Οι κομματικοί μηχανισμοί δεν επιθυμούν να τους έχουν στα πόδια τους
Λευκωσία: Οι κομματικοί μηχανισμοί δεν ενδιαφέρονται παρά μόνον για την αναπαραγωγή τους και όταν συμβεί να φτάσουν στην εξουσία, προτιμούν να βρίσκεται η κοινωνία στις κερκίδες παρά μέσα στα πόδια τους. Αυτό αναφέρει, μεταξύ άλλων, σε συνέντευξή του στον «Φ», ο ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας του Πανεπιστημίου των Παρισίων, Κώστας Βεργόπουλος, ο οποίος αναφέρεται στις εξελίξεις στην Ελλάδα σε σχέση με την οικονομία. Η Ελλάδα, ανέφερε, «εάν εξακολουθεί να παραμένει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αυτό οφείλεται κυρίως όχι στο χρέος της, αλλά στη σκληρότατη και πιο αντιπαραγωγική συνταγή που εφαρμόζεται σ’ αυτήν, με την παθητική συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης που σύρεται από τους δανειστές χωρίς να προβάλλει ούτε να διεθνοποιεί επαρκώς τη διάσταση του ελληνικού προβλήματος». Ο Κώστας Βεργόπουλος τονίζει παράλληλα πως οι άλλες υπερχρεωμένες χώρες εξαντλούνται με την τήρηση των προγραμμάτων στήριξης, αλλά στο τέλος έχουν τουλάχιστον το χρέος ξοφλημένο ή πάντως εξυπηρετήσιμο. Η Ελλάδα, επισήμανε, «σήμερα τσακίζεται, αλλά η θέση της στο χρέος δεν βελτιώνεται, μόνον χάνει σε όλα τα μέτωπα».
Ο Κώστας Βεργόπουλος βρέθηκε στην Κύπρο πρόσφατα και μίλησε με θέμα «Προκαταλήψεις και εθελοτύφλωση στην Οικονομία του 21ου αιώνα». Η εκδήλωση ήταν συνδιοργάνωση του «Advanced Media Institute, Εφαρμοσμένη Έρευνα στην Επικοινωνία και τη Δημοσιογραφία», του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου και του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών «Επικοινωνία και Νέα Δημοσιογραφία» του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου.
- Σήμερα, έναν περίπου χρόνο μετά το «πρώτη φορά αριστερά» ποια βαθμολογία θα βάζατε στην κυβέρνηση; -Έχω την εντύπωση ότι, εκτός από ορισμένα επιμέρους ζητήματα, τα βασικά προβλήματα της χώρας παραμένουν στην αναμονή, αλλά και δεν βλέπω ακόμη θετικά σημεία ούτε σε βάθος χρόνου. Δεν σκοπεύω να βαθμολογήσω την κυβέρνηση, αλλά απλώς εκτιμώ την κατάσταση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει τα τελευταία 6 χρόνια η χώρα και η σημερινή κυβέρνησή της. Το πιο βασικό ζήτημα είναι ότι η λιτότητα και οι περικοπές σε μισθούς και σε συντάξεις συνεχίζονται και επιδεινώνονται, ενώ παράλληλα δεν βελτιώνονται οι προοπτικές ούτε σε βάθος χρόνου. Η αξιολόγηση από τους θεσμούς καθυστερεί, παραμένει υποθετική, αλλά και αν κάποτε δοθεί με μεγάλη καθυστέρηση, δεν βλέπω πώς η ελληνική οικονομία θα επανεκκινήσει, ούτε είναι σοβαρό να περιμένουμε η αναγκαία επανεκκίνηση να προκύψει από μόνη της, χωρίς σχέδιο από ελληνικής πλευράς. Οι θυσίες συνεχίζονται, αλλά ο στόχος δεν φαίνεται, ούτε η οικονομία ανακάμπτει, αλλά ούτε και η θέση της χώρας έναντι του χρέους της βελτιώνεται.
- Υπάρχουν άλλες διέξοδοι για την Ελλάδα, πλην αυτής που ακολουθείται σήμερα από την ελληνική κυβέρνηση;
-Αφού δεν ήταν δυνατόν να αποφύγει η χώρα το τρίτο πρόγραμμα στήριξης, θα έπρεπε τουλάχιστον εντός αυτού να λαμβάνει μέτρα ή να σχεδιάζει κάτι «παράλληλο», ώστε να αντισταθμίζονται οι οπωσδήποτε αρνητικές συνέπειες του επισήμου προγράμματος. Και αυτό ακριβώς είναι που δεν βλέπω ούτε καν στον ορίζοντα. Περίμενα μεγαλύτερη ελληνική αυτονομία έναντι των δανειστών και αυτό είναι που δεν βλέπω. Επί παραδείγματι, σχεδόν 50% του ελληνικού δημόσιου χρέους έχει πάει στη διάσωση των τραπεζών. Εάν όμως γινόταν διαχωρισμός ανάμεσα σε καθαρά δημόσιο χρέος και σε τραπεζικό, το πρώτο θα μειωνόταν ήδη από 180% του ΑΕΠ σε 100%. Η Ισπανία το έχει επιτύχει με συντηρητική κυβέρνηση, γιατί η Ελλάδα να μην μπορεί να επωφεληθεί με όμοιο τρόπο;
- Για να μην το περιορίσουμε μόνο στην Ελλάδα, οι χώρες που χαρακτηρίζονται ως αποικίες χρέους ποιο μέλλον μπορεί να έχουν;
- Δεν είναι όλες το ίδιο και αν σήμερα η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αυτό οφείλεται κυρίως όχι στο χρέος της, αλλά στη σκληρότατη και πιο αντιπαραγωγική συνταγή που εφαρμόζεται σ’ αυτήν. Έπειτα από 6ετή «θεραπευτική» αγωγή, κάποιες υπερχρεωμένες χώρες βγαίνουν εξαιρετικά αποδυναμωμένες, αλλά η Ελλάδα δεν βγαίνει, δεν έχει καμία προοπτική και αντίθετα συνεχίζει να βυθίζεται στην ατέλειωτη ύφεση, η οποία συνεχίζει να προκαλείται από τα μέτρα που λαμβάνονται για την υποθετική έξοδο της από αυτήν. Οι άλλες υπερχρεωμένες χώρες εξαντλούνται με την τήρηση των προγραμμάτων στήριξης, αλλά στο τέλος έχουν τουλάχιστον το χρέος ξοφλημένο ή πάντως εξυπηρετήσιμο. Η Ελλάδα σήμερα τσακίζεται, αλλά η θέση στο χρέος δεν βελτιώνεται, μόνον χάνει σε όλα τα μέτωπα. Μέχρι σήμερα, η Κυβέρνηση δίδει προτεραιότητα στο κυνήγι της ελάφρυνσης του χρέους, όμως, αυτό είναι μελλοντικό πρόβλημα μετά το 2023. Αντίθετα, η προτεραιότητα θα έπρεπε να δίδεται στην αναθέρμανση και σταθεροποίηση εδώ και τώρα στον παρόν και έπειτα να προσεγγίζεται το ζήτημα του χρέους.
-Έχετε δηλώσει πως οι κοινωνίες παραμένουν στις κερκίδες. Αυτό δεν έχει σχέση, κυρίως και με τις ηγεσίες;
- Όχι μόνον με τις ηγεσίες, αλλά και με τους κομματικούς μηχανισμούς που δεν κινητοποιούν την κοινωνία, αλλά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πως να επωφεληθούν από τις κινητοποιήσεις της. Στην ουσία, οι κομματικοί μηχανισμοί δεν ενδιαφέρονται παρά μόνον για την αναπαραγωγή τους και όταν συμβεί να φτάσουν στην εξουσία, προτιμούν να βρίσκεται η κοινωνία στις κερκίδες παρά μέσα στα πόδια τους. Οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους παραμένουν σε συνθήκες μυστικοπάθειας και η κοινωνία ενημερώνεται μόνον από ανεύθυνες διαρροές, ενώ θα έπρεπε η κοινωνία να συμμετέχει και να παρακολουθεί όλες τις φάσεις της διαπραγμάτευσης, αφού όπως πάντα αυτή καλείται να πληρώσει τον λογαριασμό.
- Έχετε αναφερθεί στον «κοινωνικό ριζοσπαστισμό»; Αυτό διαφέρει από τον ιδεολογικό, πολιτικό ριζοσπαστισμό;
- Διαφέρει όσο διαφέρουν μεταξύ τους οι έννοιες «κοινωνία», «ιδεολογία», «πολιτική». Ο ριζοσπαστισμός μπορεί να επεκτείνεται σε όλα αυτά τα πεδία, αλλά όταν μιλώ για κοινωνικό ριζοσπαστισμό, θέλω να τονίσω τον ριζοσπαστισμό που προέρχεται από τις πιο βαθιές ρίζες της κοινωνίας και επισκιάζει όλα τα άλλα πεδία.
Ποιος είναι ποιος
Ο Κώστας Β. Βεργόπουλος σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, οικονομικές και πολιτικές επιστήμες στη Σορβόννη. Διδάκτωρ οικονομικών επιστημών (Doctorat d’ Etat) του Πανεπιστημίου της Σορβόννης. Καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Επισκέπτης καθηγητής σε Πανεπιστήμια της Βόρειας και Νότιας Αμερικής. Διεθνής εμπειρογνώμων στα Ηνωμένα Έθνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Βιβλία του έχουν μεταφραστεί και διδάσκονται σε δέκα γλώσσες.
Έργα του ιδίου: «Το Αγροτικό Ζήτημα στην Ελλάδα» (Εξάντας, 1975). «Ο Δύσμορφος Καπιταλισμός» (σε συνεργασία με τον Samir Amin, Παπαζήσης, 1975). «Κράτος και Οικονομική Πολιτική» στον 19ο Αιώνα (Εξάντας, 1978). «Εθνισμός και Οικονομική Ανάπτυξη» (Εξάντας, 1979). «Η Ελλάδα σε εξέλιξη» (διεύθυνση, Εξάντας, 1985). «Οι Νέες Τεχνολογίες στην Ευρωπαϊκή Οικονομία Τροφίμων» (Βρυξέλλες, 1986). «Η Απο-ανάπτυξη σήμερα» (Εξάντας, 1987).
Εκδόσεις των παραπάνω έργων του κυκλοφορούν επίσης στα γαλλικά, αγγλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, ιταλικά, ολλανδικά, κινέζικα.
Καταδικασμένη σε αδιέξοδο η πορεία της Ευρώπης
-Η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με το προσφυγικό ζήτημα. Ποια κατά τη γνώμη σας θα πρέπει να είναι η λύση;
- Θέλω να ελπίζω ότι οι πρόσφυγες θα κατανεμηθούν σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. και δεν θα παραμένουν συγκεντρωμένοι και εγκαταλελειμμένοι αποκλειστικά και μόνον στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Άλλωστε, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε πρόταση για την κατανομή των προσφύγων στις χώρες των 28, κατ’ αναλογίαν του πληθυσμού τους.
-Φάνηκε από πλευράς Ευρώπης μια αδυναμία συνολικής και συλλογικής αντιμετώπισης του θέματος. Πολλοί κάνουν λόγο και για το «τέλος της Ευρώπης». Ποια η δική σας προσέγγιση;
-Όσοι φαντασιώνονται το τέλος της Ευρώπης, προφητεύουν το τέλος της σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται. Ο καθείς δεν βλέπει παρά μόνον αυτά που φαντάζεται και επιθυμεί να δει για να δικαιώνεται. Ότι η σημερινή Ευρώπη, υπό τις συνθήκες που λειτουργεί, είναι καταδικασμένη σε αδιέξοδο, αυτό είναι ακριβές. Όμως, αφού επιθυμία των βασικών εταίρων, ιδίως της Γερμανίας και της Γαλλίας, είναι να διατηρηθεί η Ευρώπη, αυτό υπακούει ότι οι σημερινές κατευθύνσεις θα αλλάξουν προκειμένου να προσαρμοσθούν στις νέες συνθήκες. Κατά συνέπεια, όσον με αφορά δεν προφητεύω καθόλου το τέλος της Ευρώπης, αλλά διαπιστώνω ότι η σημερινή Ευρώπη δεν έχει μέλλον και ότι για να διατηρηθεί, οφείλει να αλλάξει και να προσαρμοσθεί ακόμη και στις προσδοκίες και ανάγκες του παγκόσμιου συστήματος. Θα πρέπει η Ευρώπη να παύσει να αποτελεί «μαύρη κηλίδα» της παγκόσμιας οικονομίας και να ανακτήσει τον δυναμικό ρόλο της που είχε στο παρελθόν.
«Η πλεονεξία κακός οδηγός για τους ισχυρούς…»
-Είστε εξ εκείνων που θεωρούν πως διανύουμε μια εποχή χωρίς ιδεολογίες, αλλά απλώς υπάρχουν διαχειριστές του συστήματος;
-Όχι βέβαια. Το τέλος των ιδεολογιών διαβεβαιώνουν αυτοί που θέλουν να δικαιολογήσουν τον δικό τους συμβιβασμό. Το ισχύον σύστημα αποδεικνύεται σήμερα όχι μόνον άδικο και με τερατώδεις ανισότητες, αλλά και εξόχως αναποτελεσματικό, ακόμη και για τα συμφέροντα των κρατούντων ισχυρών. Όταν η οφελέτρια χώρα συντρίβεται, τότε ζημιώνουν και οι δανειστές της και ούτε ενδιαφέρονται να αξιοποιήσουν καν τα περιουσιακά στοιχεία της σε ένα κατεστραμμένο τοπίο. Η πλεονεξία είναι πάντοτε κακός οδηγός για τους ισχυρούς. Ένα σύστημα με δικαιότερη κατανομή εισοδημάτων και πλούτου θα μπορούσε να αποβεί πολύ περισσότερο βιώσιμο από ό,τι το σημερινό που οδηγείται με επιτάχυνση σε αδιέξοδο.
-Ποιες είναι οι ρίζες της τρομοκρατίας κατά τη γνώμη σας; Θεωρείτε πως υπάρχουν θεραπείες που μπορούν να δοθούν από τον λεγόμενο δυτικό κόσμο;
-Εάν εννοείτε την τρομοκρατία στη Μέση Ανατολή, τότε η Δύση φέρει μεγάλη και καθοριστική ευθύνη για την εμφάνιση του φαινομένου, αφού η ίδια το προκαλεί με τις συνεχείς επεμβάσεις της στην περιοχή. Όμως, εάν εννοείτε την τρομοκρατία στις χώρες της Ευρώπης, τότε πρόκειται για νέους που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στις δυτικές κοινωνίες και το πρόβλημα είναι ότι το φαινόμενο δείχνει πως αποτυγχάνει η ενσωμάτωση των νέων ατόμων. Οπωσδήποτε, η αποτυχία της ενσωμάτωσης οφείλεται στην πορεία των δυτικών κοινωνιών και την επιλογή των κυβερνήσεών τους να παραδίδονται στην υποθετική παγκοσμιοποίηση, συρρικνώνοντας, παράλληλα, κάθε εσωτερική πολιτική ενσωμάτωσης των νεανικών πληθυσμών τους. Άλλοτε το όνειρο των νέων ήταν να ζήσουν στην Ευρώπη, ενώ σήμερα κάποιοι απο αυτούς επιλέγουν να την εκδικούνται επειδή δεν τους εξασφάλισε τη δυνατότητα να ζήσουν σε αυτήν. Αυτή η τρομοκρατία αποτελεί ζήτημα όχι τόσο θρησκευτικό, όσο κυρίως κοινωνικό.
Συνέντευξη στον Κώστα Βενιζέλο
Λευκωσία: Οι κομματικοί μηχανισμοί δεν ενδιαφέρονται παρά μόνον για την αναπαραγωγή τους και όταν συμβεί να φτάσουν στην εξουσία, προτιμούν να βρίσκεται η κοινωνία στις κερκίδες παρά μέσα στα πόδια τους. Αυτό αναφέρει, μεταξύ άλλων, σε συνέντευξή του στον «Φ», ο ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας του Πανεπιστημίου των Παρισίων, Κώστας Βεργόπουλος, ο οποίος αναφέρεται στις εξελίξεις στην Ελλάδα σε σχέση με την οικονομία. Η Ελλάδα, ανέφερε, «εάν εξακολουθεί να παραμένει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αυτό οφείλεται κυρίως όχι στο χρέος της, αλλά στη σκληρότατη και πιο αντιπαραγωγική συνταγή που εφαρμόζεται σ’ αυτήν, με την παθητική συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης που σύρεται από τους δανειστές χωρίς να προβάλλει ούτε να διεθνοποιεί επαρκώς τη διάσταση του ελληνικού προβλήματος». Ο Κώστας Βεργόπουλος τονίζει παράλληλα πως οι άλλες υπερχρεωμένες χώρες εξαντλούνται με την τήρηση των προγραμμάτων στήριξης, αλλά στο τέλος έχουν τουλάχιστον το χρέος ξοφλημένο ή πάντως εξυπηρετήσιμο. Η Ελλάδα, επισήμανε, «σήμερα τσακίζεται, αλλά η θέση της στο χρέος δεν βελτιώνεται, μόνον χάνει σε όλα τα μέτωπα».
Ο Κώστας Βεργόπουλος βρέθηκε στην Κύπρο πρόσφατα και μίλησε με θέμα «Προκαταλήψεις και εθελοτύφλωση στην Οικονομία του 21ου αιώνα». Η εκδήλωση ήταν συνδιοργάνωση του «Advanced Media Institute, Εφαρμοσμένη Έρευνα στην Επικοινωνία και τη Δημοσιογραφία», του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου και του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών «Επικοινωνία και Νέα Δημοσιογραφία» του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου.
- Σήμερα, έναν περίπου χρόνο μετά το «πρώτη φορά αριστερά» ποια βαθμολογία θα βάζατε στην κυβέρνηση; -Έχω την εντύπωση ότι, εκτός από ορισμένα επιμέρους ζητήματα, τα βασικά προβλήματα της χώρας παραμένουν στην αναμονή, αλλά και δεν βλέπω ακόμη θετικά σημεία ούτε σε βάθος χρόνου. Δεν σκοπεύω να βαθμολογήσω την κυβέρνηση, αλλά απλώς εκτιμώ την κατάσταση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει τα τελευταία 6 χρόνια η χώρα και η σημερινή κυβέρνησή της. Το πιο βασικό ζήτημα είναι ότι η λιτότητα και οι περικοπές σε μισθούς και σε συντάξεις συνεχίζονται και επιδεινώνονται, ενώ παράλληλα δεν βελτιώνονται οι προοπτικές ούτε σε βάθος χρόνου. Η αξιολόγηση από τους θεσμούς καθυστερεί, παραμένει υποθετική, αλλά και αν κάποτε δοθεί με μεγάλη καθυστέρηση, δεν βλέπω πώς η ελληνική οικονομία θα επανεκκινήσει, ούτε είναι σοβαρό να περιμένουμε η αναγκαία επανεκκίνηση να προκύψει από μόνη της, χωρίς σχέδιο από ελληνικής πλευράς. Οι θυσίες συνεχίζονται, αλλά ο στόχος δεν φαίνεται, ούτε η οικονομία ανακάμπτει, αλλά ούτε και η θέση της χώρας έναντι του χρέους της βελτιώνεται.
- Υπάρχουν άλλες διέξοδοι για την Ελλάδα, πλην αυτής που ακολουθείται σήμερα από την ελληνική κυβέρνηση;
-Αφού δεν ήταν δυνατόν να αποφύγει η χώρα το τρίτο πρόγραμμα στήριξης, θα έπρεπε τουλάχιστον εντός αυτού να λαμβάνει μέτρα ή να σχεδιάζει κάτι «παράλληλο», ώστε να αντισταθμίζονται οι οπωσδήποτε αρνητικές συνέπειες του επισήμου προγράμματος. Και αυτό ακριβώς είναι που δεν βλέπω ούτε καν στον ορίζοντα. Περίμενα μεγαλύτερη ελληνική αυτονομία έναντι των δανειστών και αυτό είναι που δεν βλέπω. Επί παραδείγματι, σχεδόν 50% του ελληνικού δημόσιου χρέους έχει πάει στη διάσωση των τραπεζών. Εάν όμως γινόταν διαχωρισμός ανάμεσα σε καθαρά δημόσιο χρέος και σε τραπεζικό, το πρώτο θα μειωνόταν ήδη από 180% του ΑΕΠ σε 100%. Η Ισπανία το έχει επιτύχει με συντηρητική κυβέρνηση, γιατί η Ελλάδα να μην μπορεί να επωφεληθεί με όμοιο τρόπο;
- Για να μην το περιορίσουμε μόνο στην Ελλάδα, οι χώρες που χαρακτηρίζονται ως αποικίες χρέους ποιο μέλλον μπορεί να έχουν;
- Δεν είναι όλες το ίδιο και αν σήμερα η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αυτό οφείλεται κυρίως όχι στο χρέος της, αλλά στη σκληρότατη και πιο αντιπαραγωγική συνταγή που εφαρμόζεται σ’ αυτήν. Έπειτα από 6ετή «θεραπευτική» αγωγή, κάποιες υπερχρεωμένες χώρες βγαίνουν εξαιρετικά αποδυναμωμένες, αλλά η Ελλάδα δεν βγαίνει, δεν έχει καμία προοπτική και αντίθετα συνεχίζει να βυθίζεται στην ατέλειωτη ύφεση, η οποία συνεχίζει να προκαλείται από τα μέτρα που λαμβάνονται για την υποθετική έξοδο της από αυτήν. Οι άλλες υπερχρεωμένες χώρες εξαντλούνται με την τήρηση των προγραμμάτων στήριξης, αλλά στο τέλος έχουν τουλάχιστον το χρέος ξοφλημένο ή πάντως εξυπηρετήσιμο. Η Ελλάδα σήμερα τσακίζεται, αλλά η θέση στο χρέος δεν βελτιώνεται, μόνον χάνει σε όλα τα μέτωπα. Μέχρι σήμερα, η Κυβέρνηση δίδει προτεραιότητα στο κυνήγι της ελάφρυνσης του χρέους, όμως, αυτό είναι μελλοντικό πρόβλημα μετά το 2023. Αντίθετα, η προτεραιότητα θα έπρεπε να δίδεται στην αναθέρμανση και σταθεροποίηση εδώ και τώρα στον παρόν και έπειτα να προσεγγίζεται το ζήτημα του χρέους.
-Έχετε δηλώσει πως οι κοινωνίες παραμένουν στις κερκίδες. Αυτό δεν έχει σχέση, κυρίως και με τις ηγεσίες;
- Όχι μόνον με τις ηγεσίες, αλλά και με τους κομματικούς μηχανισμούς που δεν κινητοποιούν την κοινωνία, αλλά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πως να επωφεληθούν από τις κινητοποιήσεις της. Στην ουσία, οι κομματικοί μηχανισμοί δεν ενδιαφέρονται παρά μόνον για την αναπαραγωγή τους και όταν συμβεί να φτάσουν στην εξουσία, προτιμούν να βρίσκεται η κοινωνία στις κερκίδες παρά μέσα στα πόδια τους. Οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους παραμένουν σε συνθήκες μυστικοπάθειας και η κοινωνία ενημερώνεται μόνον από ανεύθυνες διαρροές, ενώ θα έπρεπε η κοινωνία να συμμετέχει και να παρακολουθεί όλες τις φάσεις της διαπραγμάτευσης, αφού όπως πάντα αυτή καλείται να πληρώσει τον λογαριασμό.
- Έχετε αναφερθεί στον «κοινωνικό ριζοσπαστισμό»; Αυτό διαφέρει από τον ιδεολογικό, πολιτικό ριζοσπαστισμό;
- Διαφέρει όσο διαφέρουν μεταξύ τους οι έννοιες «κοινωνία», «ιδεολογία», «πολιτική». Ο ριζοσπαστισμός μπορεί να επεκτείνεται σε όλα αυτά τα πεδία, αλλά όταν μιλώ για κοινωνικό ριζοσπαστισμό, θέλω να τονίσω τον ριζοσπαστισμό που προέρχεται από τις πιο βαθιές ρίζες της κοινωνίας και επισκιάζει όλα τα άλλα πεδία.
Ποιος είναι ποιος
Ο Κώστας Β. Βεργόπουλος σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, οικονομικές και πολιτικές επιστήμες στη Σορβόννη. Διδάκτωρ οικονομικών επιστημών (Doctorat d’ Etat) του Πανεπιστημίου της Σορβόννης. Καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Επισκέπτης καθηγητής σε Πανεπιστήμια της Βόρειας και Νότιας Αμερικής. Διεθνής εμπειρογνώμων στα Ηνωμένα Έθνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Βιβλία του έχουν μεταφραστεί και διδάσκονται σε δέκα γλώσσες.
Έργα του ιδίου: «Το Αγροτικό Ζήτημα στην Ελλάδα» (Εξάντας, 1975). «Ο Δύσμορφος Καπιταλισμός» (σε συνεργασία με τον Samir Amin, Παπαζήσης, 1975). «Κράτος και Οικονομική Πολιτική» στον 19ο Αιώνα (Εξάντας, 1978). «Εθνισμός και Οικονομική Ανάπτυξη» (Εξάντας, 1979). «Η Ελλάδα σε εξέλιξη» (διεύθυνση, Εξάντας, 1985). «Οι Νέες Τεχνολογίες στην Ευρωπαϊκή Οικονομία Τροφίμων» (Βρυξέλλες, 1986). «Η Απο-ανάπτυξη σήμερα» (Εξάντας, 1987).
Εκδόσεις των παραπάνω έργων του κυκλοφορούν επίσης στα γαλλικά, αγγλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, ιταλικά, ολλανδικά, κινέζικα.
Καταδικασμένη σε αδιέξοδο η πορεία της Ευρώπης
-Η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με το προσφυγικό ζήτημα. Ποια κατά τη γνώμη σας θα πρέπει να είναι η λύση;
- Θέλω να ελπίζω ότι οι πρόσφυγες θα κατανεμηθούν σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. και δεν θα παραμένουν συγκεντρωμένοι και εγκαταλελειμμένοι αποκλειστικά και μόνον στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Άλλωστε, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε πρόταση για την κατανομή των προσφύγων στις χώρες των 28, κατ’ αναλογίαν του πληθυσμού τους.
-Φάνηκε από πλευράς Ευρώπης μια αδυναμία συνολικής και συλλογικής αντιμετώπισης του θέματος. Πολλοί κάνουν λόγο και για το «τέλος της Ευρώπης». Ποια η δική σας προσέγγιση;
-Όσοι φαντασιώνονται το τέλος της Ευρώπης, προφητεύουν το τέλος της σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται. Ο καθείς δεν βλέπει παρά μόνον αυτά που φαντάζεται και επιθυμεί να δει για να δικαιώνεται. Ότι η σημερινή Ευρώπη, υπό τις συνθήκες που λειτουργεί, είναι καταδικασμένη σε αδιέξοδο, αυτό είναι ακριβές. Όμως, αφού επιθυμία των βασικών εταίρων, ιδίως της Γερμανίας και της Γαλλίας, είναι να διατηρηθεί η Ευρώπη, αυτό υπακούει ότι οι σημερινές κατευθύνσεις θα αλλάξουν προκειμένου να προσαρμοσθούν στις νέες συνθήκες. Κατά συνέπεια, όσον με αφορά δεν προφητεύω καθόλου το τέλος της Ευρώπης, αλλά διαπιστώνω ότι η σημερινή Ευρώπη δεν έχει μέλλον και ότι για να διατηρηθεί, οφείλει να αλλάξει και να προσαρμοσθεί ακόμη και στις προσδοκίες και ανάγκες του παγκόσμιου συστήματος. Θα πρέπει η Ευρώπη να παύσει να αποτελεί «μαύρη κηλίδα» της παγκόσμιας οικονομίας και να ανακτήσει τον δυναμικό ρόλο της που είχε στο παρελθόν.
«Η πλεονεξία κακός οδηγός για τους ισχυρούς…»
-Είστε εξ εκείνων που θεωρούν πως διανύουμε μια εποχή χωρίς ιδεολογίες, αλλά απλώς υπάρχουν διαχειριστές του συστήματος;
-Όχι βέβαια. Το τέλος των ιδεολογιών διαβεβαιώνουν αυτοί που θέλουν να δικαιολογήσουν τον δικό τους συμβιβασμό. Το ισχύον σύστημα αποδεικνύεται σήμερα όχι μόνον άδικο και με τερατώδεις ανισότητες, αλλά και εξόχως αναποτελεσματικό, ακόμη και για τα συμφέροντα των κρατούντων ισχυρών. Όταν η οφελέτρια χώρα συντρίβεται, τότε ζημιώνουν και οι δανειστές της και ούτε ενδιαφέρονται να αξιοποιήσουν καν τα περιουσιακά στοιχεία της σε ένα κατεστραμμένο τοπίο. Η πλεονεξία είναι πάντοτε κακός οδηγός για τους ισχυρούς. Ένα σύστημα με δικαιότερη κατανομή εισοδημάτων και πλούτου θα μπορούσε να αποβεί πολύ περισσότερο βιώσιμο από ό,τι το σημερινό που οδηγείται με επιτάχυνση σε αδιέξοδο.
-Ποιες είναι οι ρίζες της τρομοκρατίας κατά τη γνώμη σας; Θεωρείτε πως υπάρχουν θεραπείες που μπορούν να δοθούν από τον λεγόμενο δυτικό κόσμο;
-Εάν εννοείτε την τρομοκρατία στη Μέση Ανατολή, τότε η Δύση φέρει μεγάλη και καθοριστική ευθύνη για την εμφάνιση του φαινομένου, αφού η ίδια το προκαλεί με τις συνεχείς επεμβάσεις της στην περιοχή. Όμως, εάν εννοείτε την τρομοκρατία στις χώρες της Ευρώπης, τότε πρόκειται για νέους που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στις δυτικές κοινωνίες και το πρόβλημα είναι ότι το φαινόμενο δείχνει πως αποτυγχάνει η ενσωμάτωση των νέων ατόμων. Οπωσδήποτε, η αποτυχία της ενσωμάτωσης οφείλεται στην πορεία των δυτικών κοινωνιών και την επιλογή των κυβερνήσεών τους να παραδίδονται στην υποθετική παγκοσμιοποίηση, συρρικνώνοντας, παράλληλα, κάθε εσωτερική πολιτική ενσωμάτωσης των νεανικών πληθυσμών τους. Άλλοτε το όνειρο των νέων ήταν να ζήσουν στην Ευρώπη, ενώ σήμερα κάποιοι απο αυτούς επιλέγουν να την εκδικούνται επειδή δεν τους εξασφάλισε τη δυνατότητα να ζήσουν σε αυτήν. Αυτή η τρομοκρατία αποτελεί ζήτημα όχι τόσο θρησκευτικό, όσο κυρίως κοινωνικό.
Συνέντευξη στον Κώστα Βενιζέλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα