Ο Λεβιάθαν της Μεταρρύθμισης... της Κας Β. Φιλλιπποπουλου

Ο Λεβιάθαν της Μεταρρυθμισης...της Κας Β. Φιλλιπποπούλου
Ο «σιωπηλός ο απαγχονισμός» της Εθνικής μας Κυριαρχίας


Ο «Λεβιάθαν» ήταν ένα βιβλικό τέρας συνώνυμο της καταστροφής & της χαώδους αταξίας. Ήταν επίσης ο τίτλος της πρώτης Πολιτειολογίας του Δυτικού Κόσμου του Thomas Hobbes (17ος αιώνας).
Ταιριάζει «γάντι» στο κείμενο της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης, που υπογράφτηκε στην Λισσαβόνα (18.10.2007) και πρόκειται να επικυρωθεί από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, σύμφωνα με το άρθρο 28 του ισχύοντος Συντάγματος, από το Κοινοβούλιο και όχι από τον Λαό με Δημοψήφισμα.

Αν σας έπιαναν στο δρόμο και σας έλεγαν με πολύ περισπούδαστο ύφος, πως για να ψηφιστεί στη Βουλή ένας Νόμος, χρειάζεται του λοιπού η έγκριση των ξένων, θα τους γελούσατε ασφαλώς, γιατί βέβαια μετά το 1821 έχουμε μία ακριβοπληρωμένη με αγώνες και αίμα Εθνική Κυριαρχία, είμαστε ένας μικρός μα περήφανος Λαός, σε ειρηνική περίοδο συχνά προβληματικός, πάντως ανυπερθέτως Ελεύθερος στο να ρυθμίζουμε τις τύχες της Χώρας μας.

Η Μεταρρυθμιστική Συνθήκη επιβεβαιώνει το αντίθετο με πολιτικό κυνισμό.

Αν σας έλεγαν πως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα έχει του λοιπού 750 Βουλευτές, θα τους ρωτάγατε αμέσως πόσους Έλληνες, και τότε θα σας διευκρίνιζαν πως η εκπροσώπηση γίνεται ανάλογα με τον πληθυσμό , πράγμα που σημαίνει πως εμείς θα είχαμε κάτι περισσότερο από 6 κουκιά, την στιγμή που άλλοι θα είχαν 96. Θα τους απαντούσατε «να μας λείπει το βύσσινο», μικρή Χώρα είμαστε μα όχι Χώρα «κορόιδων», ας είναι καλά το «βέτο» μας που είναι ίδιο με το δικό σας, οπότε θα μαθαίνατε πως το «βέτο» καταργήθηκε ….

Η Μεταρρυθμιστική Συνθήκη το τονίζει αυτό με πολιτικό κυνισμό.

Έτσι κάπως προκύπτει το ζητούμενο στο παρόν άρθρο. Πως γίνεται και δεν μάθαμε τίποτα?!...
Πως γίνεται τα δελτία ειδήσεων, αλλά και οι Εφημερίδες της Πρωτεύουσας , λαλίστατες για όλους και για όλα, τώρα να σωπαίνουν ένοχα?!
Πως υπογράφτηκε ανερυθρίαστα αυτή η «Μεταρρύθμιση» και με τι μούτρα θα την φέρουν στη Βουλή?!
Μήπως πρόκειται για τις φαντασιώσεις κάποιου ανεμοκαύκαλου λογά που απλά κινδυνολογεί, για να τύχει της προσοχής σας?

Θα πω, πως θα ευχόμουν κάτι τέτοιο. Μπροστά στο κείμενο που παρατίθεται ως έχει, που οι νεώτεροι το επιβεβαιώνουν από το internet με άνεση, εδώ και τώρα. οι διαδηλωτές για το ασφαλιστικό που είναι μία από τις ουρές του, θα το μάθουν το 2014, απόσταση «ασφαλείας» που κρατήθηκε από τους Πολιτικούς.

Η Ερώτηση «Ελεύθερος από τι?» δίνει τη θέση της στο «Ελεύθερος για τι?». Ο Έλληνας εργατικός μαθαίνει να αγαπά πλέον αυτό που είναι αναγκαίο και η Ευρώπη είναι μια αναγκαιότητα. Θα μάθουμε να μην έχουμε τίποτα σήμερα – μήτε καν μια συνταξούλα- για να τα αποκτήσουν όλα τα παιδιά μας στο μέλλον!.....

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή:

1. Η κατάργηση του δικαιώματος της αρνησικυρίας (veto) για τις μικρές Χώρες

Η «άρνηση» ήταν το μόνο όπλο που είχαν τα μικρά Κράτη μέλη της Ένωσης – όπως η Ελλάδα – για να τύχουν της προσοχής και του σεβασμού των ισχυρότερων εταίρων τους.
Οι αποφάσεις ή ήταν ομόφωνες ή δεν υπήρχαν καθόλου, ίσχυε το «όλοι ή τίποτα».
Η Τουρκία έμεινε μέχρι σήμερα εκτός, εξαιτίας αυτής της πραγματικότητας, του «βέτο».
Το «βέτο» καταργείται με τη φράση «οι όροι «σύμφωνη γνώμη» αντικαθίστανται από τον όρο «έγκριση»» , ωμά και ξεκάθαρα στο άρθρο 6.
Φτερούγισε δηλαδή η ομοφωνία που ίσχυε παλιότερα.
Ισχύει όμως ίσια και όμοια αυτός ο περιορισμός και για τις μεγάλες και ισχυρές οικονομικά Χώρες?
Λεκτικά ναι, πρακτικά όχι γιατί και πάλι ορθά – κοφτά ξεκαθαρίζεται :
«Εάν τα μέλη του Συμβουλίου που έθεσαν βέτο αντιπροσωπεύουν τουλάχιστον το ένα τρίτο των Κρατών μελών και ο πληθυσμός τους συγκεντρώνει τουλάχιστον το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ένωσης, η απόφαση δεν εκδίδεται όλα αυτά στο άρθρο 34».

Βλέπουμε αμέσως , πως τα αστέρια στη Σημαία της Ένωσης δεν είναι ισότιμα, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στις ΗΠΑ.
Αν είσαι μια μικρή Χώρα, πρέπει κατ’ ανάγκην να «καρπαζωθείς» από τις μεγαλύτερες, αν θέλεις να έχει βάρος η παρουσία σου, πρέπει να μπεις στην ενισχυμένη συνεργασία του άρθρου 10, όπως γράφεται ξεδιάντροπα. Παλιότερα δεν ήταν έτσι και το ξέρουμε.
Εκείνο το «ένα τρίτο του πληθυσμού» τα λέει όλα.
Μέχρι εδώ θα μου πείτε καλά, τι άλλο κάναμε τόσα χρόνια σα Λαός από το να μας «καρπαζώνουν» οι μεγάλοι, τι είχες Μήτσο – τι είχα πάντα ….
Το «βέτο» όμως μας ενδιαφέρει σφοδρά, όχι προς θεού για να το εφαρμόσουμε, μόνο ο μακαρίτης ο Ανδρέας το σκεφτότανε που και που, αλλά για να αποτρέψουμε ενδεχόμενα πολεμικά γεγονότα με αυτό, γι’ αυτό το θέλουμε. Γιατί να πεις πως η Ένωση εγγυάται την εδαφική μας ακεραιότητα με τις ανυπέρβλητες δυνάμεις της? Η απάντηση είναι ορθά – κοφτά πως όχι, στο άρθρο 4 το λέει καθαρά!

«Άρθρο 4: Η εθνική ασφάλεια παραμένει στην αποκλειστική σφαίρα ευθύνης κάθε κράτους μέλους»

Τώρα μπαίνουμε στο κρίσιμο ερώτημα:

Αφού θεωρείται αυτονόητο, πως το προηγούμενο καθεστώς μας συνέφερε – ακόμα και κρετίνος νάσαι αυτό το καταλαβαίνεις – σε στριμώχνουν σε μια γωνιά λες «βέτο» και ξεφεύγεις, γιατί υπογράψαμε τέτοιο κείμενο και κυρίως γιατί το φέρνουμε και στη Βουλή να ψηφιστεί; Θα δείξουν οι εταίροι μας συμπόνια, θα μας δανείσουν δίχως τόκο, θα λευτερώσουνε την Κύπρο, τι θα γίνει, τι περιμένουν οι πολιτικοί μας να γίνει?! ….

2. Πως ο Πρωθυπουργός της Χώρας από primus solus που μέχρι σήμερα ήταν καταντά ένας «βλαχοδήμαρχος» & κυρίως πως η ίδια η Βουλή ακολουθεί σαν θλιβερό «Δημοτικό Συμβούλιο»;

Εδώ χρειάζεται περίσσια προσοχή. Αν αποδείξουμε αυτό, αποδείξαμε πως πρακτικά καταργείται η Εθνική μας Κυριαρχία, «αυτοκτονεί» πηδώντας από τον Ιερό Βράχο είτε γιατί δεν θέλει άλλο να μας βλέπει έτσι που μας κατάντησε η Ευρώπη είτε γιατί την «απαγχονίζουν» πανηγυρικά οι Βουλευτές μας και με σκοινί π’ αγόρασε η ίδια. Τίποτα δεν είναι υπερβολικό, ιδίως αν παρατηρήσουμε το style ύφους της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης, που σαν διάτα κάποιου αόρατου «Αφεντικού», επαναλαμβάνει εκείνο το «σκάσε & δούλευε» ξανά και ξεκάθαρα, μη αφήνοντας περιθώριο μήτε «ανάμνησης» της αξιοπρέπειας ενός Ελεύθερου Λαού όπως εμείς.

Γράφεται λοιπόν πανηγυρικά στο άρθρο 32:

«Η Ένωση έχει Νομική Προσωπικότητα»

Μέχρι σήμερα δεν είχε τίποτα. Ξεκίνησε από μία σύναξη μεγάλων, για να καταλήξει σε «καλλιτέχνη τύραννο» όλων των μικρών. Μέχρι σήμερα εξέδιδε οδηγίες και διατύπωνε μεγάλες πολιτικές. Του λοιπού θα νομοθετεί. Βάζει «χέρι» στα δικαιώματα των κατά τόπους Κοινοβουλίων. Αρθρώνει όμως έναν «αυτιστικό» Δημοκρατικό Λόγο γιατί συμπλέει ορατά με τα συμφέροντα του μεγάλου Κεφαλαίου. Δεν γίνεσαι και τόσο εύκολα «Θεός».
Η «ορθολογιστική αυτή ενότητα» των Λαών της Ευρώπης , προϋποθέτει την «λογική τους αυτοκτονία»:

«Για να έχει ένα Κοινοβούλιο του λοιπού μία αρμοδιότητα, πρέπει να του παραχωρηθεί από την Ένωση. Εφευρίσκονται οι Αρχές της «επικουρικότητας» & της «δοτής αρμοδιότητας» στο άρθρο 5».

Τα Εθνικά Κοινοβούλια απλά συνεπικουρούν. Μέχρι σήμερα ήταν το Α & το Ω της Πολιτικής Ζωής του τόπου τους. Από τούδε, όπως αναφέρει με «χυδαίο» τρόπο το άρθρο 8Γ:

«Τους διαβιβάζονται απλά τα σχέδια Ευρωπαϊκών Νομοθετικών Πράξεων»

«Άρθρο 9: Τα μέλη της Επιτροπής δεν επιζητούν ούτε δέχονται υποδείξεις από Κυβερνήσεις»
Ο Καίσαρας που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των Λαών της Κεντρικής Ευρώπης μίλησε.
Το ποιοι και πότε θα πάρουν σύνταξη για παράδειγμα στην Ελλάδα, θα το καθορίσει Αυτός και ας είναι δικά μας τα λεφτά.
Όσο για τα «κουκιά» στο νέο Κοινοβούλιο ισχύει το φοβερό και τρομερό άρθρο 9Α:


«Οι Βουλευτές είναι 750. Η εκπροσώπηση των Πολιτών είναι αναλογική (ανάλογα με τον πληθυσμό της κάθε Χώρας) κατά φθίνουσα τάξη , με ελάχιστο όριο τα έξη (6) μέλη και μέγιστο τα ενενήντα έξη (96)»

Λογικά, δεν έχουμε στον Ήλιο Μοίρα. Δέκα εκατομμύρια είμαστε, ψάξε να βρεις. Θα θυμίζουμε μέσα σ’ αυτό το Κοινοβούλιο, τους «οπαδούς της θαλάσσιας χελώνας» που από «Θεία Χάρη» τους επιτρέψανε να εκπροσωπούνται, διαρκώς διαμαρτυρόμενοι.
Λες και ο διάσπαρτος και περήφανος αυτός βράχος μέσα στη Θάλασσα , που λέγεται Ελλάδα και που μέσα σε πενήντα ζωές εξηντάρηδων τη μια δίπλα στην άλλη άλλαξε την Ανθρώπινη Ιστορία, δεν είναι θεμελιωμένος και «στοιχειωμένος» πάνω σε Τάφους, αλλά πάνω στο βότσαλο….
Οι αρμοδιότητες που αφήνονται στο Εθνικό μας Κοινοβούλιο (άρθρο 19) είναι όσες περίπου και ενός Δημοτικού Συμβουλίου μεγάλου Δήμου της Χώρας μας. Ειλικρινά δεν αστειεύομαι, αν δεν πιστεύετε , διαβάστε, ρωτήστε.

«Είναι ποτέ δυνατόν το Κοινοβούλιο της Χώρας με την ψήφο του να αυτοκαταργηθεί?! Γερμανική κατοχή έχουμε?! Είναι ποτέ δυνατόν χωρίς να ερωτηθεί ο Λαός σε Δημοψήφισμα , να τεθεί σε ισχύ η «Μεταρρύθμιση της Λισσαβόνας»?!»


3. Η Λύση βρίσκεται ξανά στο χέρι ενός Παπανδρέου

Για να ισχύσουν όλα αυτά, πρέπει σύμφωνα με το άρθρο 28 παράγραφος 2 του ισχύοντος Συντάγματος να εγκριθούν με αυξημένη πλειοψηφία των 180 ψήφων , 180 Βουλευτές πρέπει να «ρίξουν στον Καιάδα της Ιστορίας» την ίδια την υπόσταση της Δημοκρατίας μας.
Οι μικροί Λαοί , ξέρουν και λένε ένα μεγάλο «Όχι», για να συνεχίσουν να υπάρχουν. «Αρνούμαι άρα υπάρχω» είναι το motto τους.
Ας θυμηθούμε την μαρτυρική μας Κύπρο, όταν ψήφιζε «¨Όχι» στα σχέδια του ΟΗΕ.
Τι έπαθε ? Τίποτα… Και δεν απομονώθηκε διεθνώς , όπως προφήτευαν οι λογής – λογής Κασσάνδρες και μακροημερεύει σαν μέλος της Ένωσης.

Στο ΠΑΣΟΚ αυτό το «περήφανο ¨Όχι» , ας είναι σαν το «Έξω από το ΝΑΤΟ» του αείμνηστου Ανδρέα. Η «κυβερνώσα Αριστερά» ξαναγυρνά σ’ Αυτόν θέλει δεν θέλει.
Οι Έλληνες γενικά δεν έχουν πρόβλημα να είναι Ευρωπαίοι, όπως δεν έχουν και πρόβλημα που τα καλοκαίρια εδώ κρατούν πολύ κι’ ο Ήλιος μας δεν είναι «καραφλός»….
Θέλουν όμως , μία Ευρώπη των Λαών, όχι του Πλούτου και της Δύναμης. Ακόμα και ο φασισμός στη Μεσόγειο γενικά, μπαίνει σε «εισαγωγικά», γίνετ’ Ανθρώπινος πολύ Ανθρώπινος.

Και το «Όχι» αυτό ταιριάζει σφοδρά , στον Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς …..

Αυτά εγώ και άλλοι άλλα.

Δρ. Ιωάννηs Καζαντζάκηs