Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Μεσσηνίας: Προβληματισμοί με την ευκαιρία των 30χρονων γενεθλίων της

Αυτή την περίοδο εμφανίζονται στον τοπικό Τύπο ειδήσεις σχετικά με την οικονομική πορεία της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών (ΕΑΣ) Μεσσηνίας. Ειδικότερα, οι ειδήσεις αφορούν μεγάλου ύψους οικονομικά ανοίγματα σε εμπόρους λαδιού, που οδηγούν σε προβληματισμό σχετικά με τη δυνατότητα είσπραξής τους. Αυτές οι ειδήσεις μού δημιουργούν έντονη δυσθυμία, γιατί συγκαταλέγομαι σε εκείνους που πριν από 30 χρόνια οραματίστηκαν την ιδέα της δημιουργίας της, με σκοπό την εξέλιξή της στον πρώτο, σε δραστηριότητα και αποτελέσματα, οικονομικό οργανισμό του νομού μας.
Για τους νεότερους αναγνώστες παραθέτω τα γεγονότα που οδήγησαν στην ίδρυση της ΕΑΣ Μεσσηνίας:
Με το διορισμό μου στη δημόσια εκπαίδευση το 1974 και την επανεγκατάστασή μου στο γενέθλιο τόπο μου, το Νεοχώριο της Δυτικής Μάνης, οι συμπατριώτες μου, μέλη των δύο αγροτικών συνεταιρισμών του, μου ανέθεσαν την εκπροσώπησή τους στην Ένωση
Συνεταιρισμών Καλαμάτας (τότε λειτουργούσαν στο Νομό Μεσσηνίας 7 Ενώσεις Συνεταιρισμών: Καλαμάτας, Μεσσήνης, Μελιγαλά, Κυπαρισσίας, Φιλιατρών, Γαργαλιάνων και Πύλου). Για πολλά χρόνια στις συνελεύσεις, επωφελούμενος και από τη σοφία πολλών γηραιών εκπροσώπων, προσπαθούσα να συμβάλω στη διαμόρφωση συνεργατικού πνεύματος, με κύρια επιδίωξη την υποβοήθηση των αγροτών και την υποστήριξη των αγροτικών προϊόντων. Η καταπολέμηση του πατερναλιστικού πνεύματος που κυριαρχούσε και οδηγούσε σε αναπαραγωγή του στη διοίκηση της Ένωσης για δεκαετίες, φάνηκε ότι είχε ωριμάσει ήδη από το 1979 – 80 και οι εκλογές που έγιναν τότε, οδήγησαν σε ριζική ανανέωση της διοίκησής της Ένωσης. Τότε, μέλος ήδη του Διοικητικού Συμβουλίου, έθεσα το θέμα της συνένωσης των μέχρι τότε 7 Ενώσεων του νομού σε μία, καθώς επίσης και της Κεντρικής Συνεταιριστικής Ελαιολάδου, τριτοβάθμιας οργάνωσης που λειτουργούσε στο νομό. Ως πρότυπο είχα την Ένωση Συνεταιρισμών Λακωνίας, τη μοναδική σ’ αυτό το νομό, που τα οικονομικά της ήταν εύρωστα. Αυτό φαινόταν και από τη συνεργασία που είχε με το συνεταιρισμό του χωριού μας, στην οποία πωλούσε τον ελαιοπυρήνα σε τιμές πολύ μεγαλύτερες από εκείνες της αγοράς, και μάλιστα έδινε και συμπληρωματικό ποσό κατά την τελική φάση (εκκαθάριση), ενισχύοντας έτσι το αγροτικό εισόδημα των μελών μας. Η πρωτοβουλία μας στην Ένωση Συνεταιρισμών Καλαμάτας υιοθετήθηκε με προθυμία και από τις άλλες Ενώσεις και έτσι «γεννήθηκε», με πολύ αίσιους οιωνούς, η Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Μεσσηνίας.
Από κάποιους συνεργάτες, στην 5χρονη προσπάθεια που οδήγησε στη δημιουργία της ΕΑΣ Μεσσηνίας, μου ζητήθηκε να συμμετάσχω στη νέα διοίκηση, αλλά δε συναίνεσα γιατί τότε ήταν σε έξαρση οι δραστηριοποιήσεις μου στον εκπαιδευτικό τομέα. Τότε, η πρόταση μετατράπηκε σε συμμετοχή μου στο Εποπτικό Συμβούλιο «για να παρακολουθώ», μου είπαν, «αν εφαρμόζεται το πνεύμα που οδήγησε στη μεταβολή νοοτροπίας που προϋπήρχε». Στο 3μελές Εποπτικό Συμβούλιο με εξέλεξαν στη θέση του προέδρου και εκείνο που κατάφερα, ήταν όλες οι αποφάσεις του να είναι ομόφωνες. Όμως, «η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί», όπως λέει και ο λαός. Από τις πρώτες αποφάσεις που αναγκάστηκε να πάρει το Εποπτικό Συμβούλιο ήταν η σύγκληση της Γενικής Συνέλευσης, για να πάρει αποφάσεις σχετικά με την εκτός διαδικασιών και κανονισμών πρόσληψη, από το Διοικητικό Συμβούλιο, τριών υπαλλήλων. Η συνέλευση δέχτηκε την εισήγησή μας και πήρε απόφαση που καλούσε το Διοικητικό Συμβούλιο να ακυρώσει τις προσλήψεις, αλλά ο «τραυματισμός» της συνεταιριστικής ιδέας ήταν βαρύς. Έδειχνε και την τάση που θα επικρατούσε, που δεν ήταν άλλη παρά μια εκσυγχρονισμένη μορφή του καθεστώτος που βρήκαμε στις Ενώσεις Συνεταιρισμών κατά τη Μεταπολίτευση του 1975.
Οι δραστηριοποιήσεις μου στον εκπαιδευτικό τομέα, αλλά και η τραυματική εμπειρία που περιέγραψα, δε μου επέτρεψαν από τότε να ασχοληθώ και πάλι με δευτεροβάθμιες ή ανώτερες συνεταιριστικές οργανώσεις. Έμενα μόνο στην επιθυμία που είχα, όλες οι υποθέσεις που αυτές διαχειρίζονταν για λογαριασμό των αγροτών να είχαν την καλύτερη εξέλιξη. Γι’ αυτό αυτές οι ανησυχητικές πληροφορίες της ειδησεογραφίας μού προξενούν βαριά θλίψη. Για το όραμα που δεν προχώρησε, για τη μεταπολιτευτική ορμή για δημοκρατικές δράσεις που «γραφειοκρατικοποιήθηκε», για τη μικροπολιτική που θέριεψε και έφερε στο προσκήνιο αναποτελεσματικότητες και αρνητικά διαχειριστικά αποτελέσματα, δηλαδή την Ελλάδα των ελλειμμάτων και του υψηλού χρέους του δημόσιου και ημιδημόσιου τομέα.

Του Νικολάου Μαραμπέα