Ο θεός... του ανέµου βοήθησε τον Μωυσή

Ο χωρισµός των υδάτων ήταν έργο της φύσης
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Μάρω Βακαλοπούλου

Τη βιβλική εκδοχή για τον χωρισµό των υδάτων της Ερυθράς Θάλασσας από τον Μωυσή καταρρίπτουν αµερικανοί επιστήµονες. Δεν πρόκειται για «θαύµα» ή θεϊκή παρέµβαση, καταλήγουν έπειτα από λεπτοµερή έρευνα. Αν κάποιος έκανε µαγικά, τότε σίγουρα θα ήταν η φύση.

Στην Παλαιά Διαθήκη, κατά την Εξοδο από την Αίγυπτο, ο Μωυσής υψώνει τα χέρια του και µε τη βοήθεια του Θεού η Ερυθρά Θάλασσα χωρίζεται στα δύο. Οι Ισραηλίτες καταφέρνουν µε αυτόν τον θαυµατουργό τρόπο να διαφύγουν από τον στρατό του φαραώ και να οδηγηθούν στη Γη της Επαγγελίας.

Ωστόσο, οι ερευνητές του Εθνικού Κέντρου Ατµοσφαιρικών Αλλαγών (ΝCΑR) και του Πανεπιστηµίου του Κολοράντο αντικαθιστούν το χέρι του Θεού µ’ έναν ανατολικό άνεµο εντάσεως περίπου 100 χλµ./ ώρα που έπνεε για τουλάχιστον 12 ώρες.

Και εικάζουν πως ο Μωυσής είχε επίσης συµµάχους τους νόµους της φύσης και την τοπογραφία του Δέλτα του Νείλου.

Βασιζόµενοι σε ηλεκτρονικούς προσοµοιωτές, οι αµερικανοί επιστήµονες έδειξαν ότι ο ισχυρός αυτός άνεµος έπνεε προς συγκεκριµένη κατεύθυνση ωθώντας έναν µεγάλο όγκο νερού προς δύο κατευθύνσεις:

τη λίµνη Τάνιδα και τη λιµνοθάλασσα του Ποταµού Νείλου. Το αποτέλεσµα ήταν να δηµιουργηθεί µια χερσαία «γέφυρα» που έµεινε ανοιχτή για περίπου τέσσερις ώρες – χρόνος επαρκής για να την έξοδο των εκλεκτών του Θεού από την Αίγυπτο.

«Ο χωρισµός των υδάτων µπορεί να ερµηνευθεί µέσω της δυναµικής των υγρών. Ο άνεµος µετακινεί το νερό σύµφωνα µε τους φυσικούς νόµους, δηµιουργώντας ένα ασφαλές πέρασµα και µετά το νερό εισβάλλει ξανά απότοµα και καλύπτει το πέρασµα», εξηγεί στην «Γκάρντιαν» ο επικεφαλής της έρευνας Καρλ Ντρίους.

Η εκδοχή αυτή ωστόσο σκοντάφτει σε δύο προβλήµατα, σύµφωνα µε το Ντισκάβερι Νιουζ. Αφενός, ένας άνεµος τέτοιας ισχύος θα εκτόπιζε και τους ίδιους τους Εβραίους. Και αφετέρου, σύµφωνα µε τη βιβλική εκδοχή, ο άνεµος ήταν ανατολικός, γεγονός που τοποθετεί την τοποθεσία του «θαύµατος» όχι στην Ερυθρά Θάλασσα, αλλά στο Δέλτα του Νείλου.Για τον λόγο αυτόν, οι επιστήµονες έστρεψαν την προσοχή τους στους αρχαίους τοπογραφικούς χάρτες του Δέλτα του Νείλου. Ανακάλυψαν λοιπόν ότι το «θαύµα» εκτυλίχθηκε 75 χλµ. βόρεια του Σουέζ, όπου ένας αρχαίος παραπόταµος του Νείλου ενωνόταν µε µια παράκτια λιµνοθάλασσα. Αρχαιολογικά στοιχεία, δορυφορικές εικόνες και σύγχρονοι χάρτες υπήρξαν πολύτιµα εργαλεία στα χέρια των ερευνητών ώστε να υπολογίσουν τη ροή και το βάθος των υδάτων πριν από 3.000 χρόνια. Στη συνέχεια, µε τη βοήθεια ηλεκτρονικών προσοµοιωτών εκτίµησαν την επίδραση του ανέµου στην περιοχή και κατέληξαν στο συµπέρασµα πως ήταν τόσο ισχυρός που ώθησε τα νερά και δηµιούργησε ένα πέρασµα µήκους περίπου 3 χλµ. και πλάτους 5 χλµ.

«Ανέκαθεν όλοι ενθουσιάζονταν µε αυτό το “θαύµα” και αναρωτιόντουσαν αν βασίζεται σε ιστορικά δεδοµένα», παρατηρεί στην «Γκάρντιαν» ο Ντρίους. Και προσθέτει: «Αυτό που επιβεβαιώνει η έρευνα είναι ότι ο χωρισµός των υδάτων ερµηνεύεται βάσει των νόµων της φύσης». Ισως λοιπόν ο Μωυσής πράγµατι να οδήγησε τους Ισραηλίτες στη Γη της Επαγγελίας.

Οχι όµως µέσω της Ερυθράς Θάλασσας.

ΣΕ ΑΛΛΟ ΣΗΜΕΙΟ
Σύµφωνα µε αµερικανούς ερευνητές το «θαύµα» δεν συντελέστηκε στην Ερυθρά Θάλασσα αλλά στο Δέλτα του Νείλου