Το παράλληλο νόμισμα και το ψευτοδίλημμα του ευρώ

Γράφει η Παναγιώτα Μπλέτα
Για να δούμε λοιπόν τι ακριβώς είναι το παράλληλο νόμισμα;
Αν η Ελλάδα υιοθετούσε ένα παράλληλο νόμισμα το geuro, μη φεύγοντας από τη Ευρωπαική Ένωση, που θα εξέδιδε το Δημόσιο για να καλύψει τις υποχρεώσεις της χώρας σε συνθήκες χρηματοδοτικής αδυναμίας, θα μετατρεπόταν σε de facto νέο νόμισμα για τις εγχώριες συναλλαγές.
Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως μέσο συναλλαγών για ορισμένους σκοπούς (όχι όμως ως μέσο αποθήκευσης αξίας ή λογιστική μονάδα). Η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτό τα χρηματοδοτικό εργαλείο για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, οι πολίτες για να αγοράσουν προϊόντα, οι τράπεζες για να ανακεφαλαιοποιηθούν. Με το παράλληλο νόμισμα εδραιωμένο, η Αθήνα θα μπορούσε να κηρύξει στάση πληρωμών στο δημόσιο χρέος, χωρίς να αναγκαστεί να φύγει από την Ευρωζώνη.
Το νέο νόμισμα θα έχανε ένα μέρος της σημερινής του αξίας σε σχέση με το ευρώ και οι μισθοί και οι συντάξεις θα είχαν συνεπώς μικρότερη αξία. Με την τακτική αυτή όμως θα ενισχύονταν σημαντικά οι εξαγωγές, ενώ η ανάπτυξη της οικονομίας θα επέτρεπε την ανάκαμψη του geuro, που στο θετικό σενάριο θα έφτανε σύντομα σε αξία το ευρώ, και τότε το πείραμα θα είχε πετύχει.
Η κρατικοποίηση των τραπεζών, καθώς και η αδυναμία εισαγωγής προϊόντων θα οδηγούσε αναγκαστικά στην ανάπτυξη νέων τομέων στην ελληνική οικονομία υποστηριζόμενων από το κράτος, που θα δημιουργούσαν σημαντικές προϋποθέσεις για την εξασφάλιση της αυτάρκειας στην κατανάλωση της εγχώριας αγοράς.
Αυτό ισχύει για τρόφιμα, καύσιμα αλλά και φάρμακα και άλλα προϊόντα, που θα περνούσε πια η εκμετάλλευσή τους σε ελληνικά χέρια.
Η ελληνική γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, που είναι ακόμη ζωντανές θα αποκτούσαν λόγο ύπαρξης και για την εγχώρια , αλλά και για την ξένη αγορά, ενισχύοντας τις εξαγωγές.
Κατά αυτόν τον τρόπο θα άνοιγε και η αγορά εργασίας, καθώς νέες θέσεις εργασίας θα δημιουργούνταν σε έναν πιο ενισχυμένο πια ιδιωτικό τομέα.
Η διαφορά με το ευρώ και τα σημερινά μέτρα, είναι ότι οι μισθοί και οι συντάξεις θα μειώνονταν μία φορά για να αυξηθούν κανονικά μετά, αντί να μειώνονταν σταδιακά μέχρι να επέλθει το τέλμα, η καταστροφή, που φέρνει μια ελεγχόμενη πτώχευση , που όμως δεν μπορεί να αποφύγει την πτώχευση στο τέλος, ενώ το κόστος ζωής θα μειωνόταν και αυτό αντί να ανεβαίνει όπως συμβαίνει σε συνθήκες ελεγχόμενης πτώχευσης , καθώς θα αποτελούσε ελαστικό και όχι ανελαστικό πάγιο έξοδο.
Μια τέτοια μεταβατική περίοδος, θα άνοιγε το δρόμο για περισσότερε επιλογές με το πέρας του χρόνου, που συνίστανται είτε στην επαναφορά του ευρώ αλλά με ισχυρές αξιώσεις, είτε στην υιοθέτηση ενός ισχυρού εθνικού νομίσματος με αντίκρισμα τον εθνικό πλούτο της χώρας και την αναδυόμενη οικονομία της
Το ψευτοδίλημμα του ευρώ θα έπαυε να υφίσταται και η χώρα, θα ανέβαινε την οικονομική και κοινωνική ανιούσα, χωρίς να διακινδυνεύει ούτε την κυριαρχία της, ούτε την εθνική της περιουσία, την οποία θα χρησιμοποιούσε προς ίδια εκμετάλλευση.
Τόλμη και επιμελή εθνικό σχεδιασμό θέλει αγαπητοί φίλοι και κυρίως λαϊκή βούληση, που θα επιτρέψουν την ανάσταση της οικονομίας μας και όχι τον αργό θάνατο.
Παναγιώτα Μπλέτα –Συγγραφέας
Email : bletas.p1@gmail.com – Facebook/Twitter: Panagiota Bletas