Είναι άραγε νομοτελειακά καταδικασμένοι οι μικροί κυβερνητικοί εταίροι σε αντίστοιχη εκλογική τύχη;

ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΑΡΑΓΕ Ο Κος ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ;

Giorgos Floridis

Τέλειωσαν, λοιπόν, οι γερμανικές εκλογές. Για τους καθ' ημάς αφελείς ή κουτοπόνηρους, "τα κεφάλια μέσα". Ο διαρκής αποπροσανατολισμός στη δημόσια συζήτηση ότι όλα θα γίνουν απ' έξω -είτε καλά είτε στραβά- χωρίς εμείς να κοιτάξουμε κατάματα το δικό μας πρόβλημα και συμφωνήσουμε στην ονομασία του δέχεται ένα ακόμη πλήγμα, αλλά προφανώς δεν θα το βάλει κάτω.
Έχει ενδιαφέρον -μεταξύ των πολλών άλλων- το ερώτημα που γεννά η εκλογική συντριβή των Γερμανών Φιλελευθέρων: είναι άραγε νομοτελειακά καταδικασμένοι οι μικροί κυβερνητικοί εταίροι σε αντίστοιχη εκλογική τύχη; Η άποψή μου είναι "ναι", όταν ταυτίζονται με την ασκούμενη από το βασικό κόμμα του κυβερνητικού συνασπισμού πολιτική ή την υπερθεματίζουν. Αν ταυτίζονται, τότε ο λαός τους θεωρεί αχρείαστους και προτιμά να ψηφίσει τους βασικούς πρωταγωνιστές της ασκούμενης πολιτικής και όχι τους κομπάρσους. Αν υπερθεματίζουν, τότε κρίνονται ως ακραίοι και επικίνδυνοι -όπως και πράγματι είναι.
Με άλλα λόγια, η συμμετοχή στην κυβέρνηση εξελίσσεται καταστροφικά για τους μικρούς κυβερνητικούς εταίρους όταν αυτοί δεν θέτουν τη δική τους ατζέντα για τα μεγάλα ζητήματα, δεν δίνουν βάθος στις προτάσεις τους και πολιτεύονται αντίθετα με τις διακηρύξεις τους. Όταν, στα καθ' ημάς, συνεχίζουν να χρησιμοποιούν το κράτος ως λάφυρο, να συμμετέχουν στη μοιρασιά του σε φίλους και κολλητούς, όταν η διαφάνεια στη διαχείριση των δημόσιων αλλά και των κομματικών πραγμάτων παραμένει ζητούμενο, όταν το φορολογικό σύστημα γίνεται ολοένα και πιο άδικο, όταν η δημόσια διοίκηση ισοπεδώνεται χωρίς την παραμικρή διάκριση, όταν η πρόσβαση στα δημόσια αγαθά γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη. Όταν οι μεταρρυθμίσεις και οι διαρθρωτικές αλλαγές λειτουργούν ως πρόσχημα για την ανακατανομή πλούτου και για να μην αλλάξει τίποτα. Όταν η ανάπτυξη παραμένει όνειρο απατηλό σε μια χώρα που όλα πηγαίνουν στις Τράπεζες και Τράπεζες δεν έχουμε. Όταν οι ανταγωνιστικές επιχειρήσεις της χώρας δεν έχουν πρόσβαση σε στοιχειώδη ρευστότητα και μεταφέρουν τις έδρες τους στο εξωτερικό μήπως και την αποκτήσουν, όταν αυτές που θα μπορούσαν να εκσυγχρονιστούν δεν έχουν καμία βοήθεια και οι νέες καινοτόμες που θα μπορούσαν να δημιουργηθούν παλεύουν με τα 500 -κατά ΟΟΣΑ- εμπόδια για την επιχειρηματικότητα. Ε, λοιπόν, τότε γίνεται νομοτέλεια ο αφανισμός των μικρών κυβερνητικών εταίρων. Προφανώς καμιά "ελιά" δεν μπορεί να αποβεί σωτήρια όταν αρνείσαι πεισματικά την αναγκαία πολιτική για τη χώρα και την κοινωνία. Και επίσης καμιά "κυβερνητική σταθερότητα" δεν είναι πράγματι σταθερότητα αν αρκείται μόνο στην απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και δεν αθροίζει κοινωνικές συμμαχίες, αλλά αντίθετα τις συρρικνώνει.