Ο «ιστορικός» Φίλης και οι 45 «διώκτες» του

Η φασαρία που προκάλεσε μια δήλωση του υπουργού Παιδείας για «εθνοκάθαρση», αλλά όχι και για «γενοκτονία», σε βάρος των Ποντίων εκ μέρους του τουρκικού κράτους, φανερώνει δύο πράγματα. Πρώτον, ότι τα δημόσια πρόσωπα συχνά φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν. Άνευ λόγου και αιτίας. Είναι η περίπτωση του Νίκου Φίλη. Και, δεύτερον, η αντιπολίτευση γίνεται μόνο για την αντιπολίτευση. Για να συντριβεί ο αντίπαλος, όχι για να διορθωθεί, αν κάνει λάθος και να ωφεληθεί η πολιτική ζωή. Είναι η περίπτωση των βουλευτών της ΝΔ, που ζήτησαν να… διωχθεί ποινικώς ο κ. Φίλης!
Ο κ. Φίλης με μόλις ενάμισι μήνα στη θέση του, έχει καταφέρει να λύσει όλα τα προβλήματα του υπουργείου του και του μένει χρόνος και διάθεση να φιλοσοφεί και να παριστάνει τον ιστορικό. Δεν βάζει γλώσσα μέσα του. Κάθε τρεις και λίγο είναι σε κάποιο κανάλι ή ραδιόφωνο. Και δεν είναι ο μόνος. Αλήθεια, εκείνη η μετεκλογική οδηγία του πρωθυπουργού προς τους υπουργούς τι απέγινε; Κουρελόχαρτο έχει γίνει πριν περάσουν οι περίφημες εκατό πρώτες ημέρες της κυβέρνησής του, με τόσους που την παραβιάζουν κάθε μέρα.
Αφού, λοιπόν, ο κ. Φίλης τακτοποίησε τα του υπουργικού οίκου του, αισθάνθηκε την ανάγκη να λύσει το πρόβλημα «γενοκτονία ή εθνοκάθαρση» ο διωγμός των Ποντίων;  Και επειδή, ως δημοσιογράφος, είχε πει κάποτε «εθνοκάθαρση», έπρεπε να το επιβεβαιώσει και ως υπουργός. Θέματα λεπτά, έννοιες δύσκολες. Η επιστημονική κοινότητα είναι διχασμένη. Ακόμα και η Διακήρυξη του ΟΗΕ δύσκολα δίνει καθαρή απάντηση. Είναι δυνατόν ένας υπουργός χωρίς ειδικές γνώσεις να φιλοδοξεί να πει κάτι σαφέστερο μέσα σε ένα-δυο λεπτά τηλεοπτικού χρόνου;
Άντε και ο Φίλης το είπε. Τι ήταν αυτός ο ορυμαγδός εναντίον του; Χειρότεροι όλων αυτοί οι 45 βουλευτές της ΝΔ, που κόντεψαν να τον βγάλουν… πράκτορα των Κεμαλιστών και ουσιαστικά ζήτησαν από τον εισαγγελέα να του ασκήσει ποινική δίωξη! (εδώ) Πάτε καλά, βρε αθεόφοβοι; Ποινική δίωξη για έκφραση γνώμης; Πού ζούμε; Στην Τουρκία του σουλτάνου Ερντογάν;
Θλιβερή εικόνα. Η χώρα και οι πολίτες της βασανίζονται καθημερινά από πλήθος προβλημάτων. Και οι ταγμένοι να τα λύσουν είτε αερολογούν είτε περί άλλα τυρβάζουν. Οι δε της άλλης όχθης, αντί να στύψουν το κεφάλι τους, για να βρουν και να προτείνουν καμιά λύση, καιροφυλακτούν για να αρπάξουν καμιά μπαρούφα των πρώτων. Με στόχο να φανούν αυτοί «εθνικώς άψογοι».
Ποια σωτηρία με τέτοιους άρχοντες;