ΑΠΘ: ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ

Αντιπροσωπία της Κίνησης, από τους Γιάννη Μαγκριώτη, Γρηγόρη Τσόκα, Κώστα Χρυσάφη, Γιώργο Λιτσαρδάκη και Βαγγέλη Γενίτσαρη, συναντήθηκε με τον πρύτανη του ΑΠΘ Περικλή Μήτκα και τους αντιπρυτάνεις Θεόδωρο Λαόπουλο και Νικόλαο Βαρσακέλη.

Ο πρύτανης και οι αντιπρυτάνεις αναφέρθηκαν αναλυτικά στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα τα ΑΕΙ και ειδικά το ΑΠΘ και δεν τους επιτρέπουν να προσφέρουν αυτά που μπορούν και χρειάζονται οι φοιτητές, η χώρα, η οικονομία και η Κεντρική Μακεδονία.
Η αντιπροσωπία της Κίνησης τόνισε ότι συμφωνεί με τις βασικές διαπιστώσεις και προτάσεις της ηγεσίας του ΑΠΘ και συμπλήρωσε ότι η Κεντρική Μακεδονία διαθέτει σημαντικές πλουτοπαραγωγικές πηγές και πολλές παραγωγικές δυνατότητες. Το πανεπιστήμιο, ως φορέας εκπαίδευσης και έρευνας, πρέπει να διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο στην ανάπτυξη της περιφέρειας και της πόλης όπου εδρεύει όσο και να αποτελεί τον σημαντικότερο πόλο της πνευματικής ζωής. Επίσης πρέπει να είναι δημιουργός πολιτισμού και να τον προάγει καθώς και να αποτελεί φυτώριο ριζοσπαστικών,

καινοτόμων και πρωτοπόρων ιδεών για την κοινωνική οργάνωση, την ευημερία και την ποιότητα ζωής των πολιτών της περιφέρειας.

Τα παραπάνω προϋποθέτουν το πανεπιστήμιο και η κοινωνία που υπηρετείται από αυτό να έχουν δημιουργήσει τις κατάλληλες δομές για να μπορούν να διαβουλεύονται και να αποφασίζουν για τους τομείς συνεργασίας.

Δυστυχώς αυτό δεν υφίσταται στη χώρα μας, πολύ περισσότερο, στην πόλη μας.

Ο 21ος αιώνας μπήκε μαζί με νέα μεγάλα κύματα παγκόσμιας καινοτομίας. Η ψηφιακή εποχή μάς οδήγησε στην εποχή της αυτοματοποίησης της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, που αλλάζει με ασύλληπτη ταχύτητα οικονομίες, κοινωνίες και διεθνείς σχέσεις. Η γέφυρα της προσαρμογής είναι το εκπαιδευτικό σύστημα σε όλες τις κλίμακες και εκδοχές του. Όμως η ανώτατη εκπαίδευση στη χώρα μας παράγει τους εκπαιδευτικούς και τους ηγέτες με κουλτούρα και δεξιότητες των αναγκών τού αύριο;

ΓΙΑΝΝΗΣ 

ΜΑΓΚΡΙΩΤΗΣ

Δυστυχώς, στη χώρα μας το πανεπιστήμιο, παλιότερα, ήταν χώρος παραγωγής κομματικών στελεχών και αρκετά χρόνια τώρα είναι χώρος παραγωγής πτυχιούχων με ελάχιστο αντίκρισμα στις ανάγκες της οικονομίας και της κοινωνίας και με αβέβαιη την επαγγελματική προοπτική των πτυχιούχων. Είναι πρωτοφανές, δεκαετίες τώρα, να δημιουργούνται ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα για μικροκομματικούς και συντεχνιακούς λόγους, χωρίς ουσιαστικό σχεδιασμό με βάση τις ανάγκες της οικονομίας και της κοινωνίας.

Είναι περίεργο που τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ της χώρας συνεχίζουν να παράγουν πολύ περισσότερους πτυχιούχους από αυτούς που έχει ανάγκη η χώρα σε πολλές ειδικότητες ή, ακόμη χειρότερα, να δίνει πτυχία που καμία ζήτηση δεν έχουν στην αγορά εργασίας.

Η έλλειψη κάθε σχεδιασμού τα τελευταία χρόνια και η κρίση, οδήγησε πολλούς πτυχιούχους να αναζητήσουν την επιστημονική και επαγγελματική προοπτική τους στις χώρες της ΕΕ και όχι μόνον.

Η πρόσφατη έκθεση της Τραπέζης της Ελλάδος περιγράφει μια από τις δυνατότητες των ΑΕΙ της χώρας μας με τη δημιουργία ξενόγλωσσων μεταπτυχιακών προγραμμάτων, που θα συνεισφέρουν από μόνα τους έως και 1,8 δισ. €/έτος μέσα από τη σύνδεση με την επιχειρηματικότητα και από τα δίδακτρα αλλοδαπών φοιτητών, με αντίστοιχη μείωση εκροής πόρων από Έλληνες φοιτητές προς το εξωτερικό.

Αυτή είναι μια ακόμη επιβεβαίωση αυτού που ξέρουμε όλοι και φυσικά γνωρίζουν καλά στην κυβέρνηση, αλλά κρατούν τα ΑΕΙ καθηλωμένα για ιδεοληπτικούς και συντεχνιακούς λόγους.

Ως προς τη σύνδεση της έρευνας με την παραγωγή, είναι αναγκαία η επένδυση περισσότερων κεφαλαίων από τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα για την έρευνα και τεχνολογική ανάπτυξη, σε συνεργασία με ελληνικά ερευνητικά ιδρύματα, όσο και η καλλιέργεια κουλτούρας στην ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα που θα ευνοεί την «επιχειρηματική, εμπορική αξιοποίηση και προσανατολισμό» των αποτελεσμάτων της έρευνας.

Είναι αδιανόητο να μην υπάρχει θεσμοθετημένη και αποτελεσματική συνεργασία των πανεπιστημίων, του ΤΕΙ και των ερευνητικών κέντρων, με τις παραγωγικές τάξεις της πόλης και φυσικά με τους δήμους και την περιφέρεια και να μη χρηματοδοτείται από τους κοινοτικούς πόρους της κεντρικής κυβέρνησης και κυρίως της περιφέρειας.

Είναι ακόμη χειρότερο να δαπανώνται κοινοτικοί πόροι για αμφιβόλου ποιότητας και χρησιμότητας «ερευνητικά προγράμματα», που ανατίθενται με αδιαφανείς διαδικασίες και ξεχνιούνται όταν επιτελέσουν την επικοινωνιακή και πελατειακή αποστολή τους.

Είναι παράδοξο για χώρα της ΕΕ και της Ευρωζώνης να μη δημιουργούνται μεταπτυχιακά τμήματα που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες της οικονομίας της περιοχής, ενώ όπου υπάρχουν, τις περισσότερες φορές, είναι ξεπερασμένα και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που δημιουργούνται ανάλογα με τις ανάγκες των ακαδημαϊκών.

Αν η οικονομία της γνώσης είναι το κλειδί για την ανάπτυξη της χώρας και τη δημιουργία σταθερών και καλά αμειβόμενων θέσεων απασχόλησης, ποιος μπορεί με τη σημερινή πραγματικότητα των ΑΕΙ, τις ιδεοληπτικές και μικροκομματικές επιλογές της κυβέρνησης και την αδράνεια μεγάλου τμήματος της πανεπιστημιακής κοινότητας να πιστέψει ότι θα βγούμε ποτέ από την κρίση;

Τέλος, σε ό,τι αφορά την καθημερινότητα στο ΑΠΘ, αλλά και σε όλα τα ΑΕΙ της χώρας, όλοι γνωρίζουν ότι κυριαρχεί κάθε είδους παραβατικότητα που απειλεί την ασφάλεια της πανεπιστημιακής κοινότητας και ακυρώνει την εκπαιδευτική και ερευνητική αποστολή τους.