Πέθανε ο συγγραφέας και φιλόσοφος Ουμπέρτο Εκο

ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 84 ΕΤΩΝ  «Είμαι φιλόσοφος. Γράφω βιβλία μόνο τα Σαββατοκύριακα» είχε δηλώσει κάποτε ο Ουμπέρτο Έκο - ο άνθρωπος που έγραψε έναν από τους πιο γνωστούς λογοτεχνικούς τίτλους όλων των εποχών.

Ο συγγραφέας του βιβλίου «Το Όνομα του Ρόδου», έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών την Παρασκευή, βυθίζοντας στη θλίψη την παγκόσμια λογοτεχνική κοινότητα.
Η είδηση του θανάτου του επιβεβαιώθηκε από την οικογένεια του σπουδαίου Ιταλού λογοτέχνη και φιλόσοφου, με μια λιτή ανακοίνωση προς τα ιταλικά ΜΜΕ.
Ο Έκο γεννήθηκε στην Αλεσσάντρια του Πιεμόντε το 1932. Από το 1975 κρατούσε την έδρα του Καθηγητή Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, ενώ από το 1988 διατελούσε πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο.
Συγγραφέας πολλών μελετών και δοκιμίων, είχε τιμηθεί για το «Το Όνομα του Ρόδου» με το βραβείο Strega το 1981 και το γαλλικό βραβείο Medicis Etranger ένα μόλις χρόνο μετά. Και αυτή ήταν μόνο η αρχή…
Ακολούθησαν «Το Εκκρεμές του Φουκώ», «Το νησί της προηγούμενης μέρας», το «Μπαουντολίνο»,
«Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα», «Το κοιμητήριο της Πράγας» και «Το φύλλο μηδέν» το 2015.

«Δεν ξέρω τι περιμένουν οι αναγνώστες» είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στην βρετανική εφημερίδα Guardian ο συγγραφέας. «Πιστεύω ότι η Μπάρμπαρα Κάρτλαντ γράφει αυτό που περιμένουν οι αναγνώστες. Πιστεύω ότι ένας συγγραφέας πρέπει να γράφει αυτά που δεν περιμένουν οι αναγνώστες. Το θέμα δεν είναι να τους ρωτήσεις τι χρειάζονται αλλά να τους αλλάξεις… Να δημιουργήσεις το είδος του αναγνώστη που θέλεις για κάθε ιστορία» είχε αναφέρει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας και φιλόσοφος, συνοψίζοντας άριστα τον τρόπο με τον οποίο επηρέαζε το αναγνωστικό του κοινό.
Τα πρώτα χρόνια
Η παιδική ηλικία του Έκο συνδέθηκε με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο τότε 12χρονος Έκο μετακόμισε με τη μητέρα του σε ένα χωριό στα βουνά του ιταλικού βορρά. Από εκεί, παρακολουθούσε τις μάχες ανάμεσα στους φασίστες και στους παρτιζάνους με ανάμεικτα συναισθήματα - συνεπαρμένος μεν από τη δράση, αισθανόταν εν μέρει ευγνώμων που ήταν τόσο μικρός για να αναμειχθεί. «Σαν ένα μικρό γουέστερν. Αυτοί οι λόφοι είναι στη μνήμη μου το θέατρο των στρατιωτικών επιχειρήσεων, στις οποίες ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, στην ηλικία των 12 ετών» είχε δηλώσει κάποτε ο συγγραφέας.
Ο Έκο σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο για να κάνει το χατίρι του πατέρα του αλλά σύντομα εγκατέλειψε τον τομέα και ακολούθησε το πάθος του για την φιλοσοφία. Έκανε το διδακτορικό του στην Φιλοσοφία το 1954, ολοκληρώνοντας τη διατριβή του για τον Θωμά Ακινάτη. Αυτό το θέμα αποτέλεσε και το αντικείμενο του πρώτου του βιβλίου «Ζητήματα αισθητικής στον Θωμά Ακινάτη». Στη διάρκεια των σπουδών του ο Έκο έπαψε να πιστεύει στο Θεό και εγκατέλειψε την Καθολική εκκλησία.

Λίγο καιρό αργότερα στράφηκε προς τη δημοσιογραφία και σύντομα του προτάθηκε η θέση του διευθυντή του Πολιτιστικού Προγράμματος στην Κρατική Ιταλική Τηλεόραση (RAI)
Το 1959 ο Ουμπέρτο Έκο απολύθηκε RAI, γεγονός που δεν τον ενόχλησε ιδιαίτερα, γιατί έτσι άρχισε να ασχολείται περισσότερο με το γράψιμο και τις διαλέξεις, Μερικά χρόνια αργότερα έγινε γενικός επιμελητής του μη λογοτεχνικού τομέα του εκδοτικού οίκου Bompiani στο Μιλάνο και άρχισε να γράφει τη στήλη «Diario Minimo» (ελάχιστο ημερολόγιο) στην εφημερίδα «Il Verri».
Μέσα από τη στήλη αυτή οι απόψεις του για την γλωσσολογία και την κοινωνική πραγματικότητα μπήκαν στα σπίτια των Ιταλών. Ήταν εκείνη την περίοδο, που άρχισε να εστιάζει το ενδιαφέρον του και να εκλεπτύνει τις απόψεις του στη Σημειολογία.
Το 1966, ο Έκο έγινε καθηγητής Σημειολογίας στο πανεπιστήμιο του Μιλάνο και δύο χρόνια αργότερα, το 1968, κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο πάνω στο θέμα, το «Η Θεωρία της Σημειολογίας». Το 1971 εγκατέλειψε το Μιλάνο και έγινε ο πρώτος καθηγητής Σημειολογίας του πανεπιστημίου της Μπολόνια.
Μέχρι το θάνατό του, περνούσε τον καιρό του με τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους ανάμεσα στο σπίτι του στο Μιλάνο και στο εξοχικό του στο Ρίμινι.