Γυναικοκτονίες, παιδοβιασμοί, αυτοκτονίες: Γιατί τόση φρίκη μαζεμένη;

Το πρόσωπο του πολέμου.
Πίνακας του Νταλί.
Γιατί μοιάζει σα να είμαστε σε πόλεμο...
με τον εαυτό μας

Τι συμβαίνει στην κοινωνία; Και τι μπορούμε να αποφύγουμε από τα όσα τραγικά συμβαίνουν;
Σαν πολύ βαρύς δεν μπήκε ο Αύγουστος; Τι συμβαίνει σ’ αυτή τη χώρα κι έχουμε μαζεμένα τόσα τραγικά γεγονότα;
Δύο γυναικοκτονίες μέσα σε 24 ώρες. Ο ένας έσφαξε τη γυναίκα του γιατί του ζήτησε να χωρίσουν.
Ο άλλος την έδερνε, τον είχε καταγγείλει για ενδοικογενειακή βία, δεν σιώπησε δηλαδή και… την σκότωσε και μετά πήγε απλά για δουλειά.
Στην Αίγινα, μια μικρή κοπέλα, μόλις 20 ετών βρέθηκε κρεμασμένη. Είχε καταγγείλει τη μητέρα της για βία σε βάρος της. Τα στόματα ανοίγουν και λένε ότι μέχρι και πριν από λίγες ημέρες το άτυχο κορίτσι τσακωνόταν με τη μητέρα της και τον σύντροφό της.
Στη Λέσβο ένα… κτήνος κακοποίησε 14χρονο κορίτσι. Ένας αστυνομικός, προπονητής βόλεϊ, καλός… οικογενειάρχης με δύο ανήλικα παιδιά, άπλωνε χέρι σε μικρά κοριτσάκια. Και είπε ότι έκανε ένα… λαθάκι. Σαν τα… λαθάκια που έκανε ο γνωστός σκηνοθέτης – βιαστής που τώρα είναι σπίτι του.
Στην Πάτρα, ένα παιδί μόλις 22 ετών κρεμάστηκε σε κολώνα ενώ δύο τραγικά δυστυχήματα κόστισαν τη ζωή σε τρεις ανθρώπους. Ένας φοιτητής σκοτώθηκε από το ψυγείο του και δύο ακόμη χάθηκαν στην Ιόνια οδό γιατί σταμάτησαν να δουν γιατί χάλασε το αυτοκίνητό τους.
Στην Κρήτη, 17χρονο παιδί βάζει τέλος στη ζωή του. Είχε… ψυχολογικά προβλήματα αλλά το παρακολουθούσε κανείς;
Και στην Κορινθία ένας 11χρονος πήρε το κυνηγετικό όπλο του παππού και πυροβόλησε κατά λάθος την 9χρονη αδερφή του.
Μόλις χθες ασκήθηκε δίωξη στη Ρούλα Πισπιρίγκου και για τις δολοφονίες της Μαλένας και της Ιριδας. Πλέον, κι επίσημα κατηγορείται ότι σκότωσε και τα τρία της παιδιά, στο ειδεχθέστερο έγκλημα των τελευταίων δεκαετιών.
Είναι πράγματι εξαιρετικά βαριά η επικαιρότητα για να την αντέξει κανείς. Και είναι γεγονότα που θα μπορούσαν τα περισσότερα να έχουν αποφευχθεί με διάφορους τρόπους.
Από την Πισπιρίγκου και τα λάθη που έγιναν στο θάνατο του πρώτου παιδιού. Μέχρι το γεγονός ότι σύζυγοι, σύντροφοι, γυναίκες, δολοφονούνται από τα ίδια τα χέρια των δικών τους ανθρώπων.
Και παρ’ ότι μιλάμε όλοι για γυναικοκτονίες, παρ’ ότι χάνεται κάθε μήνα και μια γυναίκα, θύμα της πατριαρχίας, τίποτε δε φαίνεται να αλλάζει.
Όπως τίποτε δεν αλλάζει, και το δείχνουν τα γεγονότα, σε κλειστές κοινωνίες όπου όλοι γνωρίζουν πως κάτι συμβαίνει, αλλά δεν μιλάνε. Δεν καταγγέλλουν, δεν «μπλέκουν» μήπως και σώσουν ζωές.
Σιωπούν αν και γνωρίζουν περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Κρύβουν κάτω από το χαλί τις «ντροπές» της μικρής κοινωνίας τους, ο «κόσμος το ’χει τούμπανο», όμως, μόλις έχουμε νεκρούς συμπολίτες μας ανοίγουν τα στόματα.
Κι αυτό που έγινε στην Ιταλία, με το νεκρό μετανάστη, μοιάζει πολύ με τα δικά μας. Δολοφονούσαν έναν άνθρωπο μπροστά στα μάτια τους, αλλά αυτοί τραβούσαν βίντεο και δεν αντιδρούσαν. Τον άφησαν να τον πνίξει…
Έτσι είναι και με τα όσα τραγικά συμβαίνουν και θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Ο καθένας κοιτάζει τον μικρόκοσμό του, την καθημερινότητά του, ή συζητά για τις… πομπές των άλλων, αλλά κάθεται απαθής θεατής στα δραματικά που εξελίσσονται μπροστά του.
Όχι, δεν ηθικολογώ, λέγοντας ότι κάτι σάπιο υπάρχει στην κοινωνία μας. Ενδεχομένως, πολλά να γίνονταν και στο παρελθόν. Όμως, αυτή η έξαρση της ωμής βίας, της κακοποίησης, της έλλειψης σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή ή της προστασίας των ανήλικων παιδιών, δείχνει να μην έχει προηγούμενο και κυρίως να μην έχει γιατρειά.
Όμως, δεν πρέπει να καθόμαστε απλά και να καταγράφουμε τα γεγονότα. Αυτά που δεν μπορούμε να προλάβουμε, τα τραγικά ατυχήματα όπως του φοιτητή ή στην Ιόνια Οδό, να τα κατανοήσουμε.
Αλλά δεν γίνεται να ανεχόμαστε δολοφονίες γυναικών, κακοποιήσεις συζύγων και συντρόφων, βιασμούς ανηλίκων.
Η κοινωνία μας χρειάζεται ένα… πουργκατόριο. Χρειάζεται μια κάθαρση απελευθερωτική, που θα εστιάζει στα σημαντικά. Κυρίως στην ανθρώπινη ύπαρξη, στον σεβασμό της προσωπικής ζωής και της προσωπικότητας, σε μια κοινωνία ανεκτική αλλά και αυστηρή για όλους εκείνους τους εγκληματίες που δεν ορρωδούν προ ουδενός.
Γυναικοκτόνοι, παιδοβιαστές, κακοποιητές και φυσικά δολοφόνοι των ίδιων τους των παιδιών, δεν μπορούν να είναι μέρος μιας πολιτισμένης κοινωνίας.
Διότι, όπως έγραψε ο Νίτσε: «Όταν κοιτάς συνεχώς την άβυσσο, θα έρθει η στιγμή που η άβυσσος θα σου ανταποδώσει το βλέμμα.  Βασίλης Σ. Κανέλλης