Γιατί... την υποκριτική του θνητού αθώωσε η κριτική του Κουν και του Τσαρούχη...

Marianna Charountaki
Kαλλιτέχνης 🎭

Η νύχτα έπεσε και ο ηθοποιός έγειρε πάνω στη σκιά της. Ούτε ο Κουν ούτε και ο Τσαρούχης περίμεναν να τελειώσει το έργο. Η βροχή χτύπαγε πάνω στη σκηνή και το στόμα του ηθοποιού, εκείνου του ρηγμένου καταμεσής της σκηνής, ήταν τόσο κλειστό που το νερό σχημάτιζε ένα τεράστιο (β)√. Ήταν η έγκριση της φύσης, του θείου για την τελευταία σκηνή..ο Χορός του Θανάτου.
Ο ηθοποιός δε σηκώθηκε ποτέ γιατί περιμένε τον Κουν και τον Τσαρούχη. Τον ένα για να τον σκηνοθετήσει, να τον καλλωπίσει λίγο πιότερο πάνω στη σκηνή και τον άλλο για να ζωγραφίσει την τελευταία του σκηνή. Τότε που έκλεινε τα μάτια για να συναντήσει και τους δύο.
Δεν ήταν πρόβα. Ήταν η τελευταία παράσταση μιας τελευταίας σκηνής. Και το φως του προβολέα δεν έσβησε γιατί οι θεατές ήταν καρφωμένοι στις θέσεις τους. Η πρώτη και η δεύτερη σειρά πάντα οι καλύτερες. Όχι όμως κατά τον Κουν μα ούτε και για τον Τσαρούχη. Ίσως όχι και για εκείνον τον ηθοποιό που η κόπωση των είκοσι και πλέον χρόνων του τον βρήκε να αλλάζει τις θέσεις μία μία. Εικοστή πέμπτη, έκτη, τρίτη, μέχρι να πατήσει στη σκηνή. Όμως δεν πρόλαβε τον Κουν μα ούτε και τον Τσαρούχη. Είχε την πεποίθηση πως πρέπει να περπατήσει πολλές ώρες του χρόνου, θα έλεγε δεκαετιών πάνω σε εκείνη την ίδια σκηνή ωσότου να φτάσει στη θέωση, τη στιγμή που θα ερχόταν η τελεταία πράξη. Και ο Κουν και ο Τσαρούχης θα ανάστεναν το πνεύμα το αθάνατο για να τον επιβραβεύσουν.
Μα τί ήταν αυτός ο ηθοποιός? Πολλοί αναρωτήθηκαν μετά την παράσταση. .νέος ή νέα; Ήταν μια ψυχή άξια του Κουν και του Τσαρούχη που μπορούσε να παίξει το ίδιο καλά και τους δύο. Ήταν η τελευταία καταξίωση περνώντας στη σφαίρα της κρίσης.
Τα είχε καταφέρει. .να ξεψυχήσει στη σκηνή αυτή μετά την άρθρωση της τελευταίας του συλλαβής, της τελευταίας φράσης....'δεν πέθανες πριν γεννηθώ'... Και πού να ήξερε πως αυτή ήταν η μεγαλύτερη, η τελευταία του παράσταση. Η μόνη που του έδωσε το φτάσιμο της αθανασίας ...γιατί έφτασε και πέτυχε και αναστήθηκε όταν τον φίλησε ο Κουν και τον ζωγράφισε ο Τσαρούχης.
Εκείνη τη στιγμή που η βροχή σταμάτησε, τα μάτια δεν άνοιξαν ξανά γιατί το σκοτάδι ήταν πυκνό, γιατί ο προβολέας έσβησε και το στέφανο της νίκης φώτισε τις ψυχές των θεατών που τον αποθέωσαν στο μακρύ ταξίδι του Πάντα.Και ποιός θα το άντεχτε αλήθεια; Ούτε και οι ίδιοι οι θεατές.
Είχε κερδίσει την αναγνώριση της αιωνιότητας όταν ο Κουν του είπε Μπράβο και Τσαρούχης του χάρισε μια ζωγραφιά με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ήταν το παράσημό του για μια διαδρομή κόπων και επιμονής στην άρθρωση του χορικού.
Το σοκάκι στενό, δε χωρούσε τους αποχωρήσαντες θεατές δυο δυο. .ένας ένας έφευγε για να τιμήσουν τη μνήμη της τέχνης και το αντίο στο μεγάλο υποκριτή που πολλές φορές αναρωτήθηκε: τί γύρευε αλήθεια πάνω σε εκείνο το ίδιο το σανίδι;
Εκεί έχυσε το αίμα και το δάκρυ και τον ιδρώτα του όταν περίμενε να παίξει την τελευταία του πράξη. Γιατί ήταν υπερήφανος και αψύς μέσα στη ματαιοδοξία του Αύριο.
Μα όλα αυτά τελείωσαν τώρα, αφού πήρε το φιλί του Κουν και τη ζωγραφιά του Τσαρούχη. Ο πόνος καθαγιασμένος μετατρέπεται σε τέρψη για το Αύριο, μακριά από σανίδια και κούφια λόγια.. του Στρίντμπεργκ, του Πίντερ και του Πιραντέλο. Κανένας δεν υπήρχε πια!
Γιατί... την υποκριτική του θνητού αθώωσε η κριτική του Κουν και του Τσαρούχη – των αθανάτων που έκλεισαν την Πύλη της ταλεντοσύνης πίσω του.
M.X.