Ο οικονομικός εισαγγελέας Πεπόνης, αφού πήρε καταθέσεις από τη Λούκα Κατσέλη και το σύζυγό της Γεράσιμο Αρσένη, έκλεισε, αιφνιδιαστικά, τη δικογραφία για την άποψη του Τάκη Ρουμελιώτη: «το ΔΝΤ γνώριζε ότι το μνημόνιο για την Ελλάδα δεν βγαίνει», και την έστειλε στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, προκειμένου αυτός να την μεταβιβάσει στη Βουλή, ώστε να ερευνηθούν τυχόν ποινικές ευθύνες πολιτικών προσώπων.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι δεν περίμενε να ακούσει και τις απόψεις της Βάσως Παπανδρέου, του Πέτρου Χριστοδούλου και του Γιώργου Ζανιά, τους οποίους είχε κλητεύσει να καταθέσουν. Και προκαλεί εντύπωση γιατί αν ήταν κάποιοι οι οποίοι είχαν κάτι ουσιαστικό να πουν ήταν οι τρεις τελευταίοι και όχι οι δύο πρώτοι τους οποίους εξέτασε.
Η μεν Β. Παπανδρέου, την επίμαχη περίοδο, ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής και είχε ασχοληθεί επισταμένως με το θέμα, οι δε Π. Χριστοδούλου και Γ. Ζανιάς ήταν ακόμη περισσότερο γνώστες της υπόθεσης, αφού και οι δύο συμμετείχαν σε όλες τις διαπραγματεύσεις και τις αποφάσεις για την υπαγωγή της χώρας στο Μηχανισμό Στήριξης. Ο ένας ήταν Πρόεδρος του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους και ο άλλος υπήρξε Γενικός Γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών, ενώ διετέλεσε και υπηρεσιακός υπουργός.
Άκουσε δηλαδή ο αξιότιμος κύριος εισαγγελέας το ζεύγος Αρσένη-Κατσέλη, το οποίο, όπως τουλάχιστον δήλωσαν και οι δύο εξερχόμενοι του γραφείου του, δεν γνώριζε και δεν είχε να πει τίποτε ουσιαστικό, εκτός από κάποιες ιδιωτικού χαρακτήρα συζητήσεις με τον Τάκη Ρουμελιώτη. Και δεν άκουσε αυτούς που γνώριζαν και είχαν να πουν ουσιαστικά πράγματα.Και φυσικά δεν μπορεί να στέκει ο ισχυρισμός ότι η υπόθεση έκλεισε αιφνιδιαστικά επειδή ο Τ. Ρουμελιώτης του προσκόμισε έγγραφα, σε μία δεύτερη μυστική συνάντηση που είχε μαζί του. Έγγραφα, που να ενισχύουν την θέση του, αυτήν την οποίαν εξέφρασε στους New York Times, ο Τ. Ρουμελιώτης είχε προσκομίσει στην πρώτη και γνωστή κατάθεσή του. Δεν τα θεώρησε, ο οικονομικός εισαγγελέας, επαρκή και του ζήτησε περισσότερα; Αυτό μπορεί να μας το πει ο ίδιος.
Όπως δεν μπορεί, επίσης, να στέκει και ο ισχυρισμός κάποιων, ότι ο εισαγγελέας Πεπόνης «κάλεσε τη Λούκα και τον Μάκη επειδή είναι φίλοι και συνεργάτες του Τάκη από παλιά». Η εξήγηση σε μία πολιτική υπόθεση δεν μπορεί να είναι οι κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων. Και βέβαια δεν μπορεί να τεκμηριωθεί το κίνητρο της επίμαχης συνέντευξης, στην «πίκρα του Τάκη επειδή ο Γιώργος (Παπανδρέου) δεν τον έκανε πρέσβη στον ΟΟΣΑ ή πρωθυπουργό, αλλά προτίμησε τον Παπαδήμο».
Αν υπάρχουν άλλα κίνητρα και άλλες στοχεύσεις και επιδιώξεις πολιτικών, εκδοτικών και οικονομικών συμφερόντων τα οποία -όπως υποστηρίζουν όσοι ασχολούνται με τις θεωρίες συνωμοσίας- συνδέονται με τον εισαγγελέα Πεπόνη και τον Ρουμελιώτη, πρέπει, αυτοί που τα υποστηρίζουν, να μπορούν και να τα τεκμηριώσουν. Ο Κώστας Καραμανλής συνήθιζε να λέει ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων, το πρώτο κίνητρο που πρέπει να αναζητηθεί είναι «η βλακεία των ανθρώπων». Εγώ, υποστηρίζω ότι μία από τις σοβαρές αιτίες των πολιτικών διενέξεων είναι ο λαϊκισμός της κομματικής αντιπαράθεσης, αλλά και η ροπή των Μέσων Ενημέρωσης στην υπερβολή ακόμη και τον κιτρινισμό.
Αν ξαναδιαβάσει κάποιος τη συνέντευξη του Ρουμελιώτη στους NYT θα δει ότι η φράση «δεν μπορούσε να βγει το μνημόνιο» είχε ως συμπλήρωμα «επειδή η Ελλάδα δεν μπορούσε να κάνει υποτίμηση του ευρώ». Κάτι που ήταν αληθές. Η συνταγή του ΔΝΤ μέχρι τότε είχε εφαρμοστεί σε χώρες με εθνικά νομίσματα. Για πρώτη φορά θα εφαρμοζόταν σε μια χώρα της ευρωζώνης με κοινό νόμισμα. Ήταν ένα πείραμα, και αυτό έχει ειπωθεί κατά κόρον. Όλοι όμως στάθηκαν στο πρώτο σκέλος της φράσης, παραλείποντας το δεύτερο. Και από κει άρχισε όλη η ιστορία.
Επίσης, όλοι όσοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να απαγγελθούν κατηγορίες κατά των πολιτικών προσώπων που χειρίστηκαν την υπαγωγή της χώρας στο Μηχανισμό Στήριξης, και εν προκειμένω στους Γ. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου, στέκονται σε άλλα τρία πράγματα. Πρώτον, γιατί δεν πήραμε καλύτερο επιτόκιο. Δεύτερον, γιατί το πρόγραμμα προσαρμογής ήταν τριετές, και όχι μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας. Και τρίτον, γιατί δεν έγινε αναδιάρθρωση του χρέους πριν υπογράψουμε το μνημόνιο.
Ας τα δούμε και τα τρία. Πρώτον, επειδή αυτό είναι το επιτόκιο με το οποίο το ΔΝΤ δανείζει όλες τις χώρες. Δεύτερον, επειδή όλα τα προγράμματα του ΔΝΤ είναι κατ´ αρχήν τριετή. Και τρίτον, ας ερωτηθεί ο τότε πρόεδρος της ΕΚΤ, Τρισέ, ο οποίος όχι μόνον ήταν αντίθετος, αλλά και διεμήνυε προς όλους «μόνο πάνω από το πτώμα μου θα γίνει κάτι τέτοιο».
Βεβαίως, υπάρχει ένα ερώτημα. Τα έθεσε η ελληνική πλευρά όλα αυτά στους εταίρους και δανειστές μας πριν υπογράψει το μνημόνιο ή ήταν μια απόφαση χωρίς προηγουμένως να υπάρξει καμία διαπραγμάτευση; Αν όχι, υπάρχει πρόβλημα και προκύπτουν και ευθύνες. Αν ναι, ο φάκελος κλείνει εδώ, και αυτό το οποίο υπάρχει ως πρόβλημα είναι το πολιτικό ζήτημα: Αν δηλαδή η χώρα έπρεπε να υπαχθεί στο Μηχανισμό Στήριξης ή να πτωχεύσει. Αυτό όμως είναι αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης και όχι υλικό προς δικαστική διερεύνηση.
Δεν πρέπει κάποιος να πληρώσει γιατί η χώρα υπήχθη στην τρόικα και το μνημόνιο; Σαφέστατα. Και νομίζω ότι και ο Παπανδρέου και ο Παπακωνσταντίνου και το ΠΑΣΟΚ το πλήρωσαν, και μάλιστα ακριβά. Ο πρώτος αναγκάστηκε να παραιτηθεί από πρωθυπουργός, ο δεύτερος δεν εξελέγη βουλευτής και το ΠΑΣΟΚ έπεσε στο 12%. Πόσο μεγαλύτερη πολιτική ποινή να τους επιβληθεί;
Βέβαια, όσοι θέτουν θέμα τιμωρίας, δεν αναφέρονται σε πολιτική τιμωρία, αλλά σε ποινική. Μπορεί να τεκμηριωθεί δόλος ή βαριά αμέλεια σε συσχέτιση με προσπορισμό ιδίου οφέλους; Αν ναι, ας παρουσιαστούν οι αποδείξεις, τα τεκμήρια της ενοχής και τα ντοκουμέντα του εγκλήματος. Όχι μου ‘πες, σου ‘πα, κάτι άκουσα, και γενικά υποψίες και θεωρίες. Η χώρα, το πολιτικό σύστημα και γενικά ο δημόσιος βίος, στην κατάσταση που βρίσκονται, δεν αντέχουν άλλο τη σπερμολογία και τη μπαλαφάρα, τόσο των ανεύθυνων πολιτικών όσο και των ανερμάτιστων, και μάλιστα εισαγγελικώ τω τρόπω, δημοσιολογούντων.
Και τι θα γίνει με την υπόθεση; Το πιο πιθανό είναι να κλείσει όπως άνοιξε. Πολιτικά. Εξεταστική Επιτροπή που να τεκμηριώσει άλλη ενοχή, πέραν της πολιτικής ευθύνης, είναι απίθανο να υπάρξει. Αυτό το γνωρίζουν όλοι.
Όποιος βέβαια ισχυρίζεται ότι το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Κομισιόν, η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και οι άλλοι ηγέτες της ευρωζώνης γνώριζαν ότι το ελληνικό πρόγραμμα θα αποτύχει, και παρ’ όλα αυτά φόρτωσαν τα κράτη και τους λαούς που εκπροσωπούν με διακόσια τόσα δις ευρώ χρέη, και μάλιστα δανεικά κι αγύριστα, δεν έχουν παρά να καλέσουν τον Στρος Καν, τη Λαγκάρντ, τον Τρισέ, τον Ντράγκι, τον Γιούνκερ, τον Μπαρόζο, τον Βαν Ρομπάϊ, την Μέρκελ, τον Σαρκοζί και του υπόλοιπους και να στήσουν μια παγκόσμια δίκη, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας των Αθηνών, για την «ελληνική απάτη».
Βέβαια πολιτικές παρενέργειες θα υπάρξουν. Και πρώτη και καλύτερη θα ‘ναι η άποψη που θα κυριαρχήσει ότι «τα κόμματα για μία ακόμη φορά τα έκαναν πλακάκια». Αυτό θα απαξιώσει έτι περαιτέρω το πολιτικό σύστημα. Δεύτερον, θα μείνει η «λέζα», κυρίως στον Παπανδρέου -κάτι που είναι αλήθεια αρκετοί το επιθυμούν-, αλλά και τους Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλο, για τους χειρισμούς τους. Και τρίτον, θα πιεστεί εσωκομματικά ο Σαμαράς, αφού ήταν ένας από αυτούς που, ως αντιπολίτευση, είχε σηκώσει το θέμα, σε μία περίοδο που οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα βρίσκονται σε λεπτό σημείο, ενώ ογκούται και η κοινωνική αντίδραση για τα μέτρα των 11,5 δισ. ευρώ.
Δεν ξέρω αν αυτός ήταν ο στόχος του εισαγγελέα Πεπόνη όταν σχημάτιζε δικογραφία για μια δήλωση του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ, η οποία αναγνώστηκε κατά το ήμισυ. Ούτε ξέρω αν ο Τάκης Ρουμελιώτης, όταν έδινε συνέντευξη στους NYT, είχε αυτό στο μυαλό του σαν εξέλιξη…
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι δεν περίμενε να ακούσει και τις απόψεις της Βάσως Παπανδρέου, του Πέτρου Χριστοδούλου και του Γιώργου Ζανιά, τους οποίους είχε κλητεύσει να καταθέσουν. Και προκαλεί εντύπωση γιατί αν ήταν κάποιοι οι οποίοι είχαν κάτι ουσιαστικό να πουν ήταν οι τρεις τελευταίοι και όχι οι δύο πρώτοι τους οποίους εξέτασε.
Η μεν Β. Παπανδρέου, την επίμαχη περίοδο, ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής και είχε ασχοληθεί επισταμένως με το θέμα, οι δε Π. Χριστοδούλου και Γ. Ζανιάς ήταν ακόμη περισσότερο γνώστες της υπόθεσης, αφού και οι δύο συμμετείχαν σε όλες τις διαπραγματεύσεις και τις αποφάσεις για την υπαγωγή της χώρας στο Μηχανισμό Στήριξης. Ο ένας ήταν Πρόεδρος του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους και ο άλλος υπήρξε Γενικός Γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών, ενώ διετέλεσε και υπηρεσιακός υπουργός.
Άκουσε δηλαδή ο αξιότιμος κύριος εισαγγελέας το ζεύγος Αρσένη-Κατσέλη, το οποίο, όπως τουλάχιστον δήλωσαν και οι δύο εξερχόμενοι του γραφείου του, δεν γνώριζε και δεν είχε να πει τίποτε ουσιαστικό, εκτός από κάποιες ιδιωτικού χαρακτήρα συζητήσεις με τον Τάκη Ρουμελιώτη. Και δεν άκουσε αυτούς που γνώριζαν και είχαν να πουν ουσιαστικά πράγματα.Και φυσικά δεν μπορεί να στέκει ο ισχυρισμός ότι η υπόθεση έκλεισε αιφνιδιαστικά επειδή ο Τ. Ρουμελιώτης του προσκόμισε έγγραφα, σε μία δεύτερη μυστική συνάντηση που είχε μαζί του. Έγγραφα, που να ενισχύουν την θέση του, αυτήν την οποίαν εξέφρασε στους New York Times, ο Τ. Ρουμελιώτης είχε προσκομίσει στην πρώτη και γνωστή κατάθεσή του. Δεν τα θεώρησε, ο οικονομικός εισαγγελέας, επαρκή και του ζήτησε περισσότερα; Αυτό μπορεί να μας το πει ο ίδιος.
Όπως δεν μπορεί, επίσης, να στέκει και ο ισχυρισμός κάποιων, ότι ο εισαγγελέας Πεπόνης «κάλεσε τη Λούκα και τον Μάκη επειδή είναι φίλοι και συνεργάτες του Τάκη από παλιά». Η εξήγηση σε μία πολιτική υπόθεση δεν μπορεί να είναι οι κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων. Και βέβαια δεν μπορεί να τεκμηριωθεί το κίνητρο της επίμαχης συνέντευξης, στην «πίκρα του Τάκη επειδή ο Γιώργος (Παπανδρέου) δεν τον έκανε πρέσβη στον ΟΟΣΑ ή πρωθυπουργό, αλλά προτίμησε τον Παπαδήμο».
Αν υπάρχουν άλλα κίνητρα και άλλες στοχεύσεις και επιδιώξεις πολιτικών, εκδοτικών και οικονομικών συμφερόντων τα οποία -όπως υποστηρίζουν όσοι ασχολούνται με τις θεωρίες συνωμοσίας- συνδέονται με τον εισαγγελέα Πεπόνη και τον Ρουμελιώτη, πρέπει, αυτοί που τα υποστηρίζουν, να μπορούν και να τα τεκμηριώσουν. Ο Κώστας Καραμανλής συνήθιζε να λέει ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων, το πρώτο κίνητρο που πρέπει να αναζητηθεί είναι «η βλακεία των ανθρώπων». Εγώ, υποστηρίζω ότι μία από τις σοβαρές αιτίες των πολιτικών διενέξεων είναι ο λαϊκισμός της κομματικής αντιπαράθεσης, αλλά και η ροπή των Μέσων Ενημέρωσης στην υπερβολή ακόμη και τον κιτρινισμό.
Αν ξαναδιαβάσει κάποιος τη συνέντευξη του Ρουμελιώτη στους NYT θα δει ότι η φράση «δεν μπορούσε να βγει το μνημόνιο» είχε ως συμπλήρωμα «επειδή η Ελλάδα δεν μπορούσε να κάνει υποτίμηση του ευρώ». Κάτι που ήταν αληθές. Η συνταγή του ΔΝΤ μέχρι τότε είχε εφαρμοστεί σε χώρες με εθνικά νομίσματα. Για πρώτη φορά θα εφαρμοζόταν σε μια χώρα της ευρωζώνης με κοινό νόμισμα. Ήταν ένα πείραμα, και αυτό έχει ειπωθεί κατά κόρον. Όλοι όμως στάθηκαν στο πρώτο σκέλος της φράσης, παραλείποντας το δεύτερο. Και από κει άρχισε όλη η ιστορία.
Επίσης, όλοι όσοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να απαγγελθούν κατηγορίες κατά των πολιτικών προσώπων που χειρίστηκαν την υπαγωγή της χώρας στο Μηχανισμό Στήριξης, και εν προκειμένω στους Γ. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου, στέκονται σε άλλα τρία πράγματα. Πρώτον, γιατί δεν πήραμε καλύτερο επιτόκιο. Δεύτερον, γιατί το πρόγραμμα προσαρμογής ήταν τριετές, και όχι μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας. Και τρίτον, γιατί δεν έγινε αναδιάρθρωση του χρέους πριν υπογράψουμε το μνημόνιο.
Ας τα δούμε και τα τρία. Πρώτον, επειδή αυτό είναι το επιτόκιο με το οποίο το ΔΝΤ δανείζει όλες τις χώρες. Δεύτερον, επειδή όλα τα προγράμματα του ΔΝΤ είναι κατ´ αρχήν τριετή. Και τρίτον, ας ερωτηθεί ο τότε πρόεδρος της ΕΚΤ, Τρισέ, ο οποίος όχι μόνον ήταν αντίθετος, αλλά και διεμήνυε προς όλους «μόνο πάνω από το πτώμα μου θα γίνει κάτι τέτοιο».
Βεβαίως, υπάρχει ένα ερώτημα. Τα έθεσε η ελληνική πλευρά όλα αυτά στους εταίρους και δανειστές μας πριν υπογράψει το μνημόνιο ή ήταν μια απόφαση χωρίς προηγουμένως να υπάρξει καμία διαπραγμάτευση; Αν όχι, υπάρχει πρόβλημα και προκύπτουν και ευθύνες. Αν ναι, ο φάκελος κλείνει εδώ, και αυτό το οποίο υπάρχει ως πρόβλημα είναι το πολιτικό ζήτημα: Αν δηλαδή η χώρα έπρεπε να υπαχθεί στο Μηχανισμό Στήριξης ή να πτωχεύσει. Αυτό όμως είναι αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης και όχι υλικό προς δικαστική διερεύνηση.
Δεν πρέπει κάποιος να πληρώσει γιατί η χώρα υπήχθη στην τρόικα και το μνημόνιο; Σαφέστατα. Και νομίζω ότι και ο Παπανδρέου και ο Παπακωνσταντίνου και το ΠΑΣΟΚ το πλήρωσαν, και μάλιστα ακριβά. Ο πρώτος αναγκάστηκε να παραιτηθεί από πρωθυπουργός, ο δεύτερος δεν εξελέγη βουλευτής και το ΠΑΣΟΚ έπεσε στο 12%. Πόσο μεγαλύτερη πολιτική ποινή να τους επιβληθεί;
Βέβαια, όσοι θέτουν θέμα τιμωρίας, δεν αναφέρονται σε πολιτική τιμωρία, αλλά σε ποινική. Μπορεί να τεκμηριωθεί δόλος ή βαριά αμέλεια σε συσχέτιση με προσπορισμό ιδίου οφέλους; Αν ναι, ας παρουσιαστούν οι αποδείξεις, τα τεκμήρια της ενοχής και τα ντοκουμέντα του εγκλήματος. Όχι μου ‘πες, σου ‘πα, κάτι άκουσα, και γενικά υποψίες και θεωρίες. Η χώρα, το πολιτικό σύστημα και γενικά ο δημόσιος βίος, στην κατάσταση που βρίσκονται, δεν αντέχουν άλλο τη σπερμολογία και τη μπαλαφάρα, τόσο των ανεύθυνων πολιτικών όσο και των ανερμάτιστων, και μάλιστα εισαγγελικώ τω τρόπω, δημοσιολογούντων.
Και τι θα γίνει με την υπόθεση; Το πιο πιθανό είναι να κλείσει όπως άνοιξε. Πολιτικά. Εξεταστική Επιτροπή που να τεκμηριώσει άλλη ενοχή, πέραν της πολιτικής ευθύνης, είναι απίθανο να υπάρξει. Αυτό το γνωρίζουν όλοι.
Όποιος βέβαια ισχυρίζεται ότι το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Κομισιόν, η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και οι άλλοι ηγέτες της ευρωζώνης γνώριζαν ότι το ελληνικό πρόγραμμα θα αποτύχει, και παρ’ όλα αυτά φόρτωσαν τα κράτη και τους λαούς που εκπροσωπούν με διακόσια τόσα δις ευρώ χρέη, και μάλιστα δανεικά κι αγύριστα, δεν έχουν παρά να καλέσουν τον Στρος Καν, τη Λαγκάρντ, τον Τρισέ, τον Ντράγκι, τον Γιούνκερ, τον Μπαρόζο, τον Βαν Ρομπάϊ, την Μέρκελ, τον Σαρκοζί και του υπόλοιπους και να στήσουν μια παγκόσμια δίκη, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας των Αθηνών, για την «ελληνική απάτη».
Βέβαια πολιτικές παρενέργειες θα υπάρξουν. Και πρώτη και καλύτερη θα ‘ναι η άποψη που θα κυριαρχήσει ότι «τα κόμματα για μία ακόμη φορά τα έκαναν πλακάκια». Αυτό θα απαξιώσει έτι περαιτέρω το πολιτικό σύστημα. Δεύτερον, θα μείνει η «λέζα», κυρίως στον Παπανδρέου -κάτι που είναι αλήθεια αρκετοί το επιθυμούν-, αλλά και τους Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλο, για τους χειρισμούς τους. Και τρίτον, θα πιεστεί εσωκομματικά ο Σαμαράς, αφού ήταν ένας από αυτούς που, ως αντιπολίτευση, είχε σηκώσει το θέμα, σε μία περίοδο που οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα βρίσκονται σε λεπτό σημείο, ενώ ογκούται και η κοινωνική αντίδραση για τα μέτρα των 11,5 δισ. ευρώ.
Δεν ξέρω αν αυτός ήταν ο στόχος του εισαγγελέα Πεπόνη όταν σχημάτιζε δικογραφία για μια δήλωση του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ, η οποία αναγνώστηκε κατά το ήμισυ. Ούτε ξέρω αν ο Τάκης Ρουμελιώτης, όταν έδινε συνέντευξη στους NYT, είχε αυτό στο μυαλό του σαν εξέλιξη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα