Ο τακτικός ελιγμός Τσίπρα με την «απομάκρυνση» Βαρουφάκη

Υπάρχει μία έκφραση του Ναμπόκοφ που λέει: «..είχε μια ευγλωτία τραχιά σαν ένα κομμάτι βρεγμένης ζάχαρης».
Η «αναδόμηση» του κ. Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος είχε αυτοανακηρυχθεί σε ένα είδος σούπερμαν της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους δανειστές, με αλληλοαναιρούμενες αντιφατικές δηλώσεις στην πληθώρα των συνεντεύξεων του στα διεθνή κυρίως Μέσα Ενημέρωσης τα οποία εκτιμούσε ότι μπορούσε να αξιοποιήσεις για «προσωπικό μάλλον όφελος», με εκκεντρικές εμφανίσεις και γκλαμουράτες φωτογραφήσεις στο «Paris Match» και κυρίως με τις «χρυσές» διεθνείς παρουσιάσεις, δεν μπορούσε παρά να είναι το χρονικό ενός προαγαγγελθέντος δράματος-του δράματος του ίδιου του υπουργού Οικονομικών ο οποίος είχε αυτοεγκλωβισθεί σε μια φθηνή ρητορική χωρίς σαφή πολιτική στόχευση.
Ο παραγκωνισμός του, παρά την κάλυψη που του παρείχε η κυβέρνηση αποτελεί έναν πολιτικό ελιγμό από τον κ. Αλέξη Τσίπρα και εξυπηρετεί μία πολιτική σκοπιμότητα: την επίτευξη -άμεσα-
συμφωνίας με τους δανειστές, ώστε να αρθεί η οικονομική ασφυξία. Η αναδόμηση λοιπόν του κ. Βαρουφάκη μπορεί να ήταν η αναγκαία προϋπόθεση για να κλείσει το deal,μαλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ευσταθούν τα σενάρια που άρχισαν ήδη να διακινούνται, ότι αντιδρούσε σε κυοφορούμενη υπαναχώρηση του Μεγάρου Μαξίμου.
Ο κ. Βαρουφάκης, οπαδός μιας σοσιαλφιλελεύθερης αντίληψης για την οικονομία, υπήρξε ένθερμος οπαδός του συμβιβασμού με τους δανειστές, αν και κατέβαλε ομολογουμένως προσπάθειες να καλυφθεί πίσω από «βαρύγδουπες και βαθυστόχαστες αναλύσεις», με τις οποίες μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί, αλλά δεν ενδιέφεραν κανέναν στην πορεία της διαπραγμάτευσης. Υπηρετούσαν μάλλον την ανάγκη προσωπικής του προβολής.
Σε στιγμές ειλικρίνειας ο κ. Βαρουφάκης είχε δηλώσει ευθαρσώς ότι «η Ελλάδα θα πληρώνει τις δόσεις για το χρέος στο διηνεκές», κρατούσε αποστάσεις από τις ρυθμίσεις που προωθούσε η κυβέρνηση γύρω από τα εργασιακά, υπεραμυνόμενος των «ευέλικτων μορφών εργασίας»,- κάτι που ζητούν μετ΄ επιτάσεως και οι δανειστές,- είχε ταχθεί υπέρ των ρηξικέλευθων και δραματικών λύσεων για το ασφαλιστικό, δεν θα είχε καμία αντίρρηση για την συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας – για να μιλήσουμε μόνον για τα θέματα τα οποία αποτελούν «κόκκινες γραμμές» για την κυβέρνηση.
Ο κ. Βαρουφάκης, παρά ταύτα, είχε κατορθώσει το ακατόρθωτο: να αναδειχθεί σε τροχοπέδη για την διαπραγμάτευση και γενικότερα για τις σχέσεις της Ελλάδας με τις Βρυξέλλες. Εκτός από την προκλητική προσωπική του συμπεριφορά – δεν αναφερόμαστε στο ντύσιμό του -, έστησε ένα «σκηνικό πολέμου» με τους ομολόγους του στην Ευρώπη, διευκολύνοντας μ΄ αυτόν τον τρόπο τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας κ. Β. Σόϊμπλε να τους συσπειρώσει γύρω του και να περάσει πολύ πιο εύκολα τις πιέσεις και τους εκβιασμούς προς την Ελλάδα.
Ο κ. Βαρουφάκης μ΄ άλλα λόγια, μπορεί να αντιτάχθηκε σθεναρά να παίξει το «χαρτί του Σόϊμπλε» και να καταστεί «μαριονέτα» του Βερολίνου- όπως συνέβαινε με υπουργούς Οικονομικών στο παρελθόν -, αλλά λόγω της αντιφατικής και εκρηκτικής προσωπικότητάς του, πέρασε στο άλλο άκρο: Κατόρθωσε να μην μιλά με τους περισσότερους ομολόγους του. Κι αυτό στο πιο κρίσιμο σημείο της διαπραγμάτευσης στο οποίο αν μη τι άλλο θα έπρεπε να συνομιλούν μεταξύ τους.
Η συνεδρίαση του Eurogroup στη Ρίγα της Λετονίας ξεχείλισε το ποτήρι. Παρείχε το πρόσχημα- αν θέλετε-, στην κυρία Άνγκελα Μέρκελ να ζητήσει την αντικατάστασή του προκειμένου να εξευμενίσει τον κ. Β. Σόϊμπλε. Ο κ. Βαρουφάκης γνωρίζοντας προφανώς ότι ο κ. Τσίπρας θα του ζητούσε να κάνει λίγο στην άκρη, ώστε να διευκολύνει τις διαπραγματεύσεις, φρόντισε να στείλει το γνωστό «μήνυμα Ρούσβελτ» στο twitter, υπενθυμίζοντας ότι το «μίσος εναντίον του είναι ομόθυμο».
Ο παραμερισμός του κ. Βαρουφάκη από τις διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με τους δανειστές και η αντικατάστασή του από το δίδυμο Δραγασάκη-Τσακαλώτου, ήταν αναπόφευκτο να συμπαρασύρει και την αλλαγή στη σύνθεση της ομάδας του Brussels Group», επικεφαλής της οποία τοποθετήθηκε ο κ. Χουλιαράκης. Το ερώτημα που ανακύπτει, ανεξαρτήτως των διασυνδέσεων του κ. Χουλιαράκη με τις Βρυξέλλες, είναι τι πέτυχε τόσο καιρό το επιτελείο του κ. Βαρουφάκη, προεξαρχούσης της κυρίας Ελένης Παναρίτη η οποία υπήρξε προσωπική του επιλογή;
Υπάρχει όμως ακόμη μία παράμετρος που ερμηνεύει τον πολιτικό ελιγμό του κ. Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τις απαιτήσεις των Μέρκελ-Σόϊμπλε. Το Μέγαρο Μαξίμου κλείνει πλέον προς την «πάση θυσία» επίτευξη συμφωνίας με τους εταίρους-μια συμφωνία όμως την οποία ανεξαρτήτως από την τήρηση ή μη των «κόκκινων γραμμών» που έχουν τεθεί-, θα πρέπει να την διαχειριστεί πολιτικά με δεδομένες τις αντιδράσεις στην ΚΟ του κόμματος και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Τη διαχείριση αυτή δεν θα μπορούσε να κάνει ο κ. Βαρουφάκης ο οποίος αποτελεί «ξένο σώμα» στο ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο απλά.
Η κρισιμότητα της κατάστασης υπαγορεύει και την πολιτική στήριξη του κ. Βαρουφάκη, η οποία επιβεβαιώθηκε από το Μαξίμου, υπό την έννοια ότι «έχει γίνει στόχος μεθοδευμένων δημοσιευμάτων», που συνοδεύθηκε και με την ανάθεση στον υπουργό Οικονομικών της πολιτικής εποπτείας των διαπραγματεύσεων.