Δυστροπίες και ομολογίες...

Η πειθήνια στις εντολές της τρόικας και μικρόνους έως επικινδυνότητας κυβέρνηση αρχίζει και νιώθει (;) τη δυσφορία του κόσμου. Οι ίδιοι οι βουλευτές που...
τη στήριξαν πεισθέντες ότι θα «σώσουν» τη χώρα αρχίζουν και δυσανασχετούν, αφού συνεχώς αναγκάζονται να ψηφίζουν αντιλαϊκά μέτρα.
Εδέησε να ομολογήσουν τις τύψεις τους· ακόμη και ο πολύς γραφειοκράτης υπουργός Οικονομικών παραδέχτηκε («Εφ.Συν.», χθες) ότι πλέον ο κίνδυνος κατάρρευσης της χώρας είναι ante portas και μάλιστα όχι οικονομικός, αλλά πολιτικός. Απέδωσε δε αυτή του την εκτίμηση στο γεγονός ότι έχουν κουραστεί οι κακόμοιροι οι βουλευτές (να είναι άβουλα όντα και να ψηφίζουν ό,τι τους προστάζουν οι αρχηγοί τους, οι οποίοι με τη σειρά τους κάνουν ό,τι τους διατάσσουν οι τροϊκανοί).
Είναι προφανές ότι οι βουλευτές ευρίσκονται σε βαθύ σκοτάδι σε ό,τι αφορά τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία αλλά και στους πολιτικούς μετασχηματισμούς, που διαμορφώνουν περιοχές επικράτειας. Είμαστε ένα μικρό γερμανικό προτεκτοράτο, με ένα σύστημα υγείας να σμπαραλιάζεται και με τους ανέργους να ανέρχονται σε απελπιστικά υψηλούς αριθμούς. Περιουσίες τινάζονται στον αέρα μαζί με τα μυαλά μερικών που οδηγήθηκαν σε οικονομικό αδιέξοδο, οι άστεγοι πολλαπλασιάζονται, το Δημόσιο κλονίζεται από το ξεπούλημα της πολύτιμης περιουσίας του (στην ουσία είναι περιουσία της κοινωνίας, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης), η κρατική καταστολή φουντώνει, όπως και ο κυβερνητικός αυταρχισμός, η Δημοκρατία δηλαδή οβελίζεται χωρίς να ανοίξουν ρουθούνια, παρά μόνο κάτι καταγγελίες από την αντιπολίτευση, που δεν μπορεί να αντιδράσει δυναμικά (διότι κι αυτή αναζητεί τον εαυτό της…).

Ολα τούτα τα απεχθή και πρωτοφανή για μια δημοκρατική χώρα έθιξαν τον εγωισμό των βουλευτών που πάνε να σηκώσουν κεφάλι (σιγά μη στραβολαιμιάσουν…) μπας και σώσουν κανά υπόλοιπο ψιλό υπόληψης και εθνικής υπερηφάνειας, ώστε να τολμήσουν να ξανακοιτάξουν τους ψηφοφόρους στα μάτια.

Αλλά το κεφάλι το σηκώνουν στις παρέες τους κι όχι στους αρχηγούς αυτών. Οι τελευταίοι επιδεικνύουν (τη μόνη) πυγμή μόνο στους υφισταμένους τους και όχι εκεί που όφειλαν. Απουσιάζουν απ’ αυτούς το σθένος, η πολιτική βούληση, η ανεξαρτησία σκέψης, όλα εκείνα δηλαδή που θα μπορούσαν να αντισταθούν στις ορέξεις ή και την εκδικητικότητα των μεσευρωπαίων εταίρων άμα τε και των υπερατλαντικών «προστατών» που τάχα νοιάζονται να αποσφιγχθεί ο βρόχος της λιτότητας από τον οικονομικό ισθμό της χώρας.

Η δυστροπία των βουλευτών και η ομολογία Στουρνάρα είναι προοίμιο εξελίξεων σημαντικών. Δεν συμπεριφέρονται έτσι από αυτογνωσία, αλλά από φόβο· κάτι είναι κι αυτό...


Γιώργος Σταματόπουλος