Ο Ιούδας φορούσε πράσινα

Γιατί είναι ηθικά διαβλητή η προσχώρηση στελεχών του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ
Όλοι έχουμε δικαίωμα σε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή μας. Κι είναι θεωρητικά πιθανό να δούμε το φως το αληθινό ακόμα και στην έσχατη ωριμότητα του βίου μας. Αυτό όμως καθόλου δεν δικαιολογεί  τα "μεταμεληθέντα" μεγαλοστελέχη του  ΠΑΣΟΚ

που σπεύδουν να προσφέρουν γη και ύδωρ στον ΣΥΡΙΖΑ.  Είτε προσδοκούν την αναλογούσα επιβράβευση είτε όχι. Για την ακρίβεια και για να μην κρυβόμαστε, η στάση τους, η στάση των περισσότερων εξ αυτών, είναι ηθικά προβληματική. Αυτό δεν δικαιολογεί το λιντσάρισμα που ενδεχομένως υφίστανται στα σόσιαλ μίντια. Κάτι τέτοιο δεν δικαιολογείται ποτέ και για κανέναν. Ας μην διαμαρτύρονται όμως για την κριτική που υφίστανται και για την αγανάκτηση που προκαλούν σε παλαιούς συνοδοιπόρους τους.

Ο λόγος είναι απλός. Το ΠΑΣΟΚ πολεμήθηκε και λοιδορήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ για τις σκληρές αποφασεις πού πήρε το 2010 και για το πρώτο Μνημόνιο. Στελέχη του προπηλακίστηκαν, κατηγορήθηκαν ούτε λίγο ούτε πολύ οτι είναι προδότες- μερκελιστές από τον ίδιο τον κ. Τσίπρα, άντεξαν όμως και με όλα τα λάθη, κράτησαν την χώρα όρθια. Φυσικά ηταν δικαίωμα τού καθένα να διαφωνήσει, να παραιτηθεί, να φύγει από το κόμμα, να καταγγείλει την πολιτική των Μνημονίων. Και αν εξακολουθούσε να έχει την ιδια στάση, θα μπορούσαμε να διαφωνήσουμε μαζί τους, όχι όμως να αμφισβητήσουμε την ειλικρίνεια τους.


Τι σημαίνει όμως η ένταξη τους σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά από το τρίτο Μνημόνιο δηλαδή και την πλήρη διάψευση όλων όσων είχε υποσχεθεί;  Τι άλλο από την αποδοχή πως τα Μνημόνια ήταν αναπόφευκτα,  πως η εναλλακτική λύση της χρεοκοπίας ήταν συνταγή καταστροφής, μια βουτιά στην άβυσσο όπως  ομολόγησε και ο κ. Τσίπρας. Τα στελέχη αυτά λοιπόν, ενώ δικαιώνουν την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, δικαιώνουν ταυτόχρονα και τους πάλαι ποτέ αρνητές της. Αυτούς που τους έβρισαν- τους ίδιους και τους συντρόφους τους-  τους λοιδόρησαν τους αντιμετώπισαν με έναν τρόπο την χυδαιότητα και την βιαιότητα του οποίου δεν είχαμε ξανασυναντήσει στην μεταπολίτευση. Ένα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πει "είχαμε αυταπάτες". Και για πολλούς αυτοαποκαλούμενους αριστερούς, ενδέχεται να είναι και αλήθεια. Αυτοί όμως; Αυτοί οι πρώην παπανδρεϊκοί ή πρώην εκσυγχρονιστές,  τα ψήφισαν, επαναστάτησαν, υποτίθεται, διότι τους έκαιγε  η συνείδηση τους και τώρα ουσιαστικά τα ξαναψηφίζουν εντασσόμενοι στο ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα δίνουν συγχωροχάρτι για όλες τις αθλιότητες χωρίς να λένε μια κουβέντα, να ζητούν μια συγγνώμη, μια αναγνώριση του ψέματος από τους Συριζαίους. Σε τελευταία ανάλυση είναι και ζήτημα αξιοπρέπειας. Η κ. Σια Αναγνωστοπούλου με αποκρουστική ωμότητα είπε προχθές στην τηλεόραση ότι οι προσχωρήσεις δεν υποδηλώνουν μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά αναγνώριση της νέας "πραγματικότητας"  από όσους επιλέγουν να μπουν στο κόμμα. Και είναι ακριβώς αυτό: μια ωμή παραδοχή των νέων συσχετισμών δύναμης. Χωρίς προσχήματα, χωρίς αυτοκριτική. Σταλινικός ρεαλισμός.

Δυστυχώς ο εξευτελισμός δε σταματά εδώ. Γιατί βέβαια μπαίνοντας στον ΣΥΡΙΖΑ υιοθετούν και την αφήγηση του για το "νέο" και το "παλιό". Ότι η κρίση είναι το αποτέλεσμα της λεηλασίας της χώρας από την "παλαιά" πολιτική τάξη. Μόνο που η πολιτική τάξη ήταν και ειναι αυτοί οι ίδιοι. Η Τζάκρη, η Ξενογιαννακοπούλου, η Λούκα, ο Κουρουπλής, ο Κοτσακάς, ο Σπίρτζης,ο Τζουμάκας, ο Μάρδας ήταν και είναι περισσότερο μέλη  αυτού του κατεστημένου από τον Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο για παράδειγμα ή τον Νίκο Ανδρουλάκη. Και σε κάθε περίπτωση, ακόμα και όσοι δεν είχαν κυβερνητικές θέσεις, με αυτό το κατεστημένο συνεργάστηκαν, σε συνεργασία με αυτό αναδείχθηκαν και, οι πιο πολλοί, από αυτό ωφελήθηκαν ποικιλοτρόπως.  Άραγε αποδέχονται οτι πήραν μέρος ή συνήργησαν ή εντέλει ανέχθηκαν αυτή την λεηλασία; Αυτό δηλώνουν εντασσόμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ. Για να μην πούμε για την συνύπαρξη τους με τον "σύντροφο" Καμμένο, τον πολιτικό που περισσότερο από κάθε άλλο συκοφάντησε τον χώρο τους.
Προφανώς η χώρα δεν θα πάει μπροστά ανακυκλώνοντας παλιές(;) έχθρες.  Αυτού του είδους οι μετακινήσεις ωστόσο που δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα και το μόνο που εξυπηρετούν ειναι η προσωπική επιβίωση, έχουν ένα και μόνο αποτέλεσμα. Να συμβάλουν στην απαξίωση της πολιτικής και στην ενίσχυση των δημαγωγών των  άκρων, δεξιάς και αριστεράς. Η αγωνία όσων νιώθουν οτι τα πράγματα τους ξεπερνούν, ότι οι πολίτες τους γυρνάνε την πλάτη, είναι κατανοητή. Σε προσωπικό επίπεδο μπορεί και να μας προκαλούν λύπη. Αυτό δεν αναιρεί τις προσωπικές τους ευθύνες.