Δυο σκέψεις για το Σύνταγμα...

Θα προσπαθήσω να καταγράψω όσο το δυνατόν συντομότερα την θέση μου για το τι συμβαίνει στο Σύνταγμα γιατί σε αυτή την περίπτωση υπάρχει μια βασική αντιστροφή σε σχέση με προηγούμενες διεργασίες. Η αποκωδικοποίηση του τι συμβαίνει στο Σύνταγμα δεν θα πρέπει να μείνει στα διαφοροποιητικά από το χθες στοιχεία αναγνώσκοντας τα με μια θετική διάθεση μόνο και μόνο επειδή μας απομακρύνουν απο τα κακώς κείμενα αλλά θα πρέπει αυτά τα ίδια να αναλυθούν πέρα από την επίκτητη “θετικότητα ” τους. Σαν θετικά αθροίζονται το ακομμάτιστο, το πολυσυνθετικό το χωρίς αντιπροσώπους, χωρίς πάτρωνες σημαίες και ξύλινα συνθήματα, ενώ ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην χρήση των νέων τεχνολογιών σαν το στοιχείο εκείνο που δομεί έστω και τμηματικά ένα νέο επαναστατικό πρότυπο μακριά από το αρχέτυπο του 1789.

Όμως τα στοιχεία αυτά που συγκροτούν της ιδιαίτερη φόρμα-δομή της διαμαρτυρίας αυτής είναι και οι φορείς της ίδιας της προβληματικής της ενώ αποτελούν και την λυδία λίθο για τον έντονο λαϊκίστικο-απολιτικό χαρακτήρα των διαμαρτυριών Δεν θα σταθώ στο ότι το κάλεσμα που αρχικά απηύθυναν καλούσε τον κόσμο να παρευρεθεί αφήνοντας στο σπίτι την ιδεολογία του, έκφραση που το λιγότερο είναι ατυχής αν όχι και επικίνδυνη για την δημοκρατία και θα σταθώ στο ποια είναι τα χαρακτηριστικά του λαϊκισμού Καταρχήν η πολυσυλλεκτικότητα της κίνηση όχι μόνο δεν είναι θετική αλλά είναι και κυρίαρχο γνώρισμα κάθε λαϊκιστικής πολιτικής διεργασίας και αυτό γιατί βασικό της χαρακτηριστικό είναι η ενοποίηση των διαφορετικοτήτων του κοινωνικού πεδίου στο όνομα ενός απλοποιημένου και κυρίαρχου ανταγωνισμού ο οποίος αρθρώνεται στα αντιθετικά άκρα ενός ακαθόριστου λαού από τη μία και μιας κυρίαρχης ιδεολογίας η θεσμικοποιημένης εξουσιαστικής οντότητας από την άλλη. Τα βαθιά ετερόκλητα στοιχεία της πάνω και της κάτω πλατείας μπορεί να διαχωρίζονται χωρικά και οχι μόνο, στην λεπτομερειακή τους ανάλυση, αλλά δεν παύουν να συνδεόνται να υπερκαθορίζονται και εν τέλει ταυτίζονται όντας και τα δύο “αγανακτισμένα”. Η ίδια η λέξη αναδεικνύει την δεύτερη διάσταση του λαϊκισμού την τάση του δηλαδή να παράγει η να καθιστά κενά νοήματος σημαινόντα. Έτσι το αγανακτισμένος καθίσταται όχι μόνο λέξη στην οποία μπορούν να “παρεισφρήσουν” διάφορε ερμηνείες αλλά και που σε ύστερο στάδιο αρκεί για να εξηγήσει-δικαιολογήσει τα πάντα ενώ σε τελική ανάλυση “περιγράφει”-”εξισώνεται” με τα ίδια τα αιτήματα και του αγώνα.

“Βεβαία οι αντιδράσεις δεν ήταν πολύ ενθαρρυντικές αλλά μη ξεχνάμε ότι είμαστε σε συγκέντρωση «αγανακτισμένων» “
Η αναφορά μου αυτή υπάρχει γιατί προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε δογματικοί με την υπεράσπιση της δημοκρατίας χωρίς να αφήνουμε κανένα περιθώριο όχι μόνο για δικαιολόγηση αλλά και λογική επεξεργασία αντιδημοκρατικών πράξεων. Αυτός ο ανταγωνισμός των “αγανακτισμένων” με το “σύστημα” και το κυρίαρχο εξουσιαστικό ιδεολογικό μπλοκ είναι που παράγει εσωτερικά όχι μόνο την αναλυτική σκέψη για του τι συμβαίνει αλλά παρέχει και μια απλοϊκή δέσμη λύσεων που ευχαριστεί το ένα σκέλος της ανταγωνιστικής διελκυνστίδας όχι μόνο απαλλάσσοντας την από ευθύνες αλλά και από υποχρεώσεις για την υπέρβαση της κρίσης. Έτσι η ιαχή “κλέφτες κλέφτες” πέρα από την απλοϊκή ανάλυση για το αίτιο της κρίσης έχει και σαν επακόλουθο την απλοϊκή λύση: να πληρώσουν αυτοί που έχουν οι οποίοι δεν μπορεί παρά να έχουν κλέψει για να έχουν. Η κλειστή αυτή ανατροφοδοτούμενη αντίληψη στον πυρήνα της κρύβει όχι μόνο τον λαϊκισμό αλλά και την φασιστική μέθοδο κατανόησης της πραγματικότητας, στο μέτρο που η προβληματική προκύπτει από την έξωθεν παρέμβαση ενός “άλλου” στην προκείμενη των πολιτικών που με τις πράξεις τους μόλυναν ένα υγιές σώμα( λαός-οικονομία). Δεν θέλετε να σας πω ποιος ήταν αυτός ο άλλος στην Γερμανία το 1933 ούτε ποιος είναι αυτός ο άλλος για κάποιους στον Άγιο Παντελεήμονα το 2011. Χωρίς να επεκταθώ η μαρξιστική “πάλη των τάξεων” σαν μέθοδος ανάλυσης εγγράφεται στο εσωτερικό του κοινωνικού συστήματος αναλύοντας τους υφέρποντες και αναδυόμενους ανταγωνισμούς Για το θέμα του λαϊκισμού τελειώνω αναφέροντας ότι έτερη βασική του συνιστώσα είναι η απευθείας σχέση ηγέτη μάζας χωρίς θεσμούς διαμεσολάβησης Εδώ μπορεί ακόμα να μην έχουμε ηγέτη και πιθανότατα να μην υπάρξει ποτέ έχουμε όμως μια ξεκάθαρη αντίθεση με τους δημοκρατικούς διαμεσολαβητικούς θεσμούς μεταξύ μαζών και εξουσίας που είναι οι διαφόρων ειδών συλλογικότητες Παρατηρούμε άρνηση για τον ρόλο των κομμάτων αλλά και για τον ρόλο των συνδικάτων. άρνηση η οποία σε αυτή την περίπτωση όχι μόνο δεν αποκτά χαρακτηριστικά πάλης απέναντι στις κυρίαρχες ελίτ αλλά αντιθέτως τις υποβοηθά σημαντικά δίνοντας τους εκείνο το άλλοθι που “χρειάζονται” για περαιτέρω αυτονόμηση της εξουσίας από τις μάζες. Το κομματικό φαινόμενο στην Ελλάδα και όχι μόνο υποχωρεί ενώ το ίδιο συμβαίνει και με την συνδικαλιστική πυκνότητα. Τα δύο αυτά στοιχεία είναι άμεσα συσχετισμένα με αρχηγοκεντρικές δομές εξουσίας και ελαχιστοποίηση του κοινωνικού ελέγχου στην πολιτική διαδικασία. Γι’αυτό άλλωστε και οι κινητοποίησης στο Σύνταγμα χαίρουν της αποδοχής και προβολής μερίδας των ΜΜΕ που βλέπουν στο βάθος αύξηση της επιρροής τους τόσο πάνω στις μάζες όσο και πάνω στην πολιτική. Δεν θα επεκταθώ άλλο σε αυτό το θέμα αυτό αλλά υπάρχει αρκετός χώρος όπως βλέπετε. Τέλος για τον ρόλο του διαδικτύου δυο κουβέντες. Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικός και αυτό φαίνεται όμως όταν ο Μουμπάρακ φίμωσε το internet τότε ήταν ο αχνός αντίλαλος από τα σοκάκια της παρισινής κομμούνας που λειτούργησε σαν οδηγός για την αυτοοργάνωση των μαζών.Νομίζω ότι τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ομορφιά του να ζεις κάτι την γέννηση της ιδέας για δράση στα πλαίσια μιας συλλογικότητας που είναι ζωντανή. Αυτά...
logothetis Vassilis