Ομιλία του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτη Κουβέλη, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών και τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις

Στο όνομα των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, η κυβέρνηση προωθεί το ενιαίο μισθολόγιο. Βεβαίως είναι αναγκαίο το ενιαίο μισθολόγιο,  αλλά με ποιες προϋποθέσεις. Όταν απουσιάζουν οι οργανισμοί και τα καθηκοντολόγια, όταν απουσιάζουν τα κριτήρια τα οποία θα μπορούσαν να δικαιολογούν τη θεσμική μεταρρύθμιση του ενιαίου μισθολογίου, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Πολύ δε περισσότερο όταν απουσιάζουν αυτές οι προϋποθέσεις, έρχεται η κυβέρνηση να μιλήσει για πλεονάζον προσωπικό. Το οποίο βεβαίως μπορεί να υπάρχει  αλλά χρειάζεται να διευκρινιστεί που. Με ποια αντίληψη διαμορφώνει το θεσμό της εργασιακής εφεδρείας  που αποτελεί το προανάκρουσμα των απολύσεων, όταν η κυβέρνηση δεν ξέρει που χρειάζονται οι υπάλληλοι, που χρειάζεται το στελεχιακό προσωπικό; Στη βάση ποιών προϋποθέσεων και ποιων κριτηρίων;

Πρόκειται για την οριζόντια αντιμετώπιση ενός κρίσιμου ζητήματος, το οποίο θα οδηγήσει σε αδιέξοδα και σε καμία περίπτωση δεν θα υπηρετήσει τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό και την αναδιάρθρωση εντέλει μιας δημόσιας διοίκησης αποτελεσματικής, μιας δημόσιας διοίκησης, η οποία μπορεί να  λειτουργεί ως συντελεστής στην παραγωγική διαδικασία και στην εξυπηρέτηση των υπουργείων, της κοινωνίας και του κράτους γενικότερα.

Με την ίδια αντίληψη της οριζόντιας αντιμετώπισης, περικόπτει  συνεχώς αποδοχές, γκρεμίζει με άλλα λόγια την αμοιβή εργασίας και οδηγεί στο περιθώριο μεγάλα τμήματα της κοινωνίας.

Ταυτόχρονα έρχεται να αποδιαρθρώσει εργασιακά δικαιώματα. Αναφέρομαι στις κλαδικές και εργασιακές συμβάσεις. Διαχρονικά το εργασιακό κόστος έχει τη μικρότερη συμμετοχή στο συνολικότερο κόστος του παραγόμενου αγαθού.

Είναι προφανές ότι μέσα από τη συνεχή μείωση, μέσα από το συνεχές χτύπημα της αμοιβής της μισθωτής εργασίας, εξαθλιώνονται οι μισθωτοί και εντέλει καταστρέφεται ο κοινωνικός ιστός.

Πρόκειται για ένα μοντέλο παραγωγικής διαδικασίας, που δεν αφορά στην ελληνική κοινωνία, αλλά στο λεγόμενο οικονομικό φιλελευθερισμό,  στον οποίο  δυναμικά έχει μετατοπιστεί η κυβερνητική πολιτική και κατ’ επέκταση το κόμμα που τη στηρίζει.

Όταν η ύφεση βαθαίνει, όταν η παραγωγική και αναπτυξιακή διαδικασία είναι απούσα, όταν δεν έχει ξεκινήσει  στοιχειωδώς ένα πενταετές αναπτυξιακό πρόγραμμα-στο οποίο επανειλημμένα έχω αναφερθεί-, όταν η μικρομεσαία επιχείρηση κλείνει κάθε μέρα και περισσότερο, τα λουκέτα αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο, και η ανεργία καλπάζει, τότε πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν τα ζητήματα που έχουν σχέση και με το έλλειμμα και με το χρέος.

Όταν καλπάζει η φοροδιαφυγή, όταν η παραοικονομία εξακολουθεί να κατέχει το 30% του ΑΕΠ, όταν η διαφθορά κατέχει το 8 έως 10% του ΑΕΠ, τότε το εύκολο θύμα είναι το γνωστό υποζύγιο, οι οικονομικά αδύναμοι. Περικοπή μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών.  Με όλα αυτά είναι σαφές ότι δεν μπορεί να σταθεί αυτή η κοινωνία.

Όταν η χώρα βγει από την κρίση-εκτιμώ ότι είναι πολύ μακρινό το χρονικό σημείο εξόδου-το ζητούμενο είναι να βγει με μια κοινωνία όρθια.

Όσο και αν ματώσει ο ελληνικός λαός,  δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί το χρέος. Θέλει ευρωπαϊκή πολιτική λύση, ένα ευρωπαϊκό διακρατικό διακανονισμό, τον οποίο όλοι μαζί έπρεπε να διεκδικήσουμε. Θα έπρεπε να πάρει πρωτοβουλίες η κυβέρνηση στην αναζήτηση  μιας τέτοιας λύσης.

Ελκυστικό ακούγεται το κούρεμα, η λεγόμενη περικοπή του χρέους. Αλλά ποια περικοπή και ποιο κούρεμα αν δεν συνοδεύεται με ασφαλιστικές δικλείδες, εάν δεν συνοδεύεται με ρυθμίσεις που δεν θα οδηγήσουν στην κατάρρευση τα ασφαλιστικά ταμεία, στην κατάρρευση της οικονομίας, αλλά θα οδηγήσουν στην αδυναμία να πληρωθούν αύριο το πρωί με την αναγκαία και στοιχειώδη επάρκεια  μισθοί, συντάξεις και λειτουργίες του κοινωνικού κράτους.

Κανένας δεν μπορεί να οικοδομήσει πάνω στα συντρίμμια της καταστροφής . Για αυτό και έπρεπε να αναζητηθεί ένας κοινός τόπος. Όχι για να εκχωρήσει μια πολιτική δύναμη στην άλλη ή στην κυβέρνηση, την πολιτική της πρόταση για την έξοδο από την κρίση.

Τουλάχιστον με αυτό τον κοινό τρόπο και τον κοινό πολιτικό τόπο, με μια ενιαία φωνή, να αναζητήσουμε τη λύση στο επίπεδο της Ευρώπης.

Η Ευρώπη οφείλει αντιληφθεί ότι όσο δεν αντιμετωπίζει-στο πλαίσιο μιας ουσιαστικής οικονομικής διακυβέρνησης, μιας ουσιαστικής πολιτικής ενότητας-όχι μόνο την κρίση χρέους της Ελλάδας, αλλά τη γενικευμένη κρίση, θα είναι μια Ευρώπη η οποία θα μετρά ιδιότυπες διασπάσεις επί του παρόντος, αλλά και φυγόκεντρες τάσεις. Είναι βέβαιο ότι μια μη πολιτικά ενοποιημένη Ευρώπη, θα έχει ελάχιστη ως μηδενική συμμετοχή στη διεθνή διαδικασία της οικονομίας, με το πρόσθετο δεδομένο ότι έρχονται στο προσκήνιο οι νέες οικονομικά αναδυόμενες χώρες.

Είναι προφανές ότι η Δημοκρατική Αριστερά καταψηφίζει το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών.