Bέλτσος για Τζαβάρα: Διόρισε στο Εθνικό Θέατρο τον λαϊκισμό

Τις επιλογές του αναπληρωτή υπουργού αρμόδιου για θέματα πολιτισμού Κώστα Τζαβάρα σχολιάζει ο Γιώργος Βέλτσος, για να οδηγηθεί ουσιαστικά στο συμπέρασμα πως σήμερα κυρίαρχος είναι η χρηματιστική εξουσία. Αναφέρεται όμως και στην «μονταζιέρα» της Συγγρού και του Αλέξη Τσίπρα.
Στο άρθρο του στο Βήμα, ο φιλόσοφος και συγγραφέας, εκκινεί από τον έντονο διάλογο που είχε με τον Κώστα Τζαβάρα στη συνέντευξη Τύπου του Φεστιβάλ Αθηνών, όπου ο αναπληρωτής υπουργός αυτοπροσδιορίστηκε ως μαθητής του Γιώργου Βέλτσου. Μιλά για την «μονταζιέρα» της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και του Αλέξη Τσίπρα «Διότι στην μπαγκαζιέρα της Γιαμάχας του έβαλε τον Λαφαζάνη αντί της περικεφαλαίας».
Ακολουθεί το κείμενο του Γιώργου Βέλτσου στο Βήμα:
«Το «μάθημα» στον «μαθητή» μου (κατά τον ισχυρισμό του) Κώστα Τζαβάρα στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη για το ποιος είναι ο «κυρίαρχος» στη Δημοκρατία, πήγε στράφι. Την επομένη ο υπουργός εξασφάλισε αδέξια αλλά με τον επί-δεξιότερο τρόπο τη διαδοχή του Γ. Χουβαρδά στο Εθνικό. Στη θέση του ονόμασε τον πραγματικό κυρίαρχο: τον λαϊκισμό - όχι τόσο στα πρόσωπα αλλά στη νοοτροπία. Διότι έτσι λειτουργεί ο εκλεγμένος αντιπρόσωπος: βάζει στη θέση του τον όμοιό του, αναγνωρίζοντας, κατά τις διαπραγματεύσεις, το συνδετικό κρίκο του με αυτόν σε εκείνο το «εκεί όπου έχω αποτύχει, επιτυγχάνεις», αλλά και αντίστροφα: «εκεί όπου έχω επιτύχει, αποτυγχάνεις». Ιδού λοιπόν εν συνόψει η μετριότητα μέσα - έξω.

Ομως, επειδή ο πολιτικός είναι η εξουσία τού «καθεπολιτικός» (παρόμοιο νεολογισμό συναντώ στον Λακάν για τον άνδρα), ό,τι υπάρχει από το «καθεπολιτικός» δεν είναι παρά ένα σημαίνον που κάθεται σ' έναν πισινό, ο οποίος με τη σειρά του θρονιάζεται σε μια καρέκλα.

Η αντιπροσώπευση σε όλο της το πρωκτικό μεγαλείο. Θρίαμβος της αντιπροσώπευσης; Οχι, κυρίως θρίαμβος του κατεστημένου συμφέροντος. Ο Κάμινγκς το είχε πει: «Πολιτικός είναι ένας πισινός που απάνω του ο καθείς έχει καθήσει εκτός από άνθρωπος». Το παιχνίδι φυσικά δεν παίζεται στους θώκους. Ανωθεν επιβάλλονται και οι υπουργοί και οι υφιστάμενοί τους. Το «κέντρο» δεν είναι στη μονταζιέρα της Συγγρού. Είναι στα βόρεια προάστια.

Ποια είναι όμως εδώ η κρυμμένη λειτουργία; Περίπου η εξής: ο μέτριος φαντασιώνει την εξουσία του χωρίς να απολαμβάνει. Γεμίζει το κενό με το πλήρες της θέσης του, αυτοδοξαζόμενος, προκειμένου να μην καταρρεύσει. Εκτός εάν διακατέχεται από αυτισμό. Τουλάχιστον η Δημοκρατία εξασφαλίζει το μίνιμουμ: συντηρεί πλεγματικούς μετρίους, αφήνοντας για τους φασίστες την τρέλα του μεγαλείου στη Βουλή.

Δεν θα έπρεπε οι μέτριοι να ελέγχονται διπλά; Προφανώς, για να αντιλαμβάνονται συνεχώς ποιοι είναι, απολαμβάνοντας όλο και πιο δύσκολα. Κυρίως για να μη γίνουν φασίστες απολαμβάνοντας όλο και πιο πολύ. Εχουν όμως αξία τέτοιου είδους συσχετισμοί στις σύγχρονες Δημοκρατίες; Στο επίπεδο του συνόλου, ασφαλώς, Στο επίπεδο της εξαίρεσης, καμία. Αλλά επειδή οι Δημοκρατίες μας λειτουργούν υπό συνεχή «κατάσταση εξαίρεσης», τι νόημα έχουν τέτοιοι συσχετισμοί; Παρά ταύτα οφείλουμε να αντιδράσουμε σε ό,τι μας συμβαίνει. Ο Μπαλιμπάρ το αποκαλεί «εξουδετέρωση της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης». Ο Μπαντιού το αποδίδει στην «κατάτμηση σε ζώνες» όπου οι νέες ιμπεριαλιστικές πρακτικές, αντί να υιοθετούν το καθεστώς της αποικιοκρατίας, μεταλλάσσουν τη ζωή σε «γυμνή ζωή» μέσω της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.

Το μάθημα συνοψίζεται σε μία και μόνη πρόταση. Σήμερα κυρίαρχος είναι η χρηματιστική εξουσία. Ο Σαμαράς δεν επισκέφτηκε το Σινικό αλλά το τείχος του χρήματος. Και ο Κουβέλης δεν «παρουσιάστηκε» στις Βρυξέλλες αλλά στις Τράπεζες. Το παράδοξο; Μαζί με τα απομεινάρια της αντιπροσώπευσης του Γεωργιάδη, αποσυντίθεται και ο καπιταλισμός. Ο Κ. Βεργόπουλος δεν έπαψε να το επαναλαμβάνει: «Η χρηματοπιστωτική σφαίρα φάνηκε χρήσιμη προ τριακονταπενταετίας, ενώ σήμερα, με τη συγκρότησή της σε νέα κυρίαρχη εξουσία, ο κύκλος έκλεισε. Οι άλλοτε σωτήρες του καπιταλισμού από τα αδιέξοδά του, κινδυνεύουν να αποδειχθούν σε νεκροθάφτες του».

Τα έχει βάλει όλα αυτά στη μονταζιέρα του ο Τσίπρας; Διότι στην μπαγκαζιέρα της Γιαμάχας του έβαλε τον Λαφαζάνη αντί της περικεφαλαίας.

ΥΓ.: Οι σκέψεις που ποικίλλουν τα πήγματα αυτού του άρθρου παραπέμπουν σε κείμενα του έβδομου τεύχους της «αληthεια» που μόλις κυκλοφόρησε από τον Πατάκη.»