Όχι στη ΝΔ ναι σε κοινό μέτωπο με ΣΥΡΙΖΑ και άλλη αριστερά
Το πρώτο ενυπόγραφο κείμενο στελεχών του ΠΑΣΟΚ για το συνέδριο. Οι απόψεις τους για το τι ΠΑΣΟΚ χρειάζεται η χώρα. Τι λένε για τις συνεργασίες με την κεντροαριστερά και τι λένε για την κυβέρνηση Σαμαρα. Ειναι κείμενο μανιφέστο βάση συζήτησης ενόψει του συνεδρίου.
Αυτά μπορούν, -και πρέπει-, να γίνουν σχεδιασμένα, οργανωμένα, άμεσα. Η κρίσιμη προϋπόθεση για να ανοίξει, με βεβαιότητα, αυτός ο κύκλος, για να δρομολογηθούν, ρεαλιστικά, εξελίξεις με αυτό το περιεχόμενο, είναι να αλλάξει πολιτική το ΠΑΣΟΚ.
Η κρίσιμη στιγμή για αυτό, είναι τώρα.
Τώρα !
Είναι το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.
Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ είναι το ανώτατο, κυρίαρχο συλλογικό του όργανο. Οι αποφάσεις του δεσμεύουν την πορεία του, τις ακολουθούμενες πολιτικές του και κάθε του όργανο (από τον Πρόεδρο και την Κ.Ο. μέχρι το τελευταίο του μέλος).
Στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ πρέπει – οφείλει και μπορεί – να αλλάξει πολιτική.
Αντιλαμβανόμαστε με αυτόν τον τρόπο το νόημα και τη σημασία αυτού του Συνεδρίου.
Δίνουμε στη συμμετοχή και στις παρεμβάσεις μας αυτό το περιεχόμενο και έναν τέτοιο χαρακτήρα.
Αυτός είναι ο κεντρικός, αδιαπραγμάτευτος στόχος μας.
Στη βάση αυτής της θεμελιώδους θέσης μας, θεωρούμε ότι το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ αφορά το σύνολο του προοδευτικού κόσμου, ο οποίος αγωνιά, μάχεται και προσδοκά στην αλλαγή των συσχετισμών και των δεδομένων , ώστε μία ισχυρή και ευρεία συμπαράταξη των δυνάμεων της κεντροαριστεράς να ανατρέψει την παρούσα κατάσταση της εξοντωτικής κρίσης, της βύθισης και της απόγνωσης.
Αν το ΠΑΣΟΚ κινηθεί, και πάλι, αποφασιστικά και συντονισμένα στις ράγες των προοδευτικών πολιτικών που ηγετικά εξοστράκισε και στην κατεύθυνση μιας άλλης – αντίθετης από την σημερινή – προοπτικής, όλοι γνωρίζουν, ότι τα πράγματα μπορούν να δρομολογηθούν διαφορετικά, ότι οι εξελίξεις σε συνεργασία με τις δυνάμεις του δημοκρατικού κεντροαριστερού φάσματος θα έχουν άλλο περιεχόμενο, ότι η ελπίδα μπορεί να ξαναζωντανέψει !
Αυτή τη μάχη δίνουμε. Χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες και «έτοιμοι από καιρό» για την αυτοκριτική μας, θα αγωνιστούμε ως στελέχη της ελληνικής αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ από διαφορετικές αφετηρίες ο καθένας μας, με κοινές αλλά και αποκλίνουσες διαδρομές στην πολυκύμαντη πορεία του Κινήματος, με μια μόνον έγνοια : την κοινωνική προοπτική και τον δημιουργικό ρόλο ενός αναγεννημένου ΠΑΣΟΚ.
Σε αυτήν τη μάχη καλούμε τους εντός του ΠΑΣΟΚ συναγωνιστές, αλλά και τους περιστασιακά εκτός του ΠΑΣΟΚ συντρόφους μας. Σε αυτήν τη μάχη ζητούμε τησυναντίληψη, τη συνέργεια, με τους δικούς τους όρους κι από τη δική τους θέση, όλων των δημιουργικών δυνάμεων της κεντροαριστεράς.
Σε αυτήν τη μάχη αναμένουμε τη θετική προσέγγιση κάθε Έλληνα πολίτη που θέλει και μοχθεί να αλλάξουμε σελίδα, να βγούμε από το καταστροφικό αδιέξοδο.
Η χώρα, η κοινωνία, η οικονομία, το ΠΑΣΟΚ, η κεντροαριστερά βρίσκονται σε μια οριακή – από κάθε άποψη – κρίσιμη στιγμή, σε ένα μεταίχμιο.
Κανείς δεν δικαιούται να σιωπήσει!
Σε οριακές στιγμές – σαν ετούτη – η ευθύνη πρέπει να αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο λόγο, στις θέσεις, στη στάση μας.
Ισορροπίες μέσων όρων, γκρίζα επικοινωνία, στημένα σκηνικά, αποκρύψεις, ψέμα και υποκρισία δεν χωρούν.
Ούτε μας αφορούν τακτικές κομματικής και εξουσιαστικής λαθροβίωσης, πάνω σε κοινωνικά και πολιτικά ερείπια.
Η πολιτική που στα τέσσερα (4) χρόνια εφαρμογής της δημιούργησε 1.300.000 ανέργους, 3.000.000 συνανθρώπους μας κάτω από τα όρια της φτώχιας, 370.000 λουκέτα επιχειρήσεων, με χιλιάδες επιστήμονες μετανάστες, που βυθίζει τη χώρα με ύφεση αθροιστικά μεγαλύτερη από -24% και τη συνεχίζει το 2013 κατά -4,5%, αυτή η πολιτική που σε μία πενταετία θα έχει αφαιρέσει από τη χώρα το 1/3 του εθνικού της πλούτου, ενώ ένα άλλο μεγάλο τμήμα των πόρων της θα το εκποιήσει, καμία δεν έχει σχέση ούτε με τη σωτηρία της πατρίδας, ούτε με το μέλλον της κοινωνίας, ούτε με το ΠΑΣΟΚ του προοδευτικού χώρου.
Αυτή την πολιτική, με αυτά τα αποτελέσματα και τις ακόμα πιο δυσμενείς συνέπειες, υποστηρίζουν ως τη μόνη λύση, ως το μόνο δρόμο!
Δεν πρόκειται, μόνο, για νεοφιλελεύθερη ακρότητα.
Πρόκειται για το βιασμό της λογικής…
Κι όμως, η πολιτική πραγματικότητα ήταν, και είναι, αδυσώπητη, με μηνύματα ευθύβολα. Το ΠΑΣΟΚ, από το 43,3% τον Οκτ. του 2009, μέσα σε μόλις 2,5 χρόνια – λόγω της πολιτικής που εφάρμοσε – κατρακύλησε στο 12,3% τον Ιούνιο 2012. Έχασε σχεδόν τα 3/4 από τη δύναμή του. Έχασε 2.250.000 υποστηρικτές του, ψηφοφόρους του! Μία δύναμη ανυπολόγιστης αξίας. Πολίτες, γυναίκες και άνδρες με το δυναμισμό τους, τα οράματά τους, τη δημιουργικότητά τους, τις ελπίδες τους. Το ΠΑΣΟΚ κατρακυλά, απαξιώνεται και διαλύεται λόγω της πολιτικής που η ηγεσία του ακολούθησε και ακολουθεί. Πολιτική, η οποία διέσπασε όλες τις κοινωνικές συμμαχίες που είχαν οικοδομηθεί στα σχεδόν σαράντα χρόνια της μεταδικτατορικής Ελλάδας, με πρωταγωνιστή και πολιτικό κορμό το ίδιο το Κίνημα.
Και, τώρα, ακόμα πιο χαμηλά απολήγει σε δορυφορική δύναμη του κεντροδεξιού χώρου, σε προσάρτημα κυβερνητικό με νέους, μάλιστα, σχεδιασμούς ”αναβαθμισμένης στελεχιακής εμπλοκής” στο άμεσο μέλλον, εμπεδώνοντας έτσι, μία εικόνα μονιμότερης ενσωμάτωσης του στο συντηρητικό φάσμα.
Η πολιτική που παρήγαγε και είναι υπεύθυνη για αυτήν την κατάσταση, που σπρώχνει τη χώρα, την οικονομία, την κοινωνία βαθύτερα σε αυτήν την πρωτοφανή αποσύνθεση πρέπει να σταματήσει.
Μία νέα περίοδος πρέπει να ανοίξει και να δρομολογηθεί, με την απόφαση κι εφαρμογή μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής, συνδυάζοντας τη δημοκρατική σοσιαλιστική προοπτική με το ρεαλισμό της σύγχρονης πραγματικότητας.
Β. Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα θέματα, καίρια στην επίσημη πολιτική και την κυρίαρχη προπαγάνδα.
Μιλώντας για τη σωτηρία του έθνους μέσα από αυτήν την πολιτική, ας γνωρίζουν ότι στην προοδευτική πολιτική κουλτούρα Έθνος και Λαόςείναι δύο θεμελιώδεις έννοιες αλληλένδετες, αλληλοσυμπληρούμενες. Δεν υπάρχει εδώ πρωτεύον και δευτερεύον. Υπάρχει ενότητα. Δεν μπορούμε «να σώζουμε το έθνος και να εξαθλιώνουμε το λαό». Δεν υπάρχει οντότητα έθνους χωρίς το όν, το Λαό. Η πολιτική που δηλώνει ότι σώζει το έθνος και λυπάται για την εξαθλίωση του λαού που ή ίδια προκαλεί, είναι στο λόγο της μια αντιφατική πολιτική και στην ουσία της μια πολιτική που αδυνατίζει και το έθνος, εξαθλιώνοντας το λαό. Δεν υπάρχει έθνος χωρίς λαό. Δεν μιλάμε για ένα τυπικό περίβλημα, για ένα άδειο πουκάμισο, χωρίς σάρκα, χωρίς ψυχή. Τέτοιες πολιτικές, με τέτοια αποτελέσματα δεν είναι ούτε «σωτήριες», ούτε «πατριωτικές», ούτε βέβαια προοδευτικές. Κι ο κύκλος τους έκλεισε, πρέπει να εγκαταλειφθούν.
Μιλώντας ότι η πτώση και η άνοδος του ΠΑΣΟΚ, παρακολουθεί την πτώση και την άνοδο της χώρας,ας γνωρίζουν ότι ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ δεν είναι να παρακολουθεί, να ακολουθεί, αλλά να πρωταγωνιστεί, δηλαδή να δημιουργεί τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις της ανόδου (όπως προκάλεσε και την πτώση του, με τα λάθη του και τις κοινωνικά αρνητικές πολιτικές του). Η αντίληψη που τοποθετεί το πολιτικό υποκείμενο στη θέση του μοιραίου αποδέκτη των αρνητικών συνεπειών μιας πολιτικής (ή, του ευνοημένου εισπράκτορα των επιτυχιών) είναι μία αντίληψη που στην ουσία έχει αρνηθεί τον καταλυτικό και πρωταγωνιστικό ρόλο του προοδευτικού πολιτικού υποκειμένου (του Κινήματος) και της προοδευτικής προωθητικής του πολιτικής. Επί πλέον, θεωρώντας ότι οι πολιτικοί κύκλοι ανόδου (ή καθόδου) μιας πολιτικής δύναμης είναι χρονικά ταυτόσημοι με τους οικονομικούς κύκλους κάνουν βασικό αναλυτικό λάθος και προβάλλουν ένα παραπλανητικό πολιτικό σύνθημα.Ας γνωρίζουν ότι οι οικονομικοί κύκλοι, και ιδιαίτερα οι φάσεις εξόδου από βαθιές κρίσεις, είναι χρονικά πολύ ευρύτεροι από τους αντίστοιχους πολιτικούς και κυβερνητικούς κύκλους. Πράγμα, που απλά σημαίνει ότι στο δεκαετές διάστημα, που οι ίδιοι έχουν εκτιμήσει ως τον ελάχιστο χρόνο εξόδου, θα έχουν ήδη αλλάξει πολλές κυβερνητικές θητείες, θα έχουν ολοκληρωθεί πολλοί παραταξιακοί κύκλοι, δημιουργώντας νέα δεδομένα και νέες πραγματικότητες (κοινωνικές, πολιτικές, κομματικές). Η ιστορία δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο ανάθεσης με καμιά ηγεσία, πόσο δε μάλλον με αυτές που την αντιστρατεύονται…
Μιλώντας για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, ας γνωρίζουν ότι ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός χωρίς τον ορισμό του περιεχομένου του δεν είναι στις μέρες μας επαρκής, στο βαθμό που ο γερμανικός νεοφιλελεύθερος δεσποτισμός τον έχει βαθειά μεταβάλλει. Η Ευρώπη που εμείς επιδιώκουμε δεν είναι κάθε είδους Ευρώπη. Ό, τι «ευρωπαϊκό» δεν είναι και προοδευτικό. Δεν είμαστε με την Ευρώπη των μητροπολιτικών καπιταλιστικών κέντρων, των μεγάλων ανισοτήτων βορρά-νότου και των βαθιών κοινωνικών ανισοτήτων, του νεοφιλελευθερισμού και τηςνεοαποικιακής εξάρτησης. Είμαστε με την Ευρώπη της κοινωνικής δικαιοσύνης και συνοχής, της ισόρροπης και βιώσιμης ανάπτυξης, της δημοκρατίας και των ισότιμων σχέσεων. Ο θολός «ευρωπαϊσμός» δεν μπορεί να αντικαταστήσει το στόχο του σοσιαλισμού, ούτε να δικαιολογήσει το νεοφιλελευθερισμό.
Η συμμετοχή στην μεγάλη «οικογένεια των σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων», ενώ αποτελεί ένα σοβαρό πλεονέκτημα,ιδιαίτερα έναντι άλλων αριστερών συμπτύξεων, πρέπει να σχετίζεται με την ουσία των πολιτικών για μια νέα Ευρώπη.
Η έννοια «δημοκρατικός σοσιαλισμός» πρέπει να επανακαθορισθεί με νέο αξιακό, στρατηγικό, κοινωνικό, διεθνιστικό περιεχόμενο. Η κίνηση προς τα εμπρός πρέπει να είναι διττή: ενώ θα αγωνιζόμαστε να αλλάζει σε προοδευτική κατεύθυνση η Ευρώπη, ταυτόχρονα πρέπει να συμβάλλουμε στη ριζοσπαστικοποίηση της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς.
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, παρά τις όποιες διαφορές ουσίας και φάσης, η επαναπόλωσητου πολιτικού σκηνικού, δηλαδή, η ανάδειξη και η κυριάρχηση μιας κεντρικής πολιτικής δύναμης στο μη συντηρητικό, κεντροαριστερό χώρο, με ρόλο ηγετικό, εναλλακτικό, κοινωνικό και ριζοσπαστικό απέναντι στην κεντροδεξιά, είναι η κυρίαρχη ανάγκη.Η επαναπόλωση του πολιτικού σκηνικού, με την έννοια του άλλου πόλου, της άλλης πρότασης, της άλλης στρατηγικής εξόδου από την κρίση, που θα συναρθρώνει και θα εκπροσωπεί έναν νέο, ευρύ κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό αποτελεί και θ’ αποτελέσει θέμα κεντρικό.
Μιλώντας για την τοποθέτηση του ΠΑΣΟΚ στο ”κέντρο” του πολιτικού συστήματος, προτείνουν μία ανιστόρητη και απορριπτέα ιδεολογικά και πολιτικά επιλογή. Η θέση του «κέντρου» με τη δυνατότητα των αμφίπλευρων συνεργασιών, δεν είναι, όπως μηχανιστικά νομίζουν, η προνομιακή θέση, αλλά η θέση του «σάντουιτς», της συμπίεσης και της αμφίπλευρης αφαίμαξης.
Η γραμμή του «διμέτωπου», δεν ήταν ποτέ νικηφόρα. Για την ακρίβεια δεν ανήκει στην ιστορική παράδοση του ΠΑΣΟΚ, αλλά στις χειρότερες στιγμές του συμβιβασμένου και ηττημένου, δεξιόστροφου Κέντρου, με το οποίο ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι δυνάμεις που συγκρότησαν το ΠΑΣΟΚ είχαν διαχωρίσει τους δρόμους τους ήδη από τη δεκαετία του ’60. Η γραμμή των μεγάλων συμπαρατάξεων μάχης και προοπτικής, που αντιστοιχήθηκε και εξέφρασε την κοινωνική πόλωση, όπως αυτή διαμορφώνονταν πολιτικά σε κάθε ιστορική φάση έδινε νικηφόρα δυναμική στο ΠΑΣΟΚ.
Η κρίσιμη στιγμή για αυτό, είναι τώρα.
Τώρα !
Είναι το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.
Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ είναι το ανώτατο, κυρίαρχο συλλογικό του όργανο. Οι αποφάσεις του δεσμεύουν την πορεία του, τις ακολουθούμενες πολιτικές του και κάθε του όργανο (από τον Πρόεδρο και την Κ.Ο. μέχρι το τελευταίο του μέλος).
Στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ πρέπει – οφείλει και μπορεί – να αλλάξει πολιτική.
Αντιλαμβανόμαστε με αυτόν τον τρόπο το νόημα και τη σημασία αυτού του Συνεδρίου.
Δίνουμε στη συμμετοχή και στις παρεμβάσεις μας αυτό το περιεχόμενο και έναν τέτοιο χαρακτήρα.
Αυτός είναι ο κεντρικός, αδιαπραγμάτευτος στόχος μας.
Στη βάση αυτής της θεμελιώδους θέσης μας, θεωρούμε ότι το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ αφορά το σύνολο του προοδευτικού κόσμου, ο οποίος αγωνιά, μάχεται και προσδοκά στην αλλαγή των συσχετισμών και των δεδομένων , ώστε μία ισχυρή και ευρεία συμπαράταξη των δυνάμεων της κεντροαριστεράς να ανατρέψει την παρούσα κατάσταση της εξοντωτικής κρίσης, της βύθισης και της απόγνωσης.
Αν το ΠΑΣΟΚ κινηθεί, και πάλι, αποφασιστικά και συντονισμένα στις ράγες των προοδευτικών πολιτικών που ηγετικά εξοστράκισε και στην κατεύθυνση μιας άλλης – αντίθετης από την σημερινή – προοπτικής, όλοι γνωρίζουν, ότι τα πράγματα μπορούν να δρομολογηθούν διαφορετικά, ότι οι εξελίξεις σε συνεργασία με τις δυνάμεις του δημοκρατικού κεντροαριστερού φάσματος θα έχουν άλλο περιεχόμενο, ότι η ελπίδα μπορεί να ξαναζωντανέψει !
Αυτή τη μάχη δίνουμε. Χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες και «έτοιμοι από καιρό» για την αυτοκριτική μας, θα αγωνιστούμε ως στελέχη της ελληνικής αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ από διαφορετικές αφετηρίες ο καθένας μας, με κοινές αλλά και αποκλίνουσες διαδρομές στην πολυκύμαντη πορεία του Κινήματος, με μια μόνον έγνοια : την κοινωνική προοπτική και τον δημιουργικό ρόλο ενός αναγεννημένου ΠΑΣΟΚ.
Σε αυτήν τη μάχη καλούμε τους εντός του ΠΑΣΟΚ συναγωνιστές, αλλά και τους περιστασιακά εκτός του ΠΑΣΟΚ συντρόφους μας. Σε αυτήν τη μάχη ζητούμε τησυναντίληψη, τη συνέργεια, με τους δικούς τους όρους κι από τη δική τους θέση, όλων των δημιουργικών δυνάμεων της κεντροαριστεράς.
Σε αυτήν τη μάχη αναμένουμε τη θετική προσέγγιση κάθε Έλληνα πολίτη που θέλει και μοχθεί να αλλάξουμε σελίδα, να βγούμε από το καταστροφικό αδιέξοδο.
Η χώρα, η κοινωνία, η οικονομία, το ΠΑΣΟΚ, η κεντροαριστερά βρίσκονται σε μια οριακή – από κάθε άποψη – κρίσιμη στιγμή, σε ένα μεταίχμιο.
Κανείς δεν δικαιούται να σιωπήσει!
Σε οριακές στιγμές – σαν ετούτη – η ευθύνη πρέπει να αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο λόγο, στις θέσεις, στη στάση μας.
Ισορροπίες μέσων όρων, γκρίζα επικοινωνία, στημένα σκηνικά, αποκρύψεις, ψέμα και υποκρισία δεν χωρούν.
Ούτε μας αφορούν τακτικές κομματικής και εξουσιαστικής λαθροβίωσης, πάνω σε κοινωνικά και πολιτικά ερείπια.
Η πολιτική που στα τέσσερα (4) χρόνια εφαρμογής της δημιούργησε 1.300.000 ανέργους, 3.000.000 συνανθρώπους μας κάτω από τα όρια της φτώχιας, 370.000 λουκέτα επιχειρήσεων, με χιλιάδες επιστήμονες μετανάστες, που βυθίζει τη χώρα με ύφεση αθροιστικά μεγαλύτερη από -24% και τη συνεχίζει το 2013 κατά -4,5%, αυτή η πολιτική που σε μία πενταετία θα έχει αφαιρέσει από τη χώρα το 1/3 του εθνικού της πλούτου, ενώ ένα άλλο μεγάλο τμήμα των πόρων της θα το εκποιήσει, καμία δεν έχει σχέση ούτε με τη σωτηρία της πατρίδας, ούτε με το μέλλον της κοινωνίας, ούτε με το ΠΑΣΟΚ του προοδευτικού χώρου.
Αυτή την πολιτική, με αυτά τα αποτελέσματα και τις ακόμα πιο δυσμενείς συνέπειες, υποστηρίζουν ως τη μόνη λύση, ως το μόνο δρόμο!
Δεν πρόκειται, μόνο, για νεοφιλελεύθερη ακρότητα.
Πρόκειται για το βιασμό της λογικής…
Κι όμως, η πολιτική πραγματικότητα ήταν, και είναι, αδυσώπητη, με μηνύματα ευθύβολα. Το ΠΑΣΟΚ, από το 43,3% τον Οκτ. του 2009, μέσα σε μόλις 2,5 χρόνια – λόγω της πολιτικής που εφάρμοσε – κατρακύλησε στο 12,3% τον Ιούνιο 2012. Έχασε σχεδόν τα 3/4 από τη δύναμή του. Έχασε 2.250.000 υποστηρικτές του, ψηφοφόρους του! Μία δύναμη ανυπολόγιστης αξίας. Πολίτες, γυναίκες και άνδρες με το δυναμισμό τους, τα οράματά τους, τη δημιουργικότητά τους, τις ελπίδες τους. Το ΠΑΣΟΚ κατρακυλά, απαξιώνεται και διαλύεται λόγω της πολιτικής που η ηγεσία του ακολούθησε και ακολουθεί. Πολιτική, η οποία διέσπασε όλες τις κοινωνικές συμμαχίες που είχαν οικοδομηθεί στα σχεδόν σαράντα χρόνια της μεταδικτατορικής Ελλάδας, με πρωταγωνιστή και πολιτικό κορμό το ίδιο το Κίνημα.
Και, τώρα, ακόμα πιο χαμηλά απολήγει σε δορυφορική δύναμη του κεντροδεξιού χώρου, σε προσάρτημα κυβερνητικό με νέους, μάλιστα, σχεδιασμούς ”αναβαθμισμένης στελεχιακής εμπλοκής” στο άμεσο μέλλον, εμπεδώνοντας έτσι, μία εικόνα μονιμότερης ενσωμάτωσης του στο συντηρητικό φάσμα.
Η πολιτική που παρήγαγε και είναι υπεύθυνη για αυτήν την κατάσταση, που σπρώχνει τη χώρα, την οικονομία, την κοινωνία βαθύτερα σε αυτήν την πρωτοφανή αποσύνθεση πρέπει να σταματήσει.
Μία νέα περίοδος πρέπει να ανοίξει και να δρομολογηθεί, με την απόφαση κι εφαρμογή μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής, συνδυάζοντας τη δημοκρατική σοσιαλιστική προοπτική με το ρεαλισμό της σύγχρονης πραγματικότητας.
Β. Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα θέματα, καίρια στην επίσημη πολιτική και την κυρίαρχη προπαγάνδα.
Μιλώντας για τη σωτηρία του έθνους μέσα από αυτήν την πολιτική, ας γνωρίζουν ότι στην προοδευτική πολιτική κουλτούρα Έθνος και Λαόςείναι δύο θεμελιώδεις έννοιες αλληλένδετες, αλληλοσυμπληρούμενες. Δεν υπάρχει εδώ πρωτεύον και δευτερεύον. Υπάρχει ενότητα. Δεν μπορούμε «να σώζουμε το έθνος και να εξαθλιώνουμε το λαό». Δεν υπάρχει οντότητα έθνους χωρίς το όν, το Λαό. Η πολιτική που δηλώνει ότι σώζει το έθνος και λυπάται για την εξαθλίωση του λαού που ή ίδια προκαλεί, είναι στο λόγο της μια αντιφατική πολιτική και στην ουσία της μια πολιτική που αδυνατίζει και το έθνος, εξαθλιώνοντας το λαό. Δεν υπάρχει έθνος χωρίς λαό. Δεν μιλάμε για ένα τυπικό περίβλημα, για ένα άδειο πουκάμισο, χωρίς σάρκα, χωρίς ψυχή. Τέτοιες πολιτικές, με τέτοια αποτελέσματα δεν είναι ούτε «σωτήριες», ούτε «πατριωτικές», ούτε βέβαια προοδευτικές. Κι ο κύκλος τους έκλεισε, πρέπει να εγκαταλειφθούν.
Μιλώντας ότι η πτώση και η άνοδος του ΠΑΣΟΚ, παρακολουθεί την πτώση και την άνοδο της χώρας,ας γνωρίζουν ότι ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ δεν είναι να παρακολουθεί, να ακολουθεί, αλλά να πρωταγωνιστεί, δηλαδή να δημιουργεί τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις της ανόδου (όπως προκάλεσε και την πτώση του, με τα λάθη του και τις κοινωνικά αρνητικές πολιτικές του). Η αντίληψη που τοποθετεί το πολιτικό υποκείμενο στη θέση του μοιραίου αποδέκτη των αρνητικών συνεπειών μιας πολιτικής (ή, του ευνοημένου εισπράκτορα των επιτυχιών) είναι μία αντίληψη που στην ουσία έχει αρνηθεί τον καταλυτικό και πρωταγωνιστικό ρόλο του προοδευτικού πολιτικού υποκειμένου (του Κινήματος) και της προοδευτικής προωθητικής του πολιτικής. Επί πλέον, θεωρώντας ότι οι πολιτικοί κύκλοι ανόδου (ή καθόδου) μιας πολιτικής δύναμης είναι χρονικά ταυτόσημοι με τους οικονομικούς κύκλους κάνουν βασικό αναλυτικό λάθος και προβάλλουν ένα παραπλανητικό πολιτικό σύνθημα.Ας γνωρίζουν ότι οι οικονομικοί κύκλοι, και ιδιαίτερα οι φάσεις εξόδου από βαθιές κρίσεις, είναι χρονικά πολύ ευρύτεροι από τους αντίστοιχους πολιτικούς και κυβερνητικούς κύκλους. Πράγμα, που απλά σημαίνει ότι στο δεκαετές διάστημα, που οι ίδιοι έχουν εκτιμήσει ως τον ελάχιστο χρόνο εξόδου, θα έχουν ήδη αλλάξει πολλές κυβερνητικές θητείες, θα έχουν ολοκληρωθεί πολλοί παραταξιακοί κύκλοι, δημιουργώντας νέα δεδομένα και νέες πραγματικότητες (κοινωνικές, πολιτικές, κομματικές). Η ιστορία δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο ανάθεσης με καμιά ηγεσία, πόσο δε μάλλον με αυτές που την αντιστρατεύονται…
Μιλώντας για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, ας γνωρίζουν ότι ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός χωρίς τον ορισμό του περιεχομένου του δεν είναι στις μέρες μας επαρκής, στο βαθμό που ο γερμανικός νεοφιλελεύθερος δεσποτισμός τον έχει βαθειά μεταβάλλει. Η Ευρώπη που εμείς επιδιώκουμε δεν είναι κάθε είδους Ευρώπη. Ό, τι «ευρωπαϊκό» δεν είναι και προοδευτικό. Δεν είμαστε με την Ευρώπη των μητροπολιτικών καπιταλιστικών κέντρων, των μεγάλων ανισοτήτων βορρά-νότου και των βαθιών κοινωνικών ανισοτήτων, του νεοφιλελευθερισμού και τηςνεοαποικιακής εξάρτησης. Είμαστε με την Ευρώπη της κοινωνικής δικαιοσύνης και συνοχής, της ισόρροπης και βιώσιμης ανάπτυξης, της δημοκρατίας και των ισότιμων σχέσεων. Ο θολός «ευρωπαϊσμός» δεν μπορεί να αντικαταστήσει το στόχο του σοσιαλισμού, ούτε να δικαιολογήσει το νεοφιλελευθερισμό.
Η συμμετοχή στην μεγάλη «οικογένεια των σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων», ενώ αποτελεί ένα σοβαρό πλεονέκτημα,ιδιαίτερα έναντι άλλων αριστερών συμπτύξεων, πρέπει να σχετίζεται με την ουσία των πολιτικών για μια νέα Ευρώπη.
Η έννοια «δημοκρατικός σοσιαλισμός» πρέπει να επανακαθορισθεί με νέο αξιακό, στρατηγικό, κοινωνικό, διεθνιστικό περιεχόμενο. Η κίνηση προς τα εμπρός πρέπει να είναι διττή: ενώ θα αγωνιζόμαστε να αλλάζει σε προοδευτική κατεύθυνση η Ευρώπη, ταυτόχρονα πρέπει να συμβάλλουμε στη ριζοσπαστικοποίηση της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς.
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, παρά τις όποιες διαφορές ουσίας και φάσης, η επαναπόλωσητου πολιτικού σκηνικού, δηλαδή, η ανάδειξη και η κυριάρχηση μιας κεντρικής πολιτικής δύναμης στο μη συντηρητικό, κεντροαριστερό χώρο, με ρόλο ηγετικό, εναλλακτικό, κοινωνικό και ριζοσπαστικό απέναντι στην κεντροδεξιά, είναι η κυρίαρχη ανάγκη.Η επαναπόλωση του πολιτικού σκηνικού, με την έννοια του άλλου πόλου, της άλλης πρότασης, της άλλης στρατηγικής εξόδου από την κρίση, που θα συναρθρώνει και θα εκπροσωπεί έναν νέο, ευρύ κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό αποτελεί και θ’ αποτελέσει θέμα κεντρικό.
Μιλώντας για την τοποθέτηση του ΠΑΣΟΚ στο ”κέντρο” του πολιτικού συστήματος, προτείνουν μία ανιστόρητη και απορριπτέα ιδεολογικά και πολιτικά επιλογή. Η θέση του «κέντρου» με τη δυνατότητα των αμφίπλευρων συνεργασιών, δεν είναι, όπως μηχανιστικά νομίζουν, η προνομιακή θέση, αλλά η θέση του «σάντουιτς», της συμπίεσης και της αμφίπλευρης αφαίμαξης.
Η γραμμή του «διμέτωπου», δεν ήταν ποτέ νικηφόρα. Για την ακρίβεια δεν ανήκει στην ιστορική παράδοση του ΠΑΣΟΚ, αλλά στις χειρότερες στιγμές του συμβιβασμένου και ηττημένου, δεξιόστροφου Κέντρου, με το οποίο ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι δυνάμεις που συγκρότησαν το ΠΑΣΟΚ είχαν διαχωρίσει τους δρόμους τους ήδη από τη δεκαετία του ’60. Η γραμμή των μεγάλων συμπαρατάξεων μάχης και προοπτικής, που αντιστοιχήθηκε και εξέφρασε την κοινωνική πόλωση, όπως αυτή διαμορφώνονταν πολιτικά σε κάθε ιστορική φάση έδινε νικηφόρα δυναμική στο ΠΑΣΟΚ.
Γ. Το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποφασίσει για τρία (3) μεγάλα και αποφασιστικά θέματα : Ποια πολιτική, ποιες συνεργασίες, ποιο στελεχιακό δυναμικό.
1ο. Η πολιτική.
Ο τριετής και πλέον κύκλος των πολιτικών της ύφεσης, της λιτότητας, της ανεργίας και της αποσύνθεσης πρέπει να κλείσει οριστικά. Μία νέα περίοδος, με την ανάδειξη, την προώθηση και την εφαρμογή μιας νέας προοδευτικής στρατηγικής και τις αντίστοιχες πολιτικές είναι το κεντρικό μας καθήκον.
Η αξιοπιστία και η ειλικρίνεια τους, άμεσα, στην πρώτη κρίσιμη φάση, θα κριθεί από την αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση Σαμαρά και τον επαναπροσδιορισμό των σχέσεων με αυτήν, με ταυτόχρονη την πολιτική εγγύηση της ευρωπαϊκής θέσης της χώρας, καθώς και την ανάληψη συντονισμένων πρωτοβουλιών στα πλαίσια της νέας προοδευτικής του πολιτικής σε ελληνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
Η προσπάθειά και η γενικότερη δράση μαςκινούμενη σταθερά στα πλαίσια του ευρωπαϊκούδρόμου, οφείλει, ενώ ξετυλίγεται στην χώρα μας, να συνδέεται με το χώρο της προοδευτικής Ευρώπης. Η έξοδος από την κρίση της Ελλάδας και της Ευρώπης, ο μετασχηματισμός της Ελλάδας και της Ευρώπης, είναι κατ΄ ουσία μία αλληλένδετη διαδικασία, ένα ταυτόχρονο δίδυμο στοίχημα. Οι προκύπτουσες προτεραιότητες, ενώ πρέπει να υποστηρίζονται και να υπηρετούνται, δεν πρέπει να αποσχίζονται, ανατρέποντας την ενιαία, συντονισμένη κίνηση.
Είναι αναγκαία μια νέα ευρωπαϊκή συμμαχία προοδευτικού χαρακτήρα των σοσιαλιστικών, σοσιαλδημοκρατικών, αριστερών δυνάμεων σε αντιστοίχηση με μια ανάλογη ευρεία κοινωνική συμμαχία για την ανατροπή των αδιέξοδων, καταστροφικών, νεοφιλελεύθερων πολιτικών και του δεσποτικού, νεοσυντηρητικού, γερμανικού μοντέλου, που επιδιώκει να ακυρώσει ό,τι αληθινά ευρωπαϊκό και κάθε κοινωνική κατάκτηση.
Η λύση στην Ευρώπη και κατ΄ επέκταση στην Ελλάδα θα είναι τελικά πολιτική. Από τους διαμορφωμένους συσχετισμούς θα εξαρτηθεί το περιεχόμενό της και ο χαρακτήρας της. Το προηγούμενο του 1953, με την τότε ανάλογη συμφωνία μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για την γερμανική υπόθεση πρέπει να αποτελεί μέρος της συνολικής μας στρατηγικής.
Η επαναδιαπραγμάτευση των όρων των μνημονίων αποτελεί κεντρική, ζωτική προτεραιότητα, αν και δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Ο έλεγχος του τραπεζικού τομέα από τον ξένο παράγοντα, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων σε περιβάλλον πρωτοφανούς ανεργίας, η διάλυση του παραγωγικού ιστού, η εκποίηση στρατηγικών τομέων της εθνικής οικονομίας, η ανατροπή της εσωτερικής έννομης τάξης από τα μνημόνια που λειτουργούν περίπου σαν«παρασύνταγμα», ακόμα και η προώθηση μιας κατά βάση ξενικής ανώτατης γραφειοκρατίας διαμορφώνουν ένα περιβάλλον εντός του οποίου η προσπάθεια αλλαγής της στρατηγικής κατεύθυνσης των μνημονίων καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολη, αλλά, ακριβώς, για όλους αυτούς τους λόγους, τους λόγους βύθισης της χώρας, άκρως αναγκαία και επιτακτική.
Δεν πρέπει να διαφεύγει πότε από τον ορίζοντα μας ότι οι βασικές ενότητες είναι δύο (2) :
1η: Ανάπτυξη, ή, αλλιώς μία δυναμική οικονομία με πλεονασματικό ισοζύγιο.
2η: Δημόσιο χρέος και ελλείμματα.
Οφείλουμε να κατανοούμε τη στενή συσχέτιση των δύο ενοτήτων, μετά μάλιστα και τα σκληρά μαθήματα. Στην πολιτική μας οπτική η αξιολογική κατάταξη των δύο αυτών ενοτήτων, η αλληλουχία,έχει ως εξής: ανάπτυξη σε πρώτη θέση, χρέος-ελλείμματα σε επόμενη. Η χώρα έφτασε εδώ γιατί συσσώρευε ελλείμματα, λόγω μιας μη παραγωγικής, μη σύγχρονης και ανταγωνιστικής, μη δυναμικής οικονομίας και λόγω μεγάλων παθογενειών του κράτους και του θεσμικού/πολιτικού της συστήματος που επιβάρυναν τον ελλειμματικό χαρακτήρα της. Ο θεμελιώδης μηχανισμός εξόδου από την κρίση, δηλαδή από την κολοσσιαία συσσώρευση ελλειμμάτων που διαμόρφωσαν αθροιστικά το θηριώδες δημόσιο χρέος, είναι να κινηθεί αποτελεσματικά, δραστήρια και με προτεραιότητα ακριβώς αυτός ο αντίρροπος μηχανισμός ανάπτυξης.
Η δογματική, μονοδιάστατη και μονομερής πολιτική της Τρόικα και του γερμανικού δεσποτισμού στον περιορισμό του χρέους, μέσω της αποσύνθεσης της ελληνικής κοινωνίας και της εξουθένωσης της ελληνικής οικονομίας, χωρίς καμία, – απολύτως καμία –, αναπτυξιακή δράση επί τρία χρόνια και μέχρι σήμερα, είναι επιλογή συνταγής θανάτου.
Η έμφαση στη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος είναι αναγκαία γιατί, εκτός των άλλων σημαντικών, μπορεί να διαμορφώσει, για πρώτη φορά οικονομικά ισχυρή διαπραγματευτική βάση απέναντι στους δανειστές. Αφού για πρώτη φορά η ελληνική οικονομία θα έχει αυτοδύναμη επάρκεια και ικανότητα αυτεξούσιας διαχείρισης των δικών της εσωτερικών οικονομικών. Όμως, βιώσιμο πρωτογενές πλεόνασμα δεν μπορεί να προκύψει με πολιτικές ύφεσης, ανεργίας, αποεπένδυσης και κοινωνικοοικονομικής αποσύνθεσης.
Στα πλαίσια αυτά, δέσμη πολιτικών στις παρακάτω κατευθύνσεις είναι, επίσης, αναγκαίες :
α. Να αποσυνδέονται τα κεφάλαια που θα λαμβάνουν οι ελληνικές τράπεζες από το ελληνικό δημόσιο χρέος. Δεν μπορεί ο ελληνικός λαός να επωμίζεται και να πληρώνει, χωρίς τέλος και χωρίς ωφέλιμο κοινωνικό αποτέλεσμα, τη διάσωση των τραπεζών.
β. Οι αποπληρωμές του δημόσιου χρέους, τόσο προς την Τρόικα, όσο και προς ιδιωτικά funds, να γίνεται με βάση το ρυθμό αποκλιμάκωσης της ύφεσης και το ρυθμό ανάκαμψης της οικονομίας.
γ. Ενίσχυση των δημόσιων επενδύσεων στους τομείς των υποδομών, των δικτύων και τους παραγωγικούς τομείς, με έμφαση στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα. Μία νέου τύπου αγροτική και βιομηχανική ανασυγκρότηση είναι αναγκαία, καθώς και ένας ευρύς και βαθύς Το εμπόριο και οι υπηρεσίες χρειάζονται σοβαρό εκσυγχρονισμός στους τομείςτου εμπορίου , του τουρισμού, των υπηρεσιών.Παράλληλα, η δημιουργία ενός νέου συνεταιριστικού και κοινωνικά αλληλέγγυου πυλώνα της οικονομίας κρίνεται απολύτως απαραίτητη και μεεξισορροπητική δυναμική.
δ. Εξασφάλιση και διοχέτευση πόρων στην ανακούφιση της ανθρωπιστικής και κοινωνικής κρίσης. Υγεία, Παιδεία, Εργασία και Ασφάλιση : οι τέσσερις πυλώνες του νέου κοινωνικού συμβολαίου.
ε. Πραγματικό εκσυγχρονισμό του δημοσίου με έμφαση στην πλήρη μηχανοργάνωση, στη νομοθετική απλούστευση, στους στοχευμένουςελέγχους, την πάταξη της φοροδιαφυγής, στονεξορθολογισμό των αμοιβών όλων των δημοσιών λειτουργών.
στ. Φορολόγηση των ανωτάτων εισοδημάτων του ιδιωτικού τομέα με άμεσο αναδιανεμητικό και αναπτυξιακό αντίκτυπο. Θέση στο πλαίσιο μιας νέας κοινωνικής συμφωνίας εν μέσω κρίσης, ανωτάτου ορίου εισοδημάτων.
ζ. Νέο εθνικό φορολογικό σύστημα, κοινωνικά δίκαιο, αναδιανεμητικό, απλό και σταθερό, αποτελεσματικό και με αναπτυξιακό χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση, να γνωρίζουμε ότι κανένα φορολογικό σύστημα δεν είναι δίκαιο και ισορροπημένο, όταν η παρανομία και η ωμή παραβατικότητα, με 30% αναγνωρισμένη φοροδιαφυγή, έχει σπρώξει τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους σε εξαθλίωση. Κανένα φορολογικό δεν μπορεί να έχει την κοινωνική αποδοχή όταν υπάρχει αυτός ο τραγέλαφος με τη «λίσταΛαγκάρντ» και οι συσχετίσεις και οι συνειρμοί είναι καταλυτικοί.
η. Τέλος, απαιτείται ο σχεδιασμός και η προώθηση ενός σύγχρονου παραγωγικού μοντέλου, κοινωνικά και περιβαλλοντικά βιώσιμου, συμβατού με τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, βασιζόμενου στην προώθηση της ποιότητας, της εξειδίκευσης και του συνεταιρίζεσθαι.
Ο τριετής και πλέον κύκλος των πολιτικών της ύφεσης, της λιτότητας, της ανεργίας και της αποσύνθεσης πρέπει να κλείσει οριστικά. Μία νέα περίοδος, με την ανάδειξη, την προώθηση και την εφαρμογή μιας νέας προοδευτικής στρατηγικής και τις αντίστοιχες πολιτικές είναι το κεντρικό μας καθήκον.
Η αξιοπιστία και η ειλικρίνεια τους, άμεσα, στην πρώτη κρίσιμη φάση, θα κριθεί από την αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση Σαμαρά και τον επαναπροσδιορισμό των σχέσεων με αυτήν, με ταυτόχρονη την πολιτική εγγύηση της ευρωπαϊκής θέσης της χώρας, καθώς και την ανάληψη συντονισμένων πρωτοβουλιών στα πλαίσια της νέας προοδευτικής του πολιτικής σε ελληνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
Η προσπάθειά και η γενικότερη δράση μαςκινούμενη σταθερά στα πλαίσια του ευρωπαϊκούδρόμου, οφείλει, ενώ ξετυλίγεται στην χώρα μας, να συνδέεται με το χώρο της προοδευτικής Ευρώπης. Η έξοδος από την κρίση της Ελλάδας και της Ευρώπης, ο μετασχηματισμός της Ελλάδας και της Ευρώπης, είναι κατ΄ ουσία μία αλληλένδετη διαδικασία, ένα ταυτόχρονο δίδυμο στοίχημα. Οι προκύπτουσες προτεραιότητες, ενώ πρέπει να υποστηρίζονται και να υπηρετούνται, δεν πρέπει να αποσχίζονται, ανατρέποντας την ενιαία, συντονισμένη κίνηση.
Είναι αναγκαία μια νέα ευρωπαϊκή συμμαχία προοδευτικού χαρακτήρα των σοσιαλιστικών, σοσιαλδημοκρατικών, αριστερών δυνάμεων σε αντιστοίχηση με μια ανάλογη ευρεία κοινωνική συμμαχία για την ανατροπή των αδιέξοδων, καταστροφικών, νεοφιλελεύθερων πολιτικών και του δεσποτικού, νεοσυντηρητικού, γερμανικού μοντέλου, που επιδιώκει να ακυρώσει ό,τι αληθινά ευρωπαϊκό και κάθε κοινωνική κατάκτηση.
Η λύση στην Ευρώπη και κατ΄ επέκταση στην Ελλάδα θα είναι τελικά πολιτική. Από τους διαμορφωμένους συσχετισμούς θα εξαρτηθεί το περιεχόμενό της και ο χαρακτήρας της. Το προηγούμενο του 1953, με την τότε ανάλογη συμφωνία μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για την γερμανική υπόθεση πρέπει να αποτελεί μέρος της συνολικής μας στρατηγικής.
Η επαναδιαπραγμάτευση των όρων των μνημονίων αποτελεί κεντρική, ζωτική προτεραιότητα, αν και δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Ο έλεγχος του τραπεζικού τομέα από τον ξένο παράγοντα, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων σε περιβάλλον πρωτοφανούς ανεργίας, η διάλυση του παραγωγικού ιστού, η εκποίηση στρατηγικών τομέων της εθνικής οικονομίας, η ανατροπή της εσωτερικής έννομης τάξης από τα μνημόνια που λειτουργούν περίπου σαν«παρασύνταγμα», ακόμα και η προώθηση μιας κατά βάση ξενικής ανώτατης γραφειοκρατίας διαμορφώνουν ένα περιβάλλον εντός του οποίου η προσπάθεια αλλαγής της στρατηγικής κατεύθυνσης των μνημονίων καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολη, αλλά, ακριβώς, για όλους αυτούς τους λόγους, τους λόγους βύθισης της χώρας, άκρως αναγκαία και επιτακτική.
Δεν πρέπει να διαφεύγει πότε από τον ορίζοντα μας ότι οι βασικές ενότητες είναι δύο (2) :
1η: Ανάπτυξη, ή, αλλιώς μία δυναμική οικονομία με πλεονασματικό ισοζύγιο.
2η: Δημόσιο χρέος και ελλείμματα.
Οφείλουμε να κατανοούμε τη στενή συσχέτιση των δύο ενοτήτων, μετά μάλιστα και τα σκληρά μαθήματα. Στην πολιτική μας οπτική η αξιολογική κατάταξη των δύο αυτών ενοτήτων, η αλληλουχία,έχει ως εξής: ανάπτυξη σε πρώτη θέση, χρέος-ελλείμματα σε επόμενη. Η χώρα έφτασε εδώ γιατί συσσώρευε ελλείμματα, λόγω μιας μη παραγωγικής, μη σύγχρονης και ανταγωνιστικής, μη δυναμικής οικονομίας και λόγω μεγάλων παθογενειών του κράτους και του θεσμικού/πολιτικού της συστήματος που επιβάρυναν τον ελλειμματικό χαρακτήρα της. Ο θεμελιώδης μηχανισμός εξόδου από την κρίση, δηλαδή από την κολοσσιαία συσσώρευση ελλειμμάτων που διαμόρφωσαν αθροιστικά το θηριώδες δημόσιο χρέος, είναι να κινηθεί αποτελεσματικά, δραστήρια και με προτεραιότητα ακριβώς αυτός ο αντίρροπος μηχανισμός ανάπτυξης.
Η δογματική, μονοδιάστατη και μονομερής πολιτική της Τρόικα και του γερμανικού δεσποτισμού στον περιορισμό του χρέους, μέσω της αποσύνθεσης της ελληνικής κοινωνίας και της εξουθένωσης της ελληνικής οικονομίας, χωρίς καμία, – απολύτως καμία –, αναπτυξιακή δράση επί τρία χρόνια και μέχρι σήμερα, είναι επιλογή συνταγής θανάτου.
Η έμφαση στη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος είναι αναγκαία γιατί, εκτός των άλλων σημαντικών, μπορεί να διαμορφώσει, για πρώτη φορά οικονομικά ισχυρή διαπραγματευτική βάση απέναντι στους δανειστές. Αφού για πρώτη φορά η ελληνική οικονομία θα έχει αυτοδύναμη επάρκεια και ικανότητα αυτεξούσιας διαχείρισης των δικών της εσωτερικών οικονομικών. Όμως, βιώσιμο πρωτογενές πλεόνασμα δεν μπορεί να προκύψει με πολιτικές ύφεσης, ανεργίας, αποεπένδυσης και κοινωνικοοικονομικής αποσύνθεσης.
Στα πλαίσια αυτά, δέσμη πολιτικών στις παρακάτω κατευθύνσεις είναι, επίσης, αναγκαίες :
α. Να αποσυνδέονται τα κεφάλαια που θα λαμβάνουν οι ελληνικές τράπεζες από το ελληνικό δημόσιο χρέος. Δεν μπορεί ο ελληνικός λαός να επωμίζεται και να πληρώνει, χωρίς τέλος και χωρίς ωφέλιμο κοινωνικό αποτέλεσμα, τη διάσωση των τραπεζών.
β. Οι αποπληρωμές του δημόσιου χρέους, τόσο προς την Τρόικα, όσο και προς ιδιωτικά funds, να γίνεται με βάση το ρυθμό αποκλιμάκωσης της ύφεσης και το ρυθμό ανάκαμψης της οικονομίας.
γ. Ενίσχυση των δημόσιων επενδύσεων στους τομείς των υποδομών, των δικτύων και τους παραγωγικούς τομείς, με έμφαση στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα. Μία νέου τύπου αγροτική και βιομηχανική ανασυγκρότηση είναι αναγκαία, καθώς και ένας ευρύς και βαθύς Το εμπόριο και οι υπηρεσίες χρειάζονται σοβαρό εκσυγχρονισμός στους τομείςτου εμπορίου , του τουρισμού, των υπηρεσιών.Παράλληλα, η δημιουργία ενός νέου συνεταιριστικού και κοινωνικά αλληλέγγυου πυλώνα της οικονομίας κρίνεται απολύτως απαραίτητη και μεεξισορροπητική δυναμική.
δ. Εξασφάλιση και διοχέτευση πόρων στην ανακούφιση της ανθρωπιστικής και κοινωνικής κρίσης. Υγεία, Παιδεία, Εργασία και Ασφάλιση : οι τέσσερις πυλώνες του νέου κοινωνικού συμβολαίου.
ε. Πραγματικό εκσυγχρονισμό του δημοσίου με έμφαση στην πλήρη μηχανοργάνωση, στη νομοθετική απλούστευση, στους στοχευμένουςελέγχους, την πάταξη της φοροδιαφυγής, στονεξορθολογισμό των αμοιβών όλων των δημοσιών λειτουργών.
στ. Φορολόγηση των ανωτάτων εισοδημάτων του ιδιωτικού τομέα με άμεσο αναδιανεμητικό και αναπτυξιακό αντίκτυπο. Θέση στο πλαίσιο μιας νέας κοινωνικής συμφωνίας εν μέσω κρίσης, ανωτάτου ορίου εισοδημάτων.
ζ. Νέο εθνικό φορολογικό σύστημα, κοινωνικά δίκαιο, αναδιανεμητικό, απλό και σταθερό, αποτελεσματικό και με αναπτυξιακό χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση, να γνωρίζουμε ότι κανένα φορολογικό σύστημα δεν είναι δίκαιο και ισορροπημένο, όταν η παρανομία και η ωμή παραβατικότητα, με 30% αναγνωρισμένη φοροδιαφυγή, έχει σπρώξει τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους σε εξαθλίωση. Κανένα φορολογικό δεν μπορεί να έχει την κοινωνική αποδοχή όταν υπάρχει αυτός ο τραγέλαφος με τη «λίσταΛαγκάρντ» και οι συσχετίσεις και οι συνειρμοί είναι καταλυτικοί.
η. Τέλος, απαιτείται ο σχεδιασμός και η προώθηση ενός σύγχρονου παραγωγικού μοντέλου, κοινωνικά και περιβαλλοντικά βιώσιμου, συμβατού με τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, βασιζόμενου στην προώθηση της ποιότητας, της εξειδίκευσης και του συνεταιρίζεσθαι.
2ο. Οι συνεργασίες – το ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό σκηνικό.
Απολύτως αναγκαία κρίνεται η επανατοποθέτηση του ΠΑΣΟΚ στη θέση της δημοκρατικής σοσιαλιστικής, μη συντηρητικής (κεντροαριστερής) παράταξης – στη θέση αναφοράς του – και όχι σε θέση δορυφόρου των συντηρητικών συνεργασιών και συσχετισμών, συμπλήρωμα του ευρύτερου κεντροδεξιού μπλοκ.
Απέναντι στις λογικές μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ σε μια μικρομεσαία δορυφορική δύναμη της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας και του κέντρου, σύμμαχο του συντηρητικού πολιτικού φάσματος, πρέπει να κυριαρχήσει η λογική και η γραμμή των μεγάλων συμπαρατάξεων με αναφορά σε δύο ισχυρούς πόλους: την προοδευτική συμπαράταξη, όπου το ΠΑΣΟΚ με την πολιτική και το συνθετικό του ρόλο πρέπει να αναδειχθεί σε κορμό αυτού του πόλου και, από την άλλη πλευρά, στην αντίπαλη συντηρητική παράταξη.
Μια τέτοια αντίληψη οριοθετεί εντελώς διαφορετικά τα μεγάλα μέτωπα (τις συμπαρατάξεις) των πολιτικών δυνάμεων στο σκηνικό, τις σχέσεις μεταξύ τους και τις σχέσεις εντός των μετώπων. Η αντιπαλότητα εστιάζεται μεταξύ των δύο μεγάλων συμπαρατάξεων (συντηρητική – προοδευτική). Εντός των μετώπων οι σχέσεις είναι σχέσεις συνεργασίας και κριτικής. Επειδή ο στρατηγικός στόχος στη σύγχρονη εποχή παραμένει μια νέα κοινωνική και πολιτική συμμαχία για τη δίκαιη και αποτελεσματική έξοδο από τη συστημική κρίση με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, οι δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού – άρα και το ΠΑΣΟΚ – οφείλουν να αποκαλύπτουν τις τακτικές αδιέξοδης μικροκομματικής πόλωσης που σπαράσσουν την επιδίωξη συνεργασιών στο χώρο της κεντροαριστεράς και να εγκαλούν με επιμονή τις δυνάμεις σε εναλλακτική και ενωτική συμπόρευση.
Οι ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις παρουσιάζονται με ευθύνη και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ πιο διασπασμένες από ποτέ, ακόμα και από την περίοδο του ’89, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου παρά την εις βάρος του κατάφωρα άδικη δίωξη μιλούσε συστηματικά για συμπαράταξη με τον ενιαίο τότε «Συνασπισμό».
Αυτή η διάσπαση των προοδευτικών δυνάμεων αφήνει το λαό στην απελπισία, χωρίς εναλλακτική, προοδευτική, βιώσιμη κυβερνητική διέξοδο.
Μια αντίληψη, όπως αυτή που παρουσιάζουμε, οριοθετεί από άποψη στρατηγικής το πεδίο της κεντροαριστεράς και οδηγεί – χωρίς συμφωνίες κορυφής και σε πείσμα των ηγεσιών τους που περιχαρακώνονται και αρνούνται, μέσα σε συνθήκες τεχνητής έντασης, στη σύνθεση των κοινωνικών δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ, των οικολόγων και άλλων αποσχίσεων και ”διασπάσεων’ σε ένα προοδευτικό μέτωπο, στην προοδευτική συμπαράταξη. Ακόμα και οι κοινωνικέςδυνάμεις του ΚΚΕ – αν δεν αυτοεξαιρούνταν – θα μπορούσαν να θεωρηθούν δύναμη αυτού του ευρύτερου χώρου,
Αυτή είναι η φυσιολογική τοποθέτηση του ΠΑΣΟΚ από τον ιδρυτικό του γονότυπο και το πλαίσιο αρχών του κι εδώ πρέπει να αναζητηθεί και να αναδειχθεί και πάλι ο ρόλος του, κι όχι σανμια δορυφορική καρικατούρα στο χώρο της κεντροδεξιάς.
Καμία σχέση δεν έχουν με αυτή τη λογική πρόσωπα και μικρο-συσπειρώσεις προερχόμενα από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, όπου η αγωνία επιβίωσης και η εξόφθαλμη υποστήριξη τους από ισχυρά δίκτυα διαπλοκής, με όποιο παραπλανητικό πρόθεμα κι αν λανσάρονται (σοσιαλδημοκρατικό, εκσυγχρονιστικό, κλπ), δεν συναντώνται με την πραγματική αγωνία και τις ανάγκες των κοινωνικών στρωμάτων.
Στην ασύμβατη αυτή πορεία η κοινωνία θα αναζητήσει και θα στηρίξει τις δικές της γνήσιες και αποτελεσματικές εκφράσεις, αφήνοντας πίσω τις ομάδες προσώπων και την ομαδοποίηση των φιλοδοξιών τους, στον κόσμο τους.
Απολύτως αναγκαία κρίνεται η επανατοποθέτηση του ΠΑΣΟΚ στη θέση της δημοκρατικής σοσιαλιστικής, μη συντηρητικής (κεντροαριστερής) παράταξης – στη θέση αναφοράς του – και όχι σε θέση δορυφόρου των συντηρητικών συνεργασιών και συσχετισμών, συμπλήρωμα του ευρύτερου κεντροδεξιού μπλοκ.
Απέναντι στις λογικές μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ σε μια μικρομεσαία δορυφορική δύναμη της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας και του κέντρου, σύμμαχο του συντηρητικού πολιτικού φάσματος, πρέπει να κυριαρχήσει η λογική και η γραμμή των μεγάλων συμπαρατάξεων με αναφορά σε δύο ισχυρούς πόλους: την προοδευτική συμπαράταξη, όπου το ΠΑΣΟΚ με την πολιτική και το συνθετικό του ρόλο πρέπει να αναδειχθεί σε κορμό αυτού του πόλου και, από την άλλη πλευρά, στην αντίπαλη συντηρητική παράταξη.
Μια τέτοια αντίληψη οριοθετεί εντελώς διαφορετικά τα μεγάλα μέτωπα (τις συμπαρατάξεις) των πολιτικών δυνάμεων στο σκηνικό, τις σχέσεις μεταξύ τους και τις σχέσεις εντός των μετώπων. Η αντιπαλότητα εστιάζεται μεταξύ των δύο μεγάλων συμπαρατάξεων (συντηρητική – προοδευτική). Εντός των μετώπων οι σχέσεις είναι σχέσεις συνεργασίας και κριτικής. Επειδή ο στρατηγικός στόχος στη σύγχρονη εποχή παραμένει μια νέα κοινωνική και πολιτική συμμαχία για τη δίκαιη και αποτελεσματική έξοδο από τη συστημική κρίση με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, οι δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού – άρα και το ΠΑΣΟΚ – οφείλουν να αποκαλύπτουν τις τακτικές αδιέξοδης μικροκομματικής πόλωσης που σπαράσσουν την επιδίωξη συνεργασιών στο χώρο της κεντροαριστεράς και να εγκαλούν με επιμονή τις δυνάμεις σε εναλλακτική και ενωτική συμπόρευση.
Οι ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις παρουσιάζονται με ευθύνη και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ πιο διασπασμένες από ποτέ, ακόμα και από την περίοδο του ’89, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου παρά την εις βάρος του κατάφωρα άδικη δίωξη μιλούσε συστηματικά για συμπαράταξη με τον ενιαίο τότε «Συνασπισμό».
Αυτή η διάσπαση των προοδευτικών δυνάμεων αφήνει το λαό στην απελπισία, χωρίς εναλλακτική, προοδευτική, βιώσιμη κυβερνητική διέξοδο.
Μια αντίληψη, όπως αυτή που παρουσιάζουμε, οριοθετεί από άποψη στρατηγικής το πεδίο της κεντροαριστεράς και οδηγεί – χωρίς συμφωνίες κορυφής και σε πείσμα των ηγεσιών τους που περιχαρακώνονται και αρνούνται, μέσα σε συνθήκες τεχνητής έντασης, στη σύνθεση των κοινωνικών δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ, των οικολόγων και άλλων αποσχίσεων και ”διασπάσεων’ σε ένα προοδευτικό μέτωπο, στην προοδευτική συμπαράταξη. Ακόμα και οι κοινωνικέςδυνάμεις του ΚΚΕ – αν δεν αυτοεξαιρούνταν – θα μπορούσαν να θεωρηθούν δύναμη αυτού του ευρύτερου χώρου,
Αυτή είναι η φυσιολογική τοποθέτηση του ΠΑΣΟΚ από τον ιδρυτικό του γονότυπο και το πλαίσιο αρχών του κι εδώ πρέπει να αναζητηθεί και να αναδειχθεί και πάλι ο ρόλος του, κι όχι σανμια δορυφορική καρικατούρα στο χώρο της κεντροδεξιάς.
Καμία σχέση δεν έχουν με αυτή τη λογική πρόσωπα και μικρο-συσπειρώσεις προερχόμενα από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, όπου η αγωνία επιβίωσης και η εξόφθαλμη υποστήριξη τους από ισχυρά δίκτυα διαπλοκής, με όποιο παραπλανητικό πρόθεμα κι αν λανσάρονται (σοσιαλδημοκρατικό, εκσυγχρονιστικό, κλπ), δεν συναντώνται με την πραγματική αγωνία και τις ανάγκες των κοινωνικών στρωμάτων.
Στην ασύμβατη αυτή πορεία η κοινωνία θα αναζητήσει και θα στηρίξει τις δικές της γνήσιες και αποτελεσματικές εκφράσεις, αφήνοντας πίσω τις ομάδες προσώπων και την ομαδοποίηση των φιλοδοξιών τους, στον κόσμο τους.
3ο. Το στελεχιακό δυναμικό – με ποιες εσωτερικές δυνάμεις.
Η έξοδος από τον κύκλο της καθίζησης η αλλαγή πολιτικής και η αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αναληφθεί και να πραγματοποιηθεί από τις δυνάμεις που εφάρμοσαν, υπερασπίσθηκαν και υποστηρίζουν τις πολιτικές του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, του βαθέματος της κρίσης, της ύφεσης, της λιτότητας, της ήττας.
Η έξοδος από τον κύκλο της καθίζησης η αλλαγή πολιτικής και η αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αναληφθεί και να πραγματοποιηθεί από τις δυνάμεις που εφάρμοσαν, υπερασπίσθηκαν και υποστηρίζουν τις πολιτικές του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, του βαθέματος της κρίσης, της ύφεσης, της λιτότητας, της ήττας.
Εξ άλλου, ο ελληνικός λαός δύο φορές, στις 6 Μαΐου και στις 16 Ιουνίου, συνταξιοδότησε το μεγαλύτερο μέρος τους. Ο ελληνικός λαός πραγματοποίησε μια μεγάλη από τα κάτω απόσυρση, μια σημαντική εκκαθάριση. Αυτή η καταλυτική κατάκτηση, που δημιουργεί νέα δεδομένα, αποτελεί μέρος μιας αυθεντικής ανανέωσης και δεν πρέπει να ακυρωθεί.
Η παραπέρα προώθηση μια πολιτικής ανανέωσης δεν μπορεί να έχει συντηρητικά, βιολογικά χαρακτηριστικά, αλλά βαθιά πολιτικά χαρακτηριστικά. Σήμερα, κατ’ εντολή των γνωστών ισχυρών και παρασκηνιακών κέντρων, πολύ συχνά προωθούνται νεανικά χαμόγελα που μυρίζουν ναφθαλίνη, κόντρα σε νεότερα και παλαιότερα στελέχη που πολιτικά δικαιώθηκαν, στάθηκαν όρθιοι, διατήρησαν την ακεραιότητά τους, υποστήριξαν το πραγματικά νέο, απέναντι στο καθεστωτικό και το νεοφιλελεύθερο που αποτελούν και το παλιό και το αποδοκιμασμένο.
Η ενότητα – η ύπαρξη και η πραγμάτωσή της – μας αφορά και πρέπει να είναι στόχος μας.
Αλλά, στο όνομα της ενότητας δεν μπορεί να απαλείφονται καθοριστικές πολιτικές ευθύνες, ούτε και να ακυρώνεται η πρωταγωνιστική θέση εκείνων που είχαν και έχουν όλη αυτή τη περίοδο μια καθαρή στάση δημιουργικής κριτικής και παρεμβάσεων για έξοδο από τον κύκλο της ήττας και της αποσύνθεσης.
Η ενότητα είναι ενότητα δυνάμεων, αλλά πρωτίστως είναι ενότητα σκοπού, ενότητα πολιτικών, ενότητα στρατηγική.
Άλλης τάξεως και άλλης σημασίας θέμα είναι η πλουραλιστική συνύπαρξη σε ενιαίο φορέα, ρευμάτων και τάσεων.
Στελέχη που είχαν ενταχθεί στις μνημονιακέςπολιτικές και διαπίστωσαν το αδιέξοδο τους, την αναποτελεσματικότητά τους και την εξουθένωση της κοινωνίας, μπορούν να δώσουν τον δικό τους απολογισμό, να προχωρήσουν σε αυτοκριτική, να κλείσουν τον κύκλο αυτό, να αλλάξουν στάση και πορεία, να συμμετέχουν με ειλικρίνεια στην προσπάθεια απεγκλωβισμού και στο άνοιγμα της νέας περιόδου με το πεδίο μπροστά για τις νέες δυνάμεις της δημιουργίας και της αναγέννησης.
Η παραπέρα προώθηση μια πολιτικής ανανέωσης δεν μπορεί να έχει συντηρητικά, βιολογικά χαρακτηριστικά, αλλά βαθιά πολιτικά χαρακτηριστικά. Σήμερα, κατ’ εντολή των γνωστών ισχυρών και παρασκηνιακών κέντρων, πολύ συχνά προωθούνται νεανικά χαμόγελα που μυρίζουν ναφθαλίνη, κόντρα σε νεότερα και παλαιότερα στελέχη που πολιτικά δικαιώθηκαν, στάθηκαν όρθιοι, διατήρησαν την ακεραιότητά τους, υποστήριξαν το πραγματικά νέο, απέναντι στο καθεστωτικό και το νεοφιλελεύθερο που αποτελούν και το παλιό και το αποδοκιμασμένο.
Η ενότητα – η ύπαρξη και η πραγμάτωσή της – μας αφορά και πρέπει να είναι στόχος μας.
Αλλά, στο όνομα της ενότητας δεν μπορεί να απαλείφονται καθοριστικές πολιτικές ευθύνες, ούτε και να ακυρώνεται η πρωταγωνιστική θέση εκείνων που είχαν και έχουν όλη αυτή τη περίοδο μια καθαρή στάση δημιουργικής κριτικής και παρεμβάσεων για έξοδο από τον κύκλο της ήττας και της αποσύνθεσης.
Η ενότητα είναι ενότητα δυνάμεων, αλλά πρωτίστως είναι ενότητα σκοπού, ενότητα πολιτικών, ενότητα στρατηγική.
Άλλης τάξεως και άλλης σημασίας θέμα είναι η πλουραλιστική συνύπαρξη σε ενιαίο φορέα, ρευμάτων και τάσεων.
Στελέχη που είχαν ενταχθεί στις μνημονιακέςπολιτικές και διαπίστωσαν το αδιέξοδο τους, την αναποτελεσματικότητά τους και την εξουθένωση της κοινωνίας, μπορούν να δώσουν τον δικό τους απολογισμό, να προχωρήσουν σε αυτοκριτική, να κλείσουν τον κύκλο αυτό, να αλλάξουν στάση και πορεία, να συμμετέχουν με ειλικρίνεια στην προσπάθεια απεγκλωβισμού και στο άνοιγμα της νέας περιόδου με το πεδίο μπροστά για τις νέες δυνάμεις της δημιουργίας και της αναγέννησης.
Δ. Η πρό(σ)κληση και το στοίχημα είναι μπροστά μας !
Δεν είναι σύνηθες.
Δεν υπήρξαν ποτέ, ξανά, στα σαράντα χρόνια της διαδρομής μας τέτοια ζητήματα.
Αφορούν την ουσία και το μέλλον της Παράταξης, την επιβίωσή της και μέσω αυτής της χώρας και της κοινωνίας.
Γιατί το ΠΑΣΟΚ πρέπει να ξαναβρεί τη ρίζα του και να αποτινάξει ό,τι το μεταλλάσει και το ακυρώνει. Να αλλάξει πολιτική, να αλλάξει πλεύση, να αλλάξει το δυναμικό της καθοδήγησής του και των πρωτοβουλιών του.
Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να έχει το Λαό αντίθετο, την κοινωνία απέναντι και τους πολίτες σε απόσταση.
Συνέδριο ΠΑΣΟΚ με στόχο να ανασυστήσουμε το Κίνημα, ως δημοκρατικό σοσιαλιστικό Κίνημα της σύγχρονης εποχής, της θεσμικής λειτουργίας και κοινωνικής δράσης, της προοδευτικής και αποτελεσματικής διακυβέρνησης της χώρας για την έξοδο από την κρίση.
Καθιστούμε σαφές ότι δεν θα δεχτούμε ένα συνέδριοαλλότριων σκοπών, απολιτικό.
Ένα Συνέδριο στημένων και μεθοδευμένων διαδικασιών, προσχηματικό και προδιαγεγραμμένο, θα μας βρει αποφασιστικά αντίθετους. Κάθε τέτοιο εγχείρημα θα καταρρεύσει και θα συμπαρασύρει εμπνευστές καιμεθοδευτές .
Ένα τέτοιο συνέδριο δεν έχει σχέση με το ΠΑΣΟΚ και τις πραγματικές ανάγκες, κι όσοι το αποτολμήσουν θα υποστούν το κόστος των επιλογών τους.
Θέλουμε και μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα Συνέδριο ανασυγκρότησης του σοσιαλιστικού χώρου,επαναπροσανατολισμού του ΠΑΣΟΚ σε προοδευτική κατεύθυνση, καταλυτικού και χρήσιμου για την έξοδο από την κρίση και την ανόρθωση της ελληνικής κοινωνίας.
Η στιγμή είναι οριακή.
Συλλογικά και οργανωμένα, ας δώσουμε τον καλύτεροκαι πιο αποφασιστικό εαυτό μας!
Δεν είναι σύνηθες.
Δεν υπήρξαν ποτέ, ξανά, στα σαράντα χρόνια της διαδρομής μας τέτοια ζητήματα.
Αφορούν την ουσία και το μέλλον της Παράταξης, την επιβίωσή της και μέσω αυτής της χώρας και της κοινωνίας.
Γιατί το ΠΑΣΟΚ πρέπει να ξαναβρεί τη ρίζα του και να αποτινάξει ό,τι το μεταλλάσει και το ακυρώνει. Να αλλάξει πολιτική, να αλλάξει πλεύση, να αλλάξει το δυναμικό της καθοδήγησής του και των πρωτοβουλιών του.
Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να έχει το Λαό αντίθετο, την κοινωνία απέναντι και τους πολίτες σε απόσταση.
Συνέδριο ΠΑΣΟΚ με στόχο να ανασυστήσουμε το Κίνημα, ως δημοκρατικό σοσιαλιστικό Κίνημα της σύγχρονης εποχής, της θεσμικής λειτουργίας και κοινωνικής δράσης, της προοδευτικής και αποτελεσματικής διακυβέρνησης της χώρας για την έξοδο από την κρίση.
Καθιστούμε σαφές ότι δεν θα δεχτούμε ένα συνέδριοαλλότριων σκοπών, απολιτικό.
Ένα Συνέδριο στημένων και μεθοδευμένων διαδικασιών, προσχηματικό και προδιαγεγραμμένο, θα μας βρει αποφασιστικά αντίθετους. Κάθε τέτοιο εγχείρημα θα καταρρεύσει και θα συμπαρασύρει εμπνευστές καιμεθοδευτές .
Ένα τέτοιο συνέδριο δεν έχει σχέση με το ΠΑΣΟΚ και τις πραγματικές ανάγκες, κι όσοι το αποτολμήσουν θα υποστούν το κόστος των επιλογών τους.
Θέλουμε και μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα Συνέδριο ανασυγκρότησης του σοσιαλιστικού χώρου,επαναπροσανατολισμού του ΠΑΣΟΚ σε προοδευτική κατεύθυνση, καταλυτικού και χρήσιμου για την έξοδο από την κρίση και την ανόρθωση της ελληνικής κοινωνίας.
Η στιγμή είναι οριακή.
Συλλογικά και οργανωμένα, ας δώσουμε τον καλύτεροκαι πιο αποφασιστικό εαυτό μας!
Θεσσαλονίκη, 8 Φεβρουαρίου 2013
Γρηγόρης Ζαρωτιάδης
Επ. καθηγητής Οικονομικών Επιστημών Α.Π.Θ.-υποψήφιος βουλευτής Σερρών στις εκλογές 2012
Κώστας Γ. Μαμέλης
Δικηγόρος, μέλος γραμματείας ΚΟΕΣ
Ελευθέριος Τζιόλας
Χημικός Μηχανικός, Διευθυντής περιοδικού ”ΔΙΑΥΛΟΣ”, μέλος Εθνικού Συμβουλίου.
Χάρης Τσιόκας
Εκπαιδευτικός–στις εκλογές 2012
πρώτος σε ψήφους με το ΠΑΣΟΚ, στη Θεσσαλονίκη
Επ. καθηγητής Οικονομικών Επιστημών Α.Π.Θ.-υποψήφιος βουλευτής Σερρών στις εκλογές 2012
Κώστας Γ. Μαμέλης
Δικηγόρος, μέλος γραμματείας ΚΟΕΣ
Ελευθέριος Τζιόλας
Χημικός Μηχανικός, Διευθυντής περιοδικού ”ΔΙΑΥΛΟΣ”, μέλος Εθνικού Συμβουλίου.
Χάρης Τσιόκας
Εκπαιδευτικός–στις εκλογές 2012
πρώτος σε ψήφους με το ΠΑΣΟΚ, στη Θεσσαλονίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα