Επίτιμος ή μήπως ο «πάπυ» της Ντόρας;

Tου Στεφανου Κασιματη

Aναφερόμενος στην προσωπικότητα και τη σταδιοδρομία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Επιτίμου προέδρου της Ν.Δ. και πρώην πρωθυπουργού, θα μπορούσε κανείς να του καταλογίσει διάφορα ελαττώματα και σφάλματα - για να μην πω τα μύρια όσα... Ωστόσο, είτε αρέσει σε ορισμένους είτε όχι, είναι γεγονός ότι αυτός πρώτος, στα τέλη της καταστροφικής δεκαετίας του 1980, περιέγραψε την πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας από τη Μεταπολίτευση και έπειτα. Μια πραγματικότητα, την οποία οι περισσότεροι αγνοούσαν και πολλοί εξακολουθούν πεισματικά ώς σήμερα να αρνούνται να παραδεχθούν, παρά τη χρεοκοπία της χώρας και την προσφυγή της στο ΔΝΤ. Η τριετής θητεία του Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία, 1990-1993, ανέδειξε τις αντιφάσεις της πολιτικής προσωπικότητάς του. Τα πρώτα δύο χρόνια της θητείας του σπαταλήθηκαν σε ανούσιες ασκήσεις ισορροπίας με υπουργό Εθνικής Οικονομίας τον Γιώργο Σουφλιά και μόνον κατά τον τελευταίο χρόνο, με υπουργό τον Στέφανο Μάνο, επεχείρησε κάτι να κάνει. Ηταν όμως πολύ αργά πια. Παρ’ όλα αυτά, ο Κ. Μητσοτάκης έθεσε προ εικοσαετίας την ατζέντα των θεμάτων, τα οποία έκτοτε μας απασχολούν, αμέσως ή εμμέσως.

Από το μεσημέρι προχθές, όταν έγινε γνωστό στην πιάτσα ότι το ίδιο βράδυ ο Κ. Μητσοτάκης θα έδινε συνέντευξη στο τηλεοπτικό δελτίο του MEGA, οι ιθύνοντες
 της Ν.Δ. κάθονταν σε αναμμένα κάρβουνα. Προεξοφλούσαν ότι μια εμφάνισή του από το ύψος του «statesman» θα έκανε ζημιά στη Ν.Δ., η οποία το τελευταίο διάστημα παραπαίει υπό το βάρος της αφθαρσίας του Βασίλη Κικίλια. Και, πράγματι, από την αρχή της συνέντευξης ο πρώην πρωθυπουργός εμφανίσθηκε ως ο πολιτικός άνδρας, που αίρεται υπεράνω προσωπικών αισθημάτων και απευθύνεται στο έθνος, μιλώντας ευθέως για τα προβλήματα της χώρας, χωρίς διάθεση να εξωραΐσει την πραγματικότητα ή να κολακεύσει τους ακροατές του.

Καλύτερη στιγμή του, όταν εξόρκισε τους αρχηγούς των δύο κομμάτων εξουσίας να σταματήσουν τον θλιβερό σκυλοκαβγά περί εξεταστικής για την οικονομία. Βέβαια, αργότερα, θα ενοχλήθηκαν πολλοί φίλοι της Ν.Δ. επειδή χαρακτήρισε λαϊκιστή τον πρόεδρο του κόμματος, αλλά τον ίδιο χαρακτηρισμό είχε προσάψει προηγουμένως και στον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Η μόνη φορά όπου ενέδωσε στα ορμέμφυτά του ήταν όταν προσπέρασε με έναν καγχασμό την αναφορά των συνομιλητών του στην ατυχή εξαγγελία του Αντώνη Σαμαρά για μηδενισμό του ελλείμματος σε ένα χρόνο. (Αλλά, εν πάση περιπτώσει, Μητσοτάκης χωρίς μια στάλα δηλητήριο δεν θα ήταν ο αυθεντικός Μητσοτάκης...) Ως εκείνη τη στιγμή, θα μπορούσε να πει κανείς ότι, με όλες τις αδυναμίες του, ο Επίτιμος στεκόταν υπεράνω κομματικών θέσεων, τηρώντας ίσες (ή σχεδόν ίσες...) αποστάσεις από όλους. Ακόμη και όταν οι δημοσιογράφοι πήγαν να τον παρασύρουν να σχολιάσει συγκεκριμένους υποψηφίους, εκείνος τους έκοψε τη φόρα, λέγοντας ότι δεν έχει σκοπό να αναμειχθεί στις εκλογές.

Ωσπου ξαφνικά, εκεί προς το τέλος της συνέντευξης και ενώ είχε πια εδραιωθεί η εντύπωση στους τηλεθεατές ότι όσα είχε σκοπό να πει τα είχε ήδη πει, ζητεί επιμόνως να προσθέσει κάτι τελευταίο και μεμιάς γκρεμοτσακίζει όλη την ομιλία του από τα ύψη στο βάραθρο: «Στην Κρήτη υποστηρίζω τον ανεξάρτητο Δημήτρη Γιαννουλάκη». Μπορεί ο εν λόγω «ανεξάρτητος υποψήφιος» (πρώην πρόεδρος της ΝΟΔΕ Ηρακλείου, υποστηριζόμενος από την Ντόρα Μπακογιάννη) να χαίρει εκτιμήσεως στην τοπική κοινωνία στην Κρήτη, είμαι βέβαιος όμως ότι όλοι οι άλλοι τηλεθεατές εκείνη τη στιγμή αναρωτήθηκαν ποιος είναι αυτός ο Γιαννουλάκης και απόρησαν γιατί άξιζε αναφοράς στο πλαίσιο μιας τόσο σοβαρής συνέντευξης! Και τότε, ο πολιτικός, που ως πριν από λίγο απευθυνόταν στο έθνος, έβγαλε το κοστούμι του statesman και φόρεσε την κελεμπία του Μεσανατολίτη φύλαρχου. Η μάσκα του Επιτίμου έπεσε και από κάτω είδαμε τον «πάπυ» της Ντόρας. Στην καληνύχτα που του ευχήθηκε η Ρηγίλλης με την ανακοίνωσή της, εγώ θα προσέθετα και καλή τύχη...

(Πάντως, χάρη στον Κ. Μητσοτάκη, ο Δ. Γιαννουλάκης έγινε διαμιάς πασίγνωστος στο πανελλήνιο. Ισως, εν τέλει, να ήταν αυτός ο απώτερος σκοπός για τον οποίον έδωσε τη συνέντευξη ο Κ. Μητσοτάκης...)

Διαφθορά και υποκρισία

Η αγανάκτηση είναι εμφανής στο ύφος του επιστολαρίου, που μου απέστειλε ο φίλος της στήλης Ε. Σ., στρατηγός ε.α.: «Μα περιμέναμε να μάθουμε μέσω του κ. Γιουνκέρ ότι είμαστε διεφθαρμένοι; Υπενθυμίζω ότι, σύμφωνα με έρευνα της Public Issue για τη Διεθνή Διαφάνεια Ελλάς, το 2009, στην ερώτηση αν υπάρχει πολλή διαφθορά στην ελληνική κοινωνία, το 91% των ερωτηθέντων απάντησε “σίγουρα συμφωνώ”. Εις δε το Global Corruption Barometer, επίσης του 2009, μετά τη Νιγηρία (63%), η Ελλάδα και η Ινδία έρχονται δεύτερες (58%). Μάλιστα και στις δύο αυτές χώρες, η πλειονότης των ερωτηθέντων θεωρεί ως πλέον διεφθαρμένο θεσμό τα πολιτικά τους κόμματα».

Ευγενής προσφορά

Τον συμπόνεσε έτσι όπως τον είδε στη Βουλή καταβεβλημένο από τις βαριές ευθύνες του· και αυτό έκανε τον γραμματέα της Κ.Ο. της Ν.Δ. Κώστα Τασούλα να πλησιάσει τον υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου και να του προσφέρει ένα ψυχωφελές ανάγνωσμα. Ηταν το περιοδικό με τον τίτλο «Εγερτήριον σάλπισμα - Ορθόδοξον - Πνευματικόν - Ομολογιακόν - Μαρτυρικόν - Ελληνικόν - Παγκόσμιον - Μόνιμον - Αειθαλές - Αγρυπνον - Ευσεβοφρόνως Αντιστασιακόν διά πίστεως - Θεάρεστον» (σ.τ.σ.: έτσι το ζητάτε από το περίπτερο). Το cover story του περιοδικού, υπό του Αρχιμανδρίτου Θεοδοσίου Χαραλαμποπούλου, ήταν «Περί του αριθμού 666 του Αντιχρίστου εις το ελληνικόν διαβατήριον και περί του νοήματος του αριθμού τούτου». Ο υπουργός χαμογέλασε όταν είδε τι ήταν, ένδειξη σαφής ότι εξετίμησε την ευγενή και αφιλοκερδή προσφορά του πολιτικού αντιπάλου. Με τόσα που τραβάει ο άνθρωπος, ας έχει τουλάχιστον κάτι συναρπαστικό να διαβάζει τη νύχτα προτού τον πάρει ο ύπνος...