«Το «Φάντασμα» του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ………………………»

Άρθρο του Ευάγγελου Ζαχαρόπουλου,
δικηγόρου, πρώην Νομαρχιακού Συμβούλου.
H ιστορία δεν έχει τέλος, έχει τη δυνατότητα, ευτυχής ή ατυχής, να επαναλαμβάνεται. Ειδικά όταν επαναλαμβάνεται ως «φάρσα» σε μία ιστορική-πολιτική συγκυρία(τώρα) που έχει τα ανάλογα, ανόμοια όμως, χαρακτηριστικά της μεταπολίτευσης. Το θέμα είναι ποίος κάνει «φάρσα» σε ποίον;
Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε, «δια στόματι» Τσίπρα, ότι τα επιτυχή συνθήματα μπορούν και πρέπει να επαναλαμβάνονται ειδικά όταν έχουν λεχθεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου και στο ακροατήριο ευρίσκονται οι «αξιότιμοι» κ.κ Δ.Τσουκαλάς, Θ.Μπαλασόπουλος, Π.Καλφαγιάννης, Ν.Φωτόπουλος και τ’ άλλα παιδιά. Ο «καιρός» δε, του επιτρέπει τα πάντα. Ακόμα και τη λήθη της, μέχρι την προηγούμενη Πέμπτη, « απεχθής και βδελυρής» συστράτευσης με δυνάμεις (πολιτικούς φορείς και άτομα) που ανήκουν στη σοσιαλδημοκρατία .Είναι προφανές ότι η πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να «ομοιάσει» στο ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης, αντλώντας πολιτικές δυνάμεις από τη «δεξαμενή του»(όπως άλλωστε έπραξε και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου), προσανατολιζόμενο σε μία εξαφάνισή του, που ελπίζει ότι θα πραγματωθεί μέσα από τη δεξιά συγκυβέρνησή του (θυμίζοντας την ιστορία της Ένωσης Κέντρου, μίας και το ΠΑΣΟΚ εδώ και πολλά έτη έχει μετεξελιχθεί σε ένα κεντρώο αστικό κόμμα και όχι «κίνημα»). Σίγουρα το εγχείρημα εμφανίζεται εφικτό καθώς παντού πλέον επικρατεί ένα αντιδεξιό και αντικυβερνητικό μένος και δη απέναντι στις παραδοσιακούς πολιτικούς αστικούς σχηματισμούς, οι οποίοι θεωρούνται υπεύθυνοι για την «εθνική μας τραγωδία».

Σίγουρα ο προσανατολισμός αυτός της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα (της κατάληψης της εξουσίας με διεύρυνση των δυνάμεών του) είναι πολιτικά θεμιτός εάν διεξάγεται με έντιμα πολιτικά μέσα. Το ερώτημα, όμως, είναι ποιος ελέγχει τα «μέσα» αυτά. Διότι εάν τα «μέσα παραγωγής του επιδιωκόμενου επιτυχούς πολιτικού αποτελέσματος» ελέγχονται από τους ανωτέρω αναφερομένους συνδικα-ληστο-πατέρες, τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ υποδέχεται στη μεγάλη «αριστερή αγκαλιά του», μετά «βαΐων και κλάδων», τότε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε παραφράζοντας τη διάσημη αρχή και ιαχή του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, από το «Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη-το φάντασμα του κομμουνισμού κλπ…» στο «ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα-το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ». Φυσικά εδώ η λέξη «φάντασμα»(όπως πολύ ορθά επισήμανε ο καθηγητής κ.Γιατρομανωλάκης στο ΒΗΜΑ της Κυριακής) δεν αποτυπώνεται με τη θετική διάσταση, αλλά ως «εφιάλτης» και «απειλή».
Εφιάλτης εάν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κακέκτυπο του ΠΑΣΟΚ και απειλή εάν εφαρμόσει τα κακώς κείμενα της πολιτικής που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ και μάλιστα με τους ίδιους «εκτελεστές» (το ερμηνεύεται όπως θέλετε, κάθε εκδοχή είναι ορθή και επιτυχής). 
Όλη αυτή η παρωχημένη και «δανεισμένη» συνθηματολογία του παρελθόντος, με την εφαρμογή δοκιμασμένων πολιτικών μεθόδων, οι οποίες όμως αλλοιώνουν πλήρως την πολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ( που πρέπει να αλλάξει αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο), δεν πείθουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική λύση δημοκρατικής διακυβέρνησης του τόπου τούτου ή τουλάχιστον έναν αξιόπιστο, με πρόγραμμα και μεθοδικότητα, εναλλακτικό πόλο εξουσίας.
Το κενό αυτό «κόβαλο» του ΣΥΡΙΖΑ, με ότι «κουβαλάει πάνω και γύρω του» δεν πείθει, όπως δεν πείθει και το ΠΑΣΟΚ με τη Ν.Δ. Ως εκ τούτου ο μόνος τρόπος για να κυβερνήσει ο ενιαίος πλέον ΣΥΡΙΖΑ είναι να αποτύχει πλήρως ο κυβερνητικός συνασπισμός( με ότι αυτό συνεπάγεται για όλους μας) και όχι να επιτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ.