Μια βόμβα που έστησε μια φούσκα!

Ο φλερτάρων με την ηγεσία του ΠαΣοΚ, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, είναι ιδιάζουσα περίπτωση πολιτικού ανδρός.

Για κάποιο χρονικό διάστημα, βοηθούντος και του γεγονότος ότι το ΠαΣοΚ ήταν αντιπολίτευση, θεωρήθηκε πολιτικός υψηλού και εκσυγχρονιστικού οίστρου.

Όμως, όλο και περισσότερο γίνεται πλέον αποδεκτή η άποψη που εκφράζεται ότι

ότι αν δεν είχε σκάσει η βόμβα στα χέρια του Σάββα Ξηρού, δεν θα τον αντιμετώπιζε κάποιος, παρά ως έναν ακόμη σοβαρό βουλευτή της επαρχίας.

Η τύχη, όμως, ήταν απλόχερη μαζί του.

Εξ αιτίας των αλυσιδωτών, τότε, εξελίξεων με την εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη», απήλαυσε μια άνευ προηγουμένου δημοσιότητα και εξ αυτής δημοτικότητα. Μάλιστα, χαρακτηρίστηκε από πολλούς συνδαιτυμόνες του στο ΠαΣοΚ, ως αποτελεσματικός υπουργός.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι.

Όμως, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, όπου χρησιμοποιήθηκε δεν επέδειξε ούτε σημαντικό έργο, ούτε αποτελεσματικότητα.

Επί υπουργίας του στο υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, δεν συνέβη το παραμικρό που θα άλλαζε αποτελεσματικά την επιβαρυμένη από εγκληματικότητα Ελλάδα.

Επί υπουργίας του στο υπουργείο Ανάπτυξης, οι υπό την εποπτεία του δεκάδες άχρηστοι οργανισμοί παρέμειναν αλώβητοι, ενώ ακόμη κι ο «καταχρηστικός» και βαρύτατος φόρος (επί των καταναλωτών) της υποχρεωτικής δημοσίευσης των ισολογισμών, παρέμεινε ως έχει, παρά τα συνεχή διαβήματα των παραγωγικών τάξεων.

Όσο για την πολυπόθητη ανάπτυξη, ουδείς ενθυμείται τον υποψήφιο πρόεδρο του ΠαΣοΚ να κάνει κάτι.

Βεβαίως, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι μόλις προσφάτως καταργήθηκε το καμποτάζ στην κρουαζιέρα.

Όμως, όλοι γνωρίζουν ότι αυτό οφείλεται στον υφυπουργό του, Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος φουριόζος από την υπουργοποίησή του έκανε ότι δεν είχε κάνει ο προϊστάμενός του, αλλά και οι προκάτοχοί του.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος άλλος, όπως ο συνήγορος του διαβόλου, ότι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα (ειδικά σε ότι αφορά την κατάργηση των άχρηστων κρατικών οργανισμών), αφού το θέμα περιπλέκεται με τις συναρμοδιότητες.

Όμως, τα πολιτικά στελέχη –και δη εκείνα με τις ηγετικές φιλοδοξίες- δεν κρίνονται από τα εμπόδια που συναντούν, αλλά από τα εμπόδια που υπερπηδούν.

Έχουμε την αίσθηση ότι ο υπερτιμημένος Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, θα έπρεπε πρώτα να κάνει την αυτοκριτική του κι ύστερα να εκδηλώσει τις φιλοδοξίες του να γίνει πρόεδρος του ΠαΣοΚ. Πολύ περισσότερο όταν παρουσιάζεται ως σύγχρονος πολιτικός.

Θα έπρεπε πρώτα να μιλήσει με την κοινωνία κι ύστερα με τα κομματόσκυλα και τους «πράσινους» συνδικαλιστές, για να τους ζητήσει στήριξη.

Θα έπρεπε πρώτα να σκεφτεί τι δεν έκανε ως υπουργός –κυρίως- Ανάπτυξης.

Είναι σαφές ότι ο επόμενος πρόεδρος του ΠαΣοΚ, θα κριθεί και με βάση όσα έχει ή δεν έχει κάνει. Ο δε Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας από εκείνους που δεν έκανε. Μπορεί, ακόμη να χαρακτηριστεί ως υπουργός παλαιάς κοπής παρά ως μεταρρυθμιστής.
Κι η Ελλάδα έχει χορτάσει από λόγια. Στις πράξεις σκοντάφτει.
Το να βγαίνει κάποιος στα κανάλια και να λέει το αυτονόητο, δηλαδή ότι ο κόσμος υποφέρει, δεν προσφέρει τίποτα στον τόπο, ειδικά από εκείνους που φιλοδοξούν να τον κυβερνήσουν. Αυτό το κάνουν άλλοι, όπως ο Τράγκας και η Αλέκα Παπαρήγα και μάλιστα πολύ καλύτερα..
Το να βγαίνει κάποιος στα κανάλια και να δηλώνει ότι «την τελευταία διετία του ΠαΣοΚ οδηγηθήκαμε στη φτώχια, στην εξαθλίωση, στην αναξιοπρέπεια και στην εθνική ταπείνωση», δείχνει γραφικότητα «βαθέως» πασόκου.
Ανεξαρτήτως αν δεν ρωτήθηκε «κι εσύ που ήσουν μέλος αυτών των κυβερνήσεων, τι έκανες ή αν διαφωνούσες γιατί δεν πήγες σπίτι σου;».
Ο υπουργός Ανάπτυξης που δεν έκανε το παραμικρό για αυτήν, δείχνει τυπική περίπτωση στελέχους του ΠαΣοΚ. Από εκείνα που επικοινωνούν πολύ, κυβερνούν λίγο κι όταν τα βρίσκουν σκούρα, βγάζουν το κοστούμι φορούν αμπέχονο και αρχίζουν να καταγγέλλουν ως…γνήσιοι αριστεροί.
Δηλαδή, Θεός φυλάξοι!
Τώρα, όμως, οι εποχές έχουν αλλάξει.
Απαιτούνται συγκεκριμένες προτάσεις κι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, δεν δείχνει να τις έχει…