Πέθανε μόνος του στο γηροκομείο. Οι νοσοκόμες νόμιζαν, ότι δεν είχε τίποτα που να έχει αξία, μέχρι που είδαν αυτό!

Σε όλο τον κόσμο τα νοσοκομεία και τα γηροκομεία είναι γεμάτα με ηλικιωμένους, που τους έχουν ξεχάσει οι δικοί τους άνθρωποι. Η πικρή αλήθεια είναι, ότι πολλούς τους έβαλαν στα γηροκομεία οι συγγενείς τους και μετά τους ξέχασαν. Επίσης, το προσωπικό σε αυτές τις εγκαταστάσεις είναι συνήθως τόσο απασχολημένο, που δεν προλαβαίνει να γνωρίσει σε βάθος τους ηλικιωμένους. Όταν ο Mark Fisher πέθανε στη γηριατρική πτέρυγα ενός οίκου ευγηρίας, οι νοσοκόμες πίστευαν, ότι δεν άφησε πίσω του τίποτα που να έχει αξία. 


Ωστόσο, όταν άρχισαν να καθαρίζουν το δωμάτιο του, για να το ετοιμάσουν για τον επόμενο ένοικο, μια από τις νοσοκόμες βρήκε κάτι αναπάντεχο. Βρήκε ένα ποίημα. Η νοσοκόμα εντυπωσιάστηκε από το ποίημα του Fisher και αποφάσισε να κάνει αντίγραφα και να τα μοιράσει σε όλους τους υπαλλήλους του γηροκομείου. Το ποίημα έχει τον τίτλο “Εκκεντρικός Γέρος” και πάει κάπως έτσι..

“Τι βλέπετε νοσοκόμες; Τι βλέπετε; Τι σκέφτεστε, όταν με κοιτάτε; Έναν εκκεντρικό γέρο…όχι πολύ σοφό. Αβέβαιες συνήθειες..με μια μακρινή ματιά.; Ο οποίος πετάει το φαγητό του..και δεν φέρνει αντιρρήσεις. 


Όταν λες με δυνατή φωνή..Εύχομαι να είχατε δοκιμάσει! Ο οποίος φαίνεται να μην παρατηρεί…όσα κάνεις. Και πάντα χάνει..μια κάλτσα ή ένα παπούτσι. Ο οποίος είτε αντιστέκεται είτε όχι σε αφήνει να κάνεις ό,τι θέλεις. Με το μπάνιο και το φαγητό..Είναι μεγάλη η μέρα που πρέπει να γεμισουμε. Αυτό σκέφτεσαι; Αυτό βλέπεις; Μετά ανοίγεις τα μάτια σου, νοσοκόμα..δεν με βλέπεις. Θα σου πως ποιος είμαι…Όσο κάθομαι εδώ ακίνητος.


Είμαι ένα μικρό παιδί 10 ετών…Με έναν πατέρα και μια μητέρα. Αδελφούς και Αδελφές…που αγαπούν ο ένας τον άλλον. Ένας έφηβος 16 ετών.. με φτερά στα πόδια του, ο οποίος ονειρεύεται το μέλλον..την γυναίκα που θα αγαπήσει. Και σύντομα ένας γαμπρός στα 20 του..η καρδιά μου φτερουγίζει. Ενθυμούμενος τους όρκους που υποσχέθηκα να κρατήσω. 


Τώρα στα 25 έχω εγώ ο ίδιος έναν γιο. Ο οποίος χρειάζεται από μένα να τον καθοδηγήσω και να του εξασφαλίσω ένα ασφαλές σπίτι. Ο άντρας στα 30..Ο μικρός μου μεγαλώνει γρήγορα, δεμένοι ο ένας με τον άλλον με ισχυρούς δεσμόυς. Στα 40 οι γιοι μου έχουν μεγαλώσει και έχουν φύγει, αλλά η γυναίκα μου είναι στο πλευρό μου..για να σιγουρευτεί, ότι δεν στεναχωριέμαι. Στα 50 για άλλη μια φορά τα μωρά παίζουν γύρω μου. Για άλλη μια φορά, η αγαπημένη μου και εγώ.


 Η δύσκολη ώρα ήρθε..Η γυναίκα μου πέθανε. Κοιτάζω στο μέλλον..και ανατριχιάζω από φόβο. Σκέφτομαι τα χρόνια…και την αγάπη που γνώρισα. Τώρα είμαι ένας γέρος άντρας…και η φύση είναι σκληρή. Είναι αστεία τα γηρατειά…μοιάζουν με έναν ανόητο. Το σώμα θρυμματίζεται…η δύναμη και η χάρη εξαφανίζονται. Τώρα υπάρχει μια πέτρα στην θέση που ήταν η καρδιά. Αλλά μέσα σε αυτό το παλιό κουφάρι ζει ακόμα ένας νέος άντρας. 


Και τώρα πάλι…η κακοποιημένη καρδιά μου πρήζεται. Θυμάμαι τις χαρές…Θυμάμαι τον πόνο. Ζω και αγαπώ την ζωή ξανά και ξανά. Σκέφτομαι τα χρόνια, πολύ λίγα..Πέρασαν τόσο γρήγορα. Αποδέχεσαι την γυμνή αλήθεια..Τίποτα δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Γι’ αυτό, ανοίξτε τα μάτια σας άνθρωποι…ανοίξτε και δείτε. Δεν είμαι ένας εκκεντρικός γέρος. Κοίτα πιο κοντά..βλέπεις.. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ!