Ε, ΔΙΑΟΛΕ. ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ…

Θα ήταν αστεία όλη αυτή η παρέλαση στελεχών του ΠΑΣΟΚ, ελάσσονος ή ήσσονος σημασίας, από το γραφείο του Γιώργου Α.Παπανδρέου, εάν η διακύβευση δεν ήταν τόσο μεγάλη και κρίσιμη… Θα προκαλούσε γέλωτες έως δακρύων η επανεμφάνιση, μετά από πολυετή αφωνία, ιστορικών στελεχών σε ρόλο συμβουλάτορα του πρώην πρωθυπουργού, εάν το στοίχημα και το δίλημμα δεν αφορούσε το παρόν και το μέλλον… Αίφνης, ο αποσυνάγωγος, το μαύρο πρόβατο, το βολικό άλλοθι απέκτησε περιωπή και γίνεται παράκλητος στο όνομα της Παράταξης… Πώς στο καλό θυμήθηκαν όλοι αυτοί την Παράταξη και πού ήταν όταν ελοιδωρείτο στο πρόσωπο ενός πρωθυπουργού του 44% και ενός προέδρου ψηφισμένου από εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, μέλη και φίλους της…
Αλλά, όπως τότε, έτσι και τώρα, πλησιάζουν εκλογές και η Παράταξη είναι, εδώ και δεκαετίες, το ασφαλές όχημα για να υπηρετηθεί όχι η χώρα, όπως θα ήταν το εύλογο κι αναμενόμενο, αλλά προσωπικές καριέρες… Την προηγούμενη περίοδο, πριν και μετά από τις διπλές εκλογές του 2012, ο Παπανδρέου έπρεπε να λασπωθεί, να λοιδωρηθεί, να στιγματισθεί, να φορτωθεί όλες τις αμαρτίες ενός κόμματος στελεχών, που διεκπεραιώνουν την πολιτική ως επάγγελμα. Ζούν από την πολιτική και δεν ζούν για την πολιτική, εάν καταλαβαίνουν αυτήν την αξεπέραστη διάκριση του Μαξ Βέμπερ (Max Weber), από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ποιοί αλήθεια, εμφανίζονται σε ρόλο αμύντορα της Παράταξης και φιλοδοξούν να νουθετήσουν, να επαναφέρουν στον ορθό δρόμο τον επίδοξο… διασπαστή; Η Ελλάδα είναι μικρή πολιτική αγορά και δεν διαθέτει την πολυπλοκότητα π.χ του αμερικανικού συστήματος. Γνωριζόμαστε όλοι-και καλοί και κακοί, και προδότες και νομιμόφρονες-μεταξύ μας και μετά από τόσην συνάφεια οι ευγένειες είναι περιττές και επιζήμιες, για την υγεία ενός εκάστου εξ ημών και υμών, τουλάχιστον… Εμφανίζονται και δηλώνουν ανερυθρίαστα ιεροφάντες του παπανδρεϊσμού, αυτοί που το «βρώμικο ΄89» εύχονταν «να πεθάνει ο γέρος». Αυτοί, που εάν δεν τους έδιωχναν κλωτσηδόν ο Χαρίλαος και ο Λεωνίδας ήταν έτοιμοι και πρόθυμοι να συνεργήσουν στο μεγαλύτερο πολιτικό έγκλημα της μεταπολεμικής Ελλάδας… Εμφανίζονται σωματοφύλακες και σικάριοι της μνήμης του Ανδρέα αυτοί που από το 1986 απεργάζονταν την διαδοχή του… Ποζάρουν, με βαλκανική οίηση, αυτοί που όταν ο Ανδρέας έπαψε να παράγει πολιτική αποκαλύφθηκαν στο ύψος των δυνατοτήτων τους… Όλοι αυτοί οι ετερόφωτοι, που εξοβέλισαν έναν πραγματικό ευπατρίδη, έναν αληθινό πατριώτη, τον Αναστάση Πεπονή, γιατί τους έκοψε τον μόνον τρόπο που είχαν για να ασκούν πολιτική. Τους αθρόους διορισμούς και τα ελεεινά ρουσφέτια, όπως το σβήσιμο εκατομμυρίων χρεών σε φιλικές ΠΑΕ και ΚΑΕ… Με εξαίρεση τον άνισο-και γι αυτό ίσως ενδιαφέροντα-Θεόδωρο Πάγκαλο ποιος απ΄ αυτούς που συρρέουν τούτες τις ημέρες στο γραφείο του Γ.Α.Παπανδρέου έχει να επιδείξει κάτι που θα αφήσει ως παρακαταθήκη στον τόπο. Τόσα χρόνια υπουργοί και ιστορικές στελεχάρες, διάολε… Ποιος, απ΄ όλους αυτούς στον τομέα του τόλμησε να αναπροσανατολίσει πάγιες, αλλά ξεπερασμένες πολιτικές, καταργώντας αγκυλώσεις δεκαετιών, όπως έκανε στις διεθνείς σχέσεις της χώρας ο επικατάρατος Γιώργος; Ποιος απ΄αυτούς, εάν δεν υπήρχε ο Κώστας Σημίτης, ο καλύτερος εκ των επιγόνων του Ανδρέα, εκείνη την εποχή, με τον καλβινιστικό βολονταρισμό του-και την βοήθεια στενών συνεργατών του, όπως ο αείμνηστος Νίκος Θέμελης-θα μπορούσε να πετύχει την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη; Αυτοί, που δεν ομιλούν άλλη γλώσσα πέραν της μητρικής τους, κι αυτήν με σολοικισμούς εξελληνισμένων βαρβάρων; Ποιοι αποτολμούν την ύβρη κατά του Γ.Α. Παπανδρέου, επί αποστασία; Αυτοί, που βολεύονται με ένα κόμμα-μπαλαντέρ, αλλά FDP του Γκένσερ και ανερυθρίαστα διακηρύσσουν τον «πρακτικό πραγματισμό» ως επίσημη ιδεολογία και πολιτική αποστολή της Παράταξης; Εμφανίζονται ως αλληλογραφούντες και πέμπουν επιστολές, ανοικτές και κλειστές, στον Παπανδρέου, αυτοί που υπέσκαψαν την πρωθυπουργία του, αυτοί που διαστρέβλωσαν συνειδητά το πραγματικό νόημα του περιβόητου «λεφτά υπάρχουν», αυτοί που κήδονται των απογόνων-και της καριέρας τους στην καθ΄ημάς πολιτική-των πολιτικών φίλων τους… Μπαινοβγαίνουν, κατά το δοκούν, στην σιωπή τους αυτοί που εάν στύψεις την λογόρροια τους δεν βγάζεις ωφέλιμο μονόστηλο ούτε για επαρχιακή εφημερίδα. Κι ας είχαν, δεκαετίες τώρα προνομιακές σχέσεις και την προστασία ισχυρών μέσων ενημέρωσης… Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας φτάσαμε στο σημείο να διεκδικούν ρόλο παιδαγωγού ενός κοσμοπολίτη Έλληνα πολιτικού, του μοναδικού πλέον που διαθέτει ο τόπος, δομικά απαίδευτοι μικροβαλκάνιοι πολιτευτάδες. Πτωχοπρόδρομοι της μιζέριας, κήρυκες της «ελληνικής ιδιαιτερότητας», ακόμη και τώρα στην χρεοκοπία, αυτάρκεις στην αλαζονεία, την έπαρση και την αυθάδεια τους από την πολυετή συνάφεια και προστασία «κολλητών» τής-τρομάρά της-τέταρτης εξουσίας. Είναι αυτοί οι ίδιοι, που όταν ο Ανδρέας, ένα μεσημέρι στο υπόγειο του Αστέρα, στο Σύνταγμα, αναφέρθηκε σε Σαιν Σιμόν, Φουριέ και Φαβιανούς, έτρεξαν στο πιο κοντινό βιβλιοπωλείο να ανοίξουν λεξικά… Εχθροί, βεβαιωμένα πλέον, κάθε μεταρρύθμισης που θίγει τους πολίτες-πελάτες τους και διαταράσσει τον επαγγελματικό βίο τους, το βουλευτιλίκη δηλαδή, εννοούν να παραμείνει ο Παπανδρέου σε καθεστώς ομηρίας και πάντα στο όνομα της… Παράταξης ένα βολικό άλλοθι, ένας αποδιοπομπαίος τράγος να του φορτώνουν την εξαέρωση του άλλοτε κραταιού Κινήματος. Τον καλούν, και μέσω αυτού εκατομμύρια πολίτες, να αποδεχθεί την προσωπική τους ιδιοτέλεια ως δημόσια αρετή. Έ, διάολε. Πάει πολύ…