Προεδρικό Μέγαρο: Για μια παντόφλα αδειανή, για ένα σορτσάκι, για μια Μαρία Αντουανέτα… Ποιος γιόρταζε είπαμε;

Τώρα που η σκόνη της φαύλης δημοσιογραφίας επικάθισε πάνω από τις παντόφλες και το σορτσάκι, ας καταπιαστούμε με τη Γιορτή της Δημοκρατίας, που έγινε στους δροσερούς κήπους του παλαιού Ανακτόρου του Διαδόχου, νυν Προεδρικού Μεγάρου…
Λατρεύουν (κάποιοι) την δια της κλειδαρότρυπας παρακολούθηση της ζωής των «άλλων». Σε πολλούς – αν όχι σε όλους – αρέσει να γονατίζουν, να κολλάνε το μάτι τους στη μικρή οπή όπου εισέρχεται το κλειδί, την κλείθρα όπως την έλεγαν οι παλιοί, και να παρακολουθούν εκ του ασφαλούς εικόνες που διεγείρουν τη φαντασία . Και… εκ του ασφαλούς, έτσι, εξάπτεται το φανταστικό, αλλά χάνεται η αληθινή εικόνα, η τρισδιάστατη.
Χάνεται η ουσία, όπως χάνεται ο κρόκος του αυγού - το κύτταρο της ζωής - στην προσπάθεια να κρατήσουμε το ασπράδι για το αυγολέμονο της κατευθυνόμενης κρίσης μας…
Στην ουσία λοιπόν: Παρακολουθούμε (από την κλειδαρότρυπα πάντα) τις παρελάσεις, εστιάζοντας στο ύψος της φούστας των κοριτσιών και στην κώμη των αγοριών και χάνουμε την ουσία: Γιατί να παρελαύνουν έφηβοι, που πολλοί από αυτούς μπερδεύουν τον Καραϊσκάκη με τον Κώστα Πρέκα;
Αναλώσαμε τη σκέψη και την όρασή μας στις παντόφλες και στη βερμούδα του κυρίου Ιωάννη Στρατάκη. Κι όταν το ξεκαθαρίσαμε πιαστήκαμε από το σορτσάκι της σκηνοθέτιδος Εύης Καλογηροπούλου… Κι όταν κι αυτό πέρασε στα «ψιλά γράμματα» των sites και των τηλεοπτικών «κυβερνητικών εκπροσώπων» στρέψαμε το μάτι μας στον κορονοϊό του Τσίπρα.
Και διόλου δεν μας ένοιαξαν οι κουβέντες της ΠτΔ, που είπε με τα δικά της προσεγμένα λόγια, τα λόγια μια έμπειρης πρώην δικαστού: «Η Δικαιοσύνη δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους». Με άλλα λόγια δηλαδή, δικά μας: «Πεινάει ο λαός για δίκιο; Δεν έχουν να φάνε το ψωμί του δίκιου; Ε, ας φάνε το παντεσπάνι του γράμματος του Νόμου»… Αυτά λένε οι Προέδροι που «κατοικούν» σε παλιά ανάκτορα, επηρεαζόμενοι από την μοναρχική ενέργεια που περιβάλλει τον οίκο και κάποια - ανύποπτη - στιγμή εξονειδίζονται από τον λαό…
Και η ουσία χάνεται σαν τη σκόνη στον άνεμο της απόλυτα ουσιαστικής παραπληροφόρησης… Για ποια Δημοκρατία γιορτάζουμε και ποιοι τη γιορτάζουν; Πότε αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία είπατε;
Και οι «άλλοι»… όσοι τέλος πάντων, οι παρακολουθούντες τα τεκταινόμενα από την κλειδαρότρυπα; Επαναστατούν με τον τρόπο τους: ονομάζουν τις κατεψυγμένες γαρίδες Ταϊλάνδης, αστακοκαραβίδες· αποχαρακτηρίζουν το ταπεινό της Αίγινας και την εντάσσουν στις «Νέες Μυκόνους», περιμένουν εναγωνίως το επίδομα… δικαιοσύνης της ΔΕΗ για να πάρουν αντηλιακό και δακρύζουν κατασυγκινημένοι με την εγκυμοσύνη της… Τούνης.
Και η ζωή συνεχίζει την πορεία της στην έρημο… Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα, χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα… Αυτά!  Νίκος Τζιανίδης ethnos