Ποιος έριξε τον Παπανδρέου;

Μπαρόζο, Βενιζέλος, Σαμαράς έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην πτώση της τότε κυβέρνησης, σύμφωνα με τους Financial Times


Για τους περισσότερους ήταν το αποκορύφωμα μιας καταστροφικής διετίας και ευκαιρία για πολιτική επιβίωση, για κάποιους άλλους, λιγότερους, η αρχή του τέλους μιας belle époque και για τους ιστορικούς του μέλλοντος μια ευκαιρία για μελέτη και συγγραφή. Η επιλογή Παπανδρέου, στα τέλη του 2011, να προτείνει δημοψήφισμα αποδείχθηκε αυτοκτονική για τον ίδιο, άνοιξε το δρόμο στις κυβερνήσεις συνεργασίας, έφερε τον Βενιζέλο στον πολυπόθητο για τον ίδιο προεδρικό θώκο του ΠΑΣΟΚ και ήταν ο καταλύτης που επιτάχυνε τις εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό. Ένα εξάμηνο μετά, ο Σαμαράς ήταν καβάλα στο άλογο, το οποίο έσερνε, όμως, ένα κάρο με τη Χρυσή Αυγή πάνω.
Οι Financial Times εγκαινίασαν προχθές, δύο εβδομάδες πριν τις ευρωεκλογές, μια σειρά ρεπορτάζ με παρασκήνιο και αποκαλυπτικούς διαλόγους από την τότε περίοδο. Λογικό, οι κινήσεις και οι ελιγμοί εντός ευρωζώνης ήταν αυτό που χαρακτήρισε την απερχόμενη σύνθεση στα ευρωπαϊκά όργανα. Πρώτο θέμα στην ηλεκτρονική τους έκδοση, περισσότερες από 3.500 λέξεις η μετάφρασή του. Διαβάστε το, σύμφωνα με αυτό πίσω από την ακύρωση του δημοψηφίσματος φαίνεται να είναι ο Μπαρόζο, με τον Βενιζέλο -σε πρώτη φάση- και τον Σαμαρά –σε δεύτερη- να είναι οι μοχλοί που κίνησαν τις διαδικασίες στην εσωτερική πολιτική σκηνή. Έχει και λεπτομέρειες με τη Μέρκελ να βάζει τα κλάματα, μεταξύ των αποκαλύψεων για το ποιος ήταν αυτός που πρότεινε τον Λουκά Παπαδήμο για την πρωθυπουργία.

Το ρεπορτάζ δεν κάνει θόρυβο, τα δελτία το παρουσίασαν στα τελευταία θέματα και μίλησαν μόνο για τα δάκρυα της Μέρκελ. Αντίθετα, είναι ηχηρή η σιωπή. Όχι των media, αυτή του Βενιζέλου. Ουσιαστικά, οι FT τον αποκαλούν σύγχρονο πολιτικό Εφιάλτη και ο ίδιος δεν κάνει ούτε μια δήλωση διάψευσης των επίμαχων διαλόγων (αργά το απόγευμα έγινε ένα ειρωνικό σχόλιο στο fb page του ΠΑΣΟΚ, ούτε καν στο site). Ο λαλίστατος σε άλλες περιπτώσεις πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ άφησε το γάντι στο έδαφος, ποντάροντας στη συλλογική μνήμη που παρασκευάζεται κατά βάση στα τηλεοπτικά πάνελ. Δεν είναι πολλοί αυτοί που θα χάσει. Μετρημένα κουκιά είναι όσοι διαβάζουν FT σε σχέση με όσους βλέπουν τηλεόραση. Αλλά με την στάση του, με τη μη διάψευση των όσων του καταλογίζονται, χάνει οριστικά έναν κόσμο ο οποίος είτε βρισκόταν ακόμη στις παρυφές του ΠΑΣΟΚ (ή Ελιάς τέλος πάντων), είτε θα μπορούσε να αποτελέσει την μαγιά μιας εκλογικής δύναμης για κάποιο νέο σχηματισμό με τον ίδιο και το επιτελείο του μέσα. Ποτέ ξανά η σιωπή δεν έκανε τόσο θόρυβο.

Μπορείτε να χαρακτηρίσετε το ρεπορτάζ των FT όπως θέλετε, μπορείτε να συνδέσετε με αυτό ή όχι την επιστολή της Καϊλή προς τους βουλευτές που εξηγούσε γιατί θα καταψηφίσει την κυβέρνηση. Μπορείτε να έχετε όποια άποψη θέλετε για το εάν έπρεπε ή όχι να γίνει δημοψήφισμα τότε (τώρα πάντως έχει γίνει της μόδας η εξαγγελία τους). Όμως, η ιστορία με τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο είναι σαν τις ερωτικές σχέσεις των νέων, μετά τον χωρισμό. Ο πρώτος κατηγορεί τον άλλον για προδοσία, αλλά ποτέ ανοιχτά. Πάντα με λόγια σε τρίτους, από τρίτους. Σαν να λέει η κοπέλα στις φίλες της πως την κεράτωσε ο δικός της. Κι ο δεύτερος δεν απαντά ποτέ σε όσα του καταλογίζονται, είτε από το πολιτικό σκηνικό, είτε από τους δημοσιογράφους, την ώρα που οι ενδείξεις καταμαρτυρούν τέτοια συμπεριφορά. Σκεφτείτε ποιον θα πιστεύατε.

ΥΓ.: Τον Μάιο του 2012, ελάχιστους μήνες μετά τα περιστατικά που αναφέρουν οι FT, ο Μάρκους Γουόκερ υπογράφει στην Wall Street Journal παρόμοιο ρεπορτάζ (διαβάστε το εδώ). Από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει κανείς στις σχολές δημοσιογραφίας είναι πως όταν η ίδια ιστορία επιβεβαιώνεται από δύο διαφορετικές πηγές τότε το θέμα το «βγάζεις». Πόσο μάλλον όταν αυτές οι πηγές κουβαλούν τη βαρύτητα των υπογραφών των παραπάνω ΜΜΕ.