Αν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι στα αλήθεια τραγικό.
Το 2016, πάνω από 54.000 συμπολίτες μας, έκαναν αίτηση αποποίησης κληρονομιάς.
Δηλαδή οι εκλιπόντες πρόγονοι , τους κληροδότησαν την όποια περιουσία κατάφεραν να αποκτήσουν εν ζωή αλλά οι κληρονόμοι, δηλαδή τα παιδιά τους αδυνατούν να κάνουν αποδοχή κληρονομίας καθώς το κράτος έχει επιβάλλει τα τελευταία χρόνια τόσα βάρη στην ακίνητη περιουσία κι έχει επιβληθεί τόσο βίαιη συρρίκνωση των εισοδημάτων και του βιοτικού επιπέδου που τα παιδιά κληρονόμοι, δεν μπορούν να τα σηκώσουν.
Έτσι, το προγονικό σπίτι στο χωριό ή στην πόλη ή τα χωραφάκια του παππού, “δωρίζονται” στο κράτος ,προκειμένου οι απόγονοι να απαλλαγούν από τους δυσβάστακτους φόρους κατοχής.
Πέρα από το συναισθηματικό σοκ να αποχωρίζεται κανείς το μόχθο και τον ιδρώτα των γονιών του, η κατάσταση αυτή έχει κι άλλες παραμέτρους αξιοσημείωτες.
Για παράδειγμα τι θα τα κάνει όλα αυτά τα ακίνητα το κράτος και πως θα τα ξεμπλέξει με τις τράπεζες αυτά που έχουν υποθήκες, όταν για παράδειγμα τις σχολάζουσες κληρονομιές δηλαδή αυτές που περιήλθαν στο κράτος στο διάβα του χρόνου από εκλιπόντες πολίτες που δεν είχαν κληρονόμους, κι είναι χιλιάδες, ουδείς στην ουσία ασχολήθηκε για να τις εκμεταλλευτεί προς όφελος του Δημοσίου ,η δε αρμόδια διεύθυνση του υπουργείου Οικονομικών είναι αμφίβολο αν έχει καν ακριβή εικόνα αυτών των χαμένων περιουσιών. Όπως αναξιοποίητα παραμένουν τα απευθείας κληροδοτήματα στο κράτος, χαμένα μέσα σε μουχλιασμένους φακέλλους κάποιου υπογείου και στη δαιδαλώδη γραφειοκρατία.
Αντίθετα όσες περιουσίες κληροδοτούνται προς την εκκλησία ή κάποια μη κρατικά ιδρύματα είναι βέβαιο ότι τυγχάνουν καλύτερης υποδοχής και εκμετάλλευσης γιατί προφανώς οι δικές τους υπηρεσίες δουλεύουν καλύτερα από αυτές του Δημοσίου.
Αναμφίβολα οι στιγμές που ζούμε με την πολύχρονη οικονομική κρίση δεν είναι απλά δύσκολες.
Σε πολλές περιπτώσεις είναι τραγικές και διαρκώς επιδεινούμενες. Ανεξάρτητα δε από αξιολογήσεις και σε κάποια μελλοντική στιγμή, έξοδο από τα μνημόνια, η κατάσταση δεν πρόκειται να γίνει ποτέ όπως ήταν προ κρίσης.
Ακόμα κι αυτοί που σήμερα, έχουν ακόμα κάποια δουλειά έστω και με κουτσουρεμένα εισοδήματα, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως τα παιδιά τους θα μπορούν να συντηρούν και να μένουν στο οικογενειακό σπίτι ή εξοχικό, ακόμα κι αν καταφέρουν να βρουν αύριο κάποια δουλειά.
Γιατί κακά τα ψέμματα, με μισθούς των 500 και 600 ευρώ, δεν μπορεί να συντηρηθεί και να λειτουργήσει το οικογενειακό διαμέρισμα των 120 ή των 150 τ.μ.
'Η θα πουληθεί μπιρ παρά,- αν πουλιέται- ή θα γίνει αποποίηση κληρονομιάς.
Δηλαδή αυτό το φαινόμενο που σήμερα καταγράφεται από τα στατιστικά στοιχεία με τις 54.000 αποποιήσεις μέσα σε ένα χρόνο, θα αυξάνεται συνεχώς στο μέλλον και για πολλά- πολλά χρόνια. Πολλώ δε μάλλον, όταν διαπιστώνεται πως οι σημερινές αποποιήσεις δεν αφορούν κατά κύριο λόγο περιουσίες που έχουν πάνω τους βάρη από δάνεια και φόρους κάτι που έχει μια λογική, αλλά περιουσίες ελεύθερες βαρών αλλά με μεγάλο κόστος κατοχής σε συνάρτηση με τα χαμηλά έως και ανύπαρκτα εισοδήματα της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων.
Έτσι, το προγονικό σπίτι στο χωριό ή στην πόλη ή τα χωραφάκια του παππού, “δωρίζονται” στο κράτος ,προκειμένου οι απόγονοι να απαλλαγούν από τους δυσβάστακτους φόρους κατοχής.
Πέρα από το συναισθηματικό σοκ να αποχωρίζεται κανείς το μόχθο και τον ιδρώτα των γονιών του, η κατάσταση αυτή έχει κι άλλες παραμέτρους αξιοσημείωτες.
Για παράδειγμα τι θα τα κάνει όλα αυτά τα ακίνητα το κράτος και πως θα τα ξεμπλέξει με τις τράπεζες αυτά που έχουν υποθήκες, όταν για παράδειγμα τις σχολάζουσες κληρονομιές δηλαδή αυτές που περιήλθαν στο κράτος στο διάβα του χρόνου από εκλιπόντες πολίτες που δεν είχαν κληρονόμους, κι είναι χιλιάδες, ουδείς στην ουσία ασχολήθηκε για να τις εκμεταλλευτεί προς όφελος του Δημοσίου ,η δε αρμόδια διεύθυνση του υπουργείου Οικονομικών είναι αμφίβολο αν έχει καν ακριβή εικόνα αυτών των χαμένων περιουσιών. Όπως αναξιοποίητα παραμένουν τα απευθείας κληροδοτήματα στο κράτος, χαμένα μέσα σε μουχλιασμένους φακέλλους κάποιου υπογείου και στη δαιδαλώδη γραφειοκρατία.
Αντίθετα όσες περιουσίες κληροδοτούνται προς την εκκλησία ή κάποια μη κρατικά ιδρύματα είναι βέβαιο ότι τυγχάνουν καλύτερης υποδοχής και εκμετάλλευσης γιατί προφανώς οι δικές τους υπηρεσίες δουλεύουν καλύτερα από αυτές του Δημοσίου.
Αναμφίβολα οι στιγμές που ζούμε με την πολύχρονη οικονομική κρίση δεν είναι απλά δύσκολες.
Σε πολλές περιπτώσεις είναι τραγικές και διαρκώς επιδεινούμενες. Ανεξάρτητα δε από αξιολογήσεις και σε κάποια μελλοντική στιγμή, έξοδο από τα μνημόνια, η κατάσταση δεν πρόκειται να γίνει ποτέ όπως ήταν προ κρίσης.
Ακόμα κι αυτοί που σήμερα, έχουν ακόμα κάποια δουλειά έστω και με κουτσουρεμένα εισοδήματα, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως τα παιδιά τους θα μπορούν να συντηρούν και να μένουν στο οικογενειακό σπίτι ή εξοχικό, ακόμα κι αν καταφέρουν να βρουν αύριο κάποια δουλειά.
Γιατί κακά τα ψέμματα, με μισθούς των 500 και 600 ευρώ, δεν μπορεί να συντηρηθεί και να λειτουργήσει το οικογενειακό διαμέρισμα των 120 ή των 150 τ.μ.
'Η θα πουληθεί μπιρ παρά,- αν πουλιέται- ή θα γίνει αποποίηση κληρονομιάς.
Δηλαδή αυτό το φαινόμενο που σήμερα καταγράφεται από τα στατιστικά στοιχεία με τις 54.000 αποποιήσεις μέσα σε ένα χρόνο, θα αυξάνεται συνεχώς στο μέλλον και για πολλά- πολλά χρόνια. Πολλώ δε μάλλον, όταν διαπιστώνεται πως οι σημερινές αποποιήσεις δεν αφορούν κατά κύριο λόγο περιουσίες που έχουν πάνω τους βάρη από δάνεια και φόρους κάτι που έχει μια λογική, αλλά περιουσίες ελεύθερες βαρών αλλά με μεγάλο κόστος κατοχής σε συνάρτηση με τα χαμηλά έως και ανύπαρκτα εισοδήματα της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα