Αργός θάνατος του Αμαρουσίου...

Αργός θάνατος του Αμαρουσίου
Του ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΕΝΤΟΠΟΥΛΟΥ Το 1998, όταν -έπειτα από περιπλάνηση 17 χρόνων μεταξύ Α2 και Β' Εθνικής- το Μαρούσι επέστρεψε στη μεγάλη κατηγορία, κανείς δεν φανταζόταν ότι μπορούσε να καταφέρει τόσα πολλά, σε σημείο που να θεωρείται -λόγω της αγωνιστικής του συνέπειας- η τρίτη δύναμη μετά τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό.

Ο ένας μετά τον άλλο έφυγαν από την ομάδα παίκτες και προπονητές
Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι η δεκαετία που φεύγει θα μείνει στην ιστορία του αθλήματος, αφενός για την κυριαρχία του Παναθηναϊκού και αφετέρου για τα επιτεύγματα αυτής της ευχάριστης έκπληξης. Χωρίς να έχει πίσω της στρατιές (ποδοσφαιρικών) οπαδών, κατάφερε να μπει στη μύτη των «μεγάλων» και ταυτόχρονα να καταθέσει τη δική της υγιή πρόταση για το μπάσκετ. Οπου υπάρχει ένα «θέλω» υπάρχει κι ένας δρόμος.

Πριν από μία εβδομάδα, την ημέρα που η Ευρωλίγκα διέταξε την αποβολή του από τα φετινά προκριματικά, άλλοι στενοχωρήθηκαν γιατί πέρυσι το καμάρωσαν να παλεύει στα ίσα με τα θηρία.
Αλλοι χάρηκαν γιατί ο ανταγωνισμός βγάζει το καλύτερο και το χειρότερο πρόσωπο των ανθρώπων. Αλλοι αδιαφόρησαν και οι μυημένοι έδειξαν ότι το περίμεναν, από τη στιγμή που ο επί δεκαπενταετία μεγαλομέτοχος και πρόεδρος, Αρης Βωβός, κλήθηκε να αντιμετωπίσει τα οικονομικά προβλήματα που ταλαιπωρούν την κατασκευαστική εταιρεία της οικογένειας εξαιτίας της εμπλοκής της στη διπλή ανάπλαση του Βοτανικού.

Οσο ψηλά φτάνεις τόσο μεγάλος είναι ο κρότος της πτώσης. Η προσπάθεια ν' αλλάξει σελίδα το Μαρούσι ξεκίνησε με μια μεγαλόπρεπη... μουτζούρα.

Μουτζούρα

Η σχέση Αμαρουσίου-Βωβού προσφέρεται για πολλά και ποικιλόμορφα συμπεράσματα. Από τη στιγμή που μια ομάδα -οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή- έχει επαναπαυτεί κι έχει εξαρτήσει την ύπαρξή της από έναν χρηματοδότη, είναι μοιραίο να υποστεί τις συνέπειες όταν εκείνος κουραστεί ή, όπως συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση, μπει σε μπελάδες.

Ολα αυτά τα χρόνια, με εξαίρεση κάποιες σημαντικές χορηγίες (π.χ. HONDA), που επένδυσαν στο politically correct προφίλ του Αμαρουσίου, ο προϋπολογισμός καλυπτόταν από την οικογένεια Βωβού, η οποία μπήκε στο μπάσκετ επί δημαρχίας Π. Τζαννίκου , υπακούοντας στην αρχή της ανταποδοτικότητας.

Τα περισσότερα κτίρια της Κηφισίας φέρουν την υπογραφή της. Ολα αυτά τα χρόνια άπαντες (δήμος, Ερασιτέχνης, φίλαθλοι) ένιωθαν ασφαλείς και ήσυχοι, με αποτέλεσμα να ατονίσουν τα αντανακλαστικά που θα τους χρησίμευαν σε περίπτωση κρίσης.

Την πιο χαρακτηριστική περιγραφή την έκανε ο Λευτέρης Κακιούσης τους λίγους μήνες της σεζόν 2006-07 που κάθισε στο τιμόνι της τεχνικής ηγεσίας: «Εσείς μοιάζετε με άγρια θηρία που τα έχουν βάλει στο ζωολογικό κήπο. Περνάει ο φύλακας μια συγκεκριμένη ώρα και τους δίνει να φάνε κι έτσι έχουν χάσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ζείτε σε μια κατάσταση που δεν έχει καμία σχέση με την άγρια ελληνική πραγματικότητα» είπε. Τα λόγια του αποδείχτηκαν προφητικά.

Τα πρώτα δυσοίωνα σημάδια εμφανίστηκαν στα μέσα της περιόδου 2008-09, όταν το ΣτΕ σταμάτησε τα έργα του Βοτανικού. Ο Βωβός έκανε μεγάλες προσπάθειες να στηρίξει την αξία της μετοχής στο Χρηματιστήριο, ελπίζοντας ότι η διακοπή θα ήταν προσωρινή. Διαψεύστηκε.
Από αριστερά: Ο Α. Βωβός, ο δήμαρχος Γ. Πατούλης
 και οι νέοι «επενδυτές» Γ. Γκάμαρης, Θ. Μαρρής

Η έλλειψη ρευστότητας μεταφράστηκε και σε ασυνήθιστες καθυστερήσεις των πληρωμών στην ΚΑΕ. Μέχρι τότε, η μητέρα του, κ. Μαίρη Βωβού, όσες φορές τύχαινε να πληρωθούν οι παίκτες και οι προπονητές στις 2 του μήνα (και όχι την 1η, ως συνήθως) έλεγε στον άνθρωπο που έτρεξε την ομάδα από το 2003, τον διευθύνοντα σύμβουλο Παναγιώτη Αλεξανδρή: «Σε παρακαλώ, ζήτα συγνώμη από τα παιδιά που αργήσαμε».

Αποτυχία

Πριν ξεκινήσει η περσινή μεγαλειώδης πορεία, ο Βωβός είχε ειδοποιήσει το νυν δήμαρχο Γιώργο Πατούλη ότι δεν μπορεί να αντέξει μόνος του το βάρος. Ο δήμαρχος σκέφτηκε μια προσπάθεια αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου, ζητώντας την ενεργοποίηση των επιχειρηματιών της πόλης. Αν αφαιρέσουμε τα 10 χιλιάδες ευρώ που έβαλε ο ίδιος ως απλός φίλαθλος, στην Τράπεζα μαζεύτηκαν άλλες 24 χιλιάδες ευρώ. Ψίχουλα και παταγώδης αποτυχία.

Στο μεταξύ, παρά τη μείωση του μπάτζετ (στο 1,2 εκατ.), είχαν αρχίσει οι αγωνιστικές υπερβάσεις, τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων. Από τα προκριματικά της Ευρωλίγκας μέχρι το ΤΟΡ 16 και παράλληλα σταθερά στην 3η θέση στο ελληνικό πρωτάθλημα, με μεγάλη διαφορά από τον τέταρτο (Πανελλήνιο).

«Το γεγονός ότι προχωρήσαμε τόσο πολύ στην Ευρώπη, μας κράτησε ζωντανούς. Ηταν μεγάλο κίνητρο για τους παίκτες. Αλλιώς θα είχαμε διαλυθεί» θυμάται ο κόουτς Γιώργος Μπαρτζώκας, γέννημα-θρέμμα του ΓΣΑ και «προπονητής της χρονιάς» στην ψηφοφορία του ΕΣΑΚΕ. «Ξέρω ότι η Ευρωλίγκα ήταν το όνειρο του προέδρου. Δυστυχώς όμως δεν το χάρηκε ούτε αυτός ούτε και μεις» συμπληρώνει.

Κάθε εβδομάδα οι ξένοι ζητούσαν τα λεφτά τους και απειλούσαν ότι θα φύγουν, μετά τη νίκη-πρόκριση επί της Μακάμπι ο Βωβός δάκρυσε, όχι μόνο από συγκίνηση αλλά γιατί ένιωθε άσχημα να αντικρίσει τους παίκτες. Υπό άλλες συνθήκες, τα πριμ θα έπεφταν βροχή.

«Ψηστήρι»

Οι Ελληνες που ήξεραν με ακρίβεια την κατάσταση, προσπάθησαν και εν μέρει κατάφεραν να ψήσουν τους ξένους ότι πρέπει να αξιοποιήσουν την ευκαιρία για να φτιάξουν το όνομά τους. Και το έφτιαξαν, αφού οι περισσότεροι πήραν προαγωγή για ομάδες υψηλού επιπέδου και μαζί την εγγύηση ότι θα πάρουν τα περσινά χρήματά τους μέχρι το τελευταίο σεντ. Εστω και με διακανονισμό, σε βάθος τριετίας.

Το φετινό καλοκαίρι ο Βωβός κάλεσε τον Ερασιτέχνη και πήγαν στο δημαρχείο. Εκεί ξεκαθάρισε σε όλους ότι δεν έχει πια τη δυνατότητα να συνεχίσει. «Η στήριξή μου θα είναι μόνο ηθική» είπε. Ουσιαστικά παρέδωσε τα «κλειδιά», δείχνοντας διατεθειμένος να παραχωρήσει τις μετοχές του, εφόσον βρεθεί νέος επενδυτής. Για μεγάλο διάστημα δεν εμφανίστηκε κανείς.

Ολοι μαζί συμφώνησαν ότι ο Ερασιτέχνης θα αναλάβει το μάνατζμεντ, με προοπτική να βρει κάποιους χορηγούς και να φτιάξει έναν σφιχτό προϋπολογισμό με βασικό στόχο την παραμονή στην Α1. Από το ολότελα....

Ξαφνικά, ο δήμαρχος δέχτηκε μια κρούση από τον 31χρονο Γιώργο Γκάμαρη και τον αρχιτέκτονα Θανάση Μαρρή, που ζήτησαν να πάρουν την ομάδα. Τους ξαναφωνάζει όλους στο γραφείο του και τους παρουσιάζει τη... λύση.

Στις 14 Ιουλίου βρέθηκαν να φωτογραφίζονται όλοι μαζί , χαμογελαστοί, πάνω από το προσύμφωνο μεταβίβασης του πλειοψηφικού πακέτου της ΚΑΕ ενώ το γραφείο Τύπου του δήμου μοίρασε την δήλωση του δημάρχου που καμάρωνε:

«Αναλάβαμε την προσπάθεια εξεύρεσης λύσης στο ιδιοκτησιακό της ομάδας μπάσκετ του Γυμναστικού Συλλόγου Αμαρουσίου, σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη. Είμαι ευτυχής που η προσπάθεια αυτή απέδωσε καρπούς». Δυο μήνες μετά, καλούσε το δίδυμο Γκάμαρη-Μαρρή να αποχωρήσει, γιατί αποδείχτηκε ανάξιο της εμπιστοσύνης. Η επόμενη μεγάλη συζήτηση ήταν για το ποιος έφταιγε για το διαγραφόμενο φιάσκο.

Ο Βωβός, ο οποίος αρχικά είχε καταθέσει μια εναλλακτική πρόταση που απορρίφθηκε ομόφωνα (να πουληθεί η θέση στον ΟΦΗ, το Μαρούσι να πάρει 400 χιλιάδες ευρώ και να ξεκινήσει από τη Β' Εθνική), υποστήριξε ότι δέχτηκε να υπογράψει το προσύμφωνο καλή τη πίστει, επειδή τους υποψηφίους επενδυτές του τους παρουσίασε ο δήμαρχος.

Ο δήμαρχος του επέστρεψε το μπαλάκι ξεκαθαρίζοντας, εκ των υστέρων, ότι δεν τους ήξερε και ότι απλώς έκανε το συνοικέσιο.

Το πρώτο καμπανάκι ότι κάτι δεν πάει καλά, το χτύπησε ο προπονητής Γιώργος Μπαρτζώκας, ο οποίος ξαφνικά ανακοίνωσε την παραίτησή του: «Ελπίζω η απόφασή μου αυτή να ευαισθητοποιήσει αυτούς που ενδιαφέρονται ή λένε πως ενδιαφέρονται για την ομάδα μας».

Σιγά σιγά οι ποιοτικοί παίκτες που αποκτήθηκαν το καλοκαίρι (Σπένσερ, Ντιαρά, Σλέι, Ασκραμπιτς, Σαρικόπουλος) ζητούσαν να φύγουν, ακολουθώντας το παράδειγμα του Μάριου Μπατή, ο οποίος πήρε των ομματιών του και πήγε στον Πανιώνιο.

Οι περισσότεροι υποστήριζαν πως η νέα διοίκηση ήταν ασυνεπής στις προκαταβολές. Δεν ήθελαν να υπογράψουν τα συμβόλαιά τους με το σκεπτικό: «Αν καθυστερούν από την πρώτη πληρωμή, φαντάσου τι θα γίνει στην πορεία» . Το ταρακούνημα συνεχίστηκε όταν η ΕΕΑ ενημέρωσε ότι το Μαρούσι δεν κατέθεσε την εγγυητική επιταγή των 75 χιλιάδων ευρώ και -προς το παρόν- δεν μπορούσε να του δώσει πιστοποιητικό συμμετοχής στην Α1. Η Ευρωλίγκα δεν ήταν τόσο ελαστική.

«Παγωμάρα»

Τα χαμόγελα εκείνης της φωτογραφίας του Ιουλίου πάγωσαν. Ολοι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι η πραγματικότητα είναι ακόμη πιο σκληρή. Οι παραιτήσεις θύμιζαν ντόμινο. Πρώτα ο νέος διευθύνων σύμβουλος, Β. Περόπουλος. Μετά ο μάνατζερ Στ. Ελληνιάδης: «Οι δυο τελευταίοι μήνες ήταν ένας αργός και βασανιστικός θάνατος», δήλωσε.

Παρά τις παλινωδίες, τα δημοσιεύματα που άρχισαν να σκαλίζουν το παρελθόν, τις κραυγές που τους παρουσίαζαν τουλάχιστον αφερέγγυους και τις συσκέψεις επί συσκέψεων, η πλευρά Γκάμαρη-Μαρρή, ούτε καν για λόγους ευθιξίας, δεν σκεφτόταν την αποχώρηση.

Ο Γκάμαρης, ο οποίος παρεμπιπτόντως προσπάθησε αλλά δεν κατάφερε να πάρει στα χέρια του το βόλεϊ του Παναθηναϊκού, θέλοντας να κερδίσει χρόνο μοίραζε υποσχέσεις. Και κυρίως, επέμενε ότι το προσύμφωνο που έχει στα χέρια του είναι πολύ ισχυρό. Του απομένει να πληρώσει την Εφορία για να γίνει... μεγαλομέτοχος και να αρχίσει να πληρώνει. Βέβαια, στις συνεντεύξεις του τα πράγματα έμπλεκαν.

Τη μία έλεγε ότι έχει ήδη βάλει στην ομάδα 1 εκατομμύριο ευρώ («σε ρούβλια» τον ειρωνεύτηκε ο πρώην διευθύνων σύμβουλος Παναγιώτης Αλεξανδρής). Την άλλη ότι έχουν πληρωθεί οι παίκτες και δεν καταλαβαίνει γιατί ήθελαν να φύγουν. Η μόνη σταθερή διαπίστωσή του ήταν ότι «μου κάνουν πόλεμο». Προφανώς ο ζωολογικός κήπος έκλεισε και τα ζώα επέστρεψαν στην ζούγκλα, αναγκασμένα να βρουν μόνα τους την τροφή τους.