Δ. Τσοβόλας : Έντονες κοινωνικές εκρήξεις και πολιτική αστάθεια

Για την έναρξη μιας παρατεταμένης περιόδου πολιτικής αστάθειας στην Ελλάδα, που σύντομα θα φέρει έντονες κοινωνικές εκρήξεις, κάνει λόγο σε συνέντευξή του στο «Θάρρος» ο πρώην υπουργός Οικονομικών επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ιδρυτικό μέλος του κινήματος, δικηγόρος Δημήτρης Τσοβόλας, ο οποίος τις προηγούμενες ημέρες βρέθηκε στην Καλαμάτα. Πριν από μερικούς μήνες και κατά την περίοδο του πρώτου εγχειρήματος συνεργασίας των δύο μεγάλων κομμάτων, που απέτυχε παταγωδώς, ο κ. Τσοβόλας είχε τονίσει στο «Θ» πως το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο και χρειάζεται ριζική αλλαγή της οικονομικής πολιτικής στη χώρα μας, με προώθηση σχεδίου επενδύσεων σε νευραλγικούς τομείς. Επίσης, είχε επισημάνει ότι μια κυβέρνηση συνεργασίας των δύο μεγάλων κομμάτων δεν έχει τίποτα να προσφέρει με αυτή την πολιτική. Μετά και τις τελευταίες εξελίξεις, κάνει λόγο πια για ευτελισμό του Κοινοβουλίου, αλλά και ολόκληρου του πολιτικού συστήματος της χώρας. Σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μας παραχώρησε, προβλέπει ως ενδεχόμενο την αποχώρηση στην επόμενη πενταετία της Γερμανίας από την Ευρωζώνη. Πώς σχολιάζετε τις εξελίξεις του τελευταίου δεκαημέρου και πώς βλέπετε τη νέα κυβέρνηση; Η όλη διαδικασία στη Βουλή την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά και η αστοχία στην ανεύρεση πρωθυπουργού, έχουν ευτελίσει ακόμα περισσότερο το Κοινοβούλιο, αλλά και ολόκληρο το πολιτικό και κομματικό σύστημα της χώρας. Η συμπεριφορά των πολιτικών κομμάτων και προσώπων σε αυτές τις δύο διαδικασίες στη Βουλή, αλλά και για την ανεύρεση πρωθυπουργού, έχει εκνευρίσει και προκαλέσει το σύνολο του ελληνικού λαού, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης. Αποδείχθηκε ότι η ηγεσία, ειδικά των δύο μεγάλων κομμάτων, είναι κατώτερη των περιστάσεων και την ενδιαφέρει η επικοινωνιακή πολιτική και όχι η ουσιαστική πολιτική, που εξυπηρετεί τη χώρα και τον ελληνικό λαό. Η καθαρή λύση θα ήταν η άμεση προσφυγή στις κάλπες, εκλογές οι οποίες θα εξυπηρετούσαν τους στόχους που βάζουν μέσω της νέας κυβέρνησης τα τρία κόμματα που τη στηρίζουν. Γιατί; Χάθηκε η πρώτη εβδομάδα με τη διαδικασία στη Βουλή, χάθηκε η δεύτερη εβδομάδα με την αστοχία στην ανεύρεση πρωθυπουργού, και θα χαθεί και η επόμενη με τις προγραμματικές δηλώσεις και τις άλλες διαδικασίες. Σε αυτές τις τρεις εβδομάδες θα μπορούσαν να γίνουν εκλογές. 21 ημέρες απαιτεί το Σύνταγμα για τις εκλογές. Έτσι, η νομιμοποιημένη από το λαό κυβέρνηση, χωρίς χρονικούς περιορισμούς και εσωτερικές κηδεμονίες, θα μπορούσε να ασκήσει την πολιτική της και να είναι υπόλογη απέναντι στον ελληνικό λαό. Τι θα μας φέρει το νέο μνημόνιο που εντέλλεται η νέα κυβέρνηση να υπογράψει; Αρκετός κόσμος πιστεύει ότι η κατάσταση θα αρχίσει να βελτιώνεται. Δυστυχώς, μετά το πρώτο μνημόνιο, που είχε ως αποτέλεσμα τη σημαντική μείωση μισθών, ημερομισθίων και συντάξεων, αλλά και του διαθέσιμου εισοδήματος μέσα από την υπερβολική και αλλεπάλληλη φορολογία του εισοδήματος των μικρομεσαίων και όλων των πολιτών, με το νέο μνημόνιο, πρόγραμμα στήριξης το λένε τώρα, ετοιμάζονται νέα, μεγαλύτερα βάρη σε βάρος των ίδιων λαϊκών στρωμάτων. Θα έρθουν νέες φορολογίες, διότι δεν επιτεύχθηκαν οι στόχοι που έχουν τεθεί και στο μεσοπρόθεσμο και στο νέο πρόγραμμα. Ταυτόχρονα, θα είναι περισσότερο ασφυκτική η εποπτεία της τρόικας επί της χώρας μας, αλλά και επί της κυβερνήσεως. Η κυβέρνηση που ορίσθηκε τώρα είναι σαφώς κυβέρνηση Βρυξελλών και θα τελεί υπό πολλαπλή κηδεμονία. Η μία κηδεμονία θα είναι από την τρόικα και η άλλη από τα τρία κόμματα που τη στηρίζουν. Έτσι, στις κρίσιμες, για τη χώρα και την οικονομία, στιγμές, δε θα μπορέσει να λειτουργήσει αποτελεσματικά, όπως απαιτούνταν και θα γινόταν αν είχαμε προσφύγει στις κάλπες. Πέραν αυτού, θεωρώ αδιέξοδη τη συνέχιση της ίδιας οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, την οποία ζούμε από το Μάιο του 2010. Με πολιτική λιτότητας βαθαίνει η ύφεση, αυξάνει η ανεργία, και δεν είναι αποτελεσματική η φορολογική πολιτική. Σε περίοδο ύφεσης δεν αυξάνουν ανάλογα με το φόρο και τα εισοδήματα, αλλά αυξάνει η φοροδιαφυγή και η πληρωμή των ληξιπρόθεσμων χρεών. Ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώσει. Ακόμη και αυτοί που έχουν κάποια δυνατότητα, για να επιβιώσουν προτιμούν να πληρώνουν υποχρεώσεις προς άλλους και να αφήνουν απλήρωτο το Δημόσιο. Αυτό είναι διεθνής κανόνας και πρακτική. Άρα, για μένα, αντί να γίνονται όλα αυτά που ζήσαμε τον τελευταίο καιρό, αντί να τρομοκρατούν τον κόσμο με δήθεν έξοδο από το ευρώ, που δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συμβεί, αντί να τρομοκρατούν το λαό αρχικά ότι στις 15 Οκτωβρίου δε θα είχαμε χρήματα να πληρωθούν μισθοί -συντάξεις και αποδείχτηκε ότι τελικά είχαμε χρήματα, μετά ότι μέχρι 15 Νοεμβρίου δε θα έχουμε χρήματα αλλά πάλι έχουμε χρήματα και τώρα λένε μέχρι 15 Δεκεμβρίου, χρειάζεται αλλαγή οικονομικής πολιτικής, η οποία θα δίνει προτεραιότητα στη σταθεροποίηση της οικονομίας, αλλά μέσα από ανάπτυξη και κοινωνική προστασία, που είναι η μόνη που μπορεί να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Δηλαδή, προβλέπετε να γίνονται χειρότερα τα πράγματα; Η πολιτική που θα περιληφθεί στο νέο μνημόνιο της νέας σύμβασης είναι αυτή που θα μας οδηγήσει σίγουρα στη χρεοκοπία. Το δημόσιο χρέος διεθνώς μετριέται ως ποσοστό στο ΑΕΠ. Το ΑΕΠ αυξάνει όταν έχουμε ανάπτυξη. Η ύφεση στην οποία οδηγεί αυτή η πολιτική λιτότητας που περιλήφθηκε στο πρώτο μνημόνιο και είναι πιο έντονη στο δεύτερο, θα οδηγήσει στη μείωση του ΑΕΠ. Άρα, παρότι θα επιβληθούν νέοι φόροι, παρότι θα μειωθούν ακόμα περισσότερο μισθοί, συντάξεις κ.λπ., λόγω μείωσης από την άλλη πλευρά του ΑΕΠ, δε θα έρθει βελτίωση στη σχέση δημόσιου χρέους προς ΑΕΠ. Παράλληλα, θα αυξήσει σημαντικά την ανεργία, που αποτελεί τη μεγαλύτερη κοινωνική αδικία. Άρα, αυτή η οικονομική πολιτική του πρώτου και δεύτερου μνημονίου είναι εκείνη που οδηγεί σε χρεοκοπία και αποδιαλύει ό,τι απέμεινε από την πραγματική οικονομία του πρωτογενούς, δευτερογενούς και τριτογενούς τομέα της χώρας μας. Αυτές οι συμβάσεις και τα μνημόνια, το μόνο που εξυπηρετούν είναι τους δανειστές, τις τράπεζες. Διότι το δημόσιο χρέος που είχε η χώρα πριν γίνει το πρώτο μνημόνιο, το Μάιο του 2010, δεν είχε καμία εγγύηση υπέρ των δανειστών σε βάρος της Ελλάδας. Δεν είχε καμία εμπράγματη ασφάλεια. Ο δανεισμός που έγινε πέρυσι, τα χρήματα του οποίου δεν ήρθαν καθόλου στην Ελλάδα, πήγε κατευθείαν για να πληρωθούν χρέη που δεν είχαν εμπράγματη ασφάλεια. Είχαμε τα 110 δισ. με εμπράγματη ασφάλεια των δανειστών, άρα η χορήγηση του χρέους έγινε για να εξυπηρετηθούν οι δανειστές, για να ασφαλίσουν χρέος που ήταν ανασφάλιστο πριν, και που σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν είχε τη δυνατότητα να πληρώσει, δε θα μπορούσαν να κάνουν κατάσχεση σε δημόσια περιουσία και τίποτα απ’ όλα αυτά. Το δεύτερο τώρα δάνειο, των 130 δισ., δίνεται επίσης, όχι για να έρθει στην Ελλάδα και να γίνουν επενδύσεις και να αναπτυχθεί, αλλά για να πληρωθούν οι δόσεις των κρατικών ομολόγων που ήταν χωρίς εγγύηση στο παρελθόν. Γίνονται, λοιπόν, τώρα με εγγύηση και αυτό σημαίνει πως μας δένουν χειροπόδαρα. Άρα, σύνολο 240 δισ. για τα οποία οι δανειστές δεν είχαν καμία εγγύηση σε βάρος του Δημοσίου, τώρα γίνονται με εμπράγματη ασφάλεια. Ταυτόχρονα επιβάλλεται και η σκληρή κηδεμονία με τη μορφή της σκληρής επιτήρησης και την παραχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων προς την τρόικα. Ενώ από την άλλη πλευρά, διευρύνονται οι κοινωνικές ανισότητες και, τελικά, οι αεριτζήδες είναι εκείνοι που ωφελούνται και που ωφελήθηκαν και στο παρελθόν με την υπερχρέωση. Πώς βλέπετε το πολιτικό μέλλον της χώρας; Αποδεικνύεται πλήρως ότι δεν έχουμε μόνο οικονομική κρίση, έχουμε και κοινωνική και κατεξοχήν πολιτική κρίση. Γι’ αυτό και το πολιτικό σύστημα έχει καταστεί αναξιόπιστο στη συνείδηση σχεδόν του συνόλου του ελληνικού λαού. Αυτό εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους, πέραν από ανεξέλεγκτες κοινωνικές εκρήξεις, που είναι βέβαιο ότι θα γίνουν. Μπήκαμε ήδη με το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης σε περίοδο παρατεταμένης πολιτικής αστάθειας. Κάνουν λάθος ντόπιοι και ξένοι μηχανισμοί αν πιστεύουν ότι με τη συνεργασία πολιτικών κομμάτων σε επίπεδο κορυφής, θα καθυποτάξουν- γιατί αυτός είναι ο στόχος τους- την κοινωνική έκρηξη. Δεδομένου ότι ο λαός δεν αντέχει άλλα βάρη, δεν αντέχει άλλες περικοπές στο εισόδημα, η έκρηξη θα είναι δεδομένη και πολύ σύντομη. Άρα, μόνη λύση είναι η ριζική αλλαγή της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής με τους άξονες που ανέφερα. Αναφέρατε ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση εξόδου της χώρας μας από το ευρώ και πως χρησιμοποιήθηκε ως τρομοκρατικό προς το λαό επιχείρημα. Πού το εδράζετε αυτό; Δεν υπάρχει καμία νομική πρόβλεψη γι’ αυτό. Να κάνω μια πρόβλεψη τι θα γίνει με το ευρώ; Για ποιο ευρώ μας μιλάνε; Η κρίση δεν είναι κρίση χρέους, είναι κρίση του νεοφιλελευθέρου καπιταλιστικού παγκόσμιου συστήματος, που έχει ξεκινήσει από την Αμερική, που είναι η μητρόπολη αυτού του συστήματος και το ζήσαμε στο τέλος Αυγούστου, όταν ο Ομπάμα ζήτησε την αύξηση του ορίου δανεισμού και ομολόγησε δημόσια ότι αν δεν την πάρει η Αμερική, θα κάνει παύση πληρωμών. Βλέπουμε στην Ευρώπη δεν είναι μόνο η Ιρλανδία, η Ελλάδα και η Πορτογαλία που αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Ήδη έχει χτυπήσει η κρίση την Ιταλία, θα ακολουθήσει η Ισπανία, η Γαλλία και ούτω καθεξής. Άρα, κατά την άποψή μου, δικαιώνομαι απόλυτα με όσα έλεγα στη Βουλή ως πρόεδρος του ΔΗΚΚΙ και έγραφα σε άρθρα μου. Το ευρώ πνέει τα λοίσθια και υπάρχει ενδεχόμενο να δούμε σε μια 5ετία από σήμερα η ίδια η Γερμανία να φεύγει από το ευρώ και την ευρωζώνη. Η Γερμανία μέχρι τώρα αξιοποίησε στο έπακρο τις χώρες της Ευρώπης, υλοποιώντας μια πολιτική γερμανοποίησης της Ευρώπης και όχι δημιουργίας μιας Γερμανίας της Ευρώπης. Επειδή είχε το πρόβλημα να διαθέσει μεγάλα ποσά, όπως και διέθεσε για την αναδιοργάνωση της ανατολικής Γερμανίας μετά την κατάρρευση του τοίχους του αίσχους, ακολούθησε και μετά το 2002 μια πολιτική του ευρώ, μέσω της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, η οποία εξυπηρετούσε τις εξαγωγές της Γερμανίας προς τις χώρες της Ευρώπης και κυρίως του ευρωπαϊκού νότου, αλλά και γενικά τις εξαγωγές εκτός Ευρώπης. Έτσι δημιούργησε πλεονάσματα σε βάρος των χωρών της Ευρώπης και ιδιαίτερα των φτωχών ευρωπαϊκών χωρών του νότου. Επειδή τώρα οδήγησαν την Ευρώπη στη χρεοκοπία, η Γερμανία προσπαθεί να απεμπλακεί από το οικονομικό βάρος που έχει αναλάβει, να στηρίξει τις υπερχρεωμένες χώρες που δημιούργησε η ίδια της η πολιτική. Επειδή, λοιπόν, βλέπει τώρα ότι οι εξαγωγές προς τις χώρες της Ευρώπης με το χρέος που έχουν και τη μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος των λαϊκών στρωμάτων του ευρωπαϊκού πληθυσμού, δεν αφήνουν περιθώρια για να τις εκμεταλλευτεί περαιτέρω, είδαμε πριν από δύο μήνες τη Γερμανία να κάνει ειδική συμφωνία για εξαγωγή προϊόντων προς την Κίνα, που είναι η μεγάλη αγορά, με 1,3 δισ. πληθυσμό. Πάει, λοιπόν, να βρει αγορές σε άλλες περιοχές εκτός Ευρώπης. Άρα, επειδή εξυπηρετεί το δικό της συμφέρον, και δεν υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών της Ευρώπης, η Γερμανία, για να αποφύγει την εκταμίευση δικών της χρημάτων από τα πλεονάσματα που δημιούργησε σε βάρος των χωρών του ευρωπαϊκού νότου, θα προσπαθήσει να απεμπλακεί η ίδια από την ευρωζώνη. Της Βίκυς Βετουλάκη