Παναγιώτης ο καροποιός!!!

Καροποιός. Ποιητική λέξη, σαν να λέμε βροχοποιός, σαν να λέμε φωτοποιός. Ποιος απ’ τους νεότερους ξέρει τι θα πει η λέξη!!! Ποιος είχε την ευτυχία να ζήσει αυτόν τον κόσμο που έφυγε και απομεινάρια του ξαφνικά φανερώνονται μπροστά μας, σαν ψήγματα χρυσού, όπως είναι αυτή η φωτογραφία, ή ένα κάρο που γερνάει εγκαταλελειμένο σε κάποια αποθήκη ή αλύπητα στο ύπαιθρο. Η φωτογραφία. Μονάκριβος ο φακός, πολύτιμος.
Τίποτα δεν πάει χαμένο. Πού είναι όμως όλα αυτά τα ωραία, τα χρηστικά, τα άγια επαγγέλματα; Τα επαγγέλματα που προσέφεραν χειροπιαστές υπηρεσίες στον άνθρωπο βιοπαλαιστή; Πού είναι τα τεχνιτάκια, τα μαστοράκια όλων αυτών των επαγγελμάτων; Πού είναι οι καροποιοί, οι τενεκετζήδες, οι σαγματοποιοί, οι γανωματήδες, οι κατσίβελοι ή σιδεράδες, οι καρεκλάδες, οι λούστροι, οι τσαμπάσηδες ή ρετσπέρηδες; Δεν υπάρχουν. Υπέκυψαν στο θηρίο της σύγχρονης αναγκαιότητας. Η φωτογραφία αυτή είναι ένας ύμνος στον απλό άνθρωπο της εργασίας και στα λεγόμενα «επιτηδεύματα» που χάθηκαν.
Ο Καλόκαρδος Παναγιώτης που έγινε δικός μας. Αυτό όμως που με συγκινεί πιο πολύ είναι ο τίτλος: ΚΑΡΟΠΟΙΟΣ.