Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Έχω επανειλλημένως καταφερθεί κατά του Αλέξη Τσίπρα και της κυβερνήσεώς του. Ομοίως και κατά του φαύλου και ανερμάτιστου κυβερνητικού του εταίρου, Πάνου Καμμένου. Επίσης, ουδείς θα με περιελάμβανε στους θαυμαστές της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Όλοι τους εκπροσωπούν την πλέον ανεύθυνη, ανερμάτιστη και καταστροφική διακυβέρνηση που γνώρισε η χώρα από το 1974 και μετά. Είναι όντως, το τελευταίο ανάχωμα του φαύλου και ανίκανου συστήματος της μεταπολιτεύσεως.
Όμως, με μια ειρωνία από αυτές που μόνον η ιστορία ξέρει να μας χαρίζει, αυτή η διακυβέρνηση είναι ίσως η καλύτερη από πλευράς τηρήσεως της βασικής συνταγματικής αρχής περί διαχωρισμού των εξουσιών!
Το πολίτευμα της προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δεν είναι παρά ένα κακέκτυπο της
βασιλευομένης δημοκρατίας. Έχει όλα τα μειονεκτήματά της χωρίς να έχει τα πλεονεκτήματα του βασιλικού θεσμού. Πως και γιατί προέκυψε αυτό το -συνταγματικώς νόθο και ανάπηρο- πολίτευμα δεν είναι γνωστό σε πολλούς, αλλά δεν είναι καθόλου άσχετο με τις ραδιουργίες της μήτρας της διαπλοκής, δηλαδή το γνωστό συγκρότημα που τότε κυριαρχούσε στον τύπο. Δυστυχώς, η πραγματική επιθυμία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, για ένα σύγχρονο δημοκρατικό πολίτευμα δεν έγινε πραγματικότητα. Όσα συμβαίνουν σήμερα, η πορεία προς την χρεωκοπία, αλλά και όσα ζούμε, έχουν τις ρίζες τους σε εκείνη την ατυχή επιλογή.
Ολόκληρη η περίοδος από το 1974 μέχρι σήμερα και ιδίως από το 1981 και μετά, χαρακτηρίσθηκε από την πλήρη και καθολική υποβάθμιση του κοινοβουλίου, τόσο ως προς τη θέση και υπόσταση των βουλευτών όσο και ως προς την ποιότητα του κοινοβουλευτικού και νομοθετικού έργου. Οι βουλευτές ουδέποτε λειτούργησαν με βάση τις σχετικές επιταγές του Συντάγματος, κατά συνείδηση και ως εκπρόσωποι του Έθνους. Υπήρξαν άβουλοι διεκπεραιωτές των επιθυμιών της εκάστοτε κυβερνήσεως, ψηφίζοντας αδιακρίτως κάθε νομοθέτημα που σέρβιρε με γελοίες αιτιολογικές εκθέσεις κάθε υπουργός. Οι άσχετες ή/και φωτογραφικές τροπολογίες και διατάξεις και τα «νομοσχέδια σκούπα» οργίασαν και δημιούργησαν ένα χαοτικό, αναποτελεσματικό και αντιπαραγωγικό νομικό πλαίσιο. (Από το 1974 μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί περί τις 180.000 νόμοι, διατάγματα, αποφάσεις και εγκύκλιοι. Ακόμη και ο πλέον ευσυνείδητος δικαστής ή/και δημόσιος υπάλληλος αδυνατεί να λειτουργήσει με αξιοπιστία, δικαιοσύνη και πληρότητα μέσα σε αυτό το χάος!) Άπαντες οι Πρόεδροι της Βουλής υπήρξαν πιστοί διεκπεραιωτές των πρωθυπουργικών οδηγιών, χωρίς ουδείς εξ αυτών να αισθανθεί την ελάχιστη ντροπή για την ξεκάθαρη παραβίαση του συντάγματος, αφού με κάθε τρόπο, δια πράξεων και παραλείψεων, επέτρεψαν την πλήρη υποταγή της νομοθετικής εξουσίας στην κυβέρνηση!
Σήμερα, λόγω των εσωτερικών διαφωνιών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., δηλαδή αυτών που προέκυψαν από την στροφή του Αλέξη Τσίπρα όταν συνειδητοποίησε τα καταστροφικά αποτελέσματα της άγονης πολιτικής του, για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία, η νομοθετική εξουσία, δια της Προέδρου της Βουλής, επιχειρεί να χειραφετηθεί από την πρωθυπουργική πατρωνία! Δεν με απασχολούν τα κίνητρα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, προσωπικά ή/και ιδεολογικά, ελάχιστη σημασία έχουν. Αυτό που μετράει, αυτό που θα μείνει στην ιστορία είναι το αποτέλεσμα: για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Βουλή των Ελλήνων επιχείρησε να τηρήσει την συνταγματική επιταγή για τον διαχωρισμό των εξουσιών και τις διατάξεις για το ρόλο των βουλευτών. Και, για να είμαστε δίκαιοι και αντικειμενικοί, η στάση της Ζωής Κωνσταντοπούλου και όλων όσων καταψήφισαν την συμφωνία, χαρακτηρίζεται από ιδεολογική και πολιτική συνέπεια, η οποία ουδόλως χαρακτηρίζει το πολιτικό μας σύστημα. Διαφωνώ πλήρως με τις απόψεις τους, αλλά τους αναγνωρίζω ότι έχουν το κουράγιο να τις υποστηρίζουν μέχρι τελικής πτώσεως!
Ελπίζω και πιστεύω η στάση της Προέδρου της Βουλής να έχει συνέχεια. Άλλωστε, ποιος άλλος θα ήταν ο καταλληλότερος από μια Πρόεδρο προερχόμενη από την Αριστερά για να κάνει πράξη την ανεξαρτησία του Κοινοβουλίου και να αναβαθμίσει τόσο το νομοθετικό έργο όσο και τον κοινοβουλευτικό έλεγχο; Δεν είναι η Αριστερά που θα έπρεπε να έχει στο επίκεντρο της πολιτικής της στρατηγικής την ποιότητα των πολιτειακών θεσμών και την εύρυθμη λειτουργία τους; Δεν είναι η αριστερά που θα έπρεπε να προωθεί την εμπέδωση των δημοκρατικών θεσμών και την περαιτέρω διεύρυνση της πολιτικής συμμετοχής, ακόμη και με μορφές εφαρμόσιμης άμεσης δημοκρατίας; Δεν ήταν η Αριστερά που πρωτοστατούσε στις διαδηλώσεις με το σύνθημα 1-1-4;!!!
Ουδέν κακό αμιγές καλού! Έτσι και οι κρίσεις, ακόμη και πλέον επώδυνες, κάτι φέρνουν και κάτι καλό. Αν οι εσωτερικές αντιθέσεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. οδηγήσουν στην εμπέδωση της ανεξαρτησίας του κοινοβουλίου, η δημοκρατία μας θα έχει πετύχει κάτι για το οποίο παλεύει από την σύσταση του ελληνικού κράτους…
Έχω επανειλλημένως καταφερθεί κατά του Αλέξη Τσίπρα και της κυβερνήσεώς του. Ομοίως και κατά του φαύλου και ανερμάτιστου κυβερνητικού του εταίρου, Πάνου Καμμένου. Επίσης, ουδείς θα με περιελάμβανε στους θαυμαστές της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Όλοι τους εκπροσωπούν την πλέον ανεύθυνη, ανερμάτιστη και καταστροφική διακυβέρνηση που γνώρισε η χώρα από το 1974 και μετά. Είναι όντως, το τελευταίο ανάχωμα του φαύλου και ανίκανου συστήματος της μεταπολιτεύσεως.
Όμως, με μια ειρωνία από αυτές που μόνον η ιστορία ξέρει να μας χαρίζει, αυτή η διακυβέρνηση είναι ίσως η καλύτερη από πλευράς τηρήσεως της βασικής συνταγματικής αρχής περί διαχωρισμού των εξουσιών!
Το πολίτευμα της προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δεν είναι παρά ένα κακέκτυπο της
βασιλευομένης δημοκρατίας. Έχει όλα τα μειονεκτήματά της χωρίς να έχει τα πλεονεκτήματα του βασιλικού θεσμού. Πως και γιατί προέκυψε αυτό το -συνταγματικώς νόθο και ανάπηρο- πολίτευμα δεν είναι γνωστό σε πολλούς, αλλά δεν είναι καθόλου άσχετο με τις ραδιουργίες της μήτρας της διαπλοκής, δηλαδή το γνωστό συγκρότημα που τότε κυριαρχούσε στον τύπο. Δυστυχώς, η πραγματική επιθυμία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, για ένα σύγχρονο δημοκρατικό πολίτευμα δεν έγινε πραγματικότητα. Όσα συμβαίνουν σήμερα, η πορεία προς την χρεωκοπία, αλλά και όσα ζούμε, έχουν τις ρίζες τους σε εκείνη την ατυχή επιλογή.
Ολόκληρη η περίοδος από το 1974 μέχρι σήμερα και ιδίως από το 1981 και μετά, χαρακτηρίσθηκε από την πλήρη και καθολική υποβάθμιση του κοινοβουλίου, τόσο ως προς τη θέση και υπόσταση των βουλευτών όσο και ως προς την ποιότητα του κοινοβουλευτικού και νομοθετικού έργου. Οι βουλευτές ουδέποτε λειτούργησαν με βάση τις σχετικές επιταγές του Συντάγματος, κατά συνείδηση και ως εκπρόσωποι του Έθνους. Υπήρξαν άβουλοι διεκπεραιωτές των επιθυμιών της εκάστοτε κυβερνήσεως, ψηφίζοντας αδιακρίτως κάθε νομοθέτημα που σέρβιρε με γελοίες αιτιολογικές εκθέσεις κάθε υπουργός. Οι άσχετες ή/και φωτογραφικές τροπολογίες και διατάξεις και τα «νομοσχέδια σκούπα» οργίασαν και δημιούργησαν ένα χαοτικό, αναποτελεσματικό και αντιπαραγωγικό νομικό πλαίσιο. (Από το 1974 μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί περί τις 180.000 νόμοι, διατάγματα, αποφάσεις και εγκύκλιοι. Ακόμη και ο πλέον ευσυνείδητος δικαστής ή/και δημόσιος υπάλληλος αδυνατεί να λειτουργήσει με αξιοπιστία, δικαιοσύνη και πληρότητα μέσα σε αυτό το χάος!) Άπαντες οι Πρόεδροι της Βουλής υπήρξαν πιστοί διεκπεραιωτές των πρωθυπουργικών οδηγιών, χωρίς ουδείς εξ αυτών να αισθανθεί την ελάχιστη ντροπή για την ξεκάθαρη παραβίαση του συντάγματος, αφού με κάθε τρόπο, δια πράξεων και παραλείψεων, επέτρεψαν την πλήρη υποταγή της νομοθετικής εξουσίας στην κυβέρνηση!
Σήμερα, λόγω των εσωτερικών διαφωνιών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., δηλαδή αυτών που προέκυψαν από την στροφή του Αλέξη Τσίπρα όταν συνειδητοποίησε τα καταστροφικά αποτελέσματα της άγονης πολιτικής του, για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία, η νομοθετική εξουσία, δια της Προέδρου της Βουλής, επιχειρεί να χειραφετηθεί από την πρωθυπουργική πατρωνία! Δεν με απασχολούν τα κίνητρα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, προσωπικά ή/και ιδεολογικά, ελάχιστη σημασία έχουν. Αυτό που μετράει, αυτό που θα μείνει στην ιστορία είναι το αποτέλεσμα: για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Βουλή των Ελλήνων επιχείρησε να τηρήσει την συνταγματική επιταγή για τον διαχωρισμό των εξουσιών και τις διατάξεις για το ρόλο των βουλευτών. Και, για να είμαστε δίκαιοι και αντικειμενικοί, η στάση της Ζωής Κωνσταντοπούλου και όλων όσων καταψήφισαν την συμφωνία, χαρακτηρίζεται από ιδεολογική και πολιτική συνέπεια, η οποία ουδόλως χαρακτηρίζει το πολιτικό μας σύστημα. Διαφωνώ πλήρως με τις απόψεις τους, αλλά τους αναγνωρίζω ότι έχουν το κουράγιο να τις υποστηρίζουν μέχρι τελικής πτώσεως!
Ελπίζω και πιστεύω η στάση της Προέδρου της Βουλής να έχει συνέχεια. Άλλωστε, ποιος άλλος θα ήταν ο καταλληλότερος από μια Πρόεδρο προερχόμενη από την Αριστερά για να κάνει πράξη την ανεξαρτησία του Κοινοβουλίου και να αναβαθμίσει τόσο το νομοθετικό έργο όσο και τον κοινοβουλευτικό έλεγχο; Δεν είναι η Αριστερά που θα έπρεπε να έχει στο επίκεντρο της πολιτικής της στρατηγικής την ποιότητα των πολιτειακών θεσμών και την εύρυθμη λειτουργία τους; Δεν είναι η αριστερά που θα έπρεπε να προωθεί την εμπέδωση των δημοκρατικών θεσμών και την περαιτέρω διεύρυνση της πολιτικής συμμετοχής, ακόμη και με μορφές εφαρμόσιμης άμεσης δημοκρατίας; Δεν ήταν η Αριστερά που πρωτοστατούσε στις διαδηλώσεις με το σύνθημα 1-1-4;!!!
Ουδέν κακό αμιγές καλού! Έτσι και οι κρίσεις, ακόμη και πλέον επώδυνες, κάτι φέρνουν και κάτι καλό. Αν οι εσωτερικές αντιθέσεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. οδηγήσουν στην εμπέδωση της ανεξαρτησίας του κοινοβουλίου, η δημοκρατία μας θα έχει πετύχει κάτι για το οποίο παλεύει από την σύσταση του ελληνικού κράτους…
Γιατί ο κόσμος αγαπάει τόσο πολύ τη Ζωή Κωνσταντοπούλου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί λέει στους ψηφοφόρους αυτό ακριβώς που θέλουν να ακούσουν, με τη στομφώδη και επιστημονικοφανή διατύπωση που απαιτείται για να ψαρώσεις κάποιον αμαθή και χειραγωγήσιμο. Οι Έλληνες έχουν ανάγκη να ακούσουν πως δεν φταίνε οι ίδιοι για την κατάστασή τους, άρα όποιος διαμορφώσει τη ρητορική του με άξονα την πλήρη άφεση αμαρτιών, εντάσσοντας μάλιστα σ’ αυτήν γλωσσικά πυροτεχνήματα, εύπλαστες ακαδημαϊκές αοριστίες και δικολαβίστικες τεχνικές, κερδίζει κατευθείαν τη συμπάθειά τους.
Γιατί πουλάει τον εαυτό της ως το απόλυτο εργαλείο κάθαρσης της πολιτικής σκηνής από τη νοσηρή παλαιοκομματική της παράδοση (παρότι οι καταβολές της ίδιας τυγχάνουν άκρως παλαιοκομματικές), επενδύοντας με αποτελεσματικό θράσος στην απέχθεια του κόσμου για τις περασμένες κυβερνήσεις. Εξ αντιδιαστολής, λοιπόν, εισπράττει εύσημα απλώς επειδή, ως νέα πολιτικός, ισχυρίζεται αυθαίρετα ότι διαφέρει από τους αποδεδειγμένα κακούς πολιτικούς του παρελθόντος. Κάνει μπίζνα πάνω σε ένα κακό προηγούμενο και χρησιμοποιεί το λευκό της μητρώο ως παράσημο και εγγύηση, ενώ αυτό συνιστά μια απλή ένδειξη της απειρίας της. Προτάσσει εμμονικά το πρόσωπό της ως το πιο τρανό παράδειγμα φρέσκιας πολιτικής πνοής, και αναδεικνύεται ως θεότητα μέσα από μια άνιση σύγκριση μεταξύ κακής παλαιότητας και καλής νεότητας, την οποία (σύγκριση) στήνει με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται πως η ίδια εκπροσωπεί το καλό και οι εχθροί της το κακό. Δεν παράγει έργο, με λίγα λόγια, απλώς επισημαίνει ότι όλοι οι άλλοι είναι κακοί, πράγμα που καθιστά αυτήν προτιμητέα.
Κατασκευάζει εχθρούς χρησιμοποιώντας ως πρώτες ύλες την λαϊκή αγανάκτηση και τους εύκολους στόχους. Αποποιείται κάθε ευθύνη για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον – ούτως ή άλλως δεν προβαίνει σε καμία ουσιαστική αλλαγή/μεταρρύθμιση ώστε να αναλάβει προσωπικά το όποιο κόστος της -, απαλλάσσει έντεχνα τον λαό από τις δικές του ευθύνες, και αποδίδει όλα τα προβλήματα που καλείται να λύσει ως πολιτικός, σε πρόσωπα, θεσμούς και καταστάσεις με τα οποία ο λαός είναι ήδη θυμωμένος. Πότε είναι οι παλιές κυβερνήσεις, πότε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, πότε οι Ευρωπαίοι εταίροι, – η στρατηγική της πάντα βασίζεται στο να κατακεραυνώνει το προφανές, να διογκώνει προβλήματα συνωμοσιολογώντας, να στοχοποιεί ανθρώπους που κανείς δεν συμπαθεί ούτως ή άλλως, και να κατευθύνει την κοινή γνώμη προς το σημείο όπου έτσι κι αλλιώς την οδηγούν τα κατώτερά ένστικτα της μάζας. Είναι ένας Λάκης Λαζόπουλος της πολιτικής. Σε μια εποχή που ο κόσμος έχει ανάγκη από λύσεις, η Ζωή Κωνσταντοπούλου υποδαυλίζει την περιρρέουσα υστερία και κάνει ό,τι μπορεί για να απαλλάξει τους ψηφοφόρους της από τη διαδικασία της σκέψης. Αντί για πραγματιστικές λύσεις, προσφέρει ευκαιρίες για εκδίκηση, επιλογή μακράν προτιμότερη για τους περισσότερους καθώς δεν απαιτεί ιδιαίτερο κόπο αλλά εγγυάται μπόλικη εκτόνωση.
ΑνώνυμοςΙουλίου 22, 2015
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί είναι πανέξυπνη, μορφωμένη, ετοιμόλογη, αγενέστατη και εμπαθής – χαρακτηριστικά που ο Έλληνας βρίσκει πάντα ακαταμάχητα και συναρπαστικά όταν δεν στρέφονται εναντίον του (αλλά τα κατακρίνει όταν σταματούν να δουλεύουν προς όφελός του και να του χαϊδεύουν τ’ αφτιά). Η Ζωή είναι κάτι σαν τον πανούργο κι αδίστακτο φίλο που κάθε Ελληνάρας θέλει να έχει δίπλα του για να τον ξελασπώνει, σε όποιο σφάλμα κι αν έχει υποπέσει. Κατά κάποιο τρόπο, από πλευράς χαρισμάτων είναι το φιλολαϊκό και λαοπρόβλητο ισοδύναμο του Βενιζέλου. Διαφέρουν μόνο ως προς την ιστορία και την ατζέντα τους. Μια κυριλέ και στιλιζαρισμένη τζάμπα μαγκιά που προκαλεί δέος σε όσους δεν πέρασαν την πολιτική τους εφηβεία ακόμη.
Γιατί αντιμετωπίζει τον λαό σαν συνήγορος που υπερασπίζεται τον πελάτη του στο δικαστήριο, δεν έχει αυθεντική πολιτική οντότητα, ο ρόλος της εξαντλείται στο να αντικατοπτρίζει με τους πλέον ευνοϊκούς όρους το λαϊκό αίσθημα. Ο διαρκής και ανενδοίαστος λαϊκισμός της έχει πείσει τον λαό ότι η Ζωή αποτελεί γνήσιο τέκνο του, εκχωρώντας της το δικαίωμα να μιλάει εξ ονόματός του. Συνεπώς, τίποτα απ’ όσα λέει η Ζωή δεν μπορεί να είναι λάθος, κάθε της ισχυρισμός είναι απαραιτήτως σωστός, αφού η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι η καρδιά και η φωνή του λαού. Συνεπαγωγικά, όποιος διαφωνεί με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι και εχθρός του λαού.
Γιατί δεν ζητάει τίποτα δυσάρεστο από τον κόσμο στον οποίο απευθύνεται. Δεν του ζητάει να αλλάξει, δεν του ζητάει να ωριμάσει, δεν του ζητάει να σκεφτεί. Η μοναδική απαίτηση που έχει από αυτόν, είναι να συνεχίσει να διαμαρτύρεται και να υστεριάζει κυνηγώντας μάγισσες, γιατί αυτή ακριβώς η νοοτροπία εγγυάται την πολιτική της επιβίωση.
Άρης Αλεξανδρής