγότερο λειτουργικούς και ανεξάρτητους, θα μπορούσε να είναι μία στιγμή που, έστω και παροδικά, μας βάζει σε μία θέση μεγαλύτερης ευαλωτότητας και εξάρτησης. Επομένως, κατά τη γνώμη μου αυτό που είναι σημαντικό να συνεχίσει να συμβαίνει πάντα είναι να προσπαθεί κάθε άτομο να γίνεται όλο και λιγότερο εγωκεντρικό και να μπορεί να βάλει τη θέση του στα παπούτσια των ανθρώπων με αναπηρία, να δείχνει σεβασμό, κατανόηση και να γίνεται συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των ΑμεΑ στην εκπαίδευση, στην εργασία, στις κοινωνικές υπηρεσίες κ.λπ.
Επίσης, είναι σημαντικό, στο πλαίσιο της Εκπαίδευσης, να υπάρχει κατάλληλη υποδομή και επαρκής χρηματοδότηση, ώστε τα παιδιά να μαθαίνουν σε χώρους ασφαλείς και πλήρως εξοπλισμένους, για να μπορούν να καλλιεργήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις δεξιότητές τους. Ακόμα, είναι αναγκαίο όλα τα σχολεία να στελεχώνονται έγκαιρα με επαρκές και μόνιμο προσωπικό, με το οποίο οι μαθητές μπορούν να χτίσουν μία σχέση ασφάλειας κι εμπιστοσύνης, και ακόμα να δημιουργούνται δράσεις, ώστε τα παιδιά με αναπηρία και οι οικογένειές τους να έχουν ευκαιρίες για ενεργή δράση στην τοπική κοινωνία από κοινού με ανθρώπους χωρίς ειδικές ανάγκες.
Όσον αφορά σε ενήλικα ΑμεΑ, είναι πολύ σημαντικό να δημιουργηθούν περισσότερες δομές υποστήριξης, όπου θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν αυτόνομα, καθώς και κατάλληλες θέσεις εργασίας, ώστε να μπορούν να νιώθουν πιο χρήσιμοι και κοινωνικά ενεργοί ως πολίτες και όσο το δυνατό λιγότερο εξαρτημένοι από τους άλλους.
-Εσύ, Βαρβάρα, που έχεις ζήσει και τις δύο πλευρές, πώς βιώνεις την πραγματικότητα των ατόμων με ειδικές ανάγκες;
Βαρβάρα: Πριν από το πρόβλημα υγείας κι ενόσω δεν ανήκα κι εγώ στην κατηγορία των ΑμεΑ, επέλεγα πάντοτε να βρίσκομαι κοντά σε ΑμεΑ, όλων των ηλικιών, είτε μέσα από εθελοντική δράση είτε στο πλαίσιο της δουλειάς μου, μέσα από την οποία διοργάνωνα συχνά δράσεις για τη συγκέντρωση χρημάτων και ειδικού εξοπλισμού. Λάτρευα να βρίσκομαι ανάμεσά τους, γιατί μου προκαλούσαν πάντοτε μεγάλο θαυμασμό και μου υπενθύμιζαν ότι όφειλα στον εαυτό μου να αισθάνομαι τυχερή για όσα είχα και να χαίρομαι περισσότερο το παρόν, το σήμερα, το τώρα…
Μετά την εγκεφαλική αιμορραγία και πλέον ως ΑμεΑ νιώθω ότι έχω μπει πολύ περισσότερο στη θέση όλων αυτών των ανθρώπων που πάντοτε υποστήριζα, έχω μάθει να εκτιμώ περισσότερο καθετί που καταφέρνω. Δυστυχώς όμως, πολύ συχνά ως ΑμεΑ αισθάνομαι θυμό, μιας και πλέον συνειδητοποιώ από την ίδια μου την καθημερινότητα πόσο αδικημένοι και παραμελημένοι είμαστε όσον αφορά στην έλλειψη κρατικών δομών υποστήριξης, την έλλειψη οικονομικών παροχών για κάλυψη βασικών αναγκών, όπως η σωματική αποκατάσταση και ψυχολογική στήριξή μας, η έλλειψη υποδομών για την εύκολη μετακίνηση των ΑμεΑ και την πρόσβασή μας σε διάφορες υπηρεσίες, μαγαζιά, πεζοδρόμια κλπ., την παντελή έλλειψη πρόβλεψης για κατάλληλες θέσεις εργασίας και, φυσικά, τον τρόπο με τον οποίο κάποιοι άνθρωποι, ακόμα και σήμερα, μας αντιμετωπίζουν, κυρίως σε δημόσιες υπηρεσίες.

-Γιατί στα Φιλιατρά η δεύτερη βιβλιοπαρουσίαση και τι θα λέγατε για να προσκαλέσετε τον κόσμο στην εκδήλωση;
Κωνσταντίνα: Το βιβλίο κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2024 και πρωτοπαρουσιάστηκε στην Αθήνα τον ίδιο μήνα. Τα Φιλιατρά είναι ο τόπος όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η Βαρβάρα, εκεί που διαδραματίζεται κι ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας που ο αναγνώστης θα γνωρίσει μέσα από την ανάγνωση του βιβλίου κι εκεί που μέχρι και σήμερα ζουν σημαντικοί για εκείνη άνθρωποι, οι οποίοι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχουν υπάρξει “πρωταγωνιστές” στην ιστορία της ζωής της.
Προσωπικά, θα ήθελα να προσκαλέσω τον κόσμο σε μία παρουσίαση-γιορτή, μια παρουσίαση που αποτελεί φόρο τιμής στη Ζωής που νίκησε το Θάνατο και η οποία ευχόμαστε ότι θα γεμίσει την καρδιά όσων θα μας τιμήσουν με την παρουσία τους με ελπίδα, θάρρος, δύναμη, πίστη και πολλή αγάπη.
Βαρβάρα: Η παρουσίαση θέλησα να γίνει στα Φιλιατρά, γιατί είναι ο τόπος που μεγάλωσα, που έζησα τα παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια. Είναι ο τόπος που μοιράζομαι με πολλά άτομα που αγαπώ. Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου θα ήθελα να προσκαλέσω τους συμπολίτες μας σε μία παρουσίαση-γιορτή, όπου μέσα από το μοίρασμα της ιστορίας μου θα ήθελα να τους δώσω την ευκαιρία να δουν τη ζωή με διαφορετικά μάτια, να την εκτιμήσουν περισσότερο και να επαναπροσδιορίσουν ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα που μπορεί κανείς να συναντήσει στη ζωή και τι μπορούν να μάθουν από αυτά.
Βαρβάρα Πραντάλου
Η Βαρβάρα Πραντάλου γεννήθηκε το 1988 στην Καλαμάτα και μεγάλωσε στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές της ως ειδική παιδαγωγός, εργάστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, ενώ από το 2011 έως το 2016 η κύρια επαγγελματική της δραστηριότητα ήταν η ενασχόλησή της σε ατομική επιχείρηση και η διοίκηση άλλων επιχειρήσεων, καθώς και το μάρκετινγκ τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Η μεγάλη αγάπη της για τον άνθρωπο και ιδίως για τα παιδιά, αλλά και η ανάγκη της να προσφέρει, την οδήγησαν να ασχοληθεί εθελοντικά με τη φροντίδα ευάλωτων ομάδων (παιδιά ΑμεΑ, καρκινοπαθείς κ.λπ.), είτε ιδιωτικά είτε σε συνεργασία με κοινωνικούς φορείς και συλλόγους.
Με το έργο της αυτό, το οποίο ονειρευόταν από παιδί, στόχο είχε να μοιραστεί την αγάπη και την ευγνωμοσύνη της με τους ανθρώπους γύρω της και να γεμίσει την καρδιά τόσο εκείνων όσο και της ίδιας με αγάπη, φως και ελπίδα.
Κωνσταντίνα Φούκα Η Κωνσταντίνα Φούκα γεννήθηκε το 1989 στην Καλαμάτα, όπου και μεγάλωσε.
Ολοκληρώνοντας τις σπουδές της ως ειδική παιδαγωγός, εργάστηκε σε αρκετά σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Το 2015 συνέχισε τις σπουδές της στο Ινστιτούτο Κλασικής Ψυχανάλυσης στην Αθήνα και, στη συνέχεια, στην Κλινική Tavistock στο Λονδίνο, όπου μετεκπαιδεύτηκε στην ψυχοδυναμική προσέγγιση υποστήριξης παιδιών, εφήβων και των οικογενειών τους. Τον Ιούνιο του 2021 ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη Θεραπευτική Γραφή, στο Ινστιτούτο Ψυχικής Έκφρασης και Θεραπείας, και τον Ιούνιο του 2025 την ειδίκευσή της στην Παιγνιοθεραπεία.
Σήμερα, ζει κι εργάζεται στην Καλαμάτα.
Είναι μέλος της Ένωσης Μεσσήνιων Συγγραφέων και τα δημοσιευμένα έργα της είναι τα εξής:
«Άναρχες Σκέψεις» – Μυθιστόρημα, Εκδόσεις «Παράγραφος» (2021)
«Μνήμη και Αναδημιουργία (1922-2022)» – Συμμετοχή με πεζοποιήματα στην επετειακή αφιερωματική έκδοση για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον προσφυγικό Ελληνισμό – Εκδόσεις 24 γράμματα (2022).
Βιβλιοπαρουσίαση το Σάββατο στα Φιλιατρά
Το βιβλίο «Ανάμεσα σε δύο ζωές» θα παρουσιαστεί στο «Φουρναράκειο» Πνευματικό Κέντρο Φιλιατρών αυτό το Σάββατο 11 Ιανουαρίου, στις 6.30 μ.μ., σε μια εκδήλωση που διοργανώνουν ο Μορφωτικός Σύλλογος Φιλιατρών «Ο Πυρσός», η συγγραφέας Βαρβάρα Πραντάλου και οι εκδόσεις «Παράγραφος». Εκτός από την πρωταγωνίστρια της ιστορίας θα μιλήσουν ο γιατρός της Μόσχος Φρατζόγλου του Κωνσταντίνου (διευθυντής Νευροχειρουργικής στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας και πρόεδρος της Ελληνικής Νευροχειρουργικής Εταιρείας), η Αλεξάνδρα Καραβασίλη (ιατρός Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης) και η Κωνσταντίνα Φούκα, ειδική παιδαγωγός, παιγνιοθεραπεύτρια, συγγραφέας κι αυτή του εν λόγω βιβλίου, για το οποίο διαβάζουμε στο εκδοτικό σημείωμα: «Το όνομά μου είναι Βαρβάρα. Βαρβάρα Πραντάλου. Στις 3 Ιανουαρίου 2017 και ώρα 4.30 μ.μ. η ζωή μου αλλάζει για πάντα. Ένας έντονος πόνος στο κεφάλι με ρίχνει ξαφνικά στο πάτωμα του διαμερίσματός μου στην Αθήνα. Η επαφή μου με το περιβάλλον αρχίζει να χάνεται, μέχρι που τελικά πέφτω σε κώμα. Η άφιξή μου στην εντατική του νοσοκομείου “Νίκαια” σηματοδοτεί το ξεκίνημα μίας νέας τραγικής περιπέτειας που με κρατά φυλακισμένη μεταξύ Ζωής και Θανάτου. Ο φόβος, ο θυμός και η απόγνωση ντύνουν πλέον το φόντο της ζωής μου. Δίνοντας επίμονα τη μάχη μου για τη ζωή και έχοντας πάντοτε ως σύμμαχο τη θαυματουργή δύναμη του Τίμιου Σταυρού της Ιεράς Μονής των Αγίων Ισιδώρων, μεταφέρομαι τελικά σε κέντρο αποκατάστασης, όπου καλούμαι να κατακτήσω από την αρχή ένα ένα τα αναπτυξιακά ορόσημα. Η επαναγέννησή μου σηματοδοτεί ένα νέο ταξίδι, όπου ο πόνος εναλλάσσεται με τη θλίψη, τη σύγχυση και τη ματαίωση, έως ότου τελικά δώσει τη θέση του στην αποδοχή, στην ελπίδα και στα καινούρια όνειρα».   Της Χριστίνας Ελευθεράκη tharros