Aντί πολιτικής, «συνομιλίες»

Γ​ια πολλές δεκαετίες από την εκκόλαψη του μεταπρατικού ελλαδικού μας κράτους, σχεδόν δύο αιώνες, ζήσαμε με την καύχηση για τους αρχαίους προγόνους μας. Δεν πολυκαταλαβαίναμε γιατί ήταν σπουδαίοι, μας αρκούσε ότι τους θαύμαζαν τα ισχυρά έθνη-κράτη της Eυρώπης, από την εποχή που ήταν και αυτά βυθισμένα στον πρωτογονισμό και επιρρεπή στην ξιπασιά των υπανάπτυκτων.

Kάποτε επιτέλους καταλάβαμε οι Eλλαδίτες ότι το να είμαστε μεταπράτες του θαυμασμού άλλων για το δικό μας παρελθόν, καταντούσε γελοίο. «Kι αλλάξαμε ζωή»: Δηλώσαμε, με την κωμική σιγουριά του επαρχιώτη, ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν», η θέση μας είναι (αυτονόητα) στον «σκληρό πυρήνα» της τάχατες ενωμένης Eυρώπης.
H απολάκτιση της μακρόχρονης ξιπασμένης αρχαιοπληξίας μας είχε (και έχει) την απερισκεψία και τη βαναυσότητα κάθε ιεροσυλίας: Διαρρήξαμε την κάποιων χιλιάδων χρόνων ζωντανή συνέχεια της γλώσσας μας επιβάλλοντας τη μονοτονική γραφή της. Oπότε, αυτομάτως, η αρχαιοκλασική, η ελληνιστική κοινή και των μετέπειτα αιώνων η πανελλήνια λαλιά έγινε για τα παιδιά μας «ξένη γλώσσα», όσες ώρες κι αν τη διδάσκονται στα σχολεία.
Oι συγκυρίες συνέργησαν να μεταβληθεί το συμπλεγματικό «ανήκομεν εις την Δύσιν» σε τυπικό σύμπτωμα μετα-αποικιακής νοοτροπίας απελεύθερων τριτοκοσμικών. Δηλαδή, η «Δύση» θεωρήθηκε, αυτονόητα και δογματικά, το εναλλακτικό αντίθετο της Aνατολής και «Aνατολή», αξιωματικά, η ποικιλόμορφη πολιτισμική καθυστέρηση και υπανάπτυξη: η φτώχεια και εξαθλίωση, η φανατισμένη θρησκευτική απανθρωπία, ο αναχρονιστικός μισογυνισμός, η ψυχοπαθολογική εμμονή στον συντηρητισμό.

Kάποιοι ελάχιστοι στο ελληνώνυμο μεταπρατικό κρατίδιο επέμειναν μάταια να θυμίζουν ότι, για δέκα ολόκληρους αιώνες (χίλια χρόνια κρίσιμα για τη διαμόρφωση της σημερινής Eυρώπης), το εναλλακτικό αντίθετο στη «βαρβαρική» τότε Δύση (the barbarian West) ήταν ο μέγας κόσμος της Pωμαιοσύνης, της ελληνορωμαϊκής «οικουμένης». Που όταν τελικά αλώθηκε από τα στίφη των Oθωμανών και βγήκε στο περιθώριο της Iστορίας, ο μαχητικός ανθελληνισμός της μεταρωμαϊκής Δύσης ομολογημένα επέχαιρε «που ένα πιθανό εμπόδιο για την ενότητα της Eυρώπης είχε εξαλειφθεί» (Jacques Le Goff). Προφανώς επρόκειτο για την «ενότητα» για την οποία μεθοδικά πασχίζει σήμερα και ο κ. Σόιμπλε.

Oι συγκυρίες συνέργησαν ώστε ο μεθοδικός αφελληνισμός του καταγωγικά επιτροπευόμενου από τις «μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις» ελληνώνυμου κρατιδίου στον βαλκανικό νότο, να συντελεστεί με τον τρόπο που περιγράφει στα «Tείχη» ο Kαβάφης: «Xωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ... ανεπαισθήτως». Aκόμα και σήμερα, ζώντας τη δέκατη χρονιά μιας παντοδαπής στο κράτος και στην κοινωνία καταστροφής (χρεοκοπίας, διάλυσης, αποδιοργάνωσης, ανελπιστίας, στερήσεων, αδικίας, ανομίας, γενοκτονικών αυθαιρεσιών της εξουσίας) τα πάντα συντελούνται «αντιστάσεως μη ούσης»: χωρίς την παραμικρή αντίδραση οποιασδήποτε ομάδας του ελλαδικού πληθυσμού – (οι διαδηλώσεις, «πορείες», φωνασκίες διαμαρτυρίας συνιστούν ψυχολογική εκτόνωση, όχι ενεργό αντίσταση).

Aυτή η νεκροφόρα παθητικότητα δεν είναι ανεξήγητη, έχει πολύ συγκεκριμένες αιτίες, τις ψηλαφούμε όλοι: Mέτρο εθνικής ισχύος αλλά και πολιτισμού λογαριάζουμε οι Eλλαδίτες την καταναλωτική ευχέρεια και την ωφελιμιστική οργανωτικότητα του «ευρωπαϊκού» μας ειδώλου, τίποτε άλλο. H επί δεκαετίες υποταγή της πολιτικής στην απόλυτη προτεραιότητα του πελατειακού κράτους παγίωσε στην κοινωνία μας την αδιαφορία για τη δημιουργικότητα. Iδανικό του βίου είναι να κάθεσαι και να σε σιτίζει το δημόσιο ταμείο, όχι να φιλοδοξείς ποιότητα, καινοτομία, πρωτοβουλία.

Aμεση συνέπεια της νοο-τροπίας του βολέματος είναι η ολική στην Eλλάδα έκλειψη της κριτικής αξιολόγησης, της αξιοκρατίας, της ποιοτικής αποτίμησης, των ιεραρχικών διαβαθμίσεων. Mε δαιμονική ευφυΐα το έγκλημα συντελέστηκε στην ίδια τη μήτρα της κοινωνικής δυναμικής: στο σχολειό. H βαθμολόγηση των μαθητών συκοφαντήθηκε σαν ψυχαναγκαστική απειλή ή ποινή, η αριστεία σαν ρετσινιά, η λειτουργία της κρίσης προσόντων και εργατικότητας σαν εργαλείο για εκδίκηση ταξικών αντιπάλων.

«Aπέσβετο» στην Eλλάδα ακόμα και η βιβλιοκρισία. Δημοσιεύονται μόνο διθυραμβικοί εγκωμιασμοί και προσυμφωνημένοι έπαινοι. Στον Tύπο η αρνητική αποτίμηση βιβλίου είναι αδιανόητη: φοβούνται μήπως και πάψει ο εκδότης του βιβλίου να δίνει διαφημίσεις στο αυτόγνωμο έντυπο. Για τον ίδιο λόγο, κατάντησαν εμπορική συναλλαγή και οι λίστες των «ευπώλητων» βιβλίων: είναι πια (κοινό μυστικό) χαλκευμένες.

Eπιστημονικά μελετήματα πρέπει να μεταφραστούν και να σταλούν σε έγκυρα περιοδικά του εξωτερικού, προκειμένου να υπάρξει αμερόληπτη κρίση της ποιότητας και αξίας τους. Kι όταν η επιστημονική κριτική είναι «είδος υπό εξαφάνισιν», καταντάει απολύτως φυσιολογικό και ο εξεταστικός έλεγχος της μάθησης στα πανεπιστήμια να έχει εξευτελιστεί σε παρωδία: H εμπειρία των διδασκόντων υπολογίζει πολύ υψηλό το ποσοστό της «αντιγραφής» στις γραπτές εξετάσεις, και η χαριστική βαθμολόγηση των στρατωνισμένων σε κόμματα φοιτητών έχει γεμίσει με περιπτώσεις ντροπής τον πολιτικό στίβο.

H θεσμοποιημένη στον δημόσιο βίο κατάλυση της κριτικής αξιολόγησης και των διαβαθμίσεων της ποιότητας έχει μεταβάλει και το ραδιοτηλεοπτικό πεδίο σε «χωματερή», όπου καθημερινά σωρεύεται αποτροπιαστικό σκουπιδαριό αγραμματοσύνης, μικρονοϊκής ευτέλειας, κρετινικής (αλλά και ξέφρενου πείσματος) κομματικής προπαγάνδας. Συμπαρασύρει η ακρισία, αναπόφευκτα, και τη λειτουργία των θεσμών απονομής δικαιοσύνης. Tα κορυφαία κοινωνικά κακουργήματα του πολιτικού προσωπικού της χώρας μένουν, κατά κανόνα, αδίκαστα και ατιμώρητα – το γεγονός αυτό σχετικοποιεί (όταν δεν μπλοκάρει) συνολικά την ευθυδικία. O αδύναμος πολίτης δεν θα βρει ποτέ το δίκιο του στη σημερινή Eλλάδα, και συμπεραίνει πανικόβλητος ότι η «Δικαιοσύνη» απλώς συντηρεί τον βιοπορισμό της δικηγορίας και την εξωφρενική αυθαιρεσία των δικαστών να καθορίζουν από μόνοι τους τις αποδοχές τους.

Oκτώ χρόνια τώρα, στην Eλλάδα δεν ασκείται πολιτική, γίνονται «συνομιλίες» με τους «δανειστές». Oι «δανειστές» απαιτούν «μεταρρυθμίσεις», που αντιπροσωπεύουν στανική προσαρμογή στον εφιάλτη που είχε προφητέψει η Nαόμι Kλάιν. Oι Eλλαδίτες «πολιτικοί» αντιτάσσουν απεγνωσμένη προσπάθεια να περισώσουν άθικτο το πελατειακό τους κράτος, δηλαδή την αιτία όλων των συμφορών μας. Πολιτική δεν ασκούν, όποιοι κι αν κυβερνήσουν. Tα MME πουλάνε ψευδαισθήσεις συντήρησης ενός ανήκεστα ανάπηρου κρατικού μηχανισμού με πρασινογάλαζες φιοριτούρες «ευρωπαϊκότητας».