Α, ρε Διαμαντοπούλου!

Τη θυμάμαι. Στην εκδήλωση «ΑΡΙΣΤΕΙΑ» που διοργανωνόταν για πρώτη φορά, με σκοπό να βραβεύσει η πολιτεία δάσκαλους και καθηγητές που η δουλειά τους διακρινότανε από μεράκι και πρωτοβουλίες (σας διαβεβαιώνω υπάρχουν πολλοί). Η αίθουσα κατάμεστη από σχεδόν 2.000 άτομα. Εκείνη βέβαια στο πάνελ ως Υπουργός Παιδείας και εμπνεύστρια των βραβείων. Και ξαφνικά μπουκάρουν στην αίθουσα συνδικαλιστές και την περικυκλώνουν. Ανοίγουν ένα πανό πάνω από τους ώμους της. ΚΑΤΩ Η ΑΡΙΣΤΕΙΑ. Το σύνθημα, κάτι ανάμεσα σε τραγικό και γελοίο, μπορεί και να είναι ό,τι πιο φωτογραφικό για να αποδώσει τον άγραφο κανόνα της χώρας μας… ΚΑΤΩ Η ΑΡΙΣΤΕΙΑ. Με τον βάρβαρο τρόπο τους ήθελαν να πάρουν το παιχνίδι στα χέρια τους. Φώναζαν συνθήματα. Εκείνη δεν μετακινήθηκε ούτε ρούπι από τη θέση της. Συνέχισε κα-νο-νι-κό-τα-τα τον λόγο της. Το κοινό μαρμαρωμένο και αμήχανο. Το όλον ένα μπάχαλο και εκείνη αγέρωχη. Η ψυχή της βέβαια το ήξερε... Τελικά, αποχώρησαν οι συνδικαλιστές. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το κατάφερνε. Ποιος είπε ότι η πολιτική είναι εύκολο πράγμα; Η Διαμαντοπούλου ήθελε κυρίως να είναι αποτελεσματική. Να μείνει για συγκεκριμένο έργο και όχι για το «Τι είπε!». Μπολιασμένη με την αρχή της Αριστεράς «Να το συζητήσουμε», εξάντλησε κάθε υποχρέωση τεκμηρίωσης, χρησιμοποιώντας διεθνείς και εθνικούς εμπειρογνώμονες (ΟΟΣΑ) και κάθε
έννοια συζήτησης για 14 ολόκληρους μήνες, με όλους τους αρμόδιους φορείς (σχεδόν 20) αλλά και 4.000 άτομα σε διαδικτυακή διαβούλευση. Πόσο, ρε πούστη μου, «Να το συζητήσουμε»!!! Είχε εντρυφήσει σε κάθε παθογένεια της Παιδείας λες και ήταν να πάρει ντοκτορά. Θυμάμαι το χαμόγελο πληρότητας που είχε όταν κέρδισε τον πόλεμο. Για πρώτη φορά στο ελληνικό Κοινοβούλιο, το νομοσχέδιό της πήρε πρωτοφανή πλειοψηφία 255 ψήφων από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.


Κέρδισε μεν τον πόλεμο αλλά έχασε από μία μάχη που αφορούσε τα σχολικά βιβλία. Τα οποία οι μαθητές παρέλαβαν αρκετές μέρες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Με τη στόφα της αποτελεσματικής, αμέσως μετά το φιάσκο, άλλαξε εκ βάθρων τη διαδικασία και έκτοτε τα βιβλία βρίσκονται στα σχολεία από τον Ιούνιο. Αυτή δεν είναι η ουσία; Υπάρχει περίπτωση σε ένα χαώδες δημόσιο σύστημα, που μπάζει από παντού, να μην έρθει αέρας από μια τρύπα να σε πλευριτώσει; Και μάλιστα όταν έχεις ανοίξει πόλεμο με τόσα κατεστημένα; Και η συνέχεια; Δεν εξελέγη. Αλλά διάολε! Είχε ρίξει γερά θεμέλια ενός αισιόδοξου μέλλοντος για την Παιδεία. Αμ δε! Εξ οικείων τα βέλη… Ούτε το κόμμα της δεν την προστάτευσε! Άλλωστε στην Ελλάδα το σύστημα της Παιδείας αλλάζει με συχνότητα βρακιού. Υπουργός Παιδείας Αρβανιτόπουλος, της Ν.Δ.: Στον πρώτο νόμο κυβερνήσεως Σαμαρά (ίσως γιατί δεν είχαν σοβαρότερα θέματα) ξεκίνησε το ξήλωμα. Ανάμεσα σε άλλα μεγαλοφυή παράτεινε τη θητεία των παλιών Πρυτάνεων που είχαν δηλώσει ξεκάθαρα ότι δεν θα εφάρμοζαν τον Νόμο Διαμαντοπούλου. Αυτόν που είχε υπερψηφίσει το κόμμα του και ο ίδιος! Επόμενος Υπουργός Παιδείας Λοβέρδος, του ΠΑΣΟΚ: Δεν προχώρησε τις διαδικασίες για το αυτόνομο και αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων ενώ «κόπηκε» (από την πρώτη στιγμή) για τις μεταγραφές χωρίς να λογαριάσει αν μπορούσαν οι φοιτητές να απορροφηθούν. Υπουργός Παιδείας Μπαλτάς, ΣΥΡΙΖΑ: Επαναφορά κομματικών νεολαιών, αιωνίων φοιτητών, εκδίωξη σπουδαίων Ελλήνων που συμμετείχαν στα Συμβούλια, κατάργηση αγγλόφωνων προγραμμάτων (που έχουν Γερμανία, Γαλλία, Κύπρος, Ρουμανία, Βουλγαρία…) και πόσα ακόμα… Τέλος έργου, πατριώτες! Τόσο απλά. Συμφέρει φαίνεται η αμορφωσιά, η απέραντη ανοχή για όλα, η ανομία. Συμφέρει αληθινά; Μέρα τη μέρα νομίζω -ή μπορεί και να ελπίζω- ότι οι πολίτες βλέπουν πόσο εγκληματικά επιπόλαια παίζεται το παιχνίδι στο χώρο της Παιδείας. Βλέπουν; Μόνο μέσα από την παιδεία μπορείς να βεβαιωθείς αν έχεις ή όχι αληθινά πτωχεύσει. Αν έχεις ή όχι μέλλον. Τα παιδιά είναι τα μόνα ιερά μας. Στο μόνο πράγμα που δεν είχαν λόγο «οι κακοί ξένοι» ήταν το σύστημα της Παιδείας μας. Αναλάβαμε να της βγάλουμε μόνοι μας τα μάτια. Πώς το επιτρέπουμε στους εαυτούς μας;

Γιατί γράφω σήμερα για τη Διαμαντοπούλου; Μετράω πόσοι και πόσοι επιβίωσαν στην πολιτική σκηνή προσφέροντας μόνο κορώνες. Αναλογίζομαι πόσοι έστησαν καριέρες σκαρφαλώνοντας πάνω σε κάγκελα λες και ψηφίζουμε για ζογκλέρ. Παρατηρώ πως το δράμα της παιδείας μεταδίδεται επιτέλους ως αγωνία και υπέρτατη ανάγκη από άνθρωπο σε άνθρωπο. Η Διαμαντοπούλου θα μπορούσε να περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι δικαιωμένη. Θα μπορούσε να γίνει συνώνυμο του αγώνα όσο κάποτε η KOLYNOS με την οδοντόκρεμα. Θα μπορούσε οι κάμερες να ζουμάρουν το πρόσωπό της σε κάθε συγκέντρωση και συζήτηση για την Παιδεία. Δεν γνωρίζω αληθινά ποιο θα είναι το μέλλον αυτής της γυναίκας στην πολιτική μας σκηνή. Αλλά πάντα θα έρχεται στο μυαλό μου η παρουσία της, όταν θα μετράω ανθρώπους που έπραξαν το καλύτερο που μπορούσαν, χωρίς ούτε τόσο δα να κιοτέψουν αλλά και χωρίς άλλο τόσο να κομπάσουν. Μια παλάμη άνθρωποι. Μπορεί και πολλούς να λέω... Έτσι μένει σε μας μια ανοιχτή παλάμη.

Υ.Γ1: Φαντάζεστε ότι δεν θα μπορούσε να κουρνιάσει σε κάποιο Επικρατείας; Λέτε να μην δέχτηκε προτάσεις;

Υ.Γ2: Στην καταμέτρησή μου πρέπει να βάλω οπωσδήποτε και το έργο μιας άλλης γυναίκας. Μαριέττα Γιαννάκου. Κι αυτή από το κόμμα της πήγε… Τυχαίο;